चमसवदविशेषात् ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समसवदविसे षात् ॥ ८ ॥
अजेह साङ्ख्यप्रकृतिस्तेजोबन्नात्मिकाऽथवा ॥
रजआदौ लोहितादिलक्ष्येऽसौ साङ्ख्यशास्त्रगा ॥ ३ ॥
लोहितादिप्रत्यभिज्ञा तेजोबन्नादिलक्षणाम् ॥
प्रकृतिं गमयेच्छ्रौतीमजाक्लृप्तिर्मधुत्ववत् ॥ ४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गे अजा" ऎऩ्बदु साङ्गियर् सॊल्गिऱ पिरगिरुदिया? अल्लदु तेजस्, अप्, अऩ्ऩम् इव्वुरुवमाऩ अवान्दरप्रक्रुदिया? रजोगुणम् मुदलियदिल् सिवप्पु मुदलियदु तॆरिवदाल् इदु साङ्गिय सास्तिरत्तिल् कण्डदु ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिवप्पु मुदलियदिऩ् ञाबगम् तेजस्, अप्, अऩ्ऩम् इवै मुदलाऩवैगळै लक्षणमायुडैय वेदत्तिल् कण्ड पिरगिरुदियैत् ताऩ् तॆरिविक्कुम्। “अजै” ऎऩ्ऱु कल्बिप्पदु “मदु” ऎऩ्ऱु कल्बिप्पदु पोलत्ताऩ्।
पुनरपि प्रधानवादी अशब्दत्वं प्रधानस्यासिद्धमित्याह। कस्मात् ? मन्त्रवर्णात् — ‘अजामेकां लोहितशुक्लकृष्णां बह्वीः प्रजाः सृजमानां सरूपाः। अजो ह्येको जुषमाणोऽनुशेते जहात्येनां भुक्तभोगामजोऽन्यः’ (श्वे. उ. ४। ५) इति। अत्र हि मन्त्रे लोहितशुक्लकृष्णशब्दैः रजःसत्त्वतमांस्यभिधीयन्ते। लोहितं रजः, रञ्जनात्मकत्वात्। शुक्लं सत्त्वम् , प्रकाशात्मकत्वात्। कृष्णं तमः, आवरणात्मकत्वात्। तेषां साम्यावस्था अवयवधर्मैर्व्यपदिश्यते — लोहितशुक्लकृष्णेति। न जायत इति च अजा स्यात् , ‘मूलप्रकृतिरविकृतिः’ इत्यभ्युपगमात् ।
अजामेकां लोहितशुक्लकृष्णां बह्वीः प्रजाः सृजमानां सरूपाः।
अजो ह्येको जुषमाणोऽनुशेते जहात्येनां भुक्तभोगामजोऽन्यः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎऩ्ऱ सुवेदाच्वदर उबनिषत्तिल् कूऱप्पट्ट अजैयाऩदु साङ्ग्यर्गळ् कूऱुम् मूल प्रक्रुदिया अल्लदु सान्दोक्य उबनिषत्तिल् कूऱप्पट्ट तेजोबऩ्ऩात्मगमाऩ अवान्दर प्रगिरुदिया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। सिगप्पु, वॆळुप्पु, करुप्पु ऎऩ्बदु रजस्, सत्वम्, तमस् ऎऩ्ऩुम् मूऩ्ऱु कुणङ्गळैक् कुऱिप्पदाल् इन्द मुक्कुणङ्गळिऩ् साम्यावस्त्ता रूबमाऩ साङ्ग्यर्गळ् कूऱुम् पिरदाऩत्तैत्ताऩ् अजासप्तम् सॊल्गिऱदु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। वेऱु सुरुदियिल् तेजस् अप्पु, अऩ्ऩम् इवैगळुक्कु सिगप्पु, वॆळुप्पु, करुप्पु निऱम् कूऱियिरुप्पदाल् सुरुदि पिरत्यबिक्ञैयाल् अजाबदम् च्रौदमाऩ तेजोबन्न रूबप्रक्रुदियैत्ताऩ् कुऱिक्कुम्, साङ्ग्यर्गळिऩ् पिरदा ऩत्तै कुऱिक्कादु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्। इङ्गु अजाबदम् पिऱप्पिल्लाद मायैयैक् कुऱिप्पदाग पाष्यगाररिऩ् अबिप्रायम्। कारियमाऩ तेजो पन्नङ्गळिल् उळ्ळ मूऩ्ऱु रूबमायिरुप्पदु कारणत्ताल् एऱ्ऱप्पडुगिऱदु। अजाबदम् तेजो पन्नङ्गळैक् कुऱिप्पदाग सूत्रगाररिऩ् अबिप्रायम् आडुमादिरियिरुप्पदाल् अजम् ऎऩ्ऱु कल्बिक्कप्पडुगिऱदे तविर अजम् ऎऩ्ऱ पदत्तिऱ्कु पिऱप्पिल्लैयॆऩ्ऱु अर्त्तमल्ल)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरदाऩत्तै सॊल्लुगिऱवर् मऱुबडियुम् पिरदाऩत्तिऱ्कु सप्तमऱ्ऱ तऩ्मै इल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्गिऱार्। ऎदऩाल्? ‘समाऩमाऩ रूबत्तुडऩ् कूडिऩ पल पिरजैगळै स्रुष्टि सॆय्दु कॊण्डु सिवप्पु वॆळुप्पु करुप्पायुळ्ळ ऒरु अजैयै ऒरु अजऩ् अऩुबवित्तुक् कॊण्डु अऩुसरिक्किऱाऩ्; इऩ्ऩॊरु अजऩ् पोगङ्गळै अऩुबविक्कप्पट्ट इदै (अजैयै) विट्टुविडुगिऱाऩ्’ (सुवेदा ४-५) ऎऩ्ऱ मन्दिर वर्णत्तिऩाल्
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द मन्दिरत्तिल् सिवप्पु, वॆळुप्पु, करुप्पु ऎऩ्ऱ सप्तङ्गळाल् रजस्, सत्वम्, तमस् ऎऩ्ऱ कुणङ्गळ् सॊल्लप्पडुगिऩ्ऱऩ; आसैवडिवमायिरुप्पदाल् लोहिदम् रजस्, पिरगासत्तऩ्मैयुळ्ळदाल् सुक्लम् सत्वम्; मऱैक्कुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल् किरुष्णम् तमस् अवैगळुडैय सममायिरुक्कुम् निलै, अवयवङ् गळुडैय तर्मङ्गळैक् कॊण्डु, सिवप्पु, वॆळुप्पु करुप्पायुळ्ळदु ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिडप्पडुगिऱदु। पिऱप्प तिल्लै ऎऩ्बदिऩाल् ‘अजा’ आगुम्। ‘मूलप्पिरगिरुदि विगारमऱ्ऱदु’ ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदाल्।
नन्वजाशब्दश्छागायां रूढः। बाढम्। सा तु रूढिरिह नाश्रयितुं शक्या, विद्याप्रकरणात्। सा च बह्वीः प्रजास्त्रैगुण्यान्विता जनयति। तां प्रकृतिमज एकः पुरुषो जुषमाणः प्रीयमाणः सेवमानो वा अनुशेते — तामेवाविद्यया आत्मत्वेनोपगम्य सुखी दुःखी मूढोऽहमित्यविवेकितया संसरति। अन्यः पुनरजः पुरुष उत्पन्नविवेकज्ञानो विरक्तो जहात्येनं प्रकृतिं भुक्तभोगां कृतभोगापवर्गां परित्यजति — मुच्यत इत्यर्थः। तस्माच्छ्रुतिमूलैव प्रधानादिकल्पना कापिलानामित्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अजा’ ऎऩ्ऱ सप्तम् पॆण् आडु ऎऩ्बदिल् आडमिल्लैया ऎऩ्ऱाल्, वास्तवम्; आऩाल् इङ्गे वित्या पिरगरणमायिरुप्पदाल् अन्द रूडियै आसिरयिक्क मुडियादु। अदु मूऩ्ऱु कुणङ्गळुडऩ् कूडिऩ पल पिरजैगळै उण्डुबण्णुगिऱदु। अन्द पिरगिरुदियै अजऩाऩ, ऒरु पुरुषऩ् (जीवऩ्) अऩुबवित्तुक् कॊण्डु, पिरीदियडैन्दु कॊण्डो, सेवित्तुक् कॊण्डो, पिऩ्बऱ्ऱुगिऱाऩ्। अदैये अवित्यै यिऩाल् ताऩॆऩ्ऱु निऩैत्तुक्कॊण्डु, नाऩ् सुगि, तुक्कि, मूडऩ् ऎऩ्ऱु विवेगमऱ्ऱवऩाग संसरिक्किऱाऩ्। मऱ्ऱॊरु अजऩाऩ, पुरुषऩो, विवेग ञाऩमुण्डा ऩवऩाय् वैराक्यत्तैयडैन्दु पोगङ्गळ् अऩुबविक् कप्पट्टुविट्ट पोगम् मोक्षम् एऱ्पट्टुविट्ट, इन्द पिरगिरुदियै विट्टुविडुगिऱाऩ्; मोक्षमडैगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। आगैयाल् काबिलर्गळुडैय (साङ्गियर्गळुडैय) पिरदाऩम् मुदलियदिऩ् कल्बऩै वेदत्तै मूलमायुळ्ळदे।
नानेन मन्त्रेण श्रुतिमत्त्वं साङ्ख्यवादस्य शक्यमाश्रयितुम्। न ह्ययं मन्त्रः स्वातन्त्र्येण कञ्चिदपि वादं समर्थयितुमुत्सहते। सर्वत्रापि यया कयाचित्कल्पनया अजात्वादिसम्पादनोपपत्तेः, साङ्ख्यवाद एवेहाभिप्रेत इति विशेषावधारणकारणाभावात्। चमसवत् —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ऎऩ्ऱु इव्विदम् वरुम् पोदु सॊल्गिऱोम्। इन्द मन्दिरत्तिऩाल् साङ्गियर्गळुडैय वादत्तिऱ्कु वेद मूलत्तऩ्मैयै आसिरयिक्क मुडियादु। इन्द मन्दिरम् स्वदन्दिरमाग ऎन्द वादत्तैयुम् सरिप्पडुत्तक्कूडियदिल्लै। ऎङ्गेयुम् ऎप्पडियेऩुम् कल्बऩैसॆय्दु ‘अजा’त्तऩ्मै मुदलियदै एऱ्पडुत्त मुडियमाऩदिऩाल्; साङ्गियवादम् ताऩ् इङ्गे अबिप्रायप्पडप्पट्टदॆऩ्ऱु कुऱिप्पिट्टु तीर्माऩम् सॆय्यक्कारणमिल्लाददिऩाल्, ‘समसत्तैप् पोल’,
यथा हि ‘अर्वाग्बिलश्चमस ऊर्ध्वबुध्नः’ (बृ. उ. २। २। ३) इत्यस्मिन्मन्त्रे स्वातन्त्र्येणायं नामासौ चमसोऽभिप्रेत इति न शक्यते नियन्तुम् , सर्वत्रापि यथाकथञ्चिदर्वाग्बिलत्वादिकल्पनोपपत्तेः, एवमिहाप्यविशेषः ‘अजामेकाम्’ इत्यस्य मन्त्रस्य। नास्मिन्मन्त्रे प्रधानमेवाजाभिप्रेतेति शक्यते नियन्तुम् ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘कीऴे तुवारमुळ्ळदाय् मेले परुत्तदाय् उळ्ळदु समसम्’ (पिरुहत् २-२-३) ऎऩ्ऱ इन्द मन्दिरत्तिल् स्वदन्दिरमाग इदुदाऩ् पिरसित्तमाऩ समसम् ऎऩ्ऱु अबिप्रायप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु ऎडुत्तुच् चॊल्ल मुडियादु। ऎल्लावऱ्ऱिलुम् (कुहै वीडु मुदलियदिल्) ऎप्पडियावदु कीऴे तुवारमुळ्ळ तऩ्मै मुदलियदै कल्बिक्क मुडियुमाऩदिऩाल्। अप्पडिये इङ्गेयुम् कूड ‘ऒरु अजा’ ऎऩ्ऱ इन्द मन्दिरत्तिल् ऎव्विद विसेषमुमिल्लै। इन्द मन्दिरत्तिल् पिरदाऩम्दाऩ्। ‘अजा’ ऎऩ्ऱु अबिप्रायप् पट्टिरुक्किऱ तॆऩ्ऱु नियमऩम् सॊल्ल मुडियादु।
तत्र तु ‘इदं तच्छिर एष ह्यर्वाग्बिलश्चमस ऊर्ध्वबुध्नः’ इति वाक्यशेषाच्चमसविशेषप्रतिपत्तिर्भवति। इह पुनः केयमजा प्रतिपत्तव्येत्यत्र ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गेयो ‘इदु अदऩ् सिरस् इदु कीऴे तुवारमुळ्ळदाय् मेले परुत्तदायुळ्ळ समसम्’ ऎऩ्ऱ पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियत्तिलिरुन्दु समसत्तै कुऱिप्पिट्टु अऱिवदु एऱ्पडुगिऱदु। इङ्गेयो इन्द ‘अजा’ ऎऩ्ऱु ऎदु अऱियत्तक्कदु? इङ्गु सॊल्गिऱोम्।
ज्योतिरुपक्रमा तु तथा ह्यधीयत एके ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ज्योदिरुबक्रमा तु तदा ह्यदीयद एगे ॥ ९ ॥
परमेश्वरादुत्पन्ना ज्योतिःप्रमुखा तेजोबन्नलक्षणा चतुर्विधस्य भूतग्रामस्य प्रकृतिभूतेयमजा प्रतिपत्तव्या। तुशब्दोऽवधारणार्थः — भूतत्रयलक्षणैवेयमजा विज्ञेया, न गुणत्रयलक्षणा। कस्मात् ? तथा ह्येके शाखिनस्तेजोबन्नानां परमेश्वरादुत्पत्तिमाम्नाय तेषामेव रोहितादिरूपतामामनन्ति — ‘यदग्ने रोहितं रूपं तेजसस्तद्रूपं यच्छुक्लं तदपां यत्कृष्णं तदन्नस्य’ इति। तान्येवेह तेजोबन्नानि प्रत्यभिज्ञायन्ते, रोहितादिशब्दसामान्यात् , रोहितादीनां च शब्दानां रूपविशेषेषु मुख्यत्वाद्भाक्तत्वाच्च गुणविषयत्वस्य। असन्दिग्धेन च सन्दिग्धस्य निगमनं न्याय्यं मन्यन्ते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
परमेसुवरऩिडमिरुन्दु उण्डाऩ ज्योदिस् मुदलाऩ, तेजस् अप्पु अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ स्वरूबमुळ्ळ ताय्, नाऩ्गुविद पिराणिक् कूट्टत्तिऱ्कुम् कारणमायिरुप्पदु इन्द ‘अजा’ ऎऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्। ‘तु’ ऎऩ्ऱसप्तम् (अल्लवा) उऱुदिप् पडुत्तुवदै पिरयोजऩमायुळ्ळदु। मूऩ्ऱु पूदङ्गळै स्वरूबमाग वुडैयदे इन्द ‘अजा’ मूऩ्ऱु कुणङ्गळै स्वरूबमागवुडैयदल्ल ऎऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्। एऩ्? अप्पडियेयल्लवा सिल सागिगळ्, तेजो पऩ्ऩङ्गळुक्कु परमेसुवरऩिडमिरुन्दु उत्पत्तियै सॊल्लिविट्टु, अवैगळुक्के सिवप्पु मुदलाऩ रूबमुळ्ळ तऩ्मैयै सॊल्गिऱार्गळ्; अक्ऩियिऩुडैय