शुगस्य तदनादरश्रवणात्तदाद्रवणात्सूच्यते हि ॥ ३४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सुगस्य तदनादरच्रवणात्तदात्रवणात् सूच्यदे हि ॥ ३४ ॥
शूद्रोऽधिक्रियते वेदविद्यायामथवा न हि ॥
अत्रैवर्णिकदेवाद्या इव शूद्रोऽधिकारवान् ॥ १९ ॥
देवाः स्वयम्भातवेदाः शूद्रोऽध्ययनवर्जनात् ॥
नाधिकारी श्रुतौ स्मार्ते त्वधिकारो न वार्यते ॥ २० ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेदत्तिल् कण्ड वित्यैयिल् सूत्रऩ् अदिगार मुळ्ळवऩा? अल्लदु अदिगारमऱ्ऱवऩा? (पिराह्मण, क्षत्तिरियर्, वैसियर् ऎऩ्ऱ) मूऩ्ऱु वर्णङ्गळिलुम् सेराद तेवर्गळ् पोल सूत्रऩुम् अदिगारमुळ्ळवऩ् ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेवर्गळ् ताऩागवे स्पुरिक्कुम् वेदत्तैयुडैय वर्गळ्। सूत्रऩ् वेदात्ययऩमिल्लादवऩाऩदिऩाल् वेदत्तिल् अदिगारियल्ल। स्मिरुदि काण्डत्तिलो (अवऩुक्कु) अदिगारम् तडुक्कप्पडविल्लै।
यथा मनुष्याधिकारनियममपोद्य देवादीनामपि विद्यास्वधिकार उक्तः, तथैव द्विजात्यधिकारनियमापवादेन शूद्रस्याप्यधिकारः स्यादित्येतामाशङ्कां निवर्तयितुमिदमधिकरणमारभ्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(महादार्मिगऩाऩ जाऩच्रुदिक्कु महाऩुडैय उबदेसम् मूलम् सिरेयस् एऱ्पडुवदऱ्काग तेवरिषिगळ् हंस उरुक्कॊण्डु जानच्रुदि पडुत्तिरुक्कुम् इडत्तिऱ्कुमेले पऱन्दु सॆल्लुम् पॊऴुदु पिऩ्ऩाल् उळ्ळ हंसम् मुऩ्ऩाल् पोगुम् हंसत्तैप् पार्त्तु ‘जानच्रुदियिऩ् अरुगिल् सॆल्लादे अवरुडैय तेजस् उऩ्ऩैप् पॊसुक्किविडुम्’ ऎऩ्ऱदु। इदैक्केट्टु मुऩ्ऩाल् पोगुम् हंसम् ‘अल्बऩाऩ इवऩै वण्डि युडऩ् कूडिय रैक्वर् पोल सॊल्गिऱाये इवऩाल् ऎऩ्ऩ सॆय्य मुडियुम्’ ऎऩ्ऱदु। इदैक्केट्टु वरुन्दिय जानच्रुदि इरविल् तूङ्गामलेये कालैयिल् तेर् पागऩिडम् रैक्वरै कण्डुबिडिक्कुम्बडि अऩुप्पिऩाऩ्। किरामत्तिलुम्, नगरत्तिलुम् तेडि काणामल् तिरुम्बिवन्द तेर्बागऩिडम् जानच्रुदि एगान्दमाऩ काट्टिलुम् नदीदीरत्तिलुम् तेडुम्बडि सॊऩ्ऩाऩ्। एगान्दमाऩ इडत्तिल् वण्डिक्कु अडियिल् अमर्न्दिरुक्कुम् रैक्वरैक्कण्डु अवरिडमे नेरिल् केट्टु तीर्माऩम् सॆय्दु कॊण्डु जानच्रुदियिडम् वन्दु सॊऩ्ऩाऩ्। उडऩे अवऩ्, पसु, स्वर्णहारम्, रदम् इवैगळै समर्बित्तु तऩक्कु उबदेसिक्कुम्बडि पिरार्त्तित्ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
