एतेन योगः प्रत्युक्तः ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
एदेन योग: प्रत्युक्त: ॥ ३ ॥
योगस्मृत्याऽस्ति सङ्कोचो न वा योगो हि वैदिकः ॥
तत्त्वज्ञानोपयुक्तश्च ततः सङ्कुच्यते तया ॥ ३ ॥
प्रमाऽपि योगे तात्पर्यादतात्पर्यान्न सा प्रमा ॥
अवैदिके प्रधानादावसङ्कोचस्तयाऽप्यतः ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
योगस्मिरुदियिऩाल् सङ्गोसम् उण्डा, इल्लैया? योगम् ऎऩ्बदु वेदत्तैयॊट्टिऩदु, तत्वत्तै अऱिव तऱ्कु उबयोगमायुळ्ळदु। आगैयाल् अदिऩाल् सङ्गोसम् उण्डु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(योगस्मिरुदिक्कु) योग विषयत्तिल् तात्पर्य मिरुप्पदाल् पिरमाणमाग इरुन्द पोदिलुम् वेदविरुत् तमाऩ पिरदाऩम् मुदलिय विषयत्तिल् तात्पर्यमिल्ला तदिऩाल्, अदु पिरमाणमागादु। आगैयाल् अदिऩालुम् सङ्गोसम् किडैयादु।
एतेन साङ्ख्यस्मृतिप्रत्याख्यानेन, योगस्मृतिरपि प्रत्याख्याता द्रष्टव्येत्यतिदिशति। तत्रापि श्रुतिविरोधेन प्रधानं स्वतन्त्रमेव कारणम् , महदादीनि च कार्याण्यलोकवेदप्रसिद्धानि कल्प्यन्ते। नन्वेवं सति समानन्यायत्वात्पूर्वेणैवैतद्गतम्; किमर्थं पुनरतिदिश्यते। अस्ति ह्यत्राभ्यधिकाशङ्का — सम्यग्दर्शनाभ्युपायो हि योगो वेदे विहितः — ‘श्रोतव्यो मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः’ (बृ. उ. २। ४। ५) इति; ‘त्रिरुन्नतं स्थाप्य समं शरीरम्’ (श्वे. उ. २। ८) इत्यादिना चासनादिकल्पनापुरःसरं बहुप्रपञ्चं योगविधानं श्वेताश्वतरोपनिषदि दृश्यते। लिङ्गानि च वैदिकानि योगविषयाणि सहस्रश उपलभ्यन्ते — ‘तां योगमिति मन्यन्ते स्थिरामिन्द्रियधारणाम्’ (क. उ. २। ३। ११) इति, ‘विद्यामेतां योगविधिं च कृत्स्नम्’ (क. उ. २। ३। १८) इति चैवमादीनि ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मुऩ् अदिगरणत्तिल् साङ्ग्यस्मिरुदि अप्रमाणमॆऩ्ऱुम् अदऩाल् समऩ्वयत्तिऱ्कु विरोद मिल्लै ऎऩ्ऱुम् अदैक्कॊण्डु च्रुत्यर्त्तत्तै माऱ्ऱक्कूडादॆऩ्ऱुम् कूऱप्पट्टदु। आऩालुम् योगमाऩदु तत्वञाऩत्तिऱ्कु सादऩ माऩदालुम् उबनिषत्तुक्कळिलुम्, कीदैयिलुम् वेदान्द किरन्दङ् गळिलुम् योगत्तैप्पऱ्ऱि सिऱप्पागक् कूऱियिरुप्पदालुम् योग स्मिरुदि पिरमाणम्दाऩ् इदऩुडऩ् समऩ् वयत्तिऱ्कु विरोदमेऱ्पडुवदाल् सुरुदियिऩ् अर्त्तत्तै माऱ्ऱ वेण्डुम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
