स्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्ग इति चेन्नान्यस्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्गात् ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्म्रुयऩवगासदो षप्रसङ्ग इदि सेन्नान्यस्म्रुदत्यऩवगासदोषप्रसङ्गात् ॥ १ ॥
साङ्ख्यस्मृत्याऽस्ति सङ्कोचो न वा वेदसमन्वये ॥
धर्मे वेदः सावकाशः सङ्कोचोऽनवकाशया ॥ १ ॥
प्रत्यक्षश्रुतिमूलाभिर्मन्वादिस्मृतिभिः स्मृतिः ॥
अमूला कापिली बाध्या न सङ्कोचोऽनया ततः ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेदत्तिऩ् समऩ्वयत्तिऱ्कु (ऒत्तदीर्माऩत्तिऱ्कु) साङ्गियरिऩ् स्मिरुदियिऩाल् सङ्गोसम् (ऒडुक्कम्) उण्डा, अल्लदु किडैयादा? तर्म विषयत्तिल् वेदम् इडमुळ्ळ ताग इरुक्किऱदु वेऱु इडमिल्लाद साङ्गियस्मिरुदियिऩाल् (वेदत्तिऱ्कु) सङ्गोसम् उण्डु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरत्यक्षमाऩ वेदत्तै आदारमागक् कॊण्डि रुक्कुम् मऩु मुदलाऩवर्गळिऩ् स्मिरुदिगळाल्, आदारमऱ्ऱ ताय् कबिलराल् सॊल्लप्पडुम् स्मिरुदि पादिक्कप्पट्ट तेयागुम्। आगैयाल् अदऩाल् (वेदत्तिऱ्कु) सङ्गोसम् किडैयादु।
प्रथमेऽध्याये — सर्वज्ञः सर्वेश्वरो जगतः उत्पत्तिकारणम् , मृत्सुवर्णादय इव घटरुचकादीनाम्। उत्पन्नस्य जगतो नियन्तृत्वेन स्थितिकारणम् , मायावीव मायायाः। प्रसारितस्य जगतः पुनः स्वात्मन्येवोपसंहारकारणम् , अवनिरिव चतुर्विधस्य भूतग्रामस्य। स एव च सर्वेषां न आत्मा — इत्येतद्वेदान्तवाक्यसमन्वयप्रतिपादनेन प्रतिपादितम्। प्रधानादिकारणवादाश्चाशब्दत्वेन निराकृताः। इदानीं स्वपक्षे स्मृतिन्यायविरोधपरिहारः प्रधानादिवादानां च न्यायाभासोपबृंहितत्वं प्रतिवेदान्तं च सृष्ट्यादिप्रक्रियाया अविगीतत्वमित्यस्यार्थजातस्य प्रतिपादनाय द्वितीयोऽध्याय आरभ्यते। तत्र प्रथमं तावत्स्मृतिविरोधमुपन्यस्य परिहरति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मुदलावदाऩ समन्वयात्यायत्तिल् सर्वजगत् तिऩ् उत्पत्ति, स्तिदि, लय, कारणम् पिरह्मम्। इदु अत्विदीयम्। सर्वात्मा ऎऩ्ऱु तीर्माऩित्तु ऎल्ला उबनिषत्तुक्कळुक्कुम् इन्द प्रह्मत्तिल् ताऩ् समन्वयम् (तात्पर्यम्) ऎऩ्ऱु कूऱप्पट्टदु। इन्द इरण्डावदाऩ अविरोदात् यायत्तिल्, समऩ्वयत्तिल् एऱ्पडुगिऱ विरोदत्तिऱ्कु परिहारम् कूऱप्पडुगिऱदु। इरण्डावदु अत्यायत्तिल् मुदलावदाऩ स्मिरुदि पादत्तिल् साङ्ग्यादि स्मिरुदिगळालुम् युक्तिगळालुम् एऱ्पडुम् विरोदत्तिऩ् परिहारमुम् इरण्डावदाऩ तर्क्क पादत्तिल् साङ्ग्यादि स्मिरुदिगळिल् तोष प्रदर्सऩमुम्, मूऩ्ऱावदाऩ वियत्पादत्तिल् आगासादि पूदङ्गळुक्कु उत्पत्ति कूऱुवदाल् सिरुष्टि सुरुदिगळुक् कुम् जीवात्म सुरुदिगळुक्कुम् विरोदमिल्लैयॆऩ्बदुम् नाऩ्गावदाऩ लिङ्गबादत्तिल् लिङ्गसरीर सुरुदिगळुक्कु विरोदमिल्लैयॆऩ्बदुम् निरूबणम् सॆय्यप्पडुगिऱदु। इदऩाल्दाऩ् इदऱ्कु अविरो तात्यायम् ऎऩ्ऱु पॆयर्। साङ्ग्यस्मिरुदि असेदऩमाऩ प्रदाऩत्तैक् कारण मागक् कूऱुगिऱदु। इदऱ्कु विरोदमाग सेदऩ कारणवा तत्तिल् उबनिषत्तुक्कळुक्कु तात्पर्यम् ऎऩ्ऱु तीर्माऩित् ताल् साङ्ग्य स्मिरुदिक्कु विषयमे इल्लाददाल् अप्रमाणमॆऩ्ऱु आगिविडुम्। वेदत्तुक्को तर्मत्तै उबदेसिप्पदिल् विषयम् किडैत्तुविडुगिऱदु। आगैयाल् निरवगासम् ऎऩ्बदाल् पिरबलमाऩ साङ्ग्य समिरुदियै यऩुसरित्तु उबनिषत्तिऱ्कु अर्त्तत्तै तीर्माऩिक्क वेण्डुम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरत्यक्ष सुरुदियै यऩुसरित्त मऩ्वादि स्मिरुदिगळुक्कु विरुत्तमाग इरुप्पदाल् निर्मूलमाऩ साङ्ग्य स्मिरुदि अप्रमाणम्। आगैयाल् साङ्ग्यस्मि रुदियै यऩुसरित्तु उबनिषदर्त्तत्तैत् तीर्माऩिप्पदु युक्तमल्ल साङ्ग्य स्मिरुदियाल् समऩ्वयत्तिऱ्कु विरोदम् तोषमागादु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुदल् अत्यायत्तिल् सर्वक्ञरायुळ्ळ सर्वेसु वरऩ् कुडम्, नगै मुदलियवैगळुक्कु मण्, तङ्गम् मुदलियवै पोल जगत्तिऩ् उत्पत्तिक्कुक् कारणम्। मायैक्कु मायावि पोल् उत्पत्तियाऩ जगत्तिऩ् नियन्दा ऎऩ्ऱ मुऱैयिल् स्तिदिक्कुक् कारणम्। नाऩ्गुविद पिराणिगळिऩ् कूट्टत्तिऱ्कु पूमिबोल विस्तरिक्कप्पट्ट जगत्तु मऱुबडियुम् तऩ्ऩिडत्तिलेये लयमडैवदऱ्कुम् कारणम्। अवरे ताऩ् नम् ऎल्लोरुक्कुम् आत्मा ऎऩ्ऱ इदु उबनिषत् वाक्यङ्गळिऩ् ऒऱ्ऱुमैयै ऎडुत्तुक् काट्टुवदु मूलमाय् विवरिक्कप्पट्टदु। पिरदाऩम् मुदलाऩदैक् कारणमाय्च् चॊल्लुम् वादङ्गळुम् वेदसप्तमऱ्ऱदाय् इरुप्पदाल् निरागरिक्कप्पट्टऩ। इप्पॊऴुदु तऩ् पक्षत्तिल् स्मिरुदि, न्यायम् इवैगळाल् एऱ्पडुम् विरोदत्तिऱ्कुप् परिहारम्, पिरदाऩम् मुदलाऩ वादङ्गळुक्कु नियाय ‘आबासङ्ग ळालेये पलमुळ्ळ तऩ्मै, ऒव्वॊरु उबनिषत्तिलुम् सिरुष्टि मुदलियदैच् चॊल्वदिल् वित्यासमिल्लात् तऩ्मै आगिय इन्द विषय समूहत्तै ऎडुत्तुच् चॊल्वदऱ्काग इरण्डावदु अत्यायम् आरम्बिक्कप् पडुगिऱदु। अङ्गु मुदलावदाग, स्मिरुदि विरोदत्तैच् चॊल्लिप्परिहरिक्किऱार्:-
यदुक्तं ब्रह्मैव सर्वज्ञं जगतः कारणम् इति, तदयुक्तम्। कुतः ? स्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्गात् — स्मृतिश्च तन्त्राख्या परमर्षिप्रणीता शिष्टपरिगृहीता अन्याश्च तदनुसारिण्यः स्मृतयः, ता एवं सत्यनवकाशाः प्रसज्येरन्। तासु ह्यचेतनं प्रधानं स्वतन्त्रं जगतः कारणमुपनिबध्यते। मन्वादिस्मृतयस्तावच्चोदनालक्षणेनाग्निहोत्रादिना धर्मजातेनापेक्षितमर्थं समर्पयन्त्यः सावकाशा भवन्ति — अस्य वर्णस्यास्मिन्कालेऽनेन विधानेनोपनयनम् , ईदृशश्चाचारः, इत्थं वेदाध्ययनम् , इत्थं समावर्तनम् , इत्थं सहधर्मचारिणीसंयोग इति। तथा पुरुषार्थांश्च वर्णाश्रमधर्मान्नानाविधान्विदधति। नैवं कपिलादिस्मृतीनामनुष्ठेये विषये अवकाशोऽस्ति। मोक्षसाधनमेव हि सम्यग्दर्शनमधिकृत्य ताः प्रणीताः। यदि तत्राप्यनवकाशाः स्युः, आनर्थक्यमेवासां प्रसज्येत। तस्मात्तदविरोधेन वेदान्ता व्याख्यातव्याः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: सर्वक्ञमाऩ पिरह्मम्दाऩ् जगत्तिऱ्कुक् कारणमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु युक्तमिल्लै। एऩ्? स्मिरुदिक्कु इडमिल्लै ऎऩ्ऱ तोषमेऱ्पडुमाऩदाल्, तन्द्रम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुम् स्मिरुदियो, उत्तमराऩ रिषियिऩाल् सॆय्यप्पट्टु सिष्टर्गळाल् एऱ्ऱुक्कॊळ्ळप् पट्टिरुक्किऱदु। अदैय ऩुसरित्तु मऱ्ऱ स्मिरुदिगळुम् इरुक्किऩ्ऱऩ। इव्विद मिरुन्दाल्, अवै इडमऱ्ऱवैगळाग एऱ्पट्टु विडुम्। अवैगळिलो असेदऩमाय् स्वदन्दिरमाय् उळ्ळ पिरदाऩम् जगत्तिऱ्कुक् कारणमॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु। मऩु मुदलाऩ स्मिरुदिगळ्, कट्टळैयै लक्षणमायुळ्ळ अक्ऩिहोत्रम् मुदलाऩ तर्म समूहत्तिऩाल् अबेक्षिक्कप्पडुम् विषयत्तैक् कॊडुप्पदाल्, इडमुळ्ळवैगळायिरुक्किऩ्ऱऩ। इन्द वर्णत्तारुक्कु इन्द समयत्तिल् इन्द मुऱैप्पडि उबनयऩम्, इव्विदम् आसारम्। इव्विदम् वेदात्ययऩम्, इव्विदम् समावर्त्तऩम्, इव्विदम् कूड तर्मत्तै अऩुष्टिप्पवळुडऩ् सेर्क्कै, (विवाहम्) ऎऩ्ऱु। अप्पडिये पुरुषार्त्तङ्गळैयुम्, पलविदमाऩ वर्णा च्रम तर्मङ्गळैयुम् विदिक्किऩ्ऱऩ। इदु मादिरि कबिलर् मुदलाऩवर्गळुडैय स्मिरुदिगळुक्कु अऩुष्टिक्क वेण्डिय विषयत्तिल् इडमिल्लै। मोक्षत्तिऱ्कु सादऩमायुळ्ळ सम्यक् तरिसऩत्तैये (सरियाऩ ञाऩत्तैये) कुऱित्तु अवै एऱ्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। अदिलुम्गूड अवैगळुक्कु पिरयोजऩमऱ्ऱ तऩ्मै यॆऩ्ऱे एऱ्पडुम्। आगैयाल् अवैगळुक्कु विरोदप्पडामल्, उबनिषत्तुक्कळ् वियाक्याऩम् सॆय्यप्पड वेण्डुम्।
कथं पुनरीक्षत्यादिभ्यो हेतुभ्यो ब्रह्मैव सर्वज्ञं जगतः कारणमित्यवधारितः श्रुत्यर्थः स्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्गेन पुनराक्षिप्यते ? भवेदयमनाक्षेपः स्वतन्त्रप्रज्ञानाम्; परतन्त्रप्रज्ञास्तु प्रायेण जनाः स्वातन्त्र्येण श्रुत्यर्थमवधारयितुमशक्नुवन्तः प्रख्यातप्रणेतृकासु स्मृतिष्ववलम्बेरन्; तद्बलेन च श्रुत्यर्थं प्रतिपित्सेरन्। अस्मत्कृते च व्याख्याने न विश्वस्युः, बहुमानात्स्मृतीनां प्रणेतृषु। कपिलप्रभृतीनां चार्षं ज्ञानमप्रतिहतं स्मर्यते। श्रुतिश्च भवति ‘ऋषिं प्रसूतं कपिलं यस्तमग्रे ज्ञानैर्बिभर्ति जायमानं च पश्येत्’ (श्वे. उ. ५। २) इति। तस्मान्नैषां मतमयथार्थं शक्यं सम्भावयितुम्। तर्कावष्टम्भेन चैतेऽर्थं प्रतिष्ठापयन्ति। तस्मादपि स्मृतिबलेन वेदान्ता व्याख्येया इति पुनराक्षेपः ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘पार्प्पदु’ मुदलाऩ कारणङ्गळाल्, सर्वक्ञ माऩ पिरह्मम्दाऩ् जगत्तिऩ् कारणमॆऩ्ऱु तीर्माऩिक् कप्पट्टिरुक्किऱ सुरुदियिऩ् तात्पर्यम्, मऱुबडियुम् स्मिरुदिक्कु इडमिल्लामल् पोय् विडुमेयॆऩ्ऱ तोषम् एऱ्पडुवदाल्, ऎप्पडि आक्षेबिक्कप्पडुगिऱदु? स्वदन्द्रमायुळ्ळ अऱिवुळ्ळ वर्गळुक्कु इन्द आक्षेबणै एऱ्पडादुदाऩ्। आऩाल् जऩङ्गळ् अनेगमाय् परदन्द्रमाऩ अऱिवैये उडैयवर्गळाग (पिऱर् सॊल्वदैक् केट्टु अऱिबवर्गळाग) इरुन्दु कॊण्डु, सुरुदियिऩ् तात्पर्यत्तै स्वदन्द्रमाग (ताऩागवे) तीर्माऩम् सॆय्दुगॊळ्ळ सक्तियऱ्ऱ वर्गळाग, पिरसित्तमाऩ किरन्द कर्त्ताक्कळैयुडैय स्मिरुदिगळिल् पिडिमाऩ मुळ्ळवर्गळाग आगलाम्। अदऩ् पलत्तैक्कॊण्डु वेदत्तिऩ् तात्पर्यत्तै अऱिय विरुम्बलाम्। । स्मिरुदिगळैच् चॆय्दवर्गळिडमुळ्ळ वॆगुमाऩत् तिऩाल्, नाम् सॆय्युम् वियाक्याऩत्तिल् नम्बिक्कै इल्लामल् इरुक्कलाम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कबिलर् मुदलाऩवर्गळुडैय आर्षमाऩ (रिषिगळुक्कुरिय) ञाऩम् तडैयऱ्ऱदॆऩ्ऱु स्मरिक्कप् पडुगिऱदु। ‘ऎवर् आदियिल् उण्डाऩ कबिलमहरिषियै वॆळिप्पडुत्तिऩारो, (ऎवर्) पिऱन्द कबिलरै ञाऩङ्गळाल् वळर्त्तारो (सर्वक्ञरागच् चॆय्दारो) अन्द ईसुवरऩैप् पार्क्क वेण्डुम्’ (सुवेदा ५-२) ऎऩ्ऱु सुरुदियुमिरुक्किऱदु। आगैयाल् इवर्गळुडैय मदम् वास्तवमिल्लैयॆऩ्ऱु निऩैक्कमुडियादु। इवर्गळ् तर्क्क पलत्तैक्कॊण्डुम् विषबत्तै स्ताबिक्किऱार्गळ्। आगैयालुम् स्मिरुदियिऩ् पलत्तै वैत्तुक्कॊण्डु, उब निषत्तुक्कळ् वियाक्याऩम् सॆय्यप्पडवेण्डियवै ऎऩ्ऱु मऱुबडियुम् आक्षेबम्।
तस्य समाधिः — ‘नान्यस्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्गात्’ इति। यदि स्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्गेनेश्वरकारणवाद आक्षिप्येत, एवमप्यन्या ईश्वरकारणवादिन्यः स्मृतयोऽनवकाशाः प्रसज्येरन्। ता उदाहरिष्यामः — ‘यत्तत्सूक्ष्ममविज्ञेयम्’ इति परं ब्रह्म प्रकृत्य, ‘स ह्यन्तरात्मा भूतानां क्षेत्रज्ञश्चेति कथ्यते’ इति चोक्त्वा, ‘तस्मादव्यक्तमुत्पन्नं त्रिगुणं द्विजसत्तम’(म॰भा॰ १२-३३४-२९,३०,३१) इत्याह। तथान्यत्रापि ‘अव्यक्तं पुरुषे ब्रह्मन्निर्गुणे सम्प्रलीयते’(म॰भा॰ १२-३३९-३१) इत्याह । ‘अतश्च संक्षेपमिमं शृणुध्वं नारायणः सर्वमिदं पुराणः। स सर्गकाले च करोति सर्वं संहारकाले च तदत्ति भूयः’(ब्र॰पु॰ १-१-१७४) इति पुराणे। भगवद्गीतासु च — ‘अहं कृत्स्नस्य जगतः प्रभवः प्रलयस्तथा’ (भ. गी. ७। ६) इति। परमात्मानमेव च प्रकृत्यापस्तम्बः पठति — ‘तस्मात्कायाः प्रभवन्ति सर्वे स मूलं शाश्वतिकः स नित्यः’ (आ. ध. सू. १। ८। २३। २) इति। एवमनेकशः स्मृतिष्वपीश्वरः कारणत्वेनोपादानत्वेन च प्रकाश्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: अदऱ्कु समादाऩम्: ‘इल्लै, मऱ्ऱ स्मिरुदिक्कु इडमिल्लैयॆऩ्ऱ तोषम् एऱ्पडुमाऩ तिऩाल्’ ऎऩ्ऱु कबिलादि स्मिरुदिगळुक्कु इडमिल्लै यॆऩ्ऱ तोषम् एऱ्पडुमॆऩ्बदाल्, ईसुवरऩ्दाऩ् कारणमॆऩ्ऱ वादम् आक्षेबिक्कप् पडुमाऩाल्, इप्पडिये ईसुवरऩैक् कारणमाय्च् चॊल्लुगिऱ मऱ्ऱ स्मिरुदिगळ् इडमऱ्ऱवैगळाग एऱ्पट्टुविडुम्। अवऱ्ऱै ऎडुत्तुच् चॊल्गिऱोम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘ऎन्द अदु सूक्ष्ममाय् अऱियत्तगाददाय्’ ऎऩ्ऱु परप्रह्मत्तैक् कुऱित्तु, ‘अवरे पूदङ्गळुक्कुळ्ळे उळ्ळ आत्मा, क्षेत्रक्ञऩॆऩ्ऱुम् सॊल्लप्पडुगिऱार्’ ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु, ‘अवरिडमिरुन्दु मुक्कुणमुळ्ळ अव्यक्तम् एऱ्पट्टदु। हे! पिराह्मण सिरेष्टरे’ ऎऩ्गिऱदु। अप्पडिये वेऱु इडत्तिलुम्, ‘हे पिराह्मणरे! अव्यक्तम् निर्क्कुणमाऩ पिरह्मत्तिल् लयिक्किऱदु’ ऎऩ्गिऱदु। ‘आगैयाल् इन्द सुरुक्कमाऩ उबदेसत्तैक् केळुङ्गळ्। इदॆल्लाम् पुराणराऩ नारायणर् अवर् सिरुष्टि कालत्तिल् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् उण्डु पण्णुगिऱार्, सम्हार कालत्तिल् अदै मऱुबडियुम् सम्हरिक्किऱार्’ ऎऩ्ऱु पुराणत्तिल् इरुक्किऱदु। ‘नाऩ् ऎल्ला जगत्तिऱ्कुम् उत्पत्तिक्कुम् लयत्तिऱ्कुम् कारणम्’ ऎऩ्ऱु पगवत्कीदैयिल् (अत् ७, सु।६)। परमात्मावैये कुऱित्तु आबस्तम्बरुम् सॊल्गिऱार्। ‘अवरिडयिरुन्दु ऎल्ला सरीरङ्गळुम् एऱ्पडुगिऩ्ऱऩ। अवर् मूलम् अवर् ऎप्पॊऴुदुम् ऒरे मादिरियाय् नित्यमायिरुप्पवर् ऎऩ्ऱु (त।सू १-८-२३-२) इव्वाऱु पलविदमाग स्मिरुदिगळिलुम्, ईसुवरऩ् कारणमागवुम्, उबादाऩमागवुम् विळक्कप्पट्टिरुक्किऱार्।
स्मृतिबलेन प्रत्यवतिष्ठमानस्य स्मृतिबलेनैवोत्तरं वक्ष्यामीत्यतोऽयमन्यस्मृत्यनवकाशदोषोपन्यासः। दर्शितं तु श्रुतीनामीश्वरकारणवादं प्रति तात्पर्यम्। विप्रतिपत्तौ च स्मृतीनामवश्यकर्तव्येऽन्यतरपरिग्रहेऽन्यतरपरित्यागे च श्रुत्यनुसारिण्यः स्मृतयः प्रमाणम्। अनपेक्ष्या इतराः। तदुक्तं प्रमाणलक्षणे — ‘विरोधे त्वनपेक्षं स्यादसति ह्यनुमानम्’ (जै. सू. १। ३। ३) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मिरुदियिऩ् पलत्तैक्कॊण्डु आक्षेषबिक्किऱ \वऩुक्कु स्मिरुदियिऩ् पलत्तैक्कॊण्डे पदिल् सॊल्गिऱेऩॆऩ्ऱु इन्द मऱ्ऱ स्मिरुदिक्कु इडमऱ्ऱ तोषमॆऩ्ऱु ऎडुत्तुक्काट्टिऩदु। सुरुदिगळुक्को ईसुवरऩैक् कारणमाय्च् चॊल्वदिल्दाऩ् तात्पर्य मॆऩ्ऱु काट्टप्पट्टुविट्टदु। स्मिरुदिगळुक्कुळ् वित्यासमिरुन्दु, एदेऩुमॊऩ्ऱै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्। मऱ्ऱदै विट्टुविडवेण्डुमॆऩ्ऱु अवसियमेऱ्पडुम्बोदु, सुरुदियै अऩुसरित्तुळ्ळ स्मिरुदिगळ्दाऩ् पिरमाणम्; मऱ्ऱवै अबेक्षिक्कत् तक्कवैयल्ल। अव्विषयम् पिरमाण लक्षणत्तिल् ‘विरोदमिरुन्दालो, अबेक्षिक्कत्तक्कदिल्लै, इल्लै याऩाल् (सुरुदियिरुक्कुमॆऩ्ऱु) अऩुमाऩम् सॆय्यलाम्’ (जैमिनि। १-३-३) ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु।
न चातीन्द्रियानर्थान् श्रुतिमन्तरेण कश्चिदुपलभत इति शक्यं सम्भावयितुम् , निमित्ताभावात्। शक्यं कपिलादीनां सिद्धानामप्रतिहतज्ञानत्वादिति चेत् , न। सिद्धेरपि सापेक्षत्वात्। धर्मानुष्ठानापेक्षा हि सिद्धिः, स च धर्मश्चोदनालक्षणः। ततश्च पूर्वसिद्धायाश्चोदनाया अर्थो न पश्चिमसिद्धपुरुषवचनवशेनातिशङ्कितुं शक्यते। सिद्धव्यपाश्रयकल्पनायामपि बहुत्वात्सिद्धानां प्रदर्शितेन प्रकारेण स्मृतिविप्रतिपत्तौ सत्यां न श्रुतिव्यपाश्रयादन्यन्निर्णयकारणमस्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् इन्दिरियङ्गळुक्कु ऎट्टाद विषयङ्गळै सुरुदियऩ्ऩियिल् यारुम् अऱिगिऱारॆऩ्ऱॆण्ण मुडियादु, निमित्तमिल्ला तदिऩाल् कबिलर् मुदलाऩ सित्तर्गळुक्कु तडैबडाद ञाऩमिरुप्पदाल् मुडियु मॆऩ्ऱाल्, सरियल्ल, सित्तियुम् वेऱॊऩ्ऱै अबेक्षित्ते एऱ्पडुवदाल् तर्मानुष्टाऩत्तै अबेक्षिक्किऱदल्लवा सित्ति, अन्द तर्ममो (वेदत्तिऩ्) कट्टळैयै लक्षणमायुडैयदु। आगैयाल् मुऩ्ऩालेये इरुन्दु वरुगिऱ कट्टळैयिऩ् अर्त्तम् पिऩ्ऩाल् सित्तराग आगुम् पुरुषऩुडैय वसऩबलत्तिऩाल् एऱ्पडुगिऱदॆऩ्ऱु आसङ्गिक्क मुडियादु। ‘सित्तर्गळै आसरयित्तदॆऩ्ऱु कल्बऩै सॆय्दालुम् कूड सित्तर्गळ् अनेगमिरुप्पदिऩाल्, मुऩ् ऎडुत्तुक्काट्टिऩ पिरगारम्, स्मिरुदिगळुक्कुऩ् वित्तियास मिरुक्कुमेयाऩाल्, सुरुदियैत् तऴुवियिरुप्पदैत् तविर निर्णयम् सॆय्वदऱ्कु वेऱु कारणम् किडैयादु।
परतन्त्रप्रज्ञस्यापि नाकस्मात्स्मृतिविशेषविषयः पक्षपातो युक्तः, कस्यचित्क्वचित्पक्षपाते सति पुरुषमतिवैश्वरूप्येण तत्त्वाव्यवस्थानप्रसङ्गात्। तस्मात्तस्यापि स्मृतिविप्रतिपत्त्युपन्यासेन श्रुत्यनुसाराननुसारविषयविवेचनेन च सन्मार्गे प्रज्ञा सङ्ग्रहणीया।
या तु श्रुतिः कपिलस्य ज्ञानातिशयं प्रदर्शयन्ती प्रदर्शिता
न तया श्रुतिविरुद्धम् अपि कापिलं मतं श्रद्धातुं शक्यम् , कपिलम् इति श्रुति-सामान्य-मात्रत्वात् ,
अन्यस्य च कपिलस्य सगर-पुत्राणां प्रतप्तुर् वासुदेवनाम्नः स्मरणात् , अन्यार्थदर्शनस्य च प्राप्ति-रहितस्यासाधकत्वात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
परदन्दिरमाऩ पुत्तियुळ्ळवऩुक्कुम्, कारण मिल्लामल् कुऱिप्पिट्ट स्मिरुदि विषयमाग पक्षबाद मेऱ्पड न्यायमिल्लै। ऒरुवऩुक्कु ओरिडत्तिल् पक्षबाद मिरुक्कुमेयाऩाल् पुरुषर्गळुडैय पुत्ति पलविदमा यिरुप्पदाल्, तत्वत्तिल् वियवस्तै इल्लै ऎऩ्ऱे एऱ्पडुमाऩदिऩाल्। आगैयाल् अवऩ् विषयत्तिलुम् कूड स्मिरुदिगळुक्कुळ् इरुक्कुम् वित्यासत्तै ऎडुत्तुक्काट्टि, च्रुदियै अऩुसरित्तदु, अऩुसरिक्काददु ऎऩ्ऱु विषयङ्गळैप् पिरित्तुक्काट्टि अवऩ् पुत्तियै नल्ल मार्क्कत्तिल् कॊण्डुवर वेण्डियदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कबिलरुडैय ञाऩप्पॆरुक्कैक् काट्टुव तऱ्काग ऎन्द सुरुदि काट्टप्पट्टदो, अदऩाल् कबिलरुडैय मदम् सुरुदिक्कु विरोदमायिरुन्दालुम् नम्ब वेण्डुमॆऩ्बदु सात्यमिल्लै। कबिलर् ऎऩ्ऱु पॊदुवागप् पॆयर् मात्तिरमिरुप्पदाल् सगर पुत्तिरर् कळै ऎरित्त वासुदेवरॆऩ्ऱु पॆयरुडैय वेऱॊरु कबिलरुम् स्मरिक्कप्पट्टिरुप्पदाल्। मेलुम् वेऱु विषयत्तैक् काट्टुम् वाक्यत्तिऱ्कु, पिराप्तियऱ्ऱदै सादिक्कुम् तऩ्मै किडैयाददाल्।
भवति चान्या मनोर्माहात्म्यं प्रख्यापयन्ती श्रुतिः — ‘यद्वै किञ्च मनुरवदत्तद्भेषजम्’ (तै. सं. २। २। १०। २) इति; मनुना च ‘सर्वभूतेषु चात्मानं सर्वभूतानि चात्मनि। सम्पश्यन्नात्मयाजी वै स्वाराज्यमधिगच्छति’ (मनु. स्मृ. १२। ९१) इति सर्वात्मत्वदर्शनं प्रशंसता कापिलं मतं निन्द्यत इति गम्यते।
कपिलो हि न सर्वात्मत्वदर्शनमनुमन्यते, आत्मभेदाभ्युपगमात्। महाभारतेऽपि च — ‘बहवः पुरुषा ब्रह्मन्नुताहो एक एव तु’(म॰भा॰ १२-३५०-१) इति विचार्य, ‘बहवः पुरुषा राजन्साङ्ख्ययोगविचारिणाम्’ इति परपक्षमुपन्यस्य तद्व्युदासेन — ‘बहूनां पुरुषाणां हि यथैका योनिरुच्यते’,‘ तथा तं पुरुषं विश्वमाख्यास्यामि गुणाधिकम्’(म॰भा॰ १२-३५०-२६,२७) इत्युपक्रम्य ‘ममान्तरात्मा तव च ये चान्ये देहसंस्थिताः। सर्वेषां साक्षिभूतोऽसौ न ग्राह्यः केनचित्क्वचित् ॥’
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऩुविऩुडैय माहात्मियत्तैक्काट्टुगिऱ वेऱु सुरुदियुम् इरुक्किऱदु। ‘मनु ऎऩ्ऩ सॊल्लुगिऱारो, अदु मरुन्दु’ (तै।सम्हिदै २-२-१०-२) ऎऩ्ऱु। ‘ऎल्लाप् पिराणिगळिडत्तिलुम् आत्मावैयुम्, आत्माविऩिडत्तिल् ऎल्लाप् पिराणिगळैयुम् पार्क्किऱवऩ्, आत्मावैये यजिक्किऱवऩ्, स्वाराज्यत्तैयडैगिऱाऩ्’ (मऩु। १२-९१) ऎऩ्ऱु ऎल्लाम् आत्मावॆऩ्ऱु पार्प्पदै स्तुदिक्किऱ मऩुवाल् कबिलरुडैय मदम् निन्दिक्कप् पडुगिऱदॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु, कबिलरो ऎल्लाम् आत्मा वॆऩ्ऱु पार्प्पदै ऒप्पुक्कॊळ्वदिल्लै, आत्माक्क ळुक्कुळ् पेदत्तै ऒप्पुक्कॊळ्वदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
महाबारदत्तिलुम्गूड, ‘हे! पिरह्मऩ्, पुरुषर्गळ् पलवा अल्लदु ऒरुवर्दाऩा? ऎऩ्ऱु विसारित्तु ‘हे राजऩ्! साङ्ग्यम्, योगम् इवैगळै विसारिप्पवर्गळुक्कु पुरुषर्गळ् पल’ ऎऩ्बदै सॊल्लि विट्टु अदऱ्कु माऱाग पलबुरुषर्गळुक्कु कारणम् ऒऩ्ऱेयॆऩ्बदु ऎप्पडि सॊल्लप्पडुगिऱदो, अप्पडि ऎल्लामायुम् कुणङ्गळुक्कु मेलुळ्ळवरायु मिरुक्कुम् अन्दप् पुरुषरैच् चॊल्गिऱेऩ्’ ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु ‘ऎऩक्कुम् उऩक्कुम् उळ्ळेयुळ्ळ आत्मा, वेऱॆव रॆल्लाम् तेहत्तिलिरुक्किऱार्गळो, अवर्गळुक् कॆल्लाम् साक्षियाय् इरुप्पवर् अवर्; ऎदिऩालुम् ऎप्पॊऴुदुम् अऱियप्पडक्कूडियवरिल्लै;
‘विश्वमूर्धा विश्वभुजो विश्वपादाक्षिनासिकः। एकश्चरति भूतेषु स्वैरचारी यथासुखम्’(म॰भा॰ १२-३५१-४,५) — इति सर्वात्मतैव निर्धारिता। श्रुतिश्च सर्वात्मतायां भवति — ‘यस्मिन्सर्वाणि भूतान्यात्मैवाभूद्विजानतः। तत्र को मोहः कः शोक एकत्वमनुपश्यतः’ (ई. उ. ७) इत्येवंविधा। अतश्च सिद्धमात्मभेदकल्पनयापि कपिलस्य तन्त्रं वेदविरुद्धं वेदानुसारिमनुवचनविरुद्धं च, न केवलं स्वतन्त्रप्रकृतिकल्पनयैवेति। वेदस्य हि निरपेक्षं स्वार्थे प्रामाण्यम् , रवेरिव रूपविषये। पुरुषवचसां तु मूलान्तरापेक्षं वक्तृस्मृतिव्यवहितं चेति विप्रकर्षः। तस्माद्वेदविरुद्धे विषये स्मृत्यनवकाशप्रसङ्गो न दोषः ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पल सिरसुळ्ळवर्, पल पुजमुळ्ळवर् पल काल्, कण्, मूक्कु उळ्ळवर् ऎल्लाप् पिराणिगळिलुम् ऒरुवराग वेयिरुन्दु, ऎल्लामऱिन्दु स्वदन्दिरराग तऩ् इष्टप्पडि सञ्जरित्तुक्कॊण्डु सुगमायिरुन्दु वरुगिऱार्’ ऎऩ्ऱु ऎल्लाम् आत्मा ऎऩ्बदे तीर्माऩिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। ऎल्लाम् आत्मावॆऩ्ऱ विषयत्तिल् ‘ऎन्द निलैयिल् ऎल्लाप् पिराणिगळुम् आत्मावागवे’ आयिऱ्ऱो इदै अऱिगिऱवऩुक्कु ऒऩ्ऱायिरुक्कुत् तऩ्मैयैप् पार्क्किऱवऩुक्कु मोहम् एदु सोगम् एदु’ (ईसा। ७) ऎऩ्ऱ इदु पोऩ्ऱ सुरुदियुमिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदिऩालुम् आत्माक्कळुक्कुळ् पेदत्तैक् कल्बऩै सॆय्वदालुम् कबिलरुडैय तन्द्रम् वेदत्तिऱ्कु विरोदमाऩदु। वेदत्तै अऩुसरिक्किऱ मऩुविऩ् वसऩत्तिऱ्कुम् विरोदम् स्वदन्दिरमागप् पिरगिरुदियैक् कल्बऩै सॆय्वदाल् मात्तिर मिल्लैयॆऩ्ऱु एऱ्पट्टुविट्टदु। वेदत्तिऱ्को तऩ् विषयत्तिल् ऎदैयुम् अबेक्षिक्कामल् पिरामाण्यम्, सूर्यऩुक्कु रूब विषयत्तिऱ्पोल मऩिदर्गळुडैय वाक्किऱ्को (पिरामाण्यम्) वेऱु मूलत्तैय पेक्षित्तु एऱ्पडुगिऱदु। सॊल्लुगिऱवर्गळ् स्मिरुदि (ञाबगम्) मत्तियिलिरुप्पदाल् तळ्ळि विलगि यिरुप्पदा येऱ्पडुगिऱदु। आगैयाल् वेदत्तिऱ्कु विरोदमा यिरुक्किऱ विषयसम्बन्दमाऩ स्मिरुदिक्कु इडमिल्लै यॆऩ्ऱु एऱ्पडुमेयॆऩ्ऱ तोषमिल्लै।
कुतश्चात्मनः कर्तृत्वप्रकृतित्वे ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऩ्ऩमुम् ऎदिऩाल् आत्माविऱ्कु सॆय्युम् तऩ्मैयुम् पिरगिरुदित् तऩ्मैयुम्?
कुतश्च स्मृत्यनवकाशप्रसङ्गो न दोषः ? —
इतरेषां चानुपलब्धेः ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
இன்னும் எதனால் ஸ்மிருதிக்கு இடமில்லை யென்று ஏற்படுவது தோஷமில்லை? எனில் :-
इतरेषां चानुपलब्धेः ॥ २ ॥
प्रधानादितराणि यानि प्रधानपरिणामत्वेन स्मृतौ कल्पितानि महदादीनि, न तानि वेदे लोके वोपलभ्यन्ते। भूतेन्द्रियाणि तावल्लोकवेदप्रसिद्धत्वाच्छक्यन्ते स्मर्तुम्। अलोकवेदप्रसिद्धत्वात्तु महदादीनां षष्ठस्येवेन्द्रियार्थस्य न स्मृतिरवकल्पते। यदपि क्वचित्तत्परमिव श्रवणमवभासते, तदप्यतत्परं व्याख्यातम् — ‘आनुमानिकमप्येकेषाम्’ (ब्र. सू. १। ४। १) इत्यत्र। कार्यस्मृतेरप्रामाण्यात्कारणस्मृतेरप्यप्रामाण्यं युक्तमित्यभिप्रायः। तस्मादपि न स्मृत्यनवकाशप्रसङ्गो दोषः। तर्कावष्टम्भं तु ‘न विलक्षणत्वात्’ (ब्र. सू. २। १। ४) इत्यारभ्योन्मथिष्यति ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरदाऩत्तैत्तविर मऱ्ऱवैगळ् अदावदु पिरदाऩत्तिऩ् परिणाममाग स्मिरुदियिल् कल्बिक्कप् पट्टिरुक्किऱ महत् मुदलाऩवै ऎवैयो, अवैगळ् वेदत्तिलो, उलगत्तिलो काणप्पडविल्लै। पूदङ्गळ् इन्दिरियङ्गळ् इवै उलगत्तिलुम्, वेदत्तिलुम् पिरसित् तमायिरुप्पदाल् स्मरिक्कमुडियुम्; उलगत्तिलुम्, वेदत् तिलुम् पिरसित्तमिल्लाददाल् महत् मुदलाऩवैग ळुक्कु आऱावदु इन्दिरिय विषयत्तुक्कुप्पोल स्मिरुदि पॊरुन्दादु। सिलविडङ्गळिल् अवैगळिल् (महत् मुदलिय वैगळिल्) तात्परियमुळ्ळदु पोल सॊल्लप्पट्टदाग ऎदु तोऩ्ऱुगिऱदो अदुवुम् अन्द तात्परियमुळ्ळ तल्लवॆऩ्ऱु। ‘आऩुमाऩिगम् सिलरुक्कु’ (सूत्रम् १-४-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् वियाक्याऩम् सॆय्यप्पट्टुविट्टदु। कारियमाऩ महदादिगळै सॊल्लुम् स्मिरुदिक्कु पिरामाण्यमिल्लाददिऩाल्, कारणमाऩ पिरदाऩत्तै सॊल्लुम् स्मिरुदिक्कुम् पिरामाण्यमिल्लैयॆऩ्बदु उसिदमॆऩ्ऱु अबिप्पिरायम् आगैयिऩालुम् स्मिरुदिक्कु इडमिल्लामल् पोवदु ऎऩ्ऱ तोषमिल्लै। तर्क्कबलत्तिऩाल् सॊल्लप्पडु वदैयो ‘इल्लै विलक्षणमाऩदाल्’ (सूत्र २-१-४) ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु कण्डिक्कप्पोगिऱार्।