रैक्वर् मऩैवियिल्लाद तऩक्कु इवैगळाल् यादु पिरयोजऩम् ऎऩ्ऱु ऎण्णि ‘हे सूत्रा! इवैग ळॆल्लाम् उऩ्ऩिडमे इरुक्कट्टुम्’ ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩार्। जानच्रुदि इरु मडङ्गु पॊरुळैयुम् विवाहम् सॆय्दु कॊळ्ळ तऩ् पॆण्णैयुम् कॊडुत्तार्। रैक्वर् सन्दोषमडैन्दु संवर्क्क वित्यैयै उबदेसित्तार् ऎऩ्ऱु सान्दोक्यत्तिल् उळ्ळदु। इङ्गु रैक्वर्जा नच्रुदियै ‘हेसूत्रा’ ऎऩ्ऱु कूप्पिडुगिऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱु वर्णङ्गळिलुम् सेराद तेवर्गळुक्कु वेद वित्यैयिल् अदिगारमुण्डु ऎऩ्ऱु मुऩ् अदिगरणत्तिल् सॊल्लप्पट्टदु। तेवर्गळैप् पोलवे मूऩ्ऱु वर्णङ्गळिलुम् सेराद सूत्तिरऩुक्कुम् अदिगारमुण्डु। सूत्तिरऩाऩ जाऩसुरुदिक्कु रैक्वर् वेदवित्यैयै उबदेसित्तिरुक्किऱारल्लवा ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेवर्गळुक्कु अत्ययऩम् सॆय्यामलेये पिऱवियिलेये वेदम् तोऩ्ऱुगिऱबडियाल् वेद वित्यैयिल् अदिगारम् इरुक्कलाम्। सूत्ररुक्कु वेदात्ययऩम् विलक्कप्पट्टुळ्ळबडियाल् इवर्गळुक्कु वेद वित्यैयिल् अदिगारम् किडैयादु। जाऩच्रुदि क्षत्रियऩ्, सोगत्ताल् तऩ्ऩिडम् अवऩ् वन्दबडियाल् अन्वर्त्तमाग रैक्वर् ‘सूत्रा’ ऎऩ्ऱु कूप्पिट्टार् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऩुष्यर्गळुक्कु अदिगारम् ऎऩ्ऱ नियमत्तै विट्टु तेवादिगळुक्कुम् वित्यैगळिल् अदिगारम् ऎप्पडि सॊल्लप्पट्टदो, अप्पडिये त्विजर्ग ळुक्कुळ्ळ अदिगार नियमत्तिऱ्कु विलक्काग सूत्तिरऩुक्कुम् अदिगारम् इरुक्कलामे ऎऩ्ऱ इन्द सन्देहत्तै निविरुत्ति सॆय्वदऱ्काग इन्द अदिगरणम् आरम्बिक्कप्पडुगिऱदु।
तत्र शूद्रस्याप्यधिकारः स्यादिति तावत्प्राप्तम्; अर्थित्वसामर्थ्ययोः सम्भवात् , ‘तस्माच्छूद्रो यज्ञेऽनवकॢप्तः’ (तै. सं. ७। १। १। ६) इतिवत् ‘शूद्रो विद्यायामनवकॢप्त’ इति निषेधाश्रवणात्। यच्च कर्मस्वनधिकारकारणं शूद्रस्यानग्नित्वम् , न न ह्याहवनीयादिरहितेन विद्या वेदितुं न शक्यते। भवति च श्रौतं लिङ्गं शूद्राधिकारस्योपोद्बलकम्। संवर्गविद्यायां हि जानश्रुतिं पौत्रायणं शुश्रूषुं शूद्रशब्देन परामृशति — ‘अह हारे त्वा शूद्र तवैव सह गोभिरस्तु’ (छा. उ. ४। २। ३) इति। विदुरप्रभृतयश्च शूद्रयोनिप्रभवा अपि विशिष्टविज्ञानसम्पन्नाः स्मर्यन्ते। तस्मादधिक्रियते शूद्रो विद्यास्वित्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अङ्गे सूत्तिरऩुक्कुम् अदिगारमि रुक्कुम् ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु। वेण्डुम् तऩ्मै, सामर्त्तियम् इरण्डुम् सम्बविप्पदिऩाल्; “आगैयाल् सूत्तिरऩ् यक्ञत्तिल् अदिगारमऱ्ऱवऩ्” (तैत्तिरीय सम्हिदै ७ १-१-६) ऎऩ्बदु पोल् “सूत्तिरऩ् वित्यैयिल् अदिगारमऱ्ऱवऩ्” ऎऩ्ऱु निषेदम् केट्कप् पडाददिऩालुम्। कर्माक्कळिल् अदिगारमिल्लाददऱ्कुक् कारणमागिय सूत्तिरऩुक्कु अक्ऩियिल्लाद तऩ्मै ऎदुवो, अदु वित्यैगळिल् अदिगारत्तै विलक्कुम् लिङ्गमागादु। एऩॆऩ्ऱाल्, आहवनीयम् मुदलाऩदु इल्लादवऩाल् वित्यै अऱिय मुडियादु ऎऩ्बदिल्लै। मेलुम्, सूत्तिरऩुक्कु अदिगारमुण्डॆऩ्बदऱ्कुप् पक्क पलमाग लिङ्गम् इरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
संवर्क्क वित्यैयिल्, केट्क विरुम्बि वन्द पौत्रायणऩाऩ जाऩसुरुदियै सूत्तिरऩ् – ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् ऎडुत्तुक्काट्टुगिऱदु। “अहह अरे सूत्रा, उऩक्के कोक्कळुडऩ् इरुक्कट्टुम्” (सान्। ४-२-३) ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सूत्तिर जऩ्माविल् पिऱन्दवर्गळायिरुन्दुम्, विदुरर् मुदलाऩवर्गळ् उत्तममाऩ ञाऩत्तुडऩ् इरुन्ददाग स्मरिक्कप्पडुगिऱार्गळ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् सूत्रऩ् वित्यैगळिल् अदिगार मुळ्ळवऩ्, ऎऩ्ऱु,
न शूद्रस्याधिकारः, वेदाध्ययनाभावात्। अधीतवेदो हि विदितवेदार्थो वेदार्थेष्वधिक्रियते। न च शूद्रस्य वेदाध्ययनमस्ति। उपनयनपूर्वकत्वाद्वेदाध्ययनस्य, उपनयनस्य च वर्णत्रयविषयत्वात्। यत्तु अर्थित्वम् , न तदसति सामर्थ्येऽधिकारकारणं भवति। सामर्थ्यमपि न लौकिकं केवलमधिकारकारणं भवति; शास्त्रीयेऽर्थे शास्त्रीयस्य सामर्थ्यस्यापेक्षितत्वात्। शास्त्रीयस्य च सामर्थ्यस्याध्ययननिराकरणेन निराकृतत्वात्। यच्चेदम् ‘शूद्रो यज्ञेऽनवकॢप्तः’ इति, तत् न्यायपूर्वकत्वाद्विद्यायामप्यनवकॢप्तत्वं द्योतयति; न्यायस्य साधारणत्वात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम् पोदु सॊल्गिऱोम्; सूत्तिरऩुक्कु अदिगारम् किडैयादु, वेदा त्ययऩम् इल्लाददिऩाल्, वेदत्तै अत्ययऩम् सॆय्दु वेदत्तिऩ् अर्त्तत्तैत् तॆरिन्दवऩल्लवा वेदत्तिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्कुम् विषयङ्गळिल् अदिगारम् पॆऱ्ऱव ऩावाऩ्? सूत्तिरऩुक्को वेदात्ययऩम् इल्लै। उबनयऩत्तै मुऩ्ऩिट्टे वेदात्ययऩमिरुप्पदि ऩालुम्, उबनयऩम् मूऩ्ऱु वर्णत्तारैये विषयमा युळ्ळदालुम् वेण्डुम् तऩ्मै ऎदुवो