योगस्मिरुदियिल् तत्वञाऩ सादऩमाऩ अष्टाङ्गयोगत्तैच् चॊल्लुम् पागम् वेदार्त्तत्तै ऒट्टियिरुप्पदाल् पिरमाणम्दाऩ्। आऩाल् तत्व विषयत्तिल् साङ्ग्यस्मिरुदियैप् पोलवे वेदविरुत् तमाग पिरदाऩ कारणवादत्तैयुम् अप्रसित्तमाऩ महदादि कल्बऩैगळैयुम् ऒप्पुक्कॊण्डिरुप्पदाल् अन्द अंसत्तिल् अप्रमाणम्दाऩ्। अदऩ् विरोदम् तोषमागादु। इदैक्कॊण्डु सुरुदियिऩ् अर्त्तत्तै सङ्गोसम् सॆय्दु माऱ्ऱुवदु युक्तमिल्लै ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘इदऩाल्’ साङ्गिय स्मिरुदियै मऱुप्पदिऩाल्, योग स्मिरुदियुङ्गूड मऱुक्कप्पट्टुविट्टदाग अऱिय वेण्डुमॆऩ्ऱु अदिदेसम् सॆय्गिऱार्। अङ्गेयुम् (योगस्मिरुदियिलुम्) सुरुदिक्कु विरोदमाग स्वदन्द्र माऩ पिरदाऩमे कारणम् ऎऩ्ऱुम्, उलगत्तिलुम्, वेदत्तिलुम् पिरसित्तमिल्लाद महत् मुदलाऩ कार्यङ्गळुम् कल्बिक्कप्पडुगिऩ्ऱऩ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडियाऩाल् न्यायम् समाऩमायिरुक्कैयिल्, मुऩ् (अदिगरणत्तिल्) सॊऩ्ऩदिऩालेये इदु सॊल्लप्पट्टदाग आगिविट्टदे, ऎदऱ्काग मऱुबडियुम् अदिदेसम् सॆय्यप्पडुगिऱदु? ऎऩिल् इङ्गे अदिगमा युळ्ळ आसङ्गै इरुक्किऱदु। सम्यक् तरिसऩत्तिऱ्कु उबाय माग वेदत्तिलेये योगम् विदिक्कप्पट्टिरुक्किऱदल् लवा? ‘केट्क वेण्डियदु, मऩऩम् सॆय्यवेण्डियदु, निदित्यासऩम् सॆय्य वेण्डियदु’ (पिरुहत् २-४-५) मूऩ्ऱु (मार्बु, कऴुत्तु, तलै) उयर्न्ददाग सममाग सरीरत्तै वैत्तुक्कॊण्डु (सुवेदा २-८) ऎऩ्बदु मुदलाऩदिऩाल् आसऩम् मुदलियदै एऱ्पडुत्तिक् कॊळ्वदै मुऩ्ऩिट्टु वॆगुविस्तारमाग सुवेदा सुवदर उबनिषत्तिल् योगत्तै विदित्तिरुप्पदु काणप् पडुगिऱदु। योग विषयमाग वेदत्तिल् लिङ्गङ्गळ् आयिरक्कणक्काग काणुगिऩ्ऱऩ। ‘स्तिरमाग इन्दिरियङ् गळैक् कट्टुप्पडुत्तुवदाऩ अदै योगम् ऎऩ्ऱु करुदुगिऱार्गळ्’ (काडग २-६-११) ‘इन्द वित्यैयैयुम्, योग विषयमाऩ विदिबूरावैयुम्’ (काडग २-३-१८) ऎऩ्बदु मुदलाऩदुम्।
योगशास्त्रेऽपि — ‘अथ तत्त्वदर्शनोपायो योगः’ इति सम्यग्दर्शनाभ्युपायत्वेनैव योगोऽङ्गीक्रियते। अतः सम्प्रतिपन्नार्थैकदेशत्वादष्टकादिस्मृतिवद्योगस्मृतिरप्यनपवदनीया भविष्यतीति — इयमभ्यधिका शङ्कातिदेशेन निवर्त्यते, अर्थैकदेशसम्प्रतिपत्तावप्यर्थैकदेशविप्रतिपत्तेः पूर्वोक्ताया दर्शनात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
