न विलक्षणत्वादस्य तथात्वं च शब्दात् ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
न विलक्षणत्वादस्य तदात्वम् स सप्तात् ॥ ४ ॥
वैलक्षण्याख्यतर्केण बाध्यतेऽथ न बाध्यते ॥
बाध्यते साम्यनियमात्कार्यकारणवस्तुनोः ॥ ५ ॥
मृद्धटादौ समत्वेऽपि दृष्टं वृश्चिककेशयोः ॥
स्वकारणेन वैषम्यं तर्काभासो न बाधकः ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विरुत्तमाऩ लक्षणङ्गळोडु इरुत्तल् ऎऩ्ऱ युक्तियिऩाल्, (पिरह्मम् जगत्कारणम् ऎऩ्बदु) पादिक्कप् पडुगिऱदा, इल्लैया?‘कार्य वस्तुविऱ्कुम् (उण्डाव तऱ्कुम्) कारणवस्तुविऱ्कुम् समाऩमायिरुक्कुम् तऩ्मै वेण्डुमॆऩ्ऱ नियमम् इरुप्पदाल् पादिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मण्, कुडम् मुदलियदिल् समाऩमायिरुक्कुम् तऩ्मैयिरुन्द पोदिलुम् तेळ्, रोमम् इवैगळिल् (अदु) काणप्पडविल्लै अङ्गु तङ्गळुडैय कारणवस्तुक्कळिड मिरुन्दु वेऱुबडुम् तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु। ऎऩवे युक्ति पोलुळ्ळदु पादगमागादु।
ब्रह्मास्य जगतो निमित्तकारणं प्रकृतिश्चेत्यस्य पक्षस्याक्षेपः स्मृतिनिमित्तः परिहृतः; तर्कनिमित्त इदानीमाक्षेपः परिह्रियते। कुतः पुनरस्मिन्नवधारिते आगमार्थे तर्कनिमित्तस्याक्षेपस्यावकाशः ? ननु धर्म इव ब्रह्मण्यप्यनपेक्ष आगमो भवितुमर्हति; — भवेदयमवष्टम्भो यदि प्रमाणान्तरानवगाह्य आगममात्रप्रमेयोऽयमर्थः स्यादनुष्ठेयरूप इव धर्मः। परिनिष्पन्नरूपं तु ब्रह्मावगम्यते। परिनिष्पन्ने च वस्तुनि प्रमाणान्तराणामस्त्यवकाशो यथा पृथिव्यादिषु ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मुऩ् अदिगरणङ्गळिल् पिरह्मम् उबादाऩ कारणमुम्, निमित्त कारणमुम् ऎऩ्ऱ उबनिषत् सित्तान्दत्तिऱ्कु साङ्ग्ययोगस्मिरुदि विरोदत्तैक् कॊण्डु स्मिरुदि निमित्तमाऩ आक्षेषबत्तैक् कूऱि समादाऩम् कूऱप्पट्टदु। इन्द अदिगरणत्तिल् युक्तियैक् कॊण्डु आक्षेबम् कूऱि समादाऩम् कूऱप्पडुगिऱदु। कारियमुम् कारणमुम् समाऩमा यिरुप्पदै उलगिल् काण्गिऱोम्। मण्णुम्, कुडमुम्, तङ्गमुम्, नगैगळुम् समाऩमाग इरुक्किऩ्ऱऩ। इङ्गु पिरह्मम् सेदऩमायुम्, सुत्तमायुमुळ्ळदु पिरबञ्जमो जडमायुम्, असुत्तमायुमुळ्ळदु। इव्विदम् विलक्षण मायिरुप्पदाल् पिरबञ्जत्तिऱ्कु पिरह्मम् कारणमाग मुडियादु ऎऩ्ऱु आक्षेबम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुऴुवदुम् सममायिरुन्दाल् कार्यगारण पावमे इरुक्कादु। आगैयाल् वैलक्षण्यमुम् इरुक्कुम्। मेलुम् असेदऩमाऩ साणत्तिलिरुन्दु सेदऩमाऩ तेळुम्,सेदऩमाऩ जीवसरीरत्तिलिरुन्दु असेदऩमाऩ रोमङ्गळुम् उण्डावदैक् काण्बदाल् विलक्षणमा यिरुन्दालुम् कार्यगारणबाव मेऱ्पडलाम्। आगैयाल् विलक्षणमायिरुन्दालुम् पिरबञ्जत्तिऱ्कु पिरह्मम् कारणमायिरुप्पदऱ्कु विरोदमॊऩ्ऱुमिल्लै। युक्ति निलैक्काददाल् अदैक्कॊण्डु पिरबल पिरमाणमाऩ सुरुदियिऩ् सित्तान्दत्तै माऱ्ऱ मुडियादु)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मम् इन्द जगत्तिऱ्कु निमित्त कारणमुम्, पिरगिरुदियुम् (उबादाऩ कारणमुम्) ऎऩ्ऱ इन्द पक्षत्तिऱ्कु, स्मिरुदि निमित्तमायुळ्ळ आक्षेबम् परिगरिक्कप्पट्टदु। इप्पॊऴुदु तर्क्क निमित्तमायुळ्ळ आक्षेबम् परिगरिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द वेदत्तिऩ् अर्त्तम् तीर्माऩमायि रुक्कैयिल् तर्क्क निमित्तमाऩ आक्षेबत्तिऱ्किडमेदु? तर्म विषयत्तिल् पोलवे, पिरह्म विषयत्तिलुम् वेदम् वेऱु ऎदैयुम् अबेक्षिक्कामलिरुक्क वेण्डियदुदाऩे न्यायम्? ऎऩ्ऱाल्, अऩुष्टिक्क वेण्डियदाऩ तर्मत्तैप्पोल इन्द विषयमुम्, (प्रह्ममुम्) वेऱु पिरमाणत्तिऱ्कु विषयमागाददाय् वेदत्तिऩाल् मात्तिरम् अऱियवेण्डियदाय् इरुन्ददेयाऩाल् इन्द तिरुष्टान्दम् सॊल्ललाम्। पिरह्ममो सित्तमाऩ स्वरूबत्तुडऩ् कूडिऩदागत् तॆरिगिऱदु। सित्तमाऩ वस्तु विषयत्तिल् मऱ्ऱ पिरमाणङ्गळुक्कुम् इडमुण्डु, पिरुदिवि मुदलियवैगळिल् पोल।
यथा च श्रुतीनां परस्परविरोधे सत्येकवशेनेतरा नीयन्ते, एवं प्रमाणान्तरविरोधेऽपि तद्वशेनैव श्रुतिर्नीयेत। दृष्टसाम्येन चादृष्टमर्थं समर्थयन्ती युक्तिरनुभवस्य सन्निकृष्यते, विप्रकृष्यते तु श्रुतिः ऐतिह्यमात्रेण स्वार्थाभिधानात्। अनुभवावसानं च ब्रह्मविज्ञानमविद्याया निवर्तकं मोक्षसाधनं च दृष्टफलतयेष्यते। श्रुतिरपि — ‘श्रोतव्यो मन्तव्यः’ इति श्रवणव्यतिरेकेण मननं विदधती तर्कमप्यत्रादर्तव्यं दर्शयति। अतस्तर्कनिमित्तः पुनराक्षेपः क्रियते ‘न विलक्षणत्वादस्य’ इति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎप्पडि सुरुदिगळुक्कुळ् ऒऩ्ऱुक्कॊऩ्ऱु विरोद मिरुन्ददेयाऩाल्, ऒऩ्ऱिऩ् पलत्तिऩाल् मऱ्ऱवै अदै अऩुसरित्तुक् कॊण्डु पोगप्पडुगिऩ्ऱऩवो, अप्पडिये वेऱु पिरमाणत्तिऱ्कु विरोदमायिरुन्दाल्, अदऩ् पलत्तिऩालेये सुरुदियुम् अऩुसरित्तुक्कॊण्डु पोगवेण्डियदे। पार्क्कप्पडुवदऱ्कु समाऩमायिरुप्प तैक् कॊण्डु, पार्क्कप्पडाद विषयत्तैक् काट्टिक् कॊडुक्कुम् युक्ति अऩुबवत्तिऱ्कु मिगवुम् नॆरुङ्गि युळ्ळदु। सुरुदियो ऐदिह्यमात्तिरत्तिऩाल् (परोक्ष माग) तऩ् विषयत्तैच् चॊल्वदऩाल् तूरत्तिलिरुक् किऱदु। अवित्यैयै निवर्त्ति सॆय्वदायुम्, मोक्षत् तिऱ्कु सादऩमायुळ्ळ पिरह्मञाऩम् अऩुबवत्तिल् मुडिवदु, पार्क्कप्पडुम् पलऩ् उळ्ळदाग ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पडुगिऱदु। सुरुदियुम् ‘केट्क वेण्डुम्, मऩऩञ् जॆय्य वेण्डुम्’ ऎऩ्ऱु केट्पदऱ्कु वेऱाग मऩऩत्तै विदिप्पदु, इव्विषयत्तिल् तर्क्कमुम् आदरिक्कप्पड वेण्डिय तॆऩ्बदैक् काट्टुगिऱदु। आगैयाल्, तर्क्क रीदियाऩ आक्षेषबणै मऱुबडियुम् सॆय्यप्पडुगिऱदु। ‘इदऱ्कु विलक्षणमायिरुप्पदाल् इल्लै’ ऎऩ्ऱु।
यदुक्तम् चेतनं ब्रह्म जगतः कारणं प्रकृतिः इति, तन्नोपपद्यते। कस्मात् ? विलक्षणत्वादस्य विकारस्य प्रकृत्याः — इदं हि ब्रह्मकार्यत्वेनाभिप्रेयमाणं जगद्ब्रह्मविलक्षणमचेतनमशुद्धं च दृश्यते। ब्रह्म च जगद्विलक्षणं चेतनं शुद्धं च श्रूयते। न च विलक्षणत्वे प्रकृतिविकारभावो दृष्टः। न हि रुचकादयो विकारा मृत्प्रकृतिका भवन्ति, शरावादयो वा सुवर्णप्रकृतिकाः। मृदैव तु मृदन्विता विकाराः क्रियन्ते, सुवर्णेन च सुवर्णान्विताः। तथेदमपि जगदचेतनं सुखदुःखमोहान्वितं सत् अचेतनस्यैव सुखदुःखमोहात्मकस्य कारणस्य कार्यं भवितुमर्हति, न विलक्षणस्य ब्रह्मणः। ब्रह्मविलक्षणत्वं चास्य जगतोऽशुद्ध्यचेतनत्वदर्शनादवगन्तव्यम्। अशुद्धं हीदं जगत् , सुखदुःखमोहात्मकतया प्रीतिपरितापविषादादिहेतुत्वात्स्वर्गनरकाद्युच्चावचप्रपञ्चत्वाच्च। अचेतनं चेदं जगत् , चेतनं प्रति कार्यकरणभावेनोपकरणभावोपगमात्। न हि साम्ये सत्युपकार्योपकारकभावो भवति। न हि प्रदीपौ परस्परस्योपकुरुतः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: सेदऩमाऩ पिरह्मम् जगत्तिऱ्कुक् कारणम् पिरुगिरदियॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु पॊरुन्दादु? एऩ्?। ‘इदऱ्कु’ विगारत्तिऱ्कु पिरगिरुदि यैक्काट्टिलुम् ‘विलक्षणमायिरुक्कुम् तऩ्मै इरुप्पदाल्’ पिरह्मत्तिऩ् कार्यमाग अबिप्पिरायप्पडुगिऱ इन्द जगत्तु पिरह्मत्तिऱ्कु विलक्षणमाग असेदऩ माग, असुत्तमाग काण्गिऱदु। पिरह्ममुम् जगत्तिऱ्कु विलक्षणमाग, सेदऩमाग सुत्तमाग सॊल्लप्पडुगिऱदु। विलक्षणमायिरुक्कुम् पोदु, पिरगिरुदि विगारमॆऩ्ऱ तऩ्मै काणप्पडुवदिल्लै। नगै मुदलाऩ विगारङ्गळ्, मण्णैप् पिरगिरुदियागक् कॊण्डिरुप्प तिल्लै। सरावम् मुदलाऩवैगळुम् तङ्गत्तै पिरगिरुदियागक् कॊण्डिरुप्पदिल्लै, अल्लवा? मण्णिऩाल्दाऩ् मण्णुडऩ् कूडिऩ विगारङ्गळ् सॆय्यप्पडुगिऩ्ऱऩ। तङ्गत्ताल् तङ्गत्तुडऩ् कूडिय विगारङ्गळ् सॆय्यप्पडुगिऩ्ऱऩ। अव्विदमे असेदऩ माऩ सुगम्, तुक्कम्, मोहम् इवैगळुडऩ्गूडिऩ इन्द जगत्तुम् असेदऩमाय् सुग, तुक्क, मोह स्वरूबमा युळ्ळ कारणत्तिऩुडैयवे कारियमायिरुप्पदु न्यायम्। विलक्षणमाऩ पिरह्मत्तिऩ् (कार्यम्) अल्ल। इन्द जगत्तिऱ्कु पिरह्म विलक्षणत्तऩ्मै असुत्तियैयुम्, असेदऩत्तऩ्मैयैयुम्, पार्प्पदिऩाल् । अऱियप्पडु किऱदु। सुग, तुक्क, मोह स्वरूबमायि रुप्पदाल् पिरीदि, परिदाबम्, विषादम् मुदलियदिऱ्कुक् कारणमायिरुक्किऱ पडियालुम्, स्वर्क्कम्, नरगम् मुदलिय एऱ्ऱत्ताऴ्वुगळाल् विस्तारमाय् इरुक्किऱबडियालुम्, जगत्तु असुत्तम् ऎऩ्बदु पिरसित्तम्। सेदऩऩ् विषयमाय् इन्द जगत्तु, कारियमागवुम्, कारणमागवुम् इरुन्दुगॊण्डु उबगारञ् जॆय्युन्दऩ्मैयुडैयदाल्, असेदऩमुम्गूड समाऩ मायिरुन्दाल्, उबगारम् सॆय्वदु, उबगारम् सॆय्यप्पडु वदु ऎऩ्ऱ तऩ्मै इरादल्लवा? इरण्डु तीबङ्गळ् ऒऩ्ऱुक्कॊऩ्ऱु उबगारम् सॆय्दुक्कॊळ्वदिल्लै अल्लवा?