अदु, सामर्त्तियम् इल्लैयाऩाल्, अदिगारत्तिऱ्कुक् कारणमाग आगादु; सामर्त्तियमुम् वॆऱुम् उलग सम्बन्दमायुळ्ळदु मट्टुम् अदिगारत् तिऱ्कुक् कारणमाग आगादु; सास्तिर सम्बन्दप्पट्ट विषयत्तिल् सास्तिरत् तिल् सॊल्लिय सामर्त्तियम् अबेक्षिक्कप्पडुवदाल्; सास्तिरप् पडिक्कुळ्ळ सामर्त्तियमो अत्ययऩत्तै मऱुप्पदाल्, मऱुक्कप्पट्टुविट्टबडियाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“सूत्तिरऩ् यक्ञत्तिल् अदिगारमऱ्ऱवऩ्” ऎऩ्ऱ अदु नियायत्तै मुऩ्ऩिट्टिरुप्पदाल्, अन्द न्यायम् पॊदुवाग उळ्ळदाल्, वित्यैयिलुम् कूड अदिगारमऱ्ऱ तऩ्मैयैक् काट्टुगिऱदु।
यत्पुनः संवर्गविद्यायां शूद्रशब्दश्रवणं लिङ्गं मन्यसे, न तल्लिङ्गम्; न्यायाभावात्। न्यायोक्ते हि लिङ्गदर्शनं द्योतकं भवति। न चात्र न्यायोऽस्ति। कामं चायं शूद्रशब्दः संवर्गविद्यायामेवैकस्यां शूद्रमधिकुर्यात् , तद्विषयत्वात्। न सर्वासु विद्यासु। अर्थवादस्थत्वात्तु न क्वचिदप्ययं शूद्रमधिकर्तुमुत्सहते। शक्यते चायं शूद्रशब्दोऽधिकृतविषयो योजयितुम्। कथमित्युच्यते — ‘कम्वर एनमेतत्सन्तं सयुग्वानमिव रैक्वमात्थ’ (छा. उ. ४। १। ३) इत्यस्माद्धंसवाक्यादात्मनोऽनादरं श्रुतवतो जानश्रुतेः पौत्रायणस्य शुक् उत्पेदे। तामृषी रैक्वः शूद्रशब्देनानेन सूचयांबभूव आत्मनः परोक्षज्ञताख्यापनायेति गम्यते। जातिशूद्रस्यानधिकारात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
संवर्क्क वित्यैयिल् ऎन्द सूत्तिरऩ् ऎऩ्ऱ सप्तम् केट्कप्पडुवदै लिङ्गम् ऎऩ्ऱु निऩैक् किऱायो, अदु लिङ्गमिल्लै, न्यायमिल्लाददिऩाल्, न्यायम् सॊऩ्ऩालल्लवा लिङ्गम् काणुवदु ऎडुत्तुक्काट्टु वदाग आगुम्। इङ्गेयो न्यायमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द “सूत्तिरऩ्” ऎऩ्ऱ सप्तम् संवर्क्क वित्यै ऒऩ्ऱिल् वेण्डुमाऩाल् सूत्रऩै अदिगारियाग आक्कलाम्। अदु विषयमायिरुप्पदाल्;” ऎल्ला वित्यैग ळिलुम् आक्कादु। आऩाल् इदु अर्त्तवादत्तिलिरुप्पदाल् ऎङ्गेयुम् सूत्तिरऩै अदिगारियाग आक्क मुडियादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् इन्द ‘सूत्तिरऩ्’ ऎऩ्ऱ सप्तम् अदिगार मुळ्ळवऩैये विषयमायुळ्ळदाग सेर्क्कमुडियुम्। ऎप्पडियॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। “एय्, ऎन्द इवऩै वण्डियुडऩिरुक्कुम् रैक्वरैप्पोल इव्विदम् सॊल् किऱाय्?” ऎऩ्ऱ इन्द हंसत्तिऩ् वार्त्तैयिलिरुन्दु तऩक्कु एऱ्पट्ट अऩादरवैक्केट्ट पौत्रायण ऩाऩ जाऩसुरुदिक्कु सोगम् (सुक्) एऱ्पट्टदु। अदै रैक्वरिषि इन्द सूत्तिर ऎऩ्ऱ वार्त्तैयिऩाल् सूसिप्पित्तार्। तऩ्ऩै परोक्षमाऩदैयुम् अऱिगिऱव रॆऩ्ऱु तॆरिविप्पदऱ्काग, ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु; जादियिऩाल् सूत्तिरऩायिरुप्पवऩुक्कु अदिगारमिल्लाददिऩाल्।