सिवप्पु रूबम् ऎदुवो, अन्द रूबम् तेजसैच् चेर्न्ददु; ऎदु वॆळुप्पो अदु जलत्तैच् चेर्न्ददु; ऎदु करुप्पो अदु अऩ्ऩत्तैच् चेर्न्ददु’ ऎऩ्ऱु। सिवप्पु मुदलाऩ सप्तङ्गळ् समाऩमा यिरुप्पदाल्, अन्द तेजो पऩ्ऩङ्गळ् ताऩ् इङ्गेयुम् ञाबगप्पडुत्तप्पडुगिऩ्ऱऩ। मेलुम्, सिवप्पु मुदलाऩ सप्तङ्गळुक्कु कुऱिप्पिट्ट रूबङ्गळिल् मुक्कियत् तऩ्मै यिरुप्पदालुम्, कुणविषयमॆऩ्बदु कौणमादलालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, सन्देहमिल्लाददैक् कॊण्डु सन्देहप्पडुवदैत् तीर्माऩिप्पदे न्यायमॆऩ्ऱु ऎण्णुगिऱार्गळ्।
तथेहापि ‘ब्रह्मवादिनो वदन्ति। किङ्कारणं ब्रह्म’ (श्वे. उ. १। १) इत्युपक्रम्य ‘ते ध्यानयोगानुगता अपश्यन्देवात्मशक्तिं स्वगुणैर्निगूढाम्’ (श्वे. उ. १। ३) इति पारमेश्वर्याः शक्तेः समस्तजगद्विधायिन्या वाक्योपक्रमेऽवगमात्। वाक्यशेषेऽपि ‘मायां तु प्रकृतिं विद्यान्मायिनं तु महेश्वरम्’ इति ‘यो योनिं योनिमधितिष्ठत्येकः’ (श्वे. उ. ४। ११) इति च तस्या एवावगमान्न स्वतन्त्रा काचित्प्रकृतिः प्रधानं नामाजामन्त्रेणाम्नायत इति शक्यते वक्तुम्। प्रकरणात्तु सैव दैवी शक्तिरव्याकृतनामरूपा नामरूपयोः प्रागवस्था अनेनापि मन्त्रेणाम्नायत इत्युच्यते। तस्याश्च स्वविकारविषयेण त्रैरूप्येण त्रैरूप्यमुक्तम् ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये इङ्गेयुम् “पिरह्मवादिगळ् सॊल् किऱार्गळ्; ऎन्दक् कारणत्तैयुडैयदु पिरह्मम्?” ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “अवर्गळ् तियाऩयोगत्तिल् इरुन्दु कॊण्डु तऩ्ऩुडैय कुणङ्गळाल् मऱैक्कप्पट्टि रुक्कुम् तेवात्म रूबमायुळ्ळ सक्तियैक् कण्डार्गळ्” (सुवेदा १-१,३) ऎऩ्ऱु वाक्कियत्तिऩ् आरम्बत्तिल् जगत् पूरावैयुम् उण्डुबण्णुगिऱ परमेसुवरऩुडैय सक्ति अऱियप्पडुवदाल्। पिऩ् उळ्ळ वाक्कियत्तिलुम् “मायै यैयो पिरगिरुदि ऎऩ्ऱुम् मायियैयो परमेसुवरऩ् ऎऩ्ऱुम् अऱियवुम्” “ऎवर् ऒरुवर् ऒव्वॊरु योऩियिलुम् इरुक्किऱारो” (सुवेदा ४-१०, ११) ऎऩ्ऱु अदुवे (सक्तिये)अऱियप्पडुवदाल्, स्वदन्दिरमाय् एदो पिरगिरुदि पिरदाऩम् अजामन्दिरत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लमुडियादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरगरणत्तिऩालुम् नामरूबङ्गळ् वियागरणम् सॆय्यप्पडाददुम्, नामरूबङ्गळिऩ् मुऩ् निलैयुमाऩ अदे तैवी सक्तिदाऩ् इन्द मन्दिरत्तिऩालुम् सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अदऱ्के, तऩ् विगारत्तिलुळ्ळ मूऩ्ऱु रूबमुळ्ळ तऩ्मैयिऩाल्, मूऩ्ऱु रूबमुळ्ळ तऩ्मै सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
कथं पुनस्तेजोबन्नानां त्रैरूप्येण त्रिरूपा अजा प्रतिपत्तुं शक्यते, यावता न तावत्तेजोबन्नेष्वजाकृतिरस्ति, न च तेजोबन्नानां जातिश्रवणादजातिनिमित्तोऽप्यजाशब्दः सम्भवतीति; अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेजस्, अप्पु, अऩ्ऩम् इवै वडिवमाऩ मूऩ्ऱु रूबमिरुप्पदाल् मूऩ्ऱु रूबमुळ्ळ अजै ऎप्पडि अऱिय मुडियुम्? तेजोबऩ्ऩङ्गळिल् अजैयिऩ् वडिवम् किडैयादे? मेलुम्, तेजोबऩ्ऩङ्गळुक्कु उत्पत्ति सॊल्लियिरुप्पदाल् पिऱप्पऱ्ऱदॆऩ्बदै निमित्तमागक् कॊण्डुम् ‘अजा’ ऎऩ्ऱसप्तम् सम्बविक्कादे? इदऱ्कुप् पदिल् सॊल्गिऱार्:-
कल्पनोपदेशाच्च मध्वादिवदविरोधः ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कल्बनोबदेसाच्च मत्वादिवदविरोद,: ॥ १० ॥
नायमजाकृतिनिमित्तोऽजाशब्दः। नापि यौगिकः। किं तर्हि ? कल्पनोपदेशोऽयम् — अजारूपककॢप्तिस्तेजोबन्नलक्षणायाश्चराचरयोनेरुपदिश्यते। यथा हि लोके यदृच्छया काचिदजा रोहितशुक्लकृष्णवर्णा स्याद्बहुबर्करा सरूपबर्करा च, तां च कश्चिदजो जुषमाणोऽनुशयीत, कश्चिच्चैनां भुक्तभोगां जह्यात् — एवमियमपि तेजोबन्नलक्षणा भूतप्रकृतिस्त्रिवर्णा बहु सरूपं चराचरलक्षणं विकारजातं जनयति, अविदुषा च क्षेत्रज्ञेनोपभुज्यते, विदुषा च परित्यज्यत इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द ‘अजा’ ऎऩ्ऱ सप्तम् आट्टिऩ् वडिवत्तै निमित्तमायुळ्ळदिल्लै; यौगिगमुम् इल्लै अप्पॊऴुदु ऎऩ्ऩ? इदु कल्बऩै मूलमाय् उबदेसम्। तेजोबऩ्ऩ रूबमाऩ सरासर कारणत्तिऱ्कु आडु ऎऩ्ऱ रूबगत्तै कल्बिप्पदु उबदेसिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उलगत्तिल् यदिरुच्चैयाय् एदो ऒरु पॆण् आडु सिवप्पु, वॆळुप्पु, करुप्पु वर्णमुळ्ळदाय् अनेग आट्टुक्कुट्टिगळुडऩ् - तऩ्ऩै पोललेयुळ्ळ आट्टुक्कुट्टिगळुडऩुम् इरुक्कलाम्। अदै ऒरु आडु पिरियप्पट्टु पिऩ्बऱ्ऱुम् पोगम् अऩुबविक्कप्पट्टु विट्ट इदै वेऱु ऒरु आडु विट्टुविडलाम्। इदु ऎप्पडियो अव्विदमे इन्द तेजोबऩ्ऩ लक्षण मायुळ्ळ मूऩ्ऱु वर्णमुळ्ळ पूदङ्गळिऩ् कारणम् पलवायुम् समाऩ रूबत्तुडऩिरुप्पदुमाऩ लक्षणमाऩ विगारक् कूट्टत्तै उण्डुबण्णुगिऱदु; (तत्वम्) अऱियाद क्षेत्तिरक् ञऩाल् (जीवऩाल्) अऩुबविक्कप्पडुगिऱदु; अऱिन्दवऩाल् विट्टु विडप् पडुगिऱदु, ऎऩ्ऱु।