ननु चेतनमपि कार्यकरणं स्वामिभृत्यन्यायेन भोक्तुरुपकरिष्यति। न, स्वामिभृत्ययोरप्यचेतनांशस्यैव चेतनं प्रत्युपकारकत्वात्। यो ह्येकस्य चेतनस्य परिग्रहो बुद्ध्यादिरचेतनभागः स एवान्यस्य चेतनस्योपकरोति, न तु स्वयमेव चेतनश्चेतनान्तरस्योपकरोत्यपकरोति वा। निरतिशया ह्यकर्तारश्चेतना इति साङ्ख्या मन्यन्ते। तस्मादचेतनं कार्यकरणम्। न च काष्ठलोष्टादीनां चेतनत्वे किञ्चित्प्रमाणमस्ति। प्रसिद्धश्चायं चेतनाचेतनविभागो लोके। तस्माद्ब्रह्मविलक्षणत्वान्नेदं जगत्तत्प्रकृतिकम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कारियगारणमायुळ्ळ सेदऩऩ्गूड, ऎजमाऩऩ् वेलैक्कारऩ् ऎऩ्ऱ नियायप्पडि पोक्तावुक्कु (अऩुबविक्कुम् आत्मावुक्कु) उबगारम् सॆय्यलामे ऎऩ्ऱाल् अप्पडियल्ल। ऎजमाऩऩ्, वेलैक्कारऩ् विषयत्तिलुम् असेदऩमाऩ अंसत्तिऱ्कुत्ताऩ्, सेदऩऩैयुत्तेसित्तु उबगारम् सॆय्युन् दऩ्मैयुळ्ळदु। एऩॆऩ्ऱाल्, ऒरु सेदऩऩैच् चेर्न्द वस्तुवाऩ पुत्ति मुदलाऩ असेदऩमायुळ्ळ पागम् ऎदुवो, अदुदाऩ् मऱ्ऱॊरु सेदऩऩुक्कु उबगारञ् जॆय्गिऱदु। ताऩागवे ऒरु सेदऩऩ् मऱ्ऱॊरु सेदऩऩुक्कु उबगारम् सॆय्वदुम् किडैयादु। अबगारम् सॆय्वदुम् किडैयादु। सेदऩर्गळ् ऎव्विद अदिसयमुम् (कूट्टल्, कुऱैत्तल्) इल्लादवर्गळ्। कर्त्ताक्कळ् (सॆय्गिऱवर्गळ्) इल्लै यॆऩ्ऱुदाऩ् साङ्गियर्गळ् ऎण्णुगिऱार्गळ्। आगैयाल् कारिय कारणमॆऩ्ऱु असेदऩम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, कट्टै मण्गट्टि मुदलाऩवैगळुक्कु सेदऩत्तऩ्मै उण्डॆऩ्ऱ विषयत्तिल् ऎव्विदप् पिरमाणमुम् किडैयादु। उलगत्तिलुम् इन्द सेदऩम्, असेदऩम् ऎऩ्ऱ पिरिवु पिरसित्तमायिरुक्किऱदु। आगैयिऩाले, पिरह्मत्तिऱ्कु विलक्षणमायिरुप्पदाल्, जगत् अदै प्रगिरुदियायुडैयदल्ल।
योऽपि कश्चिदाचक्षीत — श्रुत्वा जगतश्चेतनप्रकृतिकताम् , तद्बलेनैव समस्तं जगच्चेतनमवगमयिष्यामि, प्रकृतिरूपस्य विकारेऽन्वयदर्शनात्; अविभावनं तु चैतन्यस्य परिणामविशेषाद्भविष्यति। यथा स्पष्टचैतन्यानामप्यात्मनां स्वापमूर्छाद्यवस्थासु चैतन्यं न विभाव्यते, एवं काष्ठलोष्टादीनामपि चैतन्यं न विभावयिष्यते। एतस्मादेव च विभावितत्वाविभावितत्वकृताद्विशेषाद्रूपादिभावाभावाभ्यां च कार्यकरणानामात्मनां च चेतनत्वाविशेषेऽपि गुणप्रधानभावो न विरोत्स्यते। यथा च पार्थिवत्वाविशेषेऽपि मांससूपौदनादीनां प्रत्यात्मवर्तिनो विशेषात्परस्परोपकारित्वं भवति, एवमिहापि भविष्यति। प्रविभागप्रसिद्धिरप्यत एव न विरोत्स्यत इति — तेनापि कथञ्चिच्चेतनाचेतनत्वलक्षणं विलक्षणत्वं परिह्रियेत; शुद्ध्यशुद्धित्वलक्षणं तु विलक्षणत्वं नैव परिह्रियते। न चेतरदपि विलक्षणत्वं परिहर्तुं शक्यत इत्याह —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जगत्तिऱ्कु सेदऩऩैप् पिरगिरुदियाय्क्कॊळ् ळुन्दऩ्मै ऎऩ्बदैक् केट्टुविट्टु ऒरुवऩ् सॊल्ल लाम्। ‘अन्दप् पलत्तिऩालेये जगत्मुऴुवदैयुम् सेदऩमॆऩ्ऱऱिगिऱेऩ्, पिरगिरुदियिऩ् स्वबावम् विगारत्तिलुम् तॊडर्न्दुवरुदैप्पार्प्पदाल्, तॆरिया मलिरुप्पदो सैदऩ्यत्तिऩ् परिणामत्तिलुळ्ळ वित्या सत्तिऩालेऱ्पडलाम्। स्पष्टमाग सेदऩऩायिरुक्किऱ आत्मावुक्के तूक्कम्, मूर्च्चै मुदलिय अवस्तैगळिल् सैदऩ्यमॆप्पडित् तॆरिय विल्लैयो इव्विदमे कट्टै, मण्गट्टि मुदलियवै कळुक्कुम् सैदऩ्यम् तॆरियादिरुक्कलाम्। इदऩालेये तॆरिगिऱदु, तॆरिय विल्लै ऎऩ्बदिऩाल् एऱ्पडुम् वित्तियासत्तिऩालुम् रूबम् मुदलियदु इरुक्किऱदु इल्लैयॆऩ्बदिऩालुम् कार्यगारणङ्गळुक्कुम् आत्माक्कळुक्कुम् सेदऩत् तऩ्मैयिल् वित्यास मिल्लैयाऩालुम् कुणम् पिरदाऩमॆऩ्ऱिरुप्पदु विरोद मिल्लै। मांसम्, परुप्पु, अऩ्ऩम् मुदलियवैग ळुक्कुळ् पार्त्तिवत् तऩ्मैयिल् विसेषमिल्लैयाऩालुम्गूड अददऱ्कुळ्ळ विसेषत् ताल् ऒऩ्ऱुक् कॊऩ्ऱु उबगारञ्जॆय्युम् तऩ्मै ऎप्पडि इरुक्किऱदो अव्विदम् इङ्गेयुम् इरुक्कुम्। पिरिवुळ्ळ तायुळ्ळ पिरसित्तियुम् इदिऩालेये विरोदप्पडादु। ऎऩ्ऱु अदऩालुम् ऎप्पडियावदु सेदऩम् असेदऩम् ऎऩ्ऱ विलक्षणत्तैयुडैय विलक्षणत्तऩ्मै परिगरिक् कप्पडलाम्। आऩाल् सुत्ति असुत्तित्तऩ्मै यॆऩ्ऱ लक्षणमुडैय विलक्षणत्तऩ्मै परिहरिक् कप्पट्ट तागवे आगादु वेऱु विदमाऩ विलक्षणत् तऩ्मैयैयुम् परिहरिक्क मुडियादॆऩ्ऱु सॊल्गिऱार्।
तथात्वं च शब्दादिति। अनवगम्यमानमेव हीदं लोके समस्तस्य वस्तुनश्चेतनत्वं चेतनप्रकृतिकत्वश्रवणाच्छब्दशरणतया केवलयोत्प्रेक्ष्यते। तच्च शब्देनैव विरुध्यते, यतः शब्दादपि तथात्वमवगम्यते। तथात्वमिति प्रकृतिविलक्षणत्वं कथयति। शब्द एव ‘विज्ञानं चाविज्ञानं च’ (तै. उ. २। ६। १) इति कस्यचिद्विभागस्याचेतनतां श्रावयंश्चेतनाद्ब्रह्मणो विलक्षणमचेतनं जगच्छ्रावयति ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अव्विदमागवुम् सप्तमिरुप्पदाल् ऎऩ्ऱु उलगत्तिल् ऎल्ला वस्तुक्कळुक्कुम् इरुप्पदाग अऱियप् पडामलेयिरुक्कुञ् जेदऩत्तऩ्मै, सेदऩत्तैप् पिरगि रुदियायुळ्ळदॆऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्प तिलिरुन्दु, वॆऱुम् सप्तत्तै सरणमाग वैत्तुक्कॊण्डु उत्पिरेक्षिक् कलाम्। आऩाल् अदु सप्तत्तिऩाले मऱुक्कप्पडुगिऱदु। एऩॆऩ्ऱाल्, सप्तत्तिलिरुन्दे ‘अव्विदमाग इरुप्पदु" अऱियप्पडुगिऱदु। ‘अव्विदमाग इरुप्पदु’ ऎऩ्बदु पिरगिरुदिक्कु विलक्षणमायिरुक्कुत् तऩ्मैयैच् चॊल्गिऱदु। सप्तमे ‘विज्ञानत्तैयुम् विज्ञान मऱ्ऱदैयुम्’ (तैत्तिरीय २-६) ऎऩ्ऱु ऒरु पिरिवुक्कु असेदऩत् तऩ्मैयैच् चॊल्लि सेदऩमाऩ पिरह्मत्तिलिरुन्दु, विलक्षणमाऩ असेदऩमायुळ्ळ जगत्तैच् चॊल्गिऱदु।
ननु चेतनत्वमपि क्वचिदचेतनत्वाभिमतानां भूतेन्द्रियाणां श्रूयते — यथा ‘मृदब्रवीत्’ ‘आपोऽब्रुवन्’ (श. ब्रा. ६। १। ३। २। ४) इति ‘तत्तेज ऐक्षत’ (छा. उ. ६। २। ३) , ‘ता आप ऐक्षन्त’ (छा. उ. ६। २। ४) इति चैवमाद्या भूतविषया चेतनत्वश्रुतिः। इन्द्रियविषयापि — ‘ते हेमे प्राणा अहंश्रेयसे विवदमाना ब्रह्म जग्मुः’ (बृ. उ. ६। १। ७) इति, ‘ते ह वाचमूचुस्त्वं न उद्गायेति’ (बृ. उ. १। ३। २) इत्येवमाद्येन्द्रियविषयेति। अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असेदऩत् तऩ्मैयुळ्ळदॆऩ्ऱु निऩैक्किऱ पूदङ्गळुक्कुम् इन्दिरियङ्गळुक्कुम्, सेदऩत्तऩ्मैयुम् सिलविडङ्गळिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदे? - ‘मण् सॊल्लिऱ्ऱु’ - ‘जलम् सॊल्लिऱ्कु’ (सदबदबिराह्म ६-१- ३, २-४) ऎऩ्ऱुम्, ‘अन्द तेजस् आलोसित्तदु’ ‘अन्द जलम् आलोसित्तदु’। (सान्दो ६-२-३,४) ऎऩ्बदु मुदलियदु पूदविषयमागच् चेदऩत्तऩ्मैयैच् चॊल्लुम् सुरुदि इन्दिरिय विषयमायुम् ‘अन्द इन्दप् पिराणऩ्गळ् (इन्दिरियङ्गळ्) नाऩ्दाऩ् पॆरियव ऩॆऩ्ऱु विवादम् सॆय्दुगॊण्डु पिरह्मत्तिऩिडम् सॆऩ्ऱऩ’ (पिरुहत् ६-१-७) ऎऩ्ऱु ‘अवै ऎङ्गळुक्काग नी उत्काऩम् सॆय् ऎऩ्ऱु वाक्किऩिडम् सॊल्लिऩ’ (पिरुहत् १-२-३) ऎऩ्बदु मुदलियदुम् इन्दिरिय विषयङ्गळे ऎऩ्ऱु।
अदऱ्कुप् पदिल् सॊल्गिऱार् :
अभिमानिव्यपदेशस्तु विशेषानुगतिभ्याम् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबिमानिव्यबदेसस्तु विसे षाऩुगदिप्याम् ॥ ५ ॥