कथं पुनः शूद्रशब्देन शुगुत्पन्ना सूच्यत इति, उच्यते — तदाद्रवणात्; शुचमभिदुद्राव, शुचा वा अभिदुद्रुवे, शुचा वा रैक्वमभिदुद्राव — इति शूद्रः; अवयवार्थसम्भवात् , रूढ्यर्थस्य चासम्भवात्। दृश्यते चायमर्थोऽस्यामाख्यायिकायाम् ॥ ३४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“सूत्तिर” ऎऩ्ऱ वार्त्तैयिऩाल् सोगम् एऱ्पट्टदु ऎऩ्बदु ऎप्पडि सूसिक्कप्पट्टदु ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पडुगिऱदु; “अदऩाल् पोऩदिऩाल्” (तिरवित्तदिऩाल्) सुक्कै त्रवित्ताऩ् (सोगत्तै अडैन्दाऩ्), अल्लदु सुक्किऩाल् त्रवित्ताऩ् (सोगत्तिऩाल्बोऩाऩ्) अल्लदु सुक्कुडऩ् रैक्वरै त्रवित्ताऩ् (सोगत्तुडऩ् रैक्वरै अडैन्दाऩ्) ऎऩ्बदिऩाल् ‘सूत्रऩ्’ अवयवङ्गळैप् पिरित्तु अर्त्तम् सम्बविप्पदिऩालुम्, रूडियाऩ अर्त्तम् सम्बविक् काददिऩालुम् मेलुम् इन्द अर्त्तम् इन्दक्कदैयिल् काणप्पडुगिऱदु।
क्षत्रियत्वगतेश्चोत्तरत्र चैत्ररथेन लिङ्गात् ॥ ३५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
क्षत्रियत्वगदेच्चोत्तरत्र सैत्ररदेन लिङ्गात् ॥ ३५ ॥
इतश्च न जातिशूद्रो जानश्रुतिः; यत्कारणं प्रकरणनिरूपणेन क्षत्रियत्वमस्योत्तरत्र चैत्ररथेनाभिप्रतारिणा क्षत्रियेण समभिव्याहाराल्लिङ्गाद्गम्यते। उत्तरत्र हि संवर्गविद्यावाक्यशेषे चैत्ररथिरभिप्रतारी क्षत्रियः सङ्कीर्त्यते — ‘अथ ह शौनकं च कापेयमभिप्रतारिणं च काक्षसेनिं परिविष्यमाणौ ब्रह्मचारी बिभिक्षे’ (छा. उ. ४। ३। ५) इति। चैत्ररथित्वं चाभिप्रतारिणः कापेययोगादवगन्तव्यम्। कापेययोगो हि चित्ररथस्यावगतः ‘एतेन वै चित्ररथं कापेया अयाजयन्’ (ताण्ड्य. ब्रा. २०। १२। ५) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदिऩालुम् जादियिऩाल् सूत्तिरऩिल्लै जाऩ सुरुदि। ऎऩ्ऩ कारणमॆऩ्ऱाल्, पिरगरणत्तै कवऩिप् पदाल् मेलेयुळ्ळ वाक्कियत्तिल् क्षत्तिरियऩाऩ सैत्र रदऩाऩ अबिप्पिरदारियुडऩ् सेर्त्तुच् चॊल्लियिरुक्किऱदु ऎऩ्ऱ लिङ्गत्तिऩाल् इवऩुडैय क्षत्तिरियत् तऩ्मै अऱियप्पडुगिऱदु। पिऩ्ऩाल् संवर्ग वित्यैयिऩ् वाक्किय सेषत्तिल् सित्ररदऩुडैय पुत्तिरऩ् अबिप् पिरदारी ऎऩ्ऱ क्षत्तिरियऩ् सॊल्लप्पडुगिऱाऩ्: ‘पिऱगु परिमाऱप्पट्टुक्कॊण्डिरुन्द काबेयराऩ सौऩगरै युम् काक्षसेऩियाऩ अबिप्पिरदारियैयुम् पिरह्मसारी पिक्षै केट्टार्’ (सान् ४-३-५) ऎऩ्ऱु, सित्ररदऩुक्को काबेयरुडैय सम्बन्दम् ‘इदऩाल् काबेयर्गळ् सित्ररदऩैक् कॊण्डु यागम् सॆय्वित्तार्’ (ताण्ड्य पिराह्मणम् २०-१२-५) ऎऩ्बदऩाल् तॆरिगिऱदु।
समानान्वययाजिनां च प्रायेण समानान्वया याजका भवन्ति। ‘तस्माच्चैत्ररथिर्नामैकः क्षत्रपतिरजायत’ इति च क्षत्रपतित्वावगमात्क्षत्रियत्वमस्यावगन्तव्यम्। तेन क्षत्रियेणाभिप्रतारिणा सह समानायां विद्यायां सङ्कीर्तनं जानश्रुतेरपि क्षत्रियत्वं सूचयति। समानानामेव हि प्रायेण समभिव्याहारा भवन्ति। क्षत्तृप्रेषणाद्यैश्वर्ययोगाच्च जानश्रुतेः क्षत्रियत्वावगतिः। अतो न शूद्रस्याधिकारः ॥ ३५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समाऩमाऩ वंसत्तिलुळ्ळवर्गळुक्कु अनेगमाय् समाऩ वंसत्तवर्गळे ताऩ् यागम् सॆय्विप् पवर्गळाग इरुप्पार्गळ्। ‘अवऩिडत्तिलिरुन्दु सैत्तिररदियॆऩ्ऱु ऒरु क्षत्तिरबदि पिऱन्दाऩ्’ ऎऩ्ऱुम् क्षत्तिरबदित्तऩ्मै अऱियप्पडुवदाल् इवऩुक्कु क्षत्तिरियत्तऩ्मै अऱियप्पडवेण्डुम्। अन्द क्षत्तिरियऩाऩ अबिप्पिरदा रियुडऩ् ऒरे वित्यैयिल् सॊल्लप्पडुवदु जाऩसुरुदि यिऩुडैय क्षत्तिरियत्तऩ्मैयैयुम् सूसिप्पिक्किऱदु। समाऩमायिरुप्पवर्गळुक्कुत्ताऩे सेर्त्तुच्चॊल्वदु अनेगमाय् इरुक्कुम्। सारदियै अऩुप्पिऩदु मुदलाऩ ऐसुवर्यत्तिऩ् सम्बन्दमिरुप्पदिऩालुम् जाऩसुरुदियिऩ् क्षत्तिरियत्तऩ्मै तॆरिगिऱदु। आगैयाल् सूत्तिरऩुक्कु अदिगारमिल्लै।
संस्कारपरामर्शात्तदभावाभिलापाच्च ॥ ३६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
संस्कारबरामर्सात्तदबावाबिलाबाच्च ॥ ३६ ॥
इतश्च न शूद्रस्याधिकारः, यद्विद्याप्रदेशेषूपनयनादयः संस्काराः परामृश्यन्ते — ‘तं होपनिन्ये’ (श. ब्रा. ११। ५। ३। १३) ‘अधीहि भगव इति होपससाद’ (छा. उ. ७। १। १) ‘ब्रह्मपरा ब्रह्मनिष्ठाः परं ब्रह्मान्वेषमाणा एष ह वै तत्सर्वं वक्ष्यतीति ते ह समित्पाणयो भगवन्तं पिप्पलादमुपसन्नाः’ (प्र. उ. १। १) इति च । ‘तान्हानुपनीयैव’ (छा. उ. ५। ११। ७) इत्यपि प्रदर्शितैवोपनयनप्राप्तिर्भवति। शूद्रस्य च संस्काराभावोऽभिलप्यते ‘शूद्रश्चतुर्थो वर्ण एकजातिः’ (मनु. स्मृ. १०। ४) इत्येकजातित्वस्मरणात् । ‘न शूद्रे पातकं किञ्चिन्न च संस्कारमर्हति’ (मनु. स्मृ. १०। १२। ६) इत्यादिभिश्च ॥ ३६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालुम् सूत्तिरऩुक्कु अदिगारमिल्लै, वित्यैगळै सॊल्लुमिडङ्गळिल् उबनयऩम् मुदलाऩ संस्कारङ्गळ् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ ऎऩ्बदिऩाल्: ‘अवऩै उबनयऩम् सॆय्वित्तार्’ (सदबदबिराह्मण। ११-५-३-१३) ‘हे पगवऩ्, अत्ययऩम् सॆय्दुवैयुङ् गळ् ऎऩ्ऱु समीबम् सॆऩ्ऱाऩ्’ (सान् ७-१-१), ‘वेदत्तिल् ईडुबट्टवर्गळागप् (सगुण) पिरह्मत्तिल् निलैत्तवर् कळाग परप्पिरम्मत्तैत् तेडुबवर्गळाग, इवर् निच्चयमाय् अदु ऎल्लावऱ्ऱैयुम् सॊल्लुवार् ऎऩ्ऱु, अवर्गळ् समित्तुक्कळै कैयिल् ऎडुत्तुक्कॊण्डु पगवाऩाऩ पिप्पलादरै उबसत्ति सॆय्दार्गळ्’ (पिरच् १−१) ऎऩ्ऱुम्, ‘अवर्गळै उबनयऩम् सॆय्यामले’ (सान्। ५-११-७) ऎऩ्ऱु कूड उबनयऩत्तिऩ् पिराप्ति उबनयऩम् उण्डॆऩ्बदु) काट्टप्पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सूत्तिरऩुक्कु संस्कारम् किडैयादॆऩ्बदु “नाऩ्गावदु वर्णमागिय सूत्तिरऩ् ऒरे पिऱप्पुळ्ळवऩ्” (मऩु। १०-४) ऎऩ्ऱु ऒरे पिऱप्पुळ्ळ तऩ्मै स्मरिक्कप्पट्टिरुप्पदाल् “सूत्रऩिडत्तिल् सास्तिर विदियै मीऱुवदाल् उण्डागुम् पाबम् ऎदुवुमिल्लै; संस्कारमुम् किडैयादु” (मऩु १२-६) ऎऩ्बदु मुदलियदालुम्।
तदभावनिर्धारणे च प्रवृत्तेः ॥ ३७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तदबावनिर्दारणे स प्रव्रुत्ते: ॥ ३७ ॥
इतश्च न शूद्रस्याधिकारः; यत्सत्यवचनेन शूद्रत्वाभावे निर्धारिते जाबालं गौतम उपनेतुमनुशासितुं च प्रववृते — ‘नैतदब्राह्मणो विवक्तुमर्हति समिधं सोम्याहरोप त्वा नेष्ये न सत्यादगाः’ (छा. उ. ४। ४। ५) इति श्रुतिलिङ्गात् ॥ ३७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदिऩालुम् सूत्तिरऩुक्कु अदिगारमिल्लै। सत्यम् सॊऩ्ऩदिऩाल् सूत्तिरऩिल्लैयॆऩ्ऱु तीर्माऩित्तुक् कॊण्डे कौदमर् जाबालऩै उबनयऩम् सॆय्विक्कवुम्, उबदेसिक्कवुम् पिरविरुत्तित्तार् ऎऩ्बदि ऩाल्, पिराह्मणऩल्लादवऩ् इव्विदम् सॊल्ल माट्टाऩ्। समित्तैक् कॊण्डुवा, उऩ्ऩै उबनयऩम् सॆय्विक्किऱेऩ्। सत्तियत् तिलिरुन्दु नी विलगविल्लै। (सान्। ४-४-५) ऎऩ्ऱ सुरुदिलिङ्गत्तिऩाल्।
श्रवणाध्ययनार्थप्रतिषेधात्स्मृतेश्च ॥ ३८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
च्रवणात्ययनार्दप्रदिषेदात् स्म्रुदेच्च ॥ ३८ ॥
इतश्च न शूद्रस्याधिकारः; यदस्य स्मृतