कम्पनात् ॥ ३९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कम्बनात् ॥ ३९ ॥
जगत्कम्पनकृत्प्राणोऽशनिर्वायुरुतेश्वरः ॥
अशनिर्भयहेतुत्वाद्वायुर्वा देहचालनात् ॥ २१ ॥
वेदनादमृतत्वोक्तेरीशोऽन्तर्यामिरूपतः ॥
भयहेतुश्चालनं तु सर्वशक्तियुतत्वतः ॥ २२ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जगत्तै नडुङ्गच् चॆय्युम् पिराणऩ् ऎऩ्बदु इडिया? वायुवा? अल्लदु ईसुवररा? पयत्तिऱ्कुक्कारणमॆऩ्ब तिऩाल् इडि अल्लदु सरीरत्तै सलिक्कच् चॆय्वदाल् वायु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(इदै) अऱिवदिऩाल् मरणमऱ्ऱ तऩ्मै सॊल्लियि रुप्पदाल् ईसुवरर् अन्दर्यामिरूबमिरुप्पदाल् पयत्तिऱ्कुक् कारणम् ऎल्लाविद सक्तिगळैयुम् उडैय वरादलाल् सलिक्कच् चॆय्वदु।
अवसितः प्रासङ्गिकोऽधिकारविचारः। प्रकृतामेवेदानीं वाक्यार्थविचारणां प्रवर्तयिष्यामः । ‘यदिदं किञ्च जगत्सर्वं प्राण एजति निःसृतम्। महद्भयं वज्रमुद्यतं य एतद्विदुरमृतास्ते भवन्ति’ (क. उ. २। ३। २) इति एतद्वाक्यम् ‘एजृ कम्पने’ इति धात्वर्थानुगमाल्लक्षितम्। अस्मिन्वाक्ये सर्वमिदं जगत् प्राणाश्रयं स्पन्दते, महच्च किञ्चिद्भयकारणं वज्रशब्दितमुद्यतम् , तद्विज्ञानाच्चामृतत्वप्राप्तिरिति श्रूयते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(ऎऩ्ऱ काडगमन्दिरत्तिल् उलगम् मुऴुवदुम् असैवदऱ्कु कारणमाऩ पिराणऩ् वज्रायुदम् पोल् पयङ्गरमायिरुक्किऱाऩ् ऎऩ्ऱु कूऱप्पट्टुळ्ळदु। इन्द पिराणऩ् वायुवा, परमात्मावा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। सरीरत्तिऱ्कुळ् इरुन्दु कॊण्डु तेहत्तै असैय वैप्पदालुम्, लोगबिरसित्तियालुम् वायुदाऩ् पिराणऩ्। वायुविऩाल् मेगत्तिल् एऱ्पडुम् वज्रम् इडि पयङ्गरमाऩदु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। पिराणऩुडैय ञाऩम् मोक्षत्तैक् कॊडुप्पदाग कूऱियिरुक्किऱ पडियाल् पिराणऩ् परमात्मादाऩ्। सर्वसक्तराऩ ईसुवरऩ् अन्दर्यामियाग इरुन्दु कॊण्डु ऎल्ला वऱ्ऱैयुम् असैविक्किऱार् पयत्तैयुम् कॊडुक्किऱार् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरासङ्गिदमागवुळ्ळ (मत्तियिल् एऱ्पट्ट) अदिगार विषयमाऩ विसारम् मुडिन्दुविट्टदु। इप्पॊऴुदु पिरगिरुदमायुळ्ळ वाक्कियङ्गळुडैय अर्त्तत्तैप् पऱ्ऱियुळ्ळ विसारणैयैये तॊडङ्गु वोम्। ‘उण्डाऩ इन्द जगत्तु मुऴुवदुम् पिराणऩ् इरुप्पदिऩाल् एजिक्किऱदु (सलिक्किऱदु, असैगिऱदु) अदु पॆरिय पयङ्गरमाऩदु, ओङ्गिऩ वज्रायुदम्बोल। ऎवर्गळ् इदै अऱिगिऱार्गळो अवर्गळ् मरणमऱ्ऱ वर्गळाग आगिऱार्गळ्’ (काडगम् २ - ६ - २) ऎऩ्ऱ इन्द वाक्कियम् इन्द अदिगरणत्तिल् कुऱिप्पिडप्पडुगिऱदु, ‘एज्रुगम्बऩे’ ऎऩ्ऱ तादुविऩ् अर्त्तमाऩ कम्बऩम् पॊरुन्दुवदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द वाक्कियत्तिल् इन्द जगत्तॆल्लाम् पिराणऩै आसिरयित्तु सलिक्किऱदु, वज्र सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदाय् ऒरु पॆरिय पयगारणम्, अदै अऱिवदिऩाल् मरणमऱ्ऱ तऩ्मैयै अडैदल् - ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
तत्र, कोऽसौ प्राणः, किं तद्भयानकं वज्रम् , इत्यप्रतिपत्तेर्विचारे क्रियमाणे, प्राप्तं तावत् — प्रसिद्धेः पञ्चवृत्तिर्वायुः प्राण इति। प्रसिद्धेरेव चाशनिर्वज्रं स्यात्। वायोश्चेदं माहात्म्यं सङ्कीर्त्यते। कथम् ? सर्वमिदं जगत् पञ्चवृत्तौ वायौ प्राणशब्दिते प्रतिष्ठाय एजति। वायुनिमित्तमेव च महद्भयानकं वज्रमुद्यम्यते। वायौ हि पर्जन्यभावेन विवर्तमाने विद्युत्स्तनयित्नुवृष्ट्यशनयो विवर्तन्त इत्याचक्षते। वायुविज्ञानादेव चेदममृतत्वम्। तथा हि श्रुत्यन्तरम् — ‘वायुरेव व्यष्टिर्वायुः समष्टिरप पुनर्मृत्युं जयति य एवं वेद’ इति। तस्माद्वायुरयमिह प्रतिपत्तव्यः इत्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गे इन्द पिराणऩ् यार्? वज्रमाय् पयप्पडुत्तुम् अदु ऎदु? ऎऩ्ऱु तॆरियाददिऩाल् विसारणै सॆय्युम्बोदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: पिरसित्तियिरुप्पदाल्, ऐन्दु विरुत्ति कळुडऩ् कूडिय वायुदाऩ् पिराणऩ् ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु। पिरसित्तियिऩालेये वज्रम् ऎऩ्बदु इडियागुम्। इन्द माहात्मियम् वायुवुक्के सॊल्लप्पडुगिऱदु। ऎप्पडि? इन्द जगत्तॆल्लाम् पिराणऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुम् ऐन्दु विरुत्तिगळुडऩ्गूडिय वायुविल् निलैत्तु सेष्टिक्किऱदु। वायुगारणमागत्ताऩ् पॆरिदाऩ पयङ्गरमाऩ वज्रम् ओङ्गप्पडुगिऱदु। वायुवे मेगमाग माऱिऩालल्वा मिऩ्ऩल्, उऱुमल्, मऴै, इडि इवैगळ् माऱुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱार्गळ्? वायुवै अऱिवदिऩालेये इन्द मरणमऱ्ऱ तऩ्मैयुम्; अप्पडिये वेऱु सुरुदियुम् ‘वायुदाऩ् वियष्टि (तऩित्तऩि); वायु समष्टि (मॊत्तमायुळ्ळदु)। ऎवऩ् इव्विदम् अऱिगिऱऩो अवऩ् मरणत्तैत् तोऱ्कडिक्किऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु। आगैयाल् इङ्गे इदु वायु ऎऩ्ऱु अऱियवेण्डुम्, ऎऩ्ऱु।
ब्रह्मैवेदमिह प्रतिपत्तव्यम्। कुतः ? पूर्वोत्तरालोचनात्। पूर्वोत्तरयोर्हि ग्रन्थभागयोर्ब्रह्मैव निर्दिश्यमानमुपलभामहे। इहैव कथमकस्मादन्तराले वायुं निर्दिश्यमानं प्रतिपद्येमहि ? पूर्वत्र तावत् ‘तदेव शुक्रं तद्ब्रह्म तदेवामृतमुच्यते। तस्मिल्ँलोकाः श्रिताः सर्वे तदु नात्येति कश्चन’ (क. उ. २। ३। १) इति ब्रह्म निर्दिष्टम्। तदेव इहापि, सन्निधानात् , ‘जगत्सर्वं प्राण एजति’ इति च लोकाश्रयत्वप्रत्यभिज्ञानात् निर्दिष्टमिति गम्यते। प्राणशब्दोऽप्ययं परमात्मन्येव प्रयुक्तः — ‘प्राणस्य प्राणम्’ (बृ. उ. ४। ४। १८) इति दर्शनात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्गिऱोम्; इङ्गे इदु पिरह्मम् ऎऩ्ऱे अऱिय वेण्डुम्। एऩ्? मुऩ् पिऩ् आलोसिप्पदिऩाल् मुऩ् पिऩ्ऩुळ्ळ किरन्द पागङ्गळिल् पिरह्मम्दाऩ् कुऱिप्पिडप्पडुवदाग अऱिगि ऱोम्। इङ्गे मात्तिरम् मत्तियिल् कारणमिल्लामल् वायु कुऱिप्पिडप्पडुवदाग नाम् अऱिवदु ऎप्पडि? मुऩ्ऩालो ‘अदुवे सुत्तम्। अदु पिरह्मम्। अदुवे अमिरुदम्’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अदिल् ऎल्ला लोगङ्गळुम् आसिरयित्तुक् कॊण्डिरुक्किऩ्ऱऩ। ऎदुवुम् अदै मीऱुवदु किडैयादु’ -काडग २-६-१) ऎऩ्ऱु पिरह्मम् कुऱिप्पिडप् पट्टिरुक्किऱदु; जगत्तॆल्लाम् पिराणऩिल् सलिक्किऱ तॆऩ्ऱुलोगत्तिऱ्कु आसिरयमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै ञाबगप्पडुत्तुवदाल् समीबत्तिलिरुप्पदाल् अदुवे ताऩ् इङ्गेयुम् कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक्किऱदु ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। इन्द ‘पिराणऩ्’ ऎऩ्ऱ सप्तमुम् परमात्मा विडत्तिलेये पिरयोगिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। ‘पिराणऩुक् कुप् पिराणऩ्’ (पिरुहत्। ४-४-१८) ऎऩ्ऱु काण्बदाल्।
एजयितृत्वमपीदं परमात्मन एवोपपद्यते, न वायुमात्रस्य। तथा चोक्तम् — ‘न प्राणेन नापानेन मर्त्यो जीवति कश्चन। इतरेण तु जीवन्ति यस्मिन्नेतावुपाश्रितौ’ (क. उ. २। २। ५) इति। उत्तरत्रापि ‘भयादस्याग्निस्तपति भयात्तपति सूर्यः। भयादिन्द्रश्च वायुश्च मृत्युर्धावति पञ्चमः’ (क. उ. २। ३। ३) इति ब्रह्मैव निर्देक्ष्यते, न वायुः, सवायुकस्य जगतो भयहेतुत्वाभिधानात्। तदेव इहापि सन्निधानात् ‘महद्भयं वज्रमुद्यतम्’ इति च भयहेतुत्वप्रत्यभिज्ञानान्निर्दिष्टमिति गम्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द सलिक्कुम्बडिच् चॆय्युम् तऩ्मैयुम् परमात्मावुक्कुत् ताऩ् पॊरुन्दुम्, वॆऱुम् वायुविऱ्कुप् पॊरुन्दादु। अप्पडिये ‘ऎन्द पिराणियुम् पिराणऩाल् जीविप्पदिल्लै, अबाऩऩाल् जीविप्पदिल्लै। इन्द इरण्डुम् ऎदिल् आसिरियित्तिरुक्किऩ्ऱवो, अन्द वेऱु वस्तुविऩाल्दाऩ् जीविक्किऱार्गळ्’ (काडग। २-५-५) ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलेयुम् “इदऩ् पयत्तिऩाल् अक्ऩि तबिक्किऱदु, पयत् तिऩाल् सूर्यऩ् तबिक्किऱदु, पयत्तिऩाल् इन्दिरऩुम् वायुवुम्, ऐन्दावदाऩ मिरुत्यु ओडुगिऱदु” (काडग २-६-३) ऎऩ्ऱु पिरह्मम्दाऩ् कुऱिप्पिडप्पडुगिऱदु, वायुवल्ल। वायुवुळ्बडऎल्ला जगत्तिऱ्कुम् पयत्तिऱ्कुक् कारणमागुम् तऩ्मै सॊल्वदाल्। अदुवुम् इङ्गेयुम् समीबत्तिलिरुप् पदाल्, पॆरिय पयम् ओङ्गिऩ वज्रम् ऎऩ्ऱु पयत्तिऱ्कुक् कारणमायिरुक्कुम् तऩ्मै ञाबगप् पडुत् तप्पडुगिऱ पडियाल्, कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक्किऱदॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