न चेदमाशङ्कितव्यम् — एकः क्षेत्रज्ञोऽनुशेते अन्यो जहातीत्यतः क्षेत्रज्ञभेदः पारमार्थिकः परेषामिष्टः प्राप्नोतीति। न हीयं क्षेत्रज्ञभेदप्रतिपिपादयिषा। किन्तु प्रसिद्धं तु भेदमनूद्य बन्धमोक्षव्यवस्था प्रतिपाद्यते। भेदस्तूपाधिनिमित्तो मिथ्याज्ञानकल्पितः; न पारमार्थिकः। ‘एको देवः सर्वभूतेषु गूढः सर्वव्यापी सर्वभूतान्तरात्मा’ (श्वे. उ. ६। ११) इत्यादिश्रुतिभ्यः। मध्वादिवत् — यथा आदित्यस्यामधुनो मधुत्वम्, वाचश्चाधेनोर्धेनुत्वम् , द्युलोकादीनां चानग्नीनामग्नित्वम् — इत्येवंजातीयकं कल्प्यते, एवमिदमनजाया अजात्वं कल्प्यत इत्यर्थः। तस्मादविरोधस्तेजोबन्नेष्वजाशब्दप्रयोगस्य ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऒरु क्षेत्तिरक्ञऩ् अऩुबविक्किऱाऩ् मऱ्ऱॊ रुवऩ् विट्टुविडुगिऱाऩ् ऎऩ्बदिऩाल् पिऱमदत्तवर् कळुक्कु इष्टमायुळ्ळ क्षेत्तिरक्ञ वेऱुबाडु वास्त वमाय् एऱ्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु इव्विदम् सन्देहिक्कक् कूडादु। इदु क्षेत्तिरक्ञ वेऱुबाट्टै ऎडुत्तुक् काट्टुम् विरुप्पत्तुडऩिल्लै; आऩाल् पन्दम् मोक्षम् ऎऩ्ऱ वियवस्तैयै ऎडुत्तुक् काट्टुम् ऎण्णत्तुडऩ् ताऩ् इदु। पिरसित्तमायुळ्ळ पेदत्तै अऩुवादम् सॆय्दु पन्दमोक्ष वियवस्तैये ऎडुत्तुक्काट्टप् पडुगिऱदु। वेऱ्ऱुमै उबादियै निमित्तमायुळ्ळदु, पॊय्याऩ अक्ञाऩत्तिऩाल् कल्बिक्कप्पट्टदु, वास्त वमाऩदिल्लै, ‘ऒरे तेवर् ऎल्ला पिराणिगळिलुम् ऒळिन्दु कॊण्डिरुक्किऱार्, ऎल्लावऱ्ऱिलुम् वियाबिक् किऱवर्, ऎल्ला पिराणिगळुक्कुम् उळ्ळेयुळ्ळ आत्मा’ ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळिऩाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘मदु मुदलियदैप् पोल्’ मदुवल्लाद आदित्यऩुक्कु ऎप्पडि मदुवायिरुक्कुम् तऩ्मै (सान् ३-१), तेऩु (पसुमाडु) अल्लाद वाक्कुक्कु तेऩुवायि रुक्कुम् तऩ्मै (पिरुहत् ५-८) अक्ऩियिल्लाद त्युलोगम् मुदलाऩवैगळुक्कु अक्ऩियायिरुक्कुम् तऩ्मै (पिरुहत् ८-२-९) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळदु कल्बिक्कप् पडुगिऱदो, अव्विदम् आडु अल्लाददिऩाल् आडायि रुक्कुम् तऩ्मै कल्बिक्कप् पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु अर्त्तम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् तेजो पऩ्ऩङ्गळिल् अजा ऎऩ्ऱ सप्तत्तै पिरयोगम् सॆय्वदु विरोदमिल्लै।