योग सास्तिरत्तिलुम्, ‘इऩि तत्वत्तै अऱिवदऱ्कु उबायमाऩ योगम्’ ऎऩ्ऱु सम्यक् तर्सऩत् तिऱ्कु उबायमागवे योगम् अङ्गीगरिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। आगैयाल्, सम्मदमायुळ्ळ विषयत्तिलेये ऒरु अंसमायिरुप्पदाल्, योग स्मिरुदियुङ्गूड, अष्टगै मुदलियदै विदिक्कुम् स्मिरुदिबोल, निरागरिक्कत् तगाददायिरुक्किऱदु। इव्विदम् इन्द अदिगमायुळ्ळ सङ्गैयुम् अदिदेसत्तिऩाल् निवर्त्ति सॆय्यप्पडुगिऱदु। विषयत्तिल् ऒरु अंसम् सम्मदमायिरुन्दबोदिलुम् कूड, विषयत्तिल् ऒरु अंसत्तिल् वित्यासम् मुऩ् सॊऩ्ऩबडि काणप्पडुवदाल्।
सतीष्वप्यध्यात्मविषयासु बह्वीषु स्मृतिषु साङ्ख्ययोगस्मृत्योरेव निराकरणे यत्नः कृतः। साङ्ख्ययोगौ हि परमपुरुषार्थसाधनत्वेन लोके प्रख्यातौ, शिष्टैश्च परिगृहीतौ, लिङ्गेन च श्रौतेनोपबृंहितौ — ‘तत्कारणं साङ्ख्ययोगाभिपन्नं ज्ञात्वा देवं मुच्यते सर्वपाशैः’ (श्वे. उ. ६। १३) इति। निराकरणं तु — न साङ्ख्यज्ञानेन वेदनिरपेक्षेण योगमार्गेण वा निःश्रेयसमधिगम्यत इति। श्रुतिर्हि वैदिकादात्मैकत्वविज्ञानादन्यन्निःश्रेयससाधनं वारयति — ‘तमेव विदित्वाति मृत्युमेति नान्यः पन्था विद्यतेऽयनाय’ (श्वे. उ. ३। ८) इति। द्वैतिनो हि ते साङ्ख्या योगाश्च नात्मैकत्वदर्शिनः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अत्यात्म विषयमाऩ पल स्मिरुदिगळिलिरुन्द पोदिलुम्, साङ्गिय स्मिरुदि, योग स्मिरुदि इव्विरण्डै मात्तिरम् निरागरणम् सॆय्वदिल् यत्तऩम् सॆय्यप्पट्टिरुक्किऱदु। एऩॆऩ्ऱाल्, साङ्गियमुम् योगमुम् उत्तममाऩ पुरुषार्त्तत्तिऱ्कु सादऩमॆऩ्ऱु उलगत्तिल् पिरसित्तियडैन् दिरुक्किऩ्ऱऩ। सिष्टर्गळाल् अङ्गीगरिक्कप्पट्टि मिरुक्किऩ्ऱऩ। सुरुदियिलुळ्ळ लिङ्गत्तिऩालुम् पलप्पडुत्तप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। ‘अन्द कामङ्गळुक्कुक् कारणमायुळ्ळ साङ्गिय योगङ्गळाल् अऱियप्पडुम् तेवरैयऱिन्दु, ऎल्लाक् कट्टुक् कळिलिरुन्दुम् विडुबडुगिऱाऩ्’ (सुवेदा ६-१३) ऎऩ्ऱु निरागरणमो वेदत्तै अबेक्षिक्कामलुळ्ळ साङ्गिय ञाऩत्तिऩालो, योग मार्क्कत्तिऩालो निच्रेयसम् (मोक्षम्) अडैयप्पडुवदिल्लै ऎऩ्ऱु। सुरुदियो, ‘अवरै अऱिवदिऩाल्दाऩ् मिरुत्युवैक् कडक्किऱाऩ्। मोक्षत्तिऱ्कु वेऱु वऴि किडैयादु’ (सुवेदा ३-८) ऎऩ्ऱु वेदत्तिल् सॊल्लिय आत्मा ऒऩ्ऱायिरुप्पदै अऱिवदैत् तविर, निच्रेयस् सादऩमाग वेऱु ऎदैयुम् मऱुक्किऱदु। साङ्गियर्गळुम्, योगिगळुम् त्वैदिगळ् (इरण्डावदै ऒप्पुक्कॊळ्गिऱवर्गळ्), आत्मा ऒऩ्ऱुदाऩॆऩ्ऱ अऱिवुळ्ळवर्गळिल्लै।
यत्तु दर्शनमुक्तम् ‘तत्कारणं साङ्ख्ययोगाभिपन्नम्’ इति, वैदिकमेव तत्र ज्ञानं ध्यानं च साङ्ख्ययोगशब्दाभ्यामभिलप्येते प्रत्यासत्तेरित्यवगन्तव्यम्। येन त्वंशेन न विरुध्येते, तेनेष्टमेव साङ्ख्ययोगस्मृत्योः सावकाशत्वम्; तद्यथा — ‘असङ्गो ह्ययं पुरुषः’ (बृ. उ. ४। ३। १६) इत्येवमादिश्रुतिप्रसिद्धमेव पुरुषस्य विशुद्धत्वं निर्गुणपुरुषनिरूपणेन साङ्ख्यैरभ्युपगम्यते। तथा यौगैरपि ‘अथ परिव्राड्विवर्णवासा मुण्डोऽपरिग्रहः’ (जा. उ. ५) इत्येवमादि श्रुतिप्रसिद्धमेव निवृत्तिनिष्ठत्वं प्रव्रज्याद्युपदेशेनानुगम्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अवैगळुक्कुक् कारणम् साङ्गिय योगत्तिऩाल् अऱियप्पडुम्’ ऎऩ्ऱु ऎदु काण्बदागच् चॊल्लप्पट्टदो, अङ्गे ‘साङ्गिय सप्तत्तिऩालुम्, योग सप्तत्तिऩालुम् वेदत्तिल् सॊल्लियुळ्ळ ञाऩमुम्, तियाऩमुम् ताऩ् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदॆऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्। समीबत्तिल् इरुप्पदाल्। आऩाल् ऎन्द अंसत्तिल् विरोदप्पडविल्लैयो, अन्द अंसत्तिल् साङ्गिय योग स्मिरुदिगळुक्कु इडमुळ्ळदाय् इरुप्पदु इष्टमेदाऩ्। अदॆप्पडियॆऩ्ऱाल्, ‘इन्दप् पुरुषऩ् पऱ्ऱऱ्ऱवऩे’ (पिरुहत् ४-३-१६) ऎऩ्बदु मुदलिय सुरुदि कळिल् पिरसित्तमायुळ्ळ पुरुषऩुडैय सुत्तत्तऩ्मै पुरुषऩ् कुणमऱ्ऱवऩॆऩ्ऱु निरूबणम् सॆय्वदु मूलमाय् साङ्गियर्गळाल् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडुगिऱदु। अप्पडिये योगर्गळालुम्, ‘इऩि परिव्राजगऩ् विवर् णमाऩ वस्तिरम् उडैयवऩ्, मुण्डऩ्, परिक्रहमिल् लादवऩ्’ (जाबाल। ५) ऎऩ्बदु मुदलिय सुरुदिप्पिरसित् तमाऩ निवर्त्ति मार्क्कत्तिल् निलैत्तिरुप्पदु सन्यासम् मुदलियवै उबदेसिप्पदाल्, अऩुसरिक्कप्पडुगिऱदु।
एतेन सर्वाणि तर्कस्मरणानि प्रतिवक्तव्यानि। तान्यपि तर्कोपपत्तिभ्यां तत्त्वज्ञानायोपकुर्वन्तीति चेत् , उपकुर्वन्तु नाम। तत्त्वज्ञानं तु वेदान्तवाक्येभ्य एव भवति — ‘नावेदविन्मनुते तं बृहन्तम्’ (तै. ब्रा. ३। १२। ९। ७) ‘तं त्वौपनिषदं पुरुषं पृच्छामि’ (बृ. उ. ३। ९। २६) इत्येवमादिश्रुतिभ्यः ॥ ३ ॥
இதனால் எல்லா தர்க்கஸ்மிருதிகளும் பதில் சொல்லப்பட வேண்டியது. அவைகளும் தர்க்கத் தினாலும் நியாயத்தினாலும் தத்வஞானத்திற்கு உபகாரஞ் செய்கின் றனவென்றால், உபகாரம் செய்யட்டும். ஆனால் தத்வஞானம் மாத்திரம் உபநிஷத் வாக்கியங்க ளிலிருந்துதான் ஏற்படும். ‘வேதத்தையறி யாதவன் அந்தப் பெரியதை நினைக்க முடியாது’ (தைத்திரீய. பிராஹ்ம 3-12-9-7) ‘உபநிஷத்தில் சொல்லிய அந்தப் புருஷனையே கேட்கிறேன்’ (பிருஹத் 3-9-26) என்பது முதலான சுருதிகளால். (3)