वज्रशब्दोऽप्ययं भयहेतुत्वसामान्यात्प्रयुक्तः। यथा हि ‘वज्रमुद्यतं ममैव शिरसि निपतेत् , यद्यहमस्य शासनं न कुर्याम्’ इत्यनेन भयेन जनो नियमेन राजादिशासने प्रवर्तते, एवमिदमग्निवायुसूर्यादिकं जगत् अस्मादेव ब्रह्मणो बिभ्यत् नियमेन स्वव्यापारे प्रवर्तत इति — भयानकं वज्रोपमितं ब्रह्म। तथा च ब्रह्मविषयं श्रुत्यन्तरम् — ‘भीषास्माद्वातः पवते। भीषोदेति सूर्यः। भीषास्मादग्निश्चेन्द्रश्च। मृत्युर्धावति पञ्चमः’ (तै. उ. २। ८। १) इति। अमृतत्वफलश्रवणादपि ब्रह्मैवेदमिति गम्यते। ब्रह्मज्ञानाद्ध्यमृतत्वप्राप्तिः, ‘तमेव विदित्वाति मृत्युमेति नान्यः पन्था विद्यतेऽयनाय’ (श्वे. उ. ६। १५) इति मन्त्रवर्णात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द वज्रम् ऎऩ्ऱ सप्तमुम् पयत्तिऱ्कुक् कारणमायिरुक्कुम् तऩ्मैयॆऩ्ऱ पॊदुत्तऩ्मैयाल् पिरयोगम् सॆय्यप्पट्टिरुक्किऱदु। “ओङ्गियुळ्ळ वज्रम् ऎऩ् तलैयिलेये विऴुन्दुविडुम् नाऩ् इवरुडैय कट्टळैयै सॆय्यामलिरुन्देऩेयाऩाल्” ऎऩ्ऱु इन्द पयत्तिऩाल् जऩङ्गळ् राजा मुदलाऩवर्गळुडैय कट्टळैयिल् नियममाग नडन्दु कॊळ्गिऱार्गळो, अप्पडिये अक्ऩि वायु सूर्यऩ् मुदलिय इन्द जगत्तु इन्द पिरह्मत्तिऩिडमिरुन्दे पयन्दु नियममाग तङ्गळ् कार्यङ्गळिल् पिरविरुत्तिक्किऱदु ऎऩ्बदाल् पयङ्गरमाऩदु पिरह्मम्, वज्रम् उबमाऩमागच् चॊल्लप्पट्टदु। अप्पडिये पिरह्मत्तै विषयमायुळ्ळ वेऱु सुरुदियुम् “इदिलिरुन्दु पयत्तिऩाल् वायु वीसुगिऱार्, पयत्तिऩाल् सूर्यऩ् उदयमागिऱार्, इदिलिरुन्दु पयत्तिऩाल् अक्ऩियुम् इन्दिरऩुम्, ऐन्दावदाऩ मिरुत्यु ओडुगिऱाऩ्” (तैत्तिरीय उब। २-८) मरणमऱ्ऱ तऩ्मैयैप् पलऩागच् चॊल्लियिरुप्पदालुम् इदु पिरह्मम् ताऩ् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। पिरह्मञाऩत्तिऩाल् ताऩे मरणमऱ्ऱ तऩ्मैयै अडैदल्? ‘अदैये अऱिन्दु मिरुत्युवै कडक्किऱाऩ्, मोक्षत्तिऱ्कु वेऱु वऴि किडैयादु’ (सुवेदा ६-१५) ऎऩ्ऱ मन्दिर वर्णत्तिऩाल्।
यत्तु वायुविज्ञानात्क्वचिदमृतत्वमभिहितम् , तदापेक्षिकम्। तत्रैव प्रकरणान्तरकरणेन परमात्मानमभिधाय ‘अतोऽन्यदार्तम्’ (बृ. उ. ३। ४। २) इति वाय्वादेरार्तत्वाभिधानात्। प्रकरणादप्यत्र परमात्मनिश्चयः । ‘अन्यत्र धर्मादन्यत्राधर्मादन्यत्रास्मात्कृताकृतात्। अन्यत्र भूताच्च भव्याच्च यत्तत्पश्यसि तद्वद’ (क. उ. १। २। १४) इति परमात्मनः पृष्टत्वात् ॥ ३९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वायुवै अऱिवदिऩाल् मरणमऱ्ऱ तऩ्मै सिलविडङ्गळिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु ऎदुवो अदु आबेक्षिगम् (वेऱॊऩ्ऱै अबेक्षित्तु), अङ्गेये वेऱु पिरगरणम् एऱ्पडुत्तिक्कॊण्डु परमात्मावै सॊल्लिविट्टु, ‘इदैत् तविर मऱ्ऱदु आर्त्तम् (तुक्कम्)’ (पिरुहत् ३-४) ऎऩ्ऱु वायु मुदलियदिऱ्कु आर्त्तत् तऩ्मै सॊल्लियिरुप्पदाल्। इङ्गे, पिरगरणत्तिऩालुम् परमात्मावॆऩ्बदु निच्चयम् ‘तर्मत्तिलिरुन्दु वेऱाग, अदर्मत्तिलिरुन्दु वेऱाग, इन्द सॆय्यप्पट्टदऱ्कुम्, सॆय्यप्पडाददऱ्कुम् वेऱाग, उण्डाऩदऱ्कुम् उण्डा कप्पोवदऱ्कुम् वेऱाग ऎदैप्पार्क्किऱीरो अदैच् चॊल्लुम्’ (काडग। १-२-१४) ऎऩ्ऱु परमात्मावे केट्कप् पट्टिरुप्पदाल्।