कृत्स्नप्रसक्तिर्निरवयवत्वशब्दकोपो वा ॥ २६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
क्रुत्स्ऩप्रसक्तिर्निरवयवत्वसप्त कोबो वा ॥ २६ ॥
न य़ुक्तो युज्यते वाऽस्य परिणामो न युज्यते ॥
कार्त्स्न्याद्ब्रह्मानित्यताप्तेरंशात्सावयवं भवेत् ॥ १७ ॥
मायाभिर्बहुरूपत्वं न कार्त्स्न्यान्नापि भागतः ॥
युक्तोऽनवयवस्यापि परिणामोऽत्र मायिकः ॥ १८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऱ्कु (पिरह्मत्तिऱ्कु) परिणामम् (माऱुदल्) पॊरुन्दुमा? अल्लदु पॊरुन्दादा? पॊरुन्दादुबूरावुम् माऱुवदाऩाल् पिरह्मत्तिऱ्कु अनित्यत्तऩ्मैयेऱ्पडुमाऩ तिऩालुम् ऒरु अंसत्तिल् माऱुवदाऩाल् (पिरह्मम्) अवयवङ्गळैयुडैयदॆऩ्ऱु एऱ्पडुमाऩदिऩालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मायैगळिऩाल् ताऩ् पलरूबमायिरुक्कुम् तऩ्मै येऱ्पडुगिऱदु। (आगैयाल्) पूरावुम् ऎऩ्बदुमिल्लै, अंसत्तिऩालॆऩ्बदुमिल्लै। अवयव माऱ्ऱत्तिऱ्कुम् इङ्गे मायैयिऩाल् परिणामम् एऱ्पडुवदु न्यायमे।
चेतनमेकमद्वितीयं ब्रह्म क्षीरादिवद्देवादिवच्चानपेक्ष्य बाह्यं साधनं स्वयं परिणममानं जगतः कारणमिति स्थितम्। शास्त्रार्थपरिशुद्धये तु पुनराक्षिपति। कृत्स्नप्रसक्तिः कृत्स्नस्य ब्रह्मणः कार्यरूपेण परिणामः प्राप्नोति, निरवयवत्वात् — यदि ब्रह्म पृथिव्यादिवत्सावयवमभविष्यत् , ततोऽस्यैकदेशः पर्यणंस्यत् , एकदेशश्चावास्थास्यत। निरवयवं तु ब्रह्म श्रुतिभ्योऽवगम्यते — ‘निष्कलं निष्क्रियं शान्तं निरवद्यं निरञ्जनम्’ (श्वे. उ. ६। १९) ‘दिव्यो ह्यमूर्तः पुरुषः सबाह्याभ्यन्तरो ह्यजः’ (मु. उ. २। १। २) ‘इदं महद्भूतमनन्तमपारं विज्ञानघन एव’ (बृ. उ. २। ४। १२) ‘स एष नेति नेत्यात्मा’ (बृ. उ. ३। ९। २६) ‘अस्थूलमनणु’ (बृ. उ. ३। ८। ८) इत्याद्याभ्यः सर्वविशेषप्रतिषेधिनीभ्यः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
[मुऩ्ऩाल् जगत्तुक्कु पिरह्मम् विवर्त्त उबादाऩ कारणम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। आऩालुम् मुऩ् अदिगरणत्तिल् प्रह्मत्तिऱ्कु पालै तिरुष्टान् दमाग कूऱियिरुप्पदाल्, पाल् तयिऱाग माऱुवदुबोल् पिरह्मम् पिरबञ्जमाग माऱुगिऱदु ऎऩ्ऱु पिरह्मम् परिणामि उबादाऩगारणम् ऎऩ्ऱु ऎण्णि केळ्वि केट्किऱाऩ्! पिरह्मम् मुऴुवदुम् उलगमाग माऱिविट्ट तॆऩ्ऱाल् पिरह्मम् अनित्यमागिविडुम् मेलुम् पिरह्मम् मुऴुवदुम् पिरबञ्जमाग माऱिविट्टाल् उलगम् तविर वेऱु पिरह्ममे इल्लामल् पोय्विडुम् इदऱ्काग पिरह्मत्तिल् पादिदाऩ् पिरबञ्जमाग माऱुगिऱदु। पादि पिरह्ममाग इरुक्किऱदॆऩ्ऱाल् पिरह्मम् अवयवङ् गळुडऩ् कूडियदाग आगिविडुम्। सुरुदिगळो पिरह्मत्तै निरवयवमागक् कूऱुगिऩ्ऱऩ। इन्द सुरुदिक्कु विरोदम् वरुम् आगैयाल् पिरह्मत्तै परिणामि उबादाऩमागक् कूऱ मुडियादु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। पिरह्मम् परिणामि उबादाऩमिल्लै विवर्त्त उबादाऩम् मायै परिणामि उबादाऩम् पिरह्मत्तिल् माऱुदल् ऒऩ्ऱुमिल्लामलेये अदिल् पिरबञ्जत्तै तोऱ्ऱुविक्किऱदु मायैयुम् अदऩाल् तोऩ्ऱुम् पिरबञ्जमुम् पॊय् अदऩाल् तोषमिल्लै ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्।]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सेदऩमाय् ऒऩ्ऱाय् इरण्डावदऱ्ऱदायुळ्ळ पिरह्मम्, पाल् मुदलाऩदैप् पोलवुम् तेवादिगळैप् पोलवुम्, वॆळि सादऩत्तै अबेक्षिक्कामल्, ताऩागवे माऱुबडुवदु जगत्तिऱ्कुक् कारणम् ऎऩ्ऱु निलैत्तुविट्टदु। आऩाल् सास्तिरत्तिऩ् तात्पर्यत्तै नऩ्गु तॆळिवु पडुत्तुवदऱ्काग मऱुबडियुम् आक्षेबिक्किऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: “पूरावुम् आगुम्बडि एऱ्पडुम्" पिरह्मम् पूरावुक्कुम् कार्य रूबमाग माऱुबाडु एऱ्पडुम्, अवयवमऱ्ऱदायिरुप्पदाल् पिरह्मम् पिरुदिवि मुदलाऩ तैप् पोल अवयवङ्गळुडैयदाग इरुक्कुमेयाऩाल्, अप्पॊऴुदु अदिल् ऒरु पागम् माऱुबडलाम्, मऱ्ऱॊरु पागम् अप्पडिये इरुक्कलाम्। आऩाल् पिरह्ममो अवयवमऱ्ऱदॆऩ्ऱु ‘अवयव मऱ्ऱदु, सॆयलऱ्ऱदु, अडङ्गिऩदु, तोषमऱ्ऱदु, कुऱ्ऱमऱ्ऱदु" (सुवेदा ६-१९), “स्वयम्बिरगासमाय् मूर्त्तियऱ्ऱदायुळ्ळ पुरुषऩ् उळ्ळुम् वॆळियिलुम् उळ्ळवर्, पिऱप्पऱ्ऱवर्” (मुण्डग २-१-२), “इन्द पॆरिय पूदम् ऎल्लैयऱ्ऱदु, करैयऱ्ऱदु। विज्ञानक्कट्टिये” (पिरुहत् २-४-१२)। “अन्द इन्द आत्मा इदु अल्ल, इदु अल्ल” (पिरुहत् ३-९-२६) “स्तूलमल्लाददु, अणुवल्लाददु” (पिरुहत् ३-८-८), ऎऩ्बदु मुदलाऩ, ऎल्ला विसेषङ्गळैयुम् मऱुक्कुम् सुरुदिगळिलिरुन्दु तॆरिगिऱदु।
ततश्चैकदेशपरिणामासम्भवात्कृत्स्नपरिणामप्रसक्तौ सत्यां मूलोच्छेदः प्रसज्येत। द्रष्टव्यतोपदेशानर्थक्यं च आपद्येत, अयत्नदृष्टत्वात्कार्यस्य, तद्व्यतिरिक्तस्य च ब्रह्मणोऽसम्भवात्। अजत्वादिशब्दकोपश्च। अथैतद्दोषपरिजिहीर्षया सावयवमेव ब्रह्माभ्युपगम्येत, तथापि ये निरवयवत्वस्य प्रतिपादकाः शब्दा उदाहृतास्ते प्रकुप्येयुः। सावयवत्वे चानित्यत्वप्रसङ्ग इति — सर्वथायं पक्षो न घटयितुं शक्यत इत्याक्षिपति ॥ २६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् (अवयवमिल्लाददाल्) ऒरु पागत् तिऱ्कु परिणामम् ऎऩ्बदु सम्बविक्काददिऩाल् मुऴुवदऱ् कुम् परिणामम् एऱ्पड वेण्डुमॆऩ्ऱु इरुप्पदाल् मूलमे (अडिवेरे) अऱुबट्टदाग आगिविडुम्। मेलुम् कार्यमाऩ पिरबञ्जम् पिरयत्तिऩ मऩ्ऩियिलेये काणप्पडुवदाल्, अदऱ्कु वेऱाग पिरह्मम् इरुक्काद तिऩाल्, “अऱियप्पडवेण्डुम्” ऎऩ्ऱ उबदेसत्तिऱ्कु पिरयोजऩमऱ्ऱ तऩ्मैये एऱ्पडुम्। “पिऱप्पऱ्ऱदु” ऎऩ्बदु मुदलाऩ सप्तत्तिऱ्कु विरोदमुम् एऱ्पडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, इन्द तोषत्तै विलक्किक्कॊळ्ळ विरुम्बि पिरह्मम् अवयवङ्गळैयुडैयदुदाऩ् ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पट्टाल्, अप्पडियुम् अवयवमऱ्ऱ तॆऩ्ऱु ऎडुत्तुक्काट्टुम् सुरुदिगळ् ऎवै उदाहरिक्कप् पट्टऩवो, अवैगळुक्कु विरोदम् एऱ्पडुम्, अवयवमुडैयदु ऎऩ्ऱाल् अनित्यत् तऩ्मै ऎऩ्ऱुम् एऱ्पडुम्, ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎव्विदत्तिलुम् इन्द पक्षम् सरिप्पडुत्तक् कूडियदिल्लै ऎऩ्ऱु आक्षेबिक्किऱाऩ्।
श्रुतेस्तु शब्दमूलत्वात् ॥ २७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
च्रुदेस्तु सप्तमूलत्वात् ॥ २७ ॥
तुशब्देनाक्षेपं परिहरति। न खल्वस्मत्पक्षे कश्चिदपि दोषोऽस्ति। न तावत्कृत्स्नप्रसक्तिरस्ति। कुतः ? श्रुतेः — यथैव हि ब्रह्मणो जगदुत्पत्तिः श्रूयते, एवं विकारव्यतिरेकेणापि ब्रह्मणोऽवस्थानं श्रूयते — प्रकृतिविकारयोर्भेदेन व्यपदेशात् ‘सेयं देवतैक्षत हन्ताहमिमास्तिस्रो देवता अनेन जीवेनात्मनानुप्रविश्य नामरूपे व्याकरवाणि’ (छा. उ. ६। ३। २) इति, ‘तावानस्य महिमा ततो ज्यायाँश्च पूरुषः। पादोऽस्य सर्वा भूतानि त्रिपादस्यामृतं दिवि’ (छा. उ. ३। १२। ६) इति चैवंजातीयकात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘आऩाल्” ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् आक्षेबत्तैमऱुक् किऱार्। ऎङ्गळ् पक्षत्तिल् ऎव्विद तोषमुम् किडैयादे। पूरावुम् आगुम् ऎऩ्बदु इल्लै। एऩ्? “सुरुदियिलिरुन्दु” पिरह्मत्तिलिरुन्दु जगत्तिऩ् उत्पत्ति ऎप्पडि सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदो, अप्पडिये विगारत्तिऱ्कु वेऱागवुम् पिरह्मत्तिऩ् इरुप्पु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु, पिरगिरु तिक्कुम् विगारत्तिऱ्कुम् (कारणत्तिऱ्कुम्, कार्यत्तिऱ्कुम्) वेऱ्ऱुमै कुऱिप्पिट्टिरुक्किऱबडियाल्। अन्द इन्द तेवदै (पिरह्मम्) आलोसित्तदु। इन्द मूऩ्ऱु तेवदैगळैयुम् (तेजस्, अप्पु, अऩ्ऩम् ऎऩ्बवै कळैयुम्) इन्द जीवात्मा रूबमाग पुगुन्दु नाम रूबङ् गळै सॆय्वेऩ्” (सान्।६-३-२) ऎऩ्ऱुम् “इदिऩुडैय महिमै अव्वळवु। अदैयुंविड पॆरिदु पुरुषऩ्; ऎल्ला पूदङ्गळुम् इवरुडैय काल् पागम्; इवरुडैय नासमऱ्ऱ मुक्काल् पागम् त्युलोगत्तिल् इरुक्किऱदु” (सान्।३-१२-६) ऎऩ्ऱुम्, इदुबोलवुळ्ळदिलिरुन्दुम्।
तथा हृदयायतनत्ववचनात्; सत्सम्पत्तिवचनाच्च — यदि च कृत्स्नं ब्रह्म कार्यभावेनोपयुक्तं स्यात्, ‘सता सोम्य तदा सम्पन्नो भवति’ (छा. उ. ६। ८। १) इति सुषुप्तिगतं विशेषणमनुपपन्नं स्यात् , विकृतेन ब्रह्मणा नित्यसम्पन्नत्वादविकृतस्य च ब्रह्मणोऽभावात्। तथेन्द्रियगोचरत्वप्रतिषेधात् ब्रह्मणो, विकारस्य चेन्द्रियगोचरत्वोपपत्तेः। तस्मादस्त्यविकृतं ब्रह्म। न च निरवयवत्वशब्दकोपोऽस्ति, श्रूयमाणत्वादेव निरवयवत्वस्याप्यभ्युपगम्यमानत्वात्। शब्दमूलं च ब्रह्म शब्दप्रमाणकम्। नेन्द्रियादिप्रमाणकम्। तद्यथाशब्दमभ्युपगन्तव्यम्। शब्दश्चोभयमपि ब्रह्मणः प्रतिपादयति — अकृत्स्नप्रसक्तिं निरवयवत्वं च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये ह्रुदयत्तै इरुप्पिडमाग सॊल्लियिरुप्पदालुम्, सत्वस्तुवुडऩ् ऒऩ्ऱु सेर्वदाग सॊल्लियिरुप्पदालुम्। पिरह्मम् पूरावुम् कार्यमाय् उबयोगप्पट्टुविडुमेयाऩाल् “हे सोम्य, अप्पॊऴुदु सत्तुडऩ् ऒऩ्ऱु सेर्न्दवऩाग आगिऱाऩ्” (सान्।६-८-१) ऎऩ्ऱु सु षुप्ति विषयमाय् कुऱिप्पिट्टिरुप्पदु पॊरुन्दादु विगारमडैन्द पिरह्मत्तुडऩ् ऎप्पॊऴुदुम् ऒऩ्ऱुबट्टु इरुप्प तिऩालुम्। विगारमडैयाद पिरह्मम् इल्लाददिऩालुम्, अप्पडिये पिरह्मत्तिऱ्कु, इन्दिरियङ्गळुक्कु विषयमायिरुक्कुम् तऩ्मै मऱुक्कप्पट्टिरुप्पदालुम्, विगारत्तिऱ्कु इन्दिरियङ्गळुक्कु विषयमायिरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दुवदिऩालुम्, आगैयाल् विगारत्तै यडैयाद पिरह्मम् उण्डु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवयवमऱ्ऱदॆऩ्ऱ सप्तत्तिऱ्कु विरोदमु मिल्लै, (वेदत्तिऩाल्) सॊल्लप्पडुवदिऩालेये अवयवमऱ्ऱ तऩ्मैयुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडुवदिऩाल् सप्तत्तैये मूलमायुळ्ळदु पिरह्मम्, सप्तत्तैये पिरमाणमायुडैयदु, इन्दिरियङ्गळ् मुदलाऩदै पिरमाणमागवुडैयदल्ल; आगैयाल् सप्तम् ऎप्पडियिरुक्किऱदो अप्पडिये अऱियप्पड वेण्डियदु। सप्तमो पिरह्मत्तिऱ्कु पूरावुम् आगात् तऩ्मै अवयवमऱ्ऱ तऩ्मै, इरण्डैयुमे ऎडुत्तुच् चॊल्गिऱदु।
लौकिकानामपि मणिमन्त्रौषधिप्रभृतीनां देशकालनिमित्तवैचित्र्यवशाच्छक्तयो विरुद्धानेककार्यविषया दृश्यन्ते। ता अपि तावन्नोपदेशमन्तरेण केवलेन तर्केणावगन्तुं शक्यन्ते — अस्य वस्तुन एतावत्य एतत्सहाया एतद्विषया एतत्प्रयोजनाश्च शक्तय इति। किमुताचिन्त्यस्वभावस्य ब्रह्मणो रूपं विना शब्देन न निरूप्येत। तथा चाहुः पौराणिकाः — ‘अचिन्त्याः खलु ये भावा न तांस्तर्केण योजयेत्। प्रकृतिभ्यः परं यच्च तदचिन्त्यस्य लक्षणम्’ इति। तस्माच्छब्दमूल एवातीन्द्रियार्थयाथात्म्याधिगमः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उलगत्तिलुळ्ळ मणि, मन्दिरम्, औ षदम् मुदलियवैगळुक्कुक्कूड तेसम् कालम् निमित्तम् इवैगळिऩ् वैसित्तिरियम् कारणमाग विरुत्तमाऩ अनेग कार्य विषयमायुळ्ळ सक्तिगळ् काणप्पडुगिऩ् ऱऩ। अवैगळ् कूड, इन्द वस्तुविऱ्कु इव्वळवु, इन्द उदवियुळ्ळदु, इदै विषयमायुळ्ळदु, इन्दप् पिरयो जऩमुळ्ळदु इदऩ् सक्तिगळ् ऎऩ्ऱु उबदेसमऩ्ऩियिल् वॆऱुम् तर्क्कत्तिऩाल् अऱिय मुडिवदिल्लै। आलोसिक्क मुडियाद स्वबावमुळ्ळ पिरह्मत्तिऩ् स्वरूबम् सप्तमिल्लामल् निरूबिक्कमुडियादु ऎऩ्बदैच् चॊल्लवुम् वेण्डुमा? अप्पडिये पौराणिगर्गळुम् सॊल्गि ऱार्गळ्। ‘ऎन्द विषयङ्गळ् आलोसिक्क मुडियाद वैगळो अवैगळो तर्क्कत्तुडऩ् सेर्क्कक्कूडादु। पिरगिरुदि कळुक्कु अप्पाल् ऎदु इरुक्किऱदो, अदु निऩैक्क मुडियादत्तिऱ्कु लक्षणम्” ऎऩ्ऱु। आगैयाल् इन्दिरियङ्गळै मीऱियुळ्ळ विषयङ्गळिऩ् वास्तवत् तऩ्मैयै अऱिवदु सप्तत्तैये मूलमायुळ्ळदु।
ननु शब्देनापि न शक्यते विरुद्धोऽर्थः प्रत्याययितुम् — निरवयवं च ब्रह्म परिणमते न च कृत्स्नमिति। यदि निरवयवं ब्रह्म स्यात् , नैव परिणमेत, कृत्स्नमेव वा परिणमेत। अथ केनचिद्रूपेण परिणमेत केनचिच्चावतिष्ठेतेति, रूपभेदकल्पनात्सावयवमेव प्रसज्येत। क्रियाविषये हि ‘अतिरात्रे षोडशिनं गृह्णाति’ ‘नातिरात्रे षोडशिनं गृह्णाति’ इत्येवंजातीयकायां विरोधप्रतीतावपि विकल्पाश्रयणं विरोधपरिहारकारणं भवति, पुरुषतन्त्रत्वाच्चानुष्ठानस्य। इह तु विकल्पाश्रयणेनापि न विरोधपरिहारः सम्भवति, अपुरुषतन्त्रत्वाद्वस्तुनः। तस्माद्दुर्घटमेतदिति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सप्तत्तिऩालुम्गूड विरुत्तमायिरुक्किऱ विषयत् तै पोदिक्कमुडियादे? अवयवमिल्लाद पिरह्मम् परिणमिक्किऱदु। आऩाल् पूरावुमिल्लै ऎऩ्ऱु। पिरह्मम् अवयवमऱ्ऱदॆऩ्ऱाल् परिणमिक्कवे सॆय्यादु, अल्लदु पूरावुमे परिणमिक्कवेण्डुम्। अल्लदु, ऒरु रूबत्तिऩाल् परिणमिक्किऱदु, ऒरु रूबत्तिऩाल् अप्पडिये इरुक्किऱदु, ऎऩ्ऱाल् रूबत्तिल् वेऱुबाडु कल्बिप्पदिऩाल् अवयवमुळ्ळदागवे एऱ्पडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्माक्कळ् विषयत्तिल् “अदिगारत्तिल् षोड सियै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळवुम्” “अदिरात्रत्तिल् षोडसियै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळक्कूडादु” ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ विरोदत् तोऱ्ऱमिरुक्कैयिलुम् विगल्बत्तै आसिरयिप्पदु विरोदत्तै परिहरिक्कक् कारणमाग एऱ्पडुगिऱदु। अऩुष्टाऩम् पुरुषऩुक्कु अदीऩमायिरुप्पदाल्। इङ्गेयो विगल्बत्तै आसिरयित्तालुम् कूड विरोदत् तिऱ्कु परिहारम् एऱ्पडादु। वस्तु पुरुषऩुक्कु अदीऩमिल् लाददिऩाल्। आगैयाल् इदु सरिप्पडुत्त मुडियादु, ऎऩ्ऱु
नैष दोषः, अविद्याकल्पितरूपभेदाभ्युपगमात्। न ह्यविद्याकल्पितेन रूपभेदेन सावयवं वस्तु सम्पद्यते। न हि तिमिरोपहतनयनेनानेक इव चन्द्रमा दृश्यमानोऽनेक एव भवति। अविद्याकल्पितेन च नामरूपलक्षणेन रूपभेदेन व्याकृताव्याकृतात्मकेन तत्त्वान्यत्वाभ्यामनिर्वचनीयेन ब्रह्म परिणामादिसर्वव्यवहारास्पदत्वं प्रतिपद्यते। पारमार्थिकेन च रूपेण सर्वव्यवहारातीतमपरिणतमवतिष्ठते, वाचारम्भणमात्रत्वाच्चाविद्याकल्पितस्य नामरूपभेदस्य — इति न निरवयवत्वं ब्रह्मणः कुप्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु तोषमल्ल, अवित्यैयिऩाल् कल्बिक्कप् पट्ट रूबङ्गळिऩ् पेदत्तै ऒप्पुक् कॊळ्वदाल्, अवित्यैयिऩाल् कल्बिक्कप्पट्ट रूब पेदत्तिऩाल् वस्तु अवयवमुळ्ळदाग आगादु। तिमिररोगत्तिऩाल् पीडिक्कप्पट्ट कण्णिऩाल् पल पोल पार्क्कप्पडुम् सन्दिरऩ् पल आवदिल्लैये? अवित्यैयिऩाल् कल्बिदमाऩ, नामरूब लक्षणमाऩ, वियागिरुदम् अवियागिरुद मॆऩ्ऱ तऩ्मैयुडैय, अदुवे अल्लदु वेऱे ऎऩ्ऱु निर्वसऩम् सॆय्यमुडियाददाऩ रूबबेदत्तिऩाल् पिरह्ममाऩदु परिणामम् मुदलिय ऎल्ला व्यवहारत्तिऱ्कुम् आस्पदमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैगिऱदु। वास्तवमाऩ रूबत्तुडऩो ऎल्ला वियवहा रत्तैयुम् ताण्डिऩदाय् परिणाम मडैयाददाय् इरुन्दु वरुगिऱदु। अवित्यैयिऩाल् कल्बिक्कप्पडुम् नामरूब पेदम् वाक्किऩाल् मात्तिरम् आरम्बिक्कप्पडुवदिऩाल्, पॊय्याऩदाल् पिरह्मत्तिऩ् अवयमऱ्ऱ तऩ्मै विरोदप्पडुवदिल्लै।
न चेयं परिणामश्रुतिः परिणामप्रतिपादनार्था, तत्प्रतिपत्तौ फलानवगमात्। सर्वव्यवहारहीनब्रह्मात्मभावप्रतिपादनार्था त्वेषा, तत्प्रतिपत्तौ फलावगमात्; ‘स एष नेति नेत्यात्मा’ इत्युपक्रम्याह ‘अभयं वै जनक प्राप्तोऽसि’ (बृ. उ. ४। २। ४) इति; तस्मादस्मत्पक्षे न कश्चिदपि दोषप्रसङ्गोऽस्ति ॥ २७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, परिणामत्तैच् चॊल्लुम् इन्द सुरुदि परिणामत्तै ऎडुत्तुच् चॊल्वदै पिरयोजऩमा युडैयदल्ल, अदै अऱिवदऩाल् पलऩ् ऎदुवुम् काणप्पडादददिऩाल्; आऩाल् ऎल्ला व्यवहारमु मऱ्ऱ पिरह्मत्तैये आत्मस्वरूबमाग ऎडुत्तुक् काट्टुवदैये पिरयोजऩमुडैयदु, अदै अऱिव तिऩाल् पलऩ् काणप्पडुवदाल्, “अन्द इन्द आत्मा इदु अल्ल, इदु अल्ल” ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “हे जऩगरे, पयमऱ्ऱ निलैयैये अडैन्दु विट्टीर्” (पिरुहत्। ४-२-४) ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् ऎङ्गळ् पक्षत्तिल् ऎव्विद तोषत्तिऱ्कुम् इडमिल्लै।
आत्मनि चैवं विचित्राश्च हि ॥ २८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आत्मनि सैवम् विसित्राच्च हि ॥ २८ ॥
अपि च नैवात्र विवदितव्यम् — कथमेकस्मिन्ब्रह्मणि स्वरूपानुपमर्देनैवानेकाकारा सृष्टिः स्यादिति। यत आत्मन्यप्येकस्मिन्स्वप्नदृशि स्वरूपानुपमर्देनैवानेकाकारा सृष्टिः पठ्यते — ‘न तत्र रथा न रथयोगा न पन्थानो भवन्त्यथ सृजते’ (बृ. उ. ४। ३। १०) इत्यादिना। लोकेऽपि देवादिषु मायाव्यादिषु च स्वरूपानुपमर्देनैव विचित्रा हस्त्यश्वादिसृष्टयो दृश्यन्ते। तथैकस्मिन्नपि ब्रह्मणि स्वरूपानुपमर्देनैवानेकाकारा सृष्टिर्भविष्यतीति ॥ २८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, ऒऩ्ऱागविरुक्कुम् पिरह्मत्तिल् स्वरूबत्तैक् कॆडुक्कामले पलविद रूबमाऩ स्रुष्टि ऎप्पडियिरुक्क मुडियुम् ऎऩ्ऱ इन्द विषयत्तिल् विवादम् सॆय्यक्कूडियदु इल्लै। एऩॆऩ्ऱाल्, ऒऩ्ऱागवे यिरुन्दुगॊण्डु स्वप्ऩम् पार्क्किऱ ऒरे आत्मा विऩिडत्तिलेये, स्वरूबत्तैक् कॆडुक्कामले, पलविद रूबमाऩ स्रुष्टि सॊल्लप्पडुगिऱदु, “अङ्गे रदङ्गळ्, रदत्तिल् कट्टुगिऱ कुदिरैगळ् वीदिगळ् किडैयादु, आऩाल् रदङ्गळैयुम् रदत्तिल् कट्टप्पडुम् कुदिरैगळैयम् वीदिगळैयुम् स्रुष्टिक्किऱाऩ्” (पिरुहत् ४-३-१०) ऎऩ्बदु मुदलाऩदिऩाल् उलगत्तिलुम् कूड, तेवर् मुदलाऩवर्गळिडत्तिलुम् मायावि मुदलाऩवर् कळिडत्तिलुम् तऩ् स्वरूबत्तैक् कॆडुक्कामले, विसित्तिरमाग उळ्ळ याऩै कुदिरै मुदलिय स्रुष्टिगळ् काणप्पडुगिऩ्ऱऩ। अप्पडिये ऒऩ्ऱागवेयिरुक्कुम् पिरह्मत्तिलुम्, स्वरूबत्तिऱ्कु कॆडुदलिल्लामले, पल रूबमायुळ्ळ स्रुष्टि एऱ्पडलाम् ऎऩ्ऱु।
स्वपक्षदोषाच्च ॥ २९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्वबक्षदोषाच्च ॥ २९ ॥
परेषामप्येष समानः स्वपक्षे दोषः — प्रधानवादिनोऽपि हि निरवयवमपरिच्छिन्नं शब्दादिहीनं प्रधानं सावयवस्य परिच्छिन्नस्य शब्दादिमतः कार्यस्य कारणमिति स्वपक्षः। तत्रापि कृत्स्नप्रसक्तिर्निरवयवत्वात्प्रधानस्य प्राप्नोति, निरवयवत्वाभ्युपगमकोपो वा। ननु नैव तैर्निरवयवं प्रधानमभ्युपगम्यते। सत्त्वरजस्तमांसि हि त्रयो गुणाः। तेषां साम्यावस्था प्रधानम्। तैरेवावयवैस्तत्सावयवमिति — नैवंजातीयकेन सावयवत्वेन प्रकृतो दोषः परिहर्तुं पार्यते, यतः सत्त्वरजस्तमसामप्येकैकस्य समानं निरवयवत्वम् एकैकमेव चेतरद्वयानुगृहीतं सजातीयस्य प्रपञ्चस्योपादानमिति — समानत्वात्स्वपक्षदोषप्रसङ्गस्य ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तऩ् पक्षत्तिल् तोषम् ऎऩ्ऱ इदु मऱ्ऱवर्गळुक्कुम् समाऩम्। पिरदाऩत्तै कारणमागच् चॊल्लुगिऱवरुक्कुम्, अवयवमऱ्ऱदाय् अळवुक्कुळ् पडा तदाय् सप्तम् मुदलियदऱ्ऱदाय् इरुक्कुम् पिरदाऩम् अवय वमुळ्ळदाय् अळवुक्कुळ्बट्टदाय् सप्तम् मुदलियदुडऩ् कूडियदाय् इरुक्कुम् कार्यत्तिऱ्कुक् कारणम् ऎऩ्बदु तऩ् पक्षम् अङ्गेयुम् पिरदाऩम् अवयवमऱ्ऱदायिरुप्पदाल् पूरावुम् आवदु ऎऩ्बदु अल्लदु अवयवमऱ्ऱदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डदऱ्कु विरोदमो एऱ्पडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवर्गळाल् पिरदाऩम् अवयमऱ्ऱदॆऩ्ऱु ऒप्पुक् कॊळ्ळप्पडवे इल्लैये? सत्वम् रजस्, तमस् ऎऩ्ऱु मूऩ्ऱु कुणङ्गळ् नित्यमाऩवै अवैगळ् समाऩमायिरुक्कुम् निलै पिरदाऩम्; अन्द अवयवङ्गळिऩालेये अदु अवयवमुळ्ळदु ऎऩ्ऱाल्, इम्मादिरियुळ्ळ अवयवमुळ्ळ तऩ्मैयिऩाल् पिरगिरुदमाऩ तोषम् परिहरिक्क मुडियादु। एऩॆऩ्ऱाल्, सत्वम्, रजस्, तमस् इवैगळुक्कुळ्ळुम् ऒव्वॊऩ्ऱुम् अवयवमऱ्ऱदु ऎऩ्बदु समाऩम्। ऒव्वॊऩ्ऱुमे मऱ्ऱ इरण्डुडऩ् सेर्न्दु सजादीयमाऩ पिरबञ्जत्तिऱ्कु उबादाऩम् ऎऩ्ऱु तऩ् पक्षत्तिल् तोषम् एऱ्पडुवदु समाऩमायिरुप्पदाल्।
तर्काप्रतिष्ठानात्सावयवत्वमेवेति चेत् — एवमप्यनित्यत्वादिदोषप्रसङ्गः। अथ शक्तय एव कार्यवैचित्र्यसूचिता अवयवा इत्यभिप्रायः, तास्तु ब्रह्मवादिनोऽप्यविशिष्टाः। तथा अणुवादिनोऽप्यणुरण्वन्तरेण संयुज्यमानो निरवयवत्वाद्यदि कार्त्स्न्येन संयुज्येत, ततः प्रथिमानुपपत्तेरणुमात्रत्वप्रसङ्गः। अथैकदेशेन संयुज्येत, तथापि निरवयवत्वाभ्युपगमकोप इति — स्वपक्षेऽपि समान एष दोषः। समानत्वाच्च नान्यतरस्मिन्नेव पक्षे उपक्षेप्तव्यो भवति। परिहृतस्तु ब्रह्मवादिना स्वपक्षे दोषः ॥ २९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तर्क्कत्तिऱ्कु निलैयिल्लाददिऩाल् अवयव मुळ्ळदागवे इरुक्कट्टुमे। (अप्पॊऴुदु क्रुत्स्ऩ प्रसक्ति ऎऩ्ऱ तोषमिल्लै) ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियुम् अनित्यत्तऩ्मै मुदलाऩ तोषङ्गळ् एऱ्पडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, कार्यत्तिलुळ्ळ विसित्तिरत्तऩ्मै यिऩाल् सूसिक्कप्पडुगिऱ (कारणत्तिलुळ्ळ) सक्तिगळे अवयवङ्गळ् ऎऩ्ऱु अबिप्पिरायम् ऎऩ्ऱाल्, अवैगळ् पिरह्मत्तैक् कारणमागच् चॊल्गिऱवरुक्कुम् पॊदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये अणुवैच् चॊल्गिऱवरुक्कुम्, ऒरु अणु मऱ्ऱॊरु अणुवुडऩ् सेरुम्बोदु, अवयव मऱ्ऱदल् पूरावुमे सेरुमेयाऩाल् अप्पॊऴुदु (कारियमाऩ त्व्यणुगत्तिऱ्कु) परुमऩावदु (अदिग परिमाणम्) पॊरुन्दाददिऩाल् अणुमात्तिरमागवे इरुक्कुम्बडि एऱ्पडुम्। अल्लदु ऒरु पागत्तिऩाल् सेरुमेयाऩाल्, अप्पडियाऩालुम् अवयवमऱ्ऱदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डदऱ्कु विरोदम्- ऎऩ्ऱु तऩ् पक्षत्तिलुम् इन्द तोषम् समाऩमागुम् (तोषम्) समाऩमायिरुप् पदाल् ऒरु पक्षत्तिल् मात्तिरम् तोषम् सुमत्तक् कूडियदाग आगादु। पिरह्मत्तै सॊल्गिऱवरालो तऩ् पक्षत्तिल् सॊल्लप्पडुम् तोषम् परिहरिक्कप्पट्टु विट्टदु।