तुशब्द आशङ्कामपनुदति। न खलु ‘मृदब्रवीत्’ इत्येवंजातीयकया श्रुत्या भूतेन्द्रियाणां चेतनत्वमाशङ्कनीयम् , यतोऽभिमानिव्यपदेश एषः; मृदाद्यभिमानिन्यो वागाद्यभिमानिन्यश्च चेतना देवता वदनसंवदनादिषु चेतनोचितेषु व्यवहारेषु व्यपदिश्यन्ते, न भूतेन्द्रियमात्रम्। कस्मात् ? विशेषानुगतिभ्याम् —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ताऩ् ऎऩ्बदु आसङ्गैयै विलक्कुगिऱदु ‘मण् सॊल्लिऱ्ऱु’ ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सुरुदियिऩाल्, पूदङ्गळुक्कुम्, इन्दिरियङ्गळुक्कुम् सेदऩत्तऩ्मै उण्डॆऩ्ऱु निऩैक्कक्कूडादु। एऩॆऩ्ऱाल्, इदु अबिमाऩियैक् कुऱिप्पिडुवदु। मण् मुदलाऩवैगळिऩ् अबिमाऩिगळुम्, वाक्कु मुदलाऩवैगळिऩ् अबिमाऩि कळुमाऩ सेदऩर्गळायिरुक्कुम् तेवदैगळ् सेदऩऩुक्कु उसिदमाऩ पेसुवदु, विवादम् सॆय्वदु मुदलाऩ व्यवहारङ्गळिल् कुऱिप्पिडप्पडुगिऱार्गळ्। वॆऱुम् पूदङ्गळुम् इन्दिरियङ्गळुमल्ल। एऩ्? ‘वित्तियासमिरुप् पदिऩालुम् कूडवेयिरुप्पदिऩालुम्’
विशेषो हि भोक्तॄणां भूतेन्द्रियाणां च चेतनाचेतनप्रविभागलक्षणः प्रागभिहितः। सर्वचेतनतायां चासौ नोपपद्येत। अपि च कौषीतकिनः प्राणसंवादे करणमात्राशङ्काविनिवृत्तयेऽधिष्ठातृचेतनपरिग्रहाय देवताशब्देन विशिंषन्ति — ‘एता ह वै देवता अहंश्रेयसे विवदमानाः’ इति, ‘ता वा एताः सर्वा देवताः प्राणे निःश्रेयसं विदित्वा’ (कौ. उ. २। १२) इति च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पोक्ताक्कळुक्कुम्, पूदेन्दिरियङ्गळुक्कुम् सेदऩम्, असेदऩम् ऎऩ्ऱ पिरिवै लक्षणमायुडैय वित्यासमो, मुऩ्ऩमेये सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। ऎल्लामे सेदऩमाय् इरुन्दाल् इदु (इन्दप्पिरिवु) पॊरुत्तमागादु। मेलुम्, कौषीदगिगळ्, पिराण संवादत्तिल् वॆऱुम् इन्दिरियङ्गळॆऩ्ऱ सङ्गैयै निविरुत्तिसॆय्दु अदिष्टादावाऩ सेदऩऩै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळवेण्डुमॆऩ्बदऱ्काग, तेवदै ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩालेये कुऱिप्पिडुगिऱार्गळ्। ‘इन्द तेवदैगळ् नाऩ् पॆरियवऩॆऩ्ऱु विवादम् सॆय्दुगॊण्डु’ ऎऩ्ऱुम्, ‘अन्द इन्द ऎल्ला तेवदैगळुम्, पिराणऩिडत्तिल् मेऩ्मैयै अऱिन्दु कॊण्डु’ (कौषीदगि२-१४) ऎऩ्ऱुम्।
अनुगताश्च सर्वत्राभिमानिन्यश्चेतना देवता मन्त्रार्थवादेतिहासपुराणादिभ्योऽवगम्यन्ते — ‘अग्निर्वाग्भूत्वा मुखं प्राविशत्’ (ऐ. आ. २। ४। २। ४) इत्येवमादिका च श्रुतिः करणेष्वनुग्राहिकां देवतामनुगतां दर्शयति। प्राणसंवादवाक्यशेषे च — ‘ते ह प्राणाः प्रजापतिं पितरमेत्योचुः’ (छा. उ. ५। १। ७) इति श्रेष्ठत्वनिर्धारणाय प्रजापतिगमनम् , तद्वचनाच्चैकैकोत्क्रमणेनान्वयव्यतिरेकाभ्यां प्राणश्रैष्ठ्यप्रतिपत्तिः, तस्मै बलिहरणम् इति चैवंजातीयकोऽस्मदादिष्विव व्यवहारोऽनुगम्यमानोऽभिमानिव्यपदेशं द्रढयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎल्ला इडङ्गळिलुम् अबिमाऩिगळागिय सेदऩर्गळाऩ तेवदैगळ् कूडवे इरुक्किऱार् कळॆऩ्बदु मन्द्रम्, अर्त्तवादम्, इदिहासम्, पुराणम् मुदलियवैगळिलिरुन्दु अऱियप्पडुगिऱदु। ‘अक्ऩि वाक्काग आगि वायिल् पिरवेसित्तार्’ (ऐदरेय २-४) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदि इन्दिरियङ्गळिल् अऩुक्रहिक्कुम् तेवदैयैक् कूडवे इरुप्पदागक् काट्टुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिराण संवादत्तिऩ् वाक्यसे षत्तिलुम्, ‘अन्दप् पिराणऩ्गळ् पिदावाऩ पिरजाबदियिडम् सॆऩ्ऱु सॊल्लिऩ’ (सान् ५-१-७) ऎऩ्ऱु सिरेष्टत्तऩ्मैयै तीर्माऩिप्पदऱ्काग पिरजाबदियिडम् सॆल्लुदल्, अवरुडैय सॊऱ्पडि ऒव्वॊऩ्ऱाय् वॆळिक्किळम्बि। अऩ्वयत्तालुम् वियदिरेगत्तालुम्, पिराणऩुडैय मेऩ्मैयै अऱिदल्, अदऱ्कु (पिराणऩुक्कु) पलिगॊडुप्पदु, इदुबोऩ्ऱ व्यवहारम् नम्मिडत्तिल् पोलवे तॊडर्न्दु वरुवदु अबिमाऩियैक् कुऱिप्पिडुगिऱदॆऩ्बदै पलप्पडुत्तुगिऱदु।
‘तत्तेज ऐक्षत’ इत्यपि परस्या एव देवताया अधिष्ठात्र्याः स्वविकारेष्वनुगताया इयमीक्षा व्यपदिश्यत इति द्रष्टव्यम्। तस्माद्विलक्षणमेवेदं ब्रह्मणो जगत्; विलक्षणत्वाच्च न ब्रह्मप्रकृतिकम् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अन्द तेजस् आलोसित्तदु’ ऎऩ्ऱ विडत्तिलुम् तऩ् विगारङ्गळिल् कूडवे इरुन्दु वरुगिऱ अदिष्टा तावाऩ मेलाऩ तेवदैक्कुत्ताऩ् इन्द आलोसऩै सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् इन्द जगत्तु पिरह्मत्तिलिरुन्दु विलक्षणम्दाऩ्। विलक्षणमायिरुप्पदाल् जगत् पिरह्मत्तैप् पिरगिरुदियाय् उडैयदिल्लै।
— इत्याक्षिप्ते, प्रतिविधत्ते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आक्षेबणैक्कुप् पदिल् सॊल्गिऱार् :-
दृश्यते तु ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्रुच्यदे तु ॥ ६ ॥
तुशब्दः पक्षं व्यावर्तयति। यदुक्तम् विलक्षणत्वान्नेदं जगद्ब्रह्मप्रकृतिकम् इति, नायमेकान्तः; दृश्यते हि लोके — चेतनत्वेन प्रसिद्धेभ्यः पुरुषादिभ्यो विलक्षणानां केशनखादीनामुत्पत्तिः, अचेतनत्वेन च प्रसिद्धेभ्यो गोमयादिभ्यो वृश्चिकादीनाम्। नन्वचेतनान्येव पुरुषादिशरीराण्यचेतनानां केशनखादीनां कारणानि, अचेतनान्येव च वृश्चिकादिशरीराण्यचेतनानां गोमयादीनां कार्याणीति। उच्यते — एवमपि किञ्चिदचेतनं चेतनस्यायतनभावमुपगच्छति किञ्चिन्नेत्यस्त्येव वैलक्षण्यम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘आऩाल्’ ऎऩ्ऱ सप्तम् (आक्षेषबिक्कुम्) पक्षत्तै मऱुक्किऱदु। विलक्षणमायिरुप्पदाल् इन्द जगत्तु, पिरह्मत्तैप् पिरगिरुदियायुडैयदिल्लै ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु अप्पडियेदाऩ् ऎऩ्बदिल्लै। एऩॆऩ्ऱाल् उलगत्तिल् सेदऩर् ऎऩ्ऱु पिरसित्तमायुळ्ळ मऩिदर् मुदलाऩवर्गळिडमिरुन्दु विलक्षणमायुळ्ळ केसम्, नगम् मुदलियवैगळिऩ् उत्पत्ति ऎऩ्ऩ, असेदऩमॆऩ्ऱु पिरसित्तमायुळ्ळ कोमयम् मुदलियवै कळिलिरुन्दु तेळ् मुदलिय वैगळिऩ् उत्पत्ति ऎऩ्ऩ इवै काणप्पडुगिऩ्ऱऩ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऩिदर् मुदलाऩवर्गळिऩ् सरीरङ्गळागिऱ असेद ऩङ्गळ् ताऩे, असेदऩमायुळ्ळ केसम्, नगम् मुदलिय वैगळुक्कु कारणम्? तेळ् मुदलियदिऩ् सरीरङ्गळागिय असेदऩङ्गळ् ताऩे, असेदऩमायुळ्ळ कोमयम् मुदलि यवैगळिल् कार्यम्? ऎऩ्ऱाल्, सॊल्लुगिऱोम्: इव्विद मिरुन्दालुम् सिल असेदऩम्, सेदऩऩुक्कु इरुप्पिडमा यिरुक्कुत् तऩ्मैयै अडैगिऩ्ऱदु। सिल अडैगिऱ तिल्लै। ऎऩ्ऱ वित्यासम् इरुक्कवे इरुक्किऱदु।
महांश्चायं पारिणामिकः स्वभावविप्रकर्षः पुरुषादीनां केशनखादीनां च स्वरूपादिभेदात् , तथा गोमयादीनां वृश्चिकादीनां च। अत्यन्तसारूप्ये च प्रकृतिविकारभाव एव प्रलीयेत। अथोच्येत — अस्ति कश्चित्पार्थिवत्वादिस्वभावः पुरुषादीनां केशनखादिष्वनुवर्तमानो गोमयादीनां च वृश्चिकादिष्विति। ब्रह्मणोऽपि तर्हि सत्तालक्षणः स्वभाव आकाशादिष्वनुवर्तमानो दृश्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऩिदर् मुदलाऩवर्गळुक्कुम्, केसम्, नगम् मुदलियवैगळुक्कुम् स्वरूबम् मुदलियवऱ्ऱिल् पेदमिरुप्पदाल् परिणामत्तिऩाल् एऱ्पडुम् इन्द स्वबावत्तिलुळ्ळ वित्यासम् अदिगमागवे इरुक्किऱदु। अप्पडिये कोमयम् मुदलाऩवैगळुक्कुम् तेळ् मुदलियवैगळुक्कुम् पूरावुम् ऒरे रूबत्तुडऩिरुप् पदाऩाल्, पिरगिरुदि विगारम् ऎऩ्ऱ तऩ्मैये पोय् विडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऩिदर् मुदलाऩवर्गळुडैय पार्त्तिवमा यिरुक्कुम् तऩ्मै मुदलाऩ ऒरु स्वबावम्, केसम्, नगम् मुदलियवैगळिलुम् कूडवे वरुगिऱदु। कोमयम् मुदलियदिल् उळ्ळदुम्, तेळ् मुदलियवैगळिल् ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल्, अप्पॊऴुदु पिरह्मत्तिऩुडैय सत्ता (इरुप्पु) ऎऩ्ऱ लक्षणमुडैय स्वबावमुम्, आगासम् मुदलियवैगळिल् कूडवे इरुप्पदागत् तॆरिगिऱदु।
विलक्षणत्वेन च कारणेन ब्रह्मप्रकृतिकत्वं जगतो दूषयता किमशेषस्य ब्रह्मस्वभावस्याननुवर्तनं विलक्षणत्वमभिप्रेयते, उत यस्य कस्यचित् , अथ चैतन्यस्येति वक्तव्यम्। प्रथमे विकल्पे समस्तप्रकृतिविकारभावोच्छेदप्रसङ्गः। न ह्यसत्यतिशये प्रकृतिविकार इति भवति। द्वितीये चासिद्धत्वम्। दृश्यते हि सत्तालक्षणो ब्रह्मस्वभाव आकाशादिष्वनुवर्तमान इत्युक्तम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विलक्षणमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱ कारणत्तिऩाल् जगत्तिऱ्कु पिरह्मत्तैप् पिरगिरुदियाय् उडैयदॆऩ्ऱ तऩ्मैयै तूषिक्किऱवऩाल्, विलक्षणत्तऩ्मै ऎऩ्बदु पिरह्मत्तिऩ् स्वबावम् पाक्कियऩ्ऩियिल् पूरावुम् कूड वरविल्लैयॆऩ्ऱु अबिप्पिरायप्पडुगि ऱदा? अल्लदु एदेऩुमॊरु स्वबावमा? अल्लदु सैदऩ्यमा? ऎऩ्ऱु सॊल्लवेण्डुम् मुदल् विगल्बत्तिल् (पक्षत्तिल्) ऎल्लाविद पिरगिरुदि विगारमॆऩ्बदे पोय्विडुम्बडि एऱ्पडुम् वित्यास मिल्लैयाऩाल् पिरगिरुदिविगार मॆऩ्बदे इरादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इरण्डावदु पक्षत्तिल्, सित्तिक्कामलिरुत्तल्; एऩॆऩ्ऱाल्, सत्तै (इरुप्पु) ऎऩ्ऱ लक्षणमागिय पिरह्मत्तिऩ् स्वबावम् आगासम् मुदलियवैगळिलुम् कूडवे वरुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु।
तृतीये तु दृष्टान्ताभावः। किं हि यच्चैतन्येनानन्वितं तदब्रह्मप्रकृतिकं दृष्टमिति ब्रह्मकारणवादिनं प्रत्युदाह्रियेत, समस्तस्य वस्तुजातस्य ब्रह्मप्रकृतिकत्वाभ्युपगमात्। आगमविरोधस्तु प्रसिद्ध एव, चेतनं ब्रह्म जगतः कारणं प्रकृतिश्चेत्यागमतात्पर्यस्य प्रसाधितत्वात्। यत्तूक्तं परिनिष्पन्नत्वाद्ब्रह्मणि प्रमाणान्तराणि सम्भवेयुरिति, तदपि मनोरथमात्रम्। रूपाद्यभावाद्धि नायमर्थः प्रत्यक्षस्य गोचरः। लिङ्गाद्यभावाच्च नानुमानादीनाम्। आगममात्रसमधिगम्य एव त्वयमर्थो धर्मवत् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱावदु पक्षत्तिलो, तिरुष्टान्दम् किडैयादु; एऩॆऩ्ऱाल् ऎदु सैदऩ्यत्तुडऩ् सम्बन्दप्पडामलिरुक्किऱदो, अदु पिरह्मत्तैत् त्विर वेऱॊऩ्ऱैप् पिरगिरुदियायुडैयदागक् काणप्पट्ट तॆऩ्ऱु, पिरह्मवादिक्कु ऎदै उदाहरिक्क मुडियुम्? ऎल्ला वस्तु समूगमे पिरह्मत्तै पिरगिरुदिया युडैयदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदिऩाल् आगम विरोदमो पिरसित्तमे; सेदऩमायुळ्ळ पिरह्मम् जगत्तिऱ्कु निमित्त कारणम्। पिरगिरुदियुम् ऎऩ्ऱ आगमत्तिऩ् तात्पर्यम् ऎडुत्तुक्काट्टप्पट्टु विट्टबडियाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
एऱ्कऩवेयिरुक्किऱ वस्तुवाऩदऩाल्, पिरह्म विषयत्तिल् मऱ्ऱ पिरमाणङ्गळुम् सम्बविक्कुमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अदुवुम् वॆऱुम् मऩक्कोट्टै ताऩ्। एऩॆऩ्ऱाल् रूबम् मुदलियदु इल्लाददिऩाल् इन्द वस्तु पिरत्यक्षत्तिऱ्कु विषयमागादु। लिङ्गम् मुदलाऩदु इल्लाददिऩाल् अऩुमाऩम् मुदलाऩदिऱ्कुम् विषयमागादु। इव्विषयम् तर्मम्बोल, आगमत्तिऩाल् मात्तिरम् अऱियक्कूडियदु।
तथा च श्रुतिः — ‘नैषा तर्केण मतिरापनेया प्रोक्तान्येनैव सुज्ञानाय प्रेष्ठ’ (क. उ. १। २। ९) इति। ‘को अद्धा वेद क इह प्रवोचत्’ ‘इयं विसृष्टिर्यत आबभूव’ (ऋ. सं. १०। १२९। ७) इति चैते ऋचौ सिद्धानामपीश्वराणां दुर्बोधतां जगत्कारणस्य दर्शयतः। स्मृतिरपि भवति — ‘अचिन्त्याः खलु ये भावा न तांस्तर्केण योजयेत्’ इति, ‘अव्यक्तोऽयमचिन्त्योऽयमविकार्योऽयमुच्यते’ (भ. गी. २। २५) इति च, ‘न मे विदुः सुरगणाः प्रभवं न महर्षयः। अहमादिर्हि देवानां महर्षीणां च सर्वशः’ (भ. गी. १०। २) इति चैवंजातीयका ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये ‘इन्द अऱिवु तर्क्कत्तिऩाल् अडैयत्तक्कदल्ल। (पोक्कडिक्कत्तक्कदिल्लै); वेऱॊरुवराल् सॊल्लप्पट्टाल्दाऩ् नऩ्गु अऱिय मुडियुम्, नण्बऩे’ (काडग १-२-९) ऎऩ्ऱु सुरुदि। ‘इन्द स्रुष्टियाऩदु ऎङ्गिरुन्दु वन्ददो, अदै यार् अऱिवार्? यार् इङ्गु ऎडुत्तुच् चॊल्वार्’ (रिक्सम्हिदै १-३०-६) ऎऩ्ऱ इन्द इरण्डु रिक्कुगळुम् सित्तर्गळाऩ ईसुवरर्गळुक्कुम्गूड, जगत्कारणम् सुलबमाय् अऱियप् पड मुडिया तॆऩ्बदैक् काट्टुगिऩ्ऱऩ। स्मिरुदियुम्, ऎन्द विषयङ्गळ् ऊहिक्क मुडियादवैगळो, अवैगळै तर्क्कत्तुडऩ् सेर्क्कक्कूडादु’ ऎऩ्ऱु इरुक्किऱदु। ‘इदु अव्यक्तम्। इदु सिन्दिक्क मुडियाददु, इदु विगारमऱ्ऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु’ (कीदै २-२५) ऎऩ्ऱुम्, ‘तेवर्गळिऩ् कूट्टङ्गळुम् ऎऩ्ऩुडैय उत्पत्तियै ‘अऱिवदिल्लै, महरिषिगळुम् अऱिव तिल्लै। एऩॆऩ्ऱाल्, तेवर्गळुक्कुम् महरिषिगळुक्कुम् ऎल्लाविदत्तिलुम् नाऩे आदि’ (कीदै ‘१०-२) ऎऩ्बदु पोल उळ्ळदुवाम्।
यदपि श्रवणव्यतिरेकेण मननं विदधच्छब्द एव तर्कमप्यादर्तव्यं दर्शयतीत्युक्तम् , नानेन मिषेण शुष्कतर्कस्यात्रात्मलाभः सम्भवति। श्रुत्यनुगृहीत एव ह्यत्र तर्कोऽनुभवाङ्गत्वेनाश्रीयते — स्वप्नान्तबुद्धान्तयोरुभयोरितरेतरव्यभिचारादात्मनोऽनन्वागतत्वम् , सम्प्रसादे च प्रपञ्चपरित्यागेन सदात्मना सम्पत्तेर्निष्प्रपञ्चसदात्मत्वम् , प्रपञ्चस्य ब्रह्मप्रभवत्वात्कार्यकारणानन्यत्वन्यायेन ब्रह्माव्यतिरेकः — इत्येवंजातीयकः; ‘तर्काप्रतिष्ठानादि’ (ब्र. सू. २। १। ११) ति च केवलस्य तर्कस्य विप्रलम्भकत्वं दर्शयिष्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरवणत्तिऱ्कु वेऱाग मऩऩत्तै विदिक्कुम् सुरुदि वाक्यमे तर्क्कमुम् आदरिक्कत् तगुन्ददॆऩ्बदै काट्टुगिऱदॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो इन्द वियाजत्तिऩाल् इङ्गे वॆऱुम् (सुरुदियुडऩ् ऒत्तुवराद) तर्क्कत्तिऱ्कु इडङ्गिडैत्तुविडादु। सुरुदियिऩाल् अऩुक्रहिक्कप्पट्ट तर्क्कन्दाऩ् इङ्गे अऩुबवत्तिऱ्कु अङ्गमाग आच्रयिक्कप्पडुगिऱदु। स्वप्ऩम् जागरम् इरण्डिऱ्कुमे, ऒऩ्ऱु इरुक्कुम्बोदु मऱ्ऱॊऩ्ऱु इराददिऩाल्, आत्माविऱ्कु अन्द अवस्तैगळुडऩ् तॊडर्बु किडैयादु। सुषुप्तियिल् पिरबञ्जत्तै विट्टुविट्टु सत्वस्तुवाऩ आत्मावाग इरुप्पदाल् पिरबञ्जमऩ्ऩियिल् सत्ताऩ आत्मावा यिरुक्कुम् तऩ्मै, पिरबञ्जम् पिरह्मत्तिलिरुन्दु उण्डा वदाल् कार्यम् कारणत्तैविड वेऱिल्लैयॆऩ्ऱ नियायत्तिऩाल् पिरह्मत्तिऱ्कु वेऱिल्लै, ऎऩ्बदु पोलुळ्ळदु। वॆऱुम् तर्क्कत्तिऱ्कुळ्ळ एमाऱ्ऱुम् तऩ्मैयै ‘तर्क्कत्तिऱ्कु निलैयिल्लाददिऩाल्’ (सूत्रम् २-१-११) ऎऩ्ऱु सूत्रक्कारर् काट्टप्पोगिऱार्।
योऽपि चेतनकारणश्रवणबलेनैव समस्तस्य जगतश्चेतनतामुत्प्रेक्षेत, तस्यापि ‘विज्ञानं चाविज्ञानं च’ (तै. उ. २। ६। १) इति चेतनाचेतनविभागश्रवणं विभावनाविभावनाभ्यां चैतन्यस्य शक्यत एव योजयितुम्। परस्यैव त्विदमपि विभागश्रवणं न युज्यते। कथम् ? परमकारणस्य ह्यत्र समस्तजगदात्मना समवस्थानं श्राव्यते — ‘विज्ञानं चाविज्ञानं चाभवत्’ इति। तत्र यथा चेतनस्याचेतनभावो नोपपद्यते विलक्षणत्वात् , एवमचेतनस्यापि चेतनभावो नोपपद्यते। प्रत्युक्तत्वात्तु विलक्षणत्वस्य यथा श्रुत्येव चेतनं कारणं ग्रहीतव्यं भवति ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सेदऩत्तैक् कारणमाय्च् चॊल्वदिऩ् पलत्तिऩालेये पूरा जगत्तिऱ्कुम् सेदऩत् तऩ्मैयै ऎवऩ् उत्प्रेक्षिक्किऱाऩो, अवऩुक्कुम् ‘अऱिवुळ्ळदुम् अऱिविल्लाददुम्’ ऎऩ्ऱु सेदऩम्, असेदऩम् ऎऩ्ऱु पिरित्तुच् चॊल्लियिरुप्पदु सैदऩ्यम् तॆरिगिऱदु, तॆरिय विल्लै ऎऩ्ऱ कारणत्तिऩाल्’ सरिप्पडुत्तमुडियुम्। इन्दप् पिरिवु सॊल्लियिरुप्पदु मऱ्ऱवऩुक्कुत्ताऩ् पॊरुत्तमागादु। ऎप्पडि? परमगार णमाय् उळ्ळदऱ् कल्लवा इङ्गे पूरा जगत्स्वरूबमा यिरुक्कुम् निलै। ‘अऱिवुळ्ळदुम्, अऱिवऱ्ऱदागवुम् आयिऱ्ऱु’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गे विलक्षण मायिरुप्पदाल्, सेदऩऩुक्कु असेदऩमाग आवदु ऎप्पडिप् पॊरुन् दादो, अप्पडिये असेदऩत्तिऱ्कुम् सेदऩमावदु पॊरुन्दादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विलक्षणत् तऩ्मै विषयमाय् पदिल् सॊल्लिविट्टबडियाल्, सुरुदियिल् कण्डबडिक्के सेदऩम् कारणमॆऩ्ऱु अऱियवेण्डियदागिऱदु।
असदिति चेन्न प्रतिषेधमात्रत्वात् ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असदि३ति तेनेन प्रदिषेदमात्रत्वात् ॥ ७ ॥
यदि चेतनं शुद्धं शब्दादिहीनं च ब्रह्म तद्विपरीतस्याचेतनस्याशुद्धस्य शब्दादिमतश्च कार्यस्य कारणमिष्येत, असत्तर्हि कार्यं प्रागुत्पत्तेरिति प्रसज्येत। अनिष्टं चैतत्सत्कार्यवादिनस्तवेति चेत् — नैष दोषः, प्रतिषेधमात्रत्वात्। प्रतिषेधमात्रं हीदम्। नास्य प्रतिषेधस्य प्रतिषेध्यमस्ति। न ह्ययं प्रतिषेधः प्रागुत्पत्तेः सत्त्वं कार्यस्य प्रतिषेद्धुं शक्नोति। कथम् ? यथैव हीदानीमपीदं कार्यं कारणात्मना सत् , एवं प्रागुत्पत्तेरपीति गम्यते। न हीदानीमपीदं कार्यं कारणात्मानमन्तरेण स्वतन्त्रमेवास्ति — ‘सर्वं तं परादाद्योऽन्यत्रात्मनः सर्वं वेद’ (बृ. उ. २। ४। ६) इत्यादिश्रवणात्। कारणात्मना तु सत्त्वं कार्यस्य प्रागुत्पत्तेरविशिष्टम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘सेदऩमाय् सुत्तमाय् सप्तम् मुदलियदऱ्ऱ तायुळ्ळ पिरह्मम् अदऱ्कु विबरीदमाय्, असेदऩमाय्, असुत्तमाय् सप्तम् मुदलियदुडऩ् कूडिऩ कारियत्तिऱ्कुक् कारणम् ऎऩ्ऱु ऎण्णप्पट्टदेयाऩाल्, अप्पॊऴुदु उत्पत् तिक्कु मुऩ्ऩाल् कार्यम् इल्लाददॆऩ्ऱु एऱ्पडुम्। इदुवो कार्यम् सत् ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱ उमक्कु इष्टमिल् लाददे?’ ऎऩ्ऱाल्, इदु तोषमिल्लै। ‘वॆऱुम् पिरदिषेदमाऩदिऩाल्’ इदु वॆऱुम् पिरदिषेदम्; इन्द प्रदिषेदत्तिऱ्कु प्रदिषेदिक्कप्पडुवदु इल्लै। एऩॆऩ्ऱाल्, इन्द प्रदिषेदम् उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩालुळ्ळ कार्यत्तिऩ् इरुप्पै प्रदिषेदिक्क मुडियादु। ऎप्पडि? इप्पॊऴुदुम्गूड इन्दक् कार्यम् ऎप्पडि कारणरूबमाग सत्तो अप्पडिये उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩालुम् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। इप्पॊऴुदुम्गूड इन्दक् कार्यमाऩदु कारण स्वरूबत्तै विट्टु स्वदन्दर मागवे इरुप्पदिल्लैये? ‘ऎवऩ् आत्माविऱ्कु वेऱाग ऎल्लावऱ्ऱैयुमऱिगिऱाऩो, अवऩै ऎल्लाम् तळ्ळि विडुम्’ (पिरुहत् २-४-६) ऎऩ्बदु मुदलियऩवागच् चॊल्लप्पट्टिरुक्किऱबडियाल्, उत्पत्तिक्कु मुऩ्बुम् कारण रूबमाग कार्यत्तिऱ्कुळ्ळ इरुक्कुम् तऩ्मै समाऩम्दाऩ्।
ननु शब्दादिहीनं ब्रह्म जगतः कारणम्। बाढम् — न तु शब्दादिमत्कार्यं कारणात्मना हीनं प्रागुत्पत्तेरिदानीं वा अस्ति। तेन न शक्यते वक्तुं प्रागुत्पत्तेरसत्कार्यमिति। विस्तरेण चैतत्कार्यकारणानन्यत्ववादे वक्ष्यामः ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सप्तम् मुदलियदऱ्ऱ पिरह्ममल्लवा जगत्तिऱ्कुक् कारणम्? वास्तवम्, आऩाल् सप्तम् मुदलियदुडऩ् कूडिऩ कार्यम् कारण स्वरूबत्तैविट्टु, उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩालेयो, इप्पॊऴुदो इरुप्पदु किडैयादु। अदऩाल् उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩाल्, कार्यम् असत् इल्लाददु ऎऩ्ऱु सॊल्लमुडियादु। इव्विषयत्तैक् कार्यमुम्, कारणमुम् वेऱऩ्ऱॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ इडत्तिल् (६-वदाऩ आरम्बणादिगरणत्तिल्) विस्तारमाग सॊल्लप्पोगिऱोम्।
अपीतौ तद्वत्प्रसङ्गादसमञ्जसम् ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबीदौ तत्वत्प्रसङ्गा तसमञ्जसम् ॥ ८ ॥
अत्राह — यदि स्थौल्यसावयवत्त्वाचेतनत्वपरिच्छिन्नत्वाशुद्ध्यादिधर्मकं कार्यं ब्रह्मकारणकमभ्युपगम्येत, तदापीतौ प्रलये प्रतिसंसृज्यमानं कार्यं कारणाविभागमापद्यमानं कारणमात्मीयेन धर्मेण दूषयेदिति — अपीतौ कारणस्यापि ब्रह्मणः कार्यस्येवाशुद्ध्यादिरूपप्रसङ्गात् सर्वज्ञं ब्रह्म जगत्कारणमित्यसमञ्जसमिदमौपनिषदं दर्शनम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: इङ्गे सॊल्गिऱाऩ्। स्तूल मायिरुप्पदु, अवयवत्तोडिरुप्पदु, असेदऩमा यिरुप्पदु, अळवुक्कु उळ्बट्टिरुप्पदु, असुत्ति मुदलियदै तर्ममागवुडैय कार्यम्, पिरह्मत्तैक् कारणमागवुडैयदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डाल्, अन्दक् कार्यम् अबीदियिल् पिरळयत्तिल् लयमडैन्दु, कारणत्तुडऩ् वेऱ्ऱुमैयऩ्ऩियिल् पोगुम्बोदु, (जलत्तुडऩ् ऒऩ्ऱागक् कलन्द लवणम् जलत्तैयुम् उप्पु रसमुळ्ळदाग आक्कुवदुबोल) तऩ्ऩुडैय तर्मत्तिऩाल् कारणत्तैक् कॆडुत्तुविडुमॆऩ्बदिऩाल्, पिरळयत्तिल् कारणमायुळ्ळ पिरह्मत्तिऱ्कुम् कारियत् तैप्पोल असुत्ति मुदलिय तऩ्मै एऱ्पडुमाऩदिऩाल्, सर्वक्ञमाऩ पिरम्मम् जगत्तिऱ्कुक् कारणमॆऩ्गिऱ उबनिषत्तिल् कण्ड इन्द अऱिवु पॊरुत्तमऱ्ऱदु।
अपि च समस्तस्य विभागस्याविभागप्राप्तेः पुनरुत्पत्तौ नियमकारणाभावाद्भोक्तृभोग्यादिविभागेनोत्पत्तिर्न प्राप्नोतीत्यसमञ्जसम्। अपि च भोक्तॄणां परेण ब्रह्मणा अविभागं गतानां कर्मादिनिमित्तप्रलयेऽपि पुनरुत्पत्तावभ्युपगम्यमानायां मुक्तानामपि पुनरुत्पत्तिप्रसङ्गादसमञ्जसम्। अथेदं जगदपीतावपि विभक्तमेव परेण ब्रह्मणावतिष्ठेत, एवमप्यपीतिश्च न सम्भवति कारणाव्यतिरिक्तं च कार्यं न सम्भवतीत्यसमञ्जसमेवेति ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ऎल्लाप् पिरिवुगळुम् पिरिवऩ्ऩियिल् ऒऩ्ऱाग आगिविडुवदाल्, मऱुबडियुम् उण्डागुम्बोदु, नियमत्तिऱ्कुक् कारणमिल्लाददिऩाल्, पोक्ता पोक्यम् मुदलाऩ पिरिवुडऩ् उण्डावदु एऱ्पडादॆऩ्ऱ कारणत्तालुमिदु सरियल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम्, परप्पिरह्मत्तुडऩ् पिरिवऱ्ऱ निलैयै अडैन्द पोक्ताक्कळुक्कु कर्मम् मुदलाऩ निमित्तङ्गळ् लयमडैन्द पोदिलुम्, मऱुबडियुम् उण्डावदुण्डु ऎऩ्बदै ऒप्पुक्कॊण्डाल् मुक्तर्गळुक्कुक् कूड मऱुबडियुम् उत्पत्ति नेरिडुमाऩदिऩालुम् इदु सरियल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु पिरळयत्तिल् कूड इन्द जगत् परबिरह्मत्तुडऩ् पिरिन्ददागवे इरुक्किऱदॆऩ्ऱाल्, अप्पोदु लयमे एऱ्पडादु। कारणत्तुक्कु वेऱुबडाददु कार्यम् ऎऩ्बदुम् सम्बवियादु ऎऩ्बदालुम् सरिये यिल्लै ऎऩ्ऱु।
अत्रोच्यते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अव्विषयत्तिऱ् सॊल्लप्पडुगिऱदु।
न तु दृष्टान्तभावात् ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
न तु त्रुषडान्दबावात् ॥ ९ ॥
नैवास्मदीये दर्शने किञ्चिदसामञ्जस्यमस्ति। यत्तावदभिहितम् — कारणमपिगच्छत्कार्यं कारणमात्मीयेन धर्मेण दूषयेदिति, तद्दूषणम्। कस्मात् ? दृष्टान्तभावात् — सन्ति हि दृष्टान्ताः, यथा कारणमपिगच्छत्कार्यं कारणमात्मीयेन धर्मेण न दूषयति। तद्यथा — शरावादयो मृत्प्रकृतिका विकारा विभागावस्थायामुच्चावचमध्यमप्रभेदाः सन्तः पुनः प्रकृतिमपिगच्छन्तो न तामात्मीयेन धर्मेण संसृजन्ति। रुचकादयश्च सुवर्णविकारा अपीतौ न सुवर्णमात्मीयेन धर्मेण संसृजन्ति। पृथिवीविकारश्चतुर्विधो भूतग्रामो न पृथिवीमपीतावात्मीयेन धर्मेण संसृजति। त्वत्पक्षस्य तु न कश्चिद्दृष्टान्तोऽस्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ऎङ्गळ् तरिसऩत्तिल् पॊरुत्त मिल्लाददु ऎदुवुमे किडैयादु। कारणत्तिल् लयिक्कुम् कार्यम् तऩ्ऩुडैय तर्मत्तैक् कॊण्डु कारणत्तैक् कॆडुत्तुविडुमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अदु तोषमागादु। एऩ्? तिरुष्टान्दम् इरुप्पदाल्; कारणत्तिल् लयिक्कुम् कार्यम् तऩ्ऩुडैय तर्मत्तैक् कॊण्डु कारणत्तैक् कॆडुक्किऱदिल्लै ऎऩ्बदऱ्कु तिरुष्टान्दङ्गळ् इरुक्किऩ्ऱऩ अल्लवा? अदु ऎव्विदमॆऩ्ऱाल्, मण्णैक् कारणमायुडैय सरावम् मुदलाऩ । विगारङ्गळ् पिरिवुबट्टिरुक्कुम् निलैयिल्, मेल्-कीऴ्-मत्ति ऎऩ्ऱ वेऱ्ऱुमैयुडऩ् इरुप्पवैगळ्, मऱुबडियुम् कारणत्तिल् लयमडैबवैगळ्, तङ्गळुडैय तर्मत्तैक् कारणमाऩ मण्णिल् सेर्प्पदु किडैयादु। तङ्गत्तिऩ् विगारमायुळ्ळ नगै मुदलियवैगळुम् लयमागुम्बोदु तङ्गळुडैय तर्मत्तै तङ्गत्तिल् सेर्प्पदु किडैयादु। पिरुदिवियिऩ् विगारमाऩ जरायुजम्, अण्डजम्, स्वेदजम्, उत्पिज्जम् ऎऩ्ऩुम् नाऩ्गुविद पिराणिक् कूट्टमुम् लयिक्कुम्बोदु, तऩ्ऩुडैय तर्मत्तै पिरुदिवियिल् सेर्प्पदु किडैयादु। उऩ् पक्षत्तिऱ्कुत्ताऩ् ऎव्विद तिरुष्टान्दमुम् किडैयादु।
अपीतिरेव हि न सम्भवेत् , यदि कारणे कार्यं स्वधर्मेणैवावतिष्ठेत। अनन्यत्वेऽपि कार्यकारणयोः, कार्यस्य कारणात्मत्वम् , न तु कारणस्य कार्यात्मत्वम् — ‘आरम्भणशब्दादिभ्यः’ (ब्र. सू. २। १। १४) इति वक्ष्यामः। अत्यल्पं चेदमुच्यते — कार्यमपीतावात्मीयेन धर्मेण कारणं संसृजेदिति। स्थितावपि हि समानोऽयं प्रसङ्गः, कार्यकारणयोरनन्यत्वाभ्युपगमात् । ‘इदँ सर्वं यदयमात्मा’ (बृ. उ. २। ४। ६) ‘आत्मैवेदं सर्वम्’ (छा. उ. ७। २५। २) ‘ब्रह्मैवेदममृतं पुरस्तात्’ (मु. उ. २। २। १२) ‘सर्वं खल्विदं ब्रह्म’ (छा. उ. ३। १४। १) इत्येवमाद्याभिर्हि श्रुतिभिरविशेषेण त्रिष्वपि कालेषु कार्यस्य कारणादनन्यत्वं श्राव्यते। तत्र यः परिहारः कार्यस्य तद्धर्माणां चाविद्याध्यारोपितत्वान्न तैः कारणं संसृज्यत इति, अपीतावपि स समानः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कारियमाऩदु तऩ् तर्मत्तुडऩेये कारणत्तिलि रुक्कुमेयाऩाल्, लयमे एऱ्पडादल्लवा? कारियमुम् कारणमुम् वेऱिल्लै ऎऩ्ऱिरुन्दबोदिलुम्, कारियत्तिऱ् कुत्ताऩ् कारण स्वबावत्तुडऩिरुक्कुन् दऩ्मैयुण्डु, कारणत्तिऱ्कु कारिय स्वबावत्तुडऩिरुक्कुन् दऩ्मै किडैयादु ऎऩ्ऱु, ‘आरम्बण सप्तम् मुदलियवैगळाल्’ (सूत्रम् २-१-१४) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पोगिऱोम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कार्यमाऩदु लयगालत्तिल् तऩ्ऩुडैय तर्मत्तै कारणत्तिल् सेर्त्तुविडुमॆऩ्ऱु सॊल्लप् पडुवदु इदु वॆगु सिऱिय विषयम्। स्तिदि कालत्तिलुङ् गूड इव्विदम् एऱ्पडुम् ऎऩ्बदु समाऩमे; कारियमुम् कारणमुम् वेऱिल्लै ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदिऩाल्, ‘ऎदु इदु ऎल्लामो अदु इन्द आत्मा’ (पिरुहत् २-४-६) ‘इदु ऎल्लाम् आत्मावे’ (सान् ६-२५-२), ‘इन्द मरणमऱ्ऱ पिरह्मन्दाऩ् मुऩ्ऩाल्’ (मुण्डग।२-२-११), ‘इदु ऎल्लाम् पिरह्ममल्लवा’ (सान् ३-१४-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळाल् वित्यासमऩ्ऩियिल् मूऩ्ऱु कालङ् गळिलुमे, कार्यत्तिऱ्कु कारणत्तिलिरुन्दु वेऱुबडाद तऩ्मै सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गे कार्यमुम् अदऩ् तर्मङ्गळुम् अवित्तैयिऩाल् आरोबिक्कप्पट्टिरुक्किऱ पडियाल्, अवैगळुडऩ् कारणम् कलक्किऱदिल्लै ऎऩ्ऱ परिहारमॆदुवो, अदु लयगालत्तिलुम् समाऩम्।
अस्ति चायमपरो दृष्टान्तः — यथा स्वयं प्रसारितया मायया मायावी त्रिष्वपि कालेषु न संस्पृश्यते, अवस्तुत्वात् , एवं परमात्मापि संसारमायया न संस्पृश्यत इति। यथा च स्वप्नदृगेकः स्वप्नदर्शनमायया न संस्पृश्यते, प्रबोधसम्प्रसादयोरनन्वागतत्वात् , एवमवस्थात्रयसाक्ष्येकोऽव्यभिचार्यवस्थात्रयेण व्यभिचारिणा न संस्पृश्यते। मायामात्रं ह्येतत् , यत्परमात्मनोऽवस्थात्रयात्मनावभासनम् , रज्ज्वा इव सर्पादिभावेनेति। अत्रोक्तं वेदान्तार्थसम्प्रदायविद्भिराचार्यैः — ‘अनादिमायया सुप्तो यदा जीवः प्रबुध्यते। अजमनिद्रमस्वप्नमद्वैतं बुध्यते तदा’ (मा. का. १। १६) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द वेऱु तिरुष्टान्दमुम् इरुक्किऱदु। ऎप्पडियॆऩ्ऱाल् तऩ्ऩाल् विरिक्कप्पट्ट मायैयिऩाल्, मायावियाऩवऩ् मूऩ्ऱु कालङ्गळिलुम् तीण्डप्पडुव तिल्लै वास्तवमिल्लाददिऩाल्; अप्पडिये परमात्मावुम् संसार मायैयिऩाल् तीण्डप्पडुव तिल्लै ऎऩ्ऱु। विऴिप्पिलुम् नल्ल तूक्कत्तिलुम् कूड वराददिऩाल् स्वप्ऩत्तैप् पार्क्किऱ ऒरुवऩ् स्वप्ऩत्तिल् काणुम् मायैयिऩाल् तीण्डप्पडुव तिल्लै ऎऩ्बदुबोलवुम्, इव्विदमे मूऩ्ऱु अवस्तैगळुक्कुम् साक्षियायिरुक्कुम् ऒरुवर् (आत्मा) ताऩ् माऱुदलडैयामल्, माऱुदलडैगिऱ मूऩ्ऱु अवस्तैगळाल् तीण्डप्पडुवदिल्लै। इन्द मूऩ्ऱु अवस्ता स्वरूबत्तुडऩ् आत्मा तोऩ्ऱुवदु, कयिऱाऩदु, सर्प्पम् मुदलिय रूबत्तुडऩ् तोऩ्ऱुवदु पोल ; मायामात्रम् ताऩे।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विषयत्तिल् वेदान्दत्तिऩ् तात्परिय विषयमाऩ सम्बिरदायत्तै अऱिन्द आसार्यर्गळाल्, ‘आदियिल्लाद मायैयिऩाल् तूङ्गुगिऱ जीवऩ्, ऎप्पॊऴुदु विऴित्तुक्कॊळ्गिऱाऩो, अप्पॊऴुदु, पिऱप्पऱ्ऱदाय्, तूक्कमऱ्ऱदाय्, स्वप्ऩमऱ्ऱदाय् इरण्डावदऱ्ऱदाय् उळ्ळदै अऱिगिऱाऩ्’। (कौडबादगारिगै १-१६) ऎऩ सॊल्लप्पडुगिऱदु।
तत्र यदुक्तमपीतौ कारणस्यापि कार्यस्येव स्थौल्यादिदोषप्रसङ्ग इति, एतदयुक्तम्। यत्पुनरेतदुक्तम् — समस्तस्य विभागस्याविभागप्राप्तेः पुनर्विभागेनोत्पत्तौ नियमकारणं नोपपद्यत इति, अयमप्यदोषः, दृष्टान्तभावादेव — यथा हि सुषुप्तिसमाध्यादावपि सत्यां स्वाभाविक्यामविभागप्राप्तौ मिथ्याज्ञानस्यानपोदितत्वात्पूर्ववत्पुनः प्रबोधे विभागो भवति, एवमिहापि भविष्यति। श्रुतिश्चात्र भवति — ‘इमाः सर्वाः प्रजाः सति सम्पद्य न विदुः सति सम्पद्यामह इति,’ (छा. उ. ६। ९। २) ‘त इह व्याघ्रो वा सिँहो वा वृको वा वराहो वा कीटो वा पतङ्गो वा दँशो वा मशको वा यद्यद्भवन्ति तदा भवन्ति’ (छा. उ. ६। ९। ३) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरळयत्तिल् कार्यत्तिऱ्कुप्पोल, कारणत्तिऱ्कुम् स्तूलत्तऩ्मै मुदलाऩ तोषङ्गळ् एऱ्पडुम् ऎऩ्ऱ ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु युक्तमिल्लै। मऱुबडियुम् ऎल्लाप् पिरिविऱ्कुम् पिरिवऱ्ऱ तऩ्मै एऱ्पडुवदाल्, मऱुबडियुम् पिरिन्दु उत्पत्तियावदै नियमऩम् सॆय्यक् कूडिय कारणमिरादॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदुवुम् तोषमिल्लै ‘तिरुष्टान्दम् इरुप्पदालेये’ सुषुप्ति, समादि मुदलिय निलैयिलुङ्गूड, स्वबावमागवे पिरिवऱ्ऱुप् पोऩालुम् मित्यैयाऩ अक्ञाऩम् पोक्कडिक्कप्पडाददिऩाल् मऱुबडियुम् विऴित्तुक् कॊळ्ळुम्बोदु, मुऩ्बोलवे पिरिवु ऎप्पडि इरुक्किऱदो अप्पडिये इङ्गेयुम् इरुक्कुम् इव्विषयत्तिल् सुरुदियुमिरुक्किऱदु। ‘इन्द ऎल्ला पिरजैगळुम् सत्वस्तुविल् सेर्न्दुगॊण्डु, सत्तिल् सेर्न्दिरुक्कोमॆऩ्ऱु अऱिगिऱदिल्लै। अवैगळ् इङ्गे (तूक्कत्तिऱ्कुमुऩ् विऴिप्पिल्) पुलियो, सिम्हमो, ओनायो, काट्टुप्पऩ्ऱियो, पुऴुवो, पक्षियो,कडिक्कुम् पिराणियो, कॊसुवो ऎप्पडि ऎप्पडि इरुक्किऱार्गळो अप्पडिये अप्पॊऴुदु (तूङ्गि ऎऴुन्द पिऩ्ऩुम्) इरुक्किऱार्गळ्। (सान्।६-९-२,३) ऎऩ्ऱु।
यथा ह्यविभागेऽपि परमात्मनि मिथ्याज्ञानप्रतिबद्धो विभागव्यवहारः स्वप्नवदव्याहतः स्थितौ दृश्यते, एवमपीतावपि मिथ्याज्ञानप्रतिबद्धैव विभागशक्तिरनुमास्यते। एतेन मुक्तानां पुनरुत्पत्तिप्रसङ्गः प्रत्युक्तः, सम्यग्ज्ञानेन मिथ्याज्ञानस्यापोदितत्वात्। यः पुनरयमन्तेऽपरो विकल्प उत्प्रेक्षितः — अथेदं जगदपीतावपि विभक्तमेव परेण ब्रह्मणावतिष्ठेतेति, सोऽप्यनभ्युपगमादेव प्रतिषिद्धः। तस्मात्समञ्जसमिदमौपनिषदं दर्शनम् ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎप्पडि परमात्माविऩिडत्तिल् पिरिविऩ्ऱि इरुन्द पोदिलुम्, मित्या अञ्ञाऩत्तिऩाल् एऱ्पट्ट पिरिवु ऎऩ्ऱ व्यवहारम् स्वप्ऩत्तिल् उळ्ळदुबोल, स्तिदि कालत्तिल् तडैबडमालिरुन्दु वरुगिऱदो, अप्पडिये पिरळयत्तिलुम् मित्यैयाऩ अञ्ञाऩत्तिऩाल् एऱ्पट्टदागवेयुळ्ळ पिरिक्कुम् सक्ति उण्डॆऩ्ऱु अऩुमाऩिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदऩाल् मुक्तर्गळुक्कुम् मऱुबडि उत्पत्ति एऱ्पडुमे ऎऩ्बदु, पदिल् सॊल्लप्पट्टुविट्टदु; सम्यक्ञाऩत्तिऩाल् मित्याञाऩम् पोक्कडिक्कबट्टु विट्टबडियाल् ‘अल्लदु इन्द जगत् पिरळयत्तिलुङ्गूड, परप्पिरह्मत्तुडऩ् पिरिन्ददागवे इरुक्कलाम्’ ऎऩ्ऱु कडैसियिल् वेऱु विगल्बम् ऎदु उत्पिरेक्षिक् कप्पट्टदो, अदुवुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडाददिऩालेये, मऱुक्कप्पट्टुविट्टदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् उबनिषत्तिल् कण्ड इन्द तर्सऩम् युक्तमे।
स्वपक्षदोषाच्च ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्वबक्षदोषाच्च ॥ १० ॥
स्वपक्षे चैते प्रतिवादिनः साधारणा दोषाः प्रादुःष्युः। कथमित्युच्यते — यत्तावदभिहितम् , विलक्षणत्वान्नेदं जगद्ब्रह्मप्रकृतिकमिति प्रधानप्रकृतिकतायामपि समानमेतत् , शब्दादिहीनात्प्रधानाच्छब्दादिमतो जगत उत्पत्त्यभ्युपगमात्। अत एव च विलक्षणकार्योत्पत्त्यभ्युपगमात् समानः प्रागुत्पत्तेरसत्कार्यवादप्रसङ्गः। तथापीतौ कार्यस्य कारणाविभागाभ्युपगमात्तद्वत्प्रसङ्गोऽपि समानः। तथा मृदितसर्वविशेषेषु विकारेष्वपीतावविभागात्मतां गतेषु , इदमस्य पुरुषस्योपादानमिदमस्येति प्राक्प्रलयात्प्रतिपुरुषं ये नियता भेदाः, न ते तथैव पुनरुत्पत्तौ नियन्तुं शक्यन्ते, कारणाभावात्। विनैव च कारणेन नियमेऽभ्युपगम्यमाने कारणाभावसाम्यान्मुक्तानामपि पुनर्बन्धप्रसङ्गः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎदिर्वादम् सॆय्गिऱवरुक्कुम् तऩ् पक्षत्तिलुम्, इन्द तोषङ्गळ् पॊदुवाग एऱ्पडुगिऱवैगळागवे इरुक्किऩ्ऱऩ। ऎप्पडियॆऩ्ऱु सॊल्गिऱोम्। विलक्षण माय् इरुप्पदाल् इन्द जगत्तु पिरह्मत्तै पिरगिरुदि याग उडैयदिल्लै ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप् पट्टदो, अदु पिरदाऩत्तै पिरगिरुदियाग उडैयदाय् इरुन्दालुम् समाऩमे, सप्तम् मुदलियदिल्लाद पिरदाऩत्तिलिरुन्दु सप्तम् मुदलियदुळ्ळ जगत्तिऱ्कु उत्पत्तियै ऒप्पुक् कॊळ्वदाल्, इदिऩालेये, विलक्षणमाऩ कार्यत्तिऩ् उत्पत्तियै ऒप्पुक्कॊळ्वदाल्, उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩाल् कार्यम् इल्लाददु ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩदागवे एऱ्पडुम् ऎऩ्बदुम् समाऩम्, अप्पडिये, पिरळयत्तिल् कार्यत्तिऱ्कु कारणत्तुडऩ् पिरिवऩ्ऩियिलिरुप्पदु ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पडुवदाल्; अदुबोलवे आगिविडुमॆऩ्बदुम् समाऩम्। अप्पडिये विगारङ्गळ्, ऎल्ला वित्यासङ्गळुम् पोय् पिरळयत्तिल् पिरिविऩ्ऱियुळ्ळ तऩ्मैयै अडैन्दु विट्टाल्, पिरळयत्तिऱ्कु मुऩ्बु इदु इन्द पुरुषऩुडैय उबादाऩम् इदु इवऩुडैयदु ऎऩ्ऱ ऒव्वॊरु पुरुषऩुक्कुम् नियदमाय् ऎन्द वित्तियासङ्गळ् इरुन्दऩवो अवै अप्पडिये मऱुबडियुम् उत्पत्ति यागुम् पोदुम् इरुक्कुमॆऩ्ऱु नियमऩम् सॆय्य मुडियादु। कारणम् इल्लाददिऩाल्; कारणमिल्लामले नियमऩत्तै ऒप्पुक्कॊण्डालो, कारणमिल्लै यॆऩ्बदु समाऩ मायिरुप्पदाल्, मुक्तर्गळुक्कुक्कूड मऱुबडियुम् पन्दम् एऱ्पडलाम्।
अथ केचिद्भेदा अपीतावविभागमापद्यन्ते केचिन्नेति चेत् — ये नापद्यन्ते, तेषां प्रधानकार्यत्वं न प्राप्नोति; इत्येवमेते दोषाः साधारणत्वान्नान्यतरस्मिन्पक्षे चोदयितव्या भवन्तीति अदोषतामेवैषां द्रढयति — अवश्याश्रयितव्यत्वात् ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु पिरळयत्तिल् सिल वित्यासङ्गळ् पिरिविल्लात् तऩ्मैयै यडैगिऩ्ऱऩ, सिल अडैवदिल्लैयॆऩ्ऱाल्, ऎवै अडैयविल्लैयो अवैगळुक्कुप् पिरदाऩत्तिऩ् कार्यमायिरुक्कुन् दऩ्मै किडैयादॆऩ्ऱेऱ्पडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् इन्द तोषङ्गळ् समाऩमा यिरुप्पदाल्, ऒरु पक्षत्तिल् मात्तिरम् केट्कत्तक्कदाग आगादु ऎऩ्बदाल्, इवै तोषमिल्लै ऎऩ्बदैये उऱुदिप्पडुत्तुगिऱदु अवसियमाग आच्रयिक्क वेण्डियि रुप्पदाल्
तर्काप्रतिष्ठानादप्यन्यथानुमेयमिति चेदेवमप्यविमोक्षप्रसङ्गः ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तर्गाप्रदिष्टानादप्यन्यदाअनुमेयमि तिसेदेवमप्यनिर्मोप्रसङ्ग: ॥ ११ ॥
इतश्च नागमगम्येऽर्थे केवलेन तर्केण प्रत्यवस्थातव्यम्; यस्मान्निरागमाः पुरुषोत्प्रेक्षामात्रनिबन्धनास्तर्का अप्रतिष्ठिता भवन्ति, उत्प्रेक्षाया निरङ्कुशत्वात्। तथा हि — कैश्चिदभियुक्तैर्यत्नेनोत्प्रेक्षितास्तर्का अभियुक्ततरैरन्यैराभास्यमाना दृश्यन्ते। तैरप्युत्प्रेक्षिताः सन्तस्ततोऽन्यैराभास्यन्त इति न प्रतिष्ठितत्वं तर्काणां शक्यमाश्रयितुम् , पुरुषमतिवैरूप्यात्। अथ कस्यचित्प्रसिद्धमाहात्म्यस्य कपिलस्य अन्यस्य वा सम्मतस्तर्कः प्रतिष्ठित इत्याश्रीयेत — एवमप्यप्रतिष्ठितत्वमेव। प्रसिद्धमाहात्म्याभिमतानामपि तीर्थकराणां कपिलकणभुक्प्रभृतीनां परस्परविप्रतिपत्तिदर्शनात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालुम् वेदत्तिऩाल् अऱियप्पडुम् विषयत् तिल् वॆऱुम् तर्क्कत्तैक्कॊण्डु आक्षेषबिक्कक्कूडादु, ऎदऩालॆऩ्ऱाल्, वेदसम्बन्दमिल्लामल् मऩिदर्गळु टैय उत्पिरेक्षैयिऩाल् मात्रम् एऱ्पडुगिऱ तर्क्कङ्गळ् निलैयऱ्ऱ तायिरुक्किऩ्ऱऩ। उत्पिरेक्षैक्कु ऎल्लै यिल्लाददिऩाल्, अप्पडिये सिल अऱिन्दवर्गळाल् सिरमप् पट्टु उत्पिरेक्षिक्कप्पट्टुळ्ळ तर्क्कङ्गळ्, अवर्गळै विड सिऱन्द अऱिन्दवर्गळाऩ वेऱु सिलराल्, पिसगॆऩ्ऱु काट्टप्पडुवदागक् काण्गिऱोम्। अवर्गळाल् उत्पिरे क्षिक्कप्पट्टवैगळुम् अवर्गळैविड वेऱु अऱिवाळि कळाल् पिसगॆऩ्ऱु काट्टप्पडुगिऱदु ऎऩ्बदाल्, तर्क्कत्तिऱ्कु निलैयुळ्ळ तऩ्मैयै आच्रयिप्पदु मुडि यादु; मऩिदर्गळुडैय पुत्तिगळ् पलविदमायिरुप्पदाल्। अल्लदु पिरसित्तमाऩ माहात्मियमुळ्ळ ऒरुवरुडैय- कबिलरो वेऱु यारो, अवराल् ऒप्पुक् कॊळ्ळप्पट्ट तर्क्कम् निलैयुळ्ळदाग आच्रयिक्कप् पडलामे ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियाऩालुम् निलैयऱ्ऱ तऩ्मैदाऩ् पिरसित्तमाऩ माहात्मियमुळ्ळवर्गळाग ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडुगिऱ कबिलर्, काणादर् मुदलाऩ सास्तिरगारर्गळुक्कुळ् ऒरुवरुक्कॊरुवर् अबिप्पिराय पेदम् काण्बदाल्।
अथोच्येत — अन्यथा वयमनुमास्यामहे, यथा नाप्रतिष्ठादोषो भविष्यति। न हि प्रतिष्ठितस्तर्क एव नास्तीति शक्यते वक्तुम्। एतदपि हि तर्काणामप्रतिष्ठितत्वं तर्केणैव प्रतिष्ठाप्यते, केषाञ्चित्तर्काणामप्रतिष्ठितत्वदर्शनेनान्येषामपि तज्जातीयानां तर्काणामप्रतिष्ठितत्वकल्पनात्। सर्वतर्काप्रतिष्ठायां च लोकव्यवहारोच्छेदप्रसङ्गः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु ऎप्पडि निलैयऱ्ऱदॆऩ्ऱ तोषम् एऱ्पडादो, अप्पडि नाङ्गळ् वेऱुविदमाय् अऩुमाऩम् सॆय्गिऱोम् ऎऩ्ऱु सॊल्ललाम्। निलैयुळ्ळ तर्क्कमे किडैयादॆऩ्ऱु सॊल्ल मुडियादल्लवा? तर्क्कङ् गळुक्कु निलैयिल्लै ऎऩ्बदुम् तर्क्कत्तिऩाल् ताऩे निलैयुऱुत्तप्पडुगिऱदु। सिल तर्क्कङ्गळुक्कु मुडिविल् लात्तऩ्मै काणुवदाल्, अदैप्पोलुळ्ळ मऱ्ऱ तर्क्कङ्गळुक्कुम् मुडिविल्लात् तऩ्मैयै कल्बिप्पदाल् ऎल्लात् तर्क्कत्तिऱ्कुमे मुडिविल्लै यॆऩ्ऱाल्, उलग व्यवहारमे पोय्विडुम्बडि एऱ्पडुम्। मुऩ् नडन्ददु, इप्पोदु नडप्पदु इन्द विषयङ्गळुक्कु समाऩमा यिरुप्पदाल्, वरप्पोगिऱ विषयत्तिलुम् सुगत्तै यडैयवुम्, तुक्कत्तै निवर्त्तिक्कवुम् उलगम् पिरविरुत् तिप्पदाग काण्गिऱदु।
अतीतवर्तमानाध्वसाम्येन ह्यनागतेऽप्यध्वनि सुखदुःखप्राप्तिपरिहाराय प्रवर्तमानो लोको दृश्यते। श्रुत्यर्थविप्रतिपत्तौ चार्थाभासनिराकरणेन सम्यगर्थनिर्धारणं तर्केणैव वाक्यवृत्तिनिरूपणरूपेण क्रियते। मनुरपि चैवं मन्यते — ‘प्रत्यक्षमनुमानं च शास्त्रं च विविधागमम्। त्रयं सुविदितं कार्यं धर्मशुद्धिमभीप्सता’ इति ‘आर्षं धर्मोपदेशं च वेदशास्त्राविरोधिना। यस्तर्केणानुसन्धत्ते स धर्मं वेद नेतरः’ (मनु. स्मृ. १२। १०५,१०६) इति च ब्रुवन्। अयमेव च तर्कस्यालङ्कारः — यदप्रतिष्ठितत्वं नाम। एवं हि सावद्यतर्कपरित्यागेन निरवद्यस्तर्कः प्रतिपत्तव्यो भवति। न हि पूर्वजो मूढ आसीदित्यात्मनापि मूढेन भवितव्यमिति किञ्चिदस्ति प्रमाणम्। तस्मान्न तर्काप्रतिष्ठानं दोष इति चेत् —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेदत्तिऩ् तात्पर्यत्तिल् संसयमिरुन्दालुम्, पिसगाऩ अर्त्तत्तै निरागरित्तु, सरियाऩ अर्त्तत्तैत् तीर्माऩम् सॆय्वदुम्, वाक्यत्तिऩ् पोक्कै ऎडुत्तुक् : काट्टुम् मुऱैयिल् तर्क्कत्तिऩाल्दाऩ् सॆय्यप्पडुगिऱदु। ‘तर्मत्तिऩ् सुत्तियै (तीर्माऩत्तै) विरुम्बुगिऱवऩाल्, पिरत्यक्षम् अऩुमाऩम् पल विदमाय् वन्दिरुक्कुम् सास्तिरम् इवै मूऩ्ऱुम् नऩ्गु अऱियप्पट्टदाग सॆय्यप्पडवेण्डुम्’ ऎऩ्ऱुम् ऎवऩ् रिषिगळाल् सॊल्लप्पट्ट तर्मविषयमाऩ उबदेसत्तै वेद सास्तिरत्तिऱ्कु विरोदप्पडाद तर्क्कत्तिऩाल् अऩुसन् दाऩम् सॆय्गिऱाऩो अवऩ् तर्मत्तै अऱिगिऱाऩ्; मऱ्ऱवर् अऱिवदिल्लै’ (मऩु।१२-१०५,१०६) ऎऩ्ऱुम् सॊल्लुम् मऩुवुम् इव्विदम् ऎण्णुगिऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुडिविल्लामलिरुक्किऱदु ऎऩ्बदु ऎदुवो अदुवे तर्क्कत्तिऱ्कु अलङ्गारम्। इदऩाल्दाऩ् तोषम् सॊल्लक्कूडिय तर्क्कत्तै तळ्ळिविट्टु तोषम् सॊल्लक्कूडाद तर्क्कम् एऱ्ऱुक्कॊळ्ळवेण्डियदाग एऱ्पडुगिऱदु। मुऩ्ऩाल् पिऱन्दवऩ् मुट्टाळाय् इरुन्दाऩ् ऎऩ्बदऱ्काग ताऩुम् मुट्टाळाग इरुक्क वेण्डुमॆऩ्ऱु ऎव्विद पिरमाणमुम् किडैया तल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल्, तर्क्कत्तिऱ्कु मुडिविल्लामलिरुप्पदु तोषमिल्लै, ऎऩ्ऱाल्।
एवमप्यविमोक्षप्रसङ्गः। यद्यपि क्वचिद्विषये तर्कस्य प्रतिष्ठितत्वमुपलक्ष्यते, तथापि प्रकृते तावद्विषये प्रसज्यत एवाप्रतिष्ठितत्वदोषादनिर्मोक्षस्तर्कस्य। न हीदमतिगम्भीरं भावयाथात्म्यं मुक्तिनिबन्धनमागममन्तरेणोत्प्रेक्षितुमपि शक्यम्। रूपाद्यभावाद्धि नायमर्थः प्रत्यक्षस्य गोचरः, लिङ्गाद्यभावाच्च नानुमानादीनामिति चावोचाम ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ‘अप्पडियाऩालुम् विडुबडुवदिल्लै यॆऩ्ऱु एऱ्पडुम् सिल विषयङ्गळिल् तर्क्कत्तिऱ्कु मुडिवुळ्ळ तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱ पोदिलुम्, अप्पडियुम् पिरगिरुदमाऩ विषयत्तिल् तर्क्कत्तिऱ्कु मुडिवऱ्ऱ तोषत्तिलिरुन्दु विडुबडुव तिल्लैयॆऩ्ऱे एऱ्पडुम्, एऩॆऩ्ऱाल् इन्द मुक्तिक्कु सादऩमायुम् वॆगु कम्बीरमायुळ्ळ वस्तुविऩ् यदार्त्तनिलै वेदमऩ् ऩियिल् उत्पिरेक्षिक्कक्कूडियदल्ल। रूबम् मुदलियदु इल्ला तदिऩाल् इव्विषयम् पिरत्यक्षत्तिऱ्कु विषयमिल्लै; लिङ्गम् मुदलियदु इल्लाददिऩाल् अऩुमाऩम् मुदलाऩ वैगळुक्कुम् विषयमिल्लै ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩोम्।
अपि च सम्यग्ज्ञानान्मोक्ष इति सर्वेषां मोक्षवादिनामभ्युपगमः। तच्च सम्यग्ज्ञानमेकरूपम् , वस्तुतन्त्रत्वात्। एकरूपेण ह्यवस्थितो योऽर्थः स परमार्थः। लोके तद्विषयं ज्ञानं सम्यग्ज्ञानमित्युच्यते — यथाग्निरुष्ण इति। तत्रैवं सति सम्यग्ज्ञाने पुरुषाणां विप्रतिपत्तिरनुपपन्ना। तर्कज्ञानानां त्वन्योन्यविरोधात्प्रसिद्धा विप्रतिपत्तिः। यद्धि केनचित्तार्किकेणेदमेव सम्यग्ज्ञानमिति प्रतिष्ठापितम् , तदपरेण व्युत्थाप्यते। तेनापि प्रतिष्ठापितं ततोऽपरेण व्युत्थाप्यत इति च प्रसिद्धं लोके। कथमेकरूपानवस्थितविषयं तर्कप्रभवं सम्यग्ज्ञानं भवेत् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, सम्यक् ञाऩत्तिऩाल् मोक्षमॆऩ्बदु मोक्षत्तैच् चॊल्लुम् ऎल्लोरालुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पट्ट विषयम्। अन्द सम्यक्ञाऩमो ऒरेमादिरिदाऩ्, वस्तुवुक्कु अदीऩमायिरुप्पदाल्। ऒरे स्वरूबत्तुडऩ् ऎन्द विषयम् इरुक्किऱदो, अदुदाऩ् वास्तवम्; अदु विषयमाऩ ञाऩम् सम्यक् ञाऩम् ऎऩ्ऱु लोगत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु, अक्ऩि उष्णम् ऎऩ्बदु पोल। अन्द सम्यक् ञाऩम् इव्विदमिरुप्पदाल्, अदिल् मऩिदर्गळुळ् अबिप्पिराय पेदम् पॊरुत्तमिल्लै। तर्क्क ञाऩङ्गळुक् कुळ्ळेयो ऒऩ्ऱुक्कॊऩ्ऱु विरोद मिरुप्पदाल् अबिप्पिरायबेदम् पिरसित्तम्। ऒरु तार्क्किगऩाल् इदुदाऩ् सम्यक्ञाऩम् ऎऩ्ऱु ऎदु पिरदिबादिक्कप् पडुगिऱदो, अदु वेऱॊरुवऩाल् निरागरिक्कप् पडुगिऱदु; अवऩाल् स्ताबिक्कप्पडुवदुम् अवऩैविड वेऱॊरुवऩाल् निरागरिक्कप्पडुगिऱदु, ऎऩ्बदु उलगत्तिल् पिरसित्तम्। ऒरे रूबमाग इल्लाददै विषयमाग उडैय, तर्क्कददाल् उण्डागुम् ञाऩम् ऎप्पडि सम्यक्ञाऩमाग इरुक्कमुडियुम्?
न च प्रधानवादी तर्कविदामुत्तम इति सर्वैस्तार्किकैः परिगृहीतः, येन तदीयं मतं सम्यग्ज्ञानमिति प्रतिपद्येमहि। न च शक्यन्तेऽतीतानागतवर्तमानास्तार्किका एकस्मिन्देशे काले च समाहर्तुम् , येन तन्मतिरेकरूपैकार्थविषया सम्यङ्मतिरिति स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, तर्क्कत्तै अऱिन्दवर्गळुक्कुळ् पिरदाऩत् तैच् चॊल्गिऱवऩ् उत्तमऩ् ऎऩ्ऱु ऎल्ला तार्क्किगर्गळा लुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडवुमिल्लै; अप्पडियिरुन्दाल् अवऩुडैयमदम् सम्यक्ञाऩम् ऎऩ्ऱु नाम् अऱियलाम्। मेलुम्, अवऩुडैय मदम् ऒरे स्वरूबमायुळ्ळ ऒरे विषयत्तै विषयमायुळ्ळ सम्यक्ञाऩम ऎऩ्ऱु ऎदऩाल् एऱ्पडलामो, अव्विदम् सॆऩ्ऱवर्गळ्, वरप्पोगि ऱवर्गळ् इप्पॊऴुदिरुप्प वर्गळ् आगिय ऎल्ला तार्क्किगर् कळुम् ऒरे इडत्तिल् ऒरे समयत्तिल् सेरुवदुम् सात्तियमिल्लै।
वेदस्य तु नित्यत्वे विज्ञानोत्पत्तिहेतुत्वे च सति व्यवस्थितार्थविषयत्वोपपत्तेः, तज्जनितस्य ज्ञानस्य सम्यक्त्वमतीतानागतवर्तमानैः सर्वैरपि तार्किकैरपह्नोतुमशक्यम्। अतः सिद्धमस्यैवौपनिषदस्य ज्ञानस्य सम्यग्ज्ञानत्वम्। अतोऽन्यत्र सम्यग्ज्ञानत्वानुपपत्तेः संसाराविमोक्ष एव प्रसज्येत। अत आगमवशेन आगमानुसारितर्कवशेन च चेतनं ब्रह्म जगतः कारणं प्रकृतिश्चेति स्थितम् ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेदत्तिऱ्को नित्यमायिरुप्पदालुम् ञाऩत्तै उण्डुबण्णक् कारणमायिरुप्पदालुम् निलैत्तुळ्ळ विषयत्तै विषयमायुडैय तऩ्मै पॊरुन्दुम्। अदिऩाल् एऱ्पडुम् ञाऩत्तिऱ्कुळ्ळ सम्यक्(वास्तव) तऩ्मैयै सॆऩ्ऱवरो वरप्पोगिऱवरो इरुक्किऱ वरो ऎव्विद तार्क्किगर्गळालुम् आक्षेबिक्क मुडियादु। आगैयाल् उबनिषत्तिल् कण्ड इन्द ञाऩत्तिऱ्कुत् ताऩ् सम्यक्ञाऩत्तऩ्मै निलैत्तदु। इदऱ्कु वेऱाऩदिल् सम्यक्ञाऩत्तऩ्मै पॊरुन्दाददिऩाल् संसारत्तिलिरुन्दु विडुदलैये एऱ्पडादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् वेदत्तिऩालुम् वेदत्तैयऩुस रित्त तर्क्कत्तिऩालुम्, सेदऩमाऩ पिरह्मम् जगत्तिऱ्कु कारणम्, पिरगिरुदियुम् ऎऩ्ऱु निलैत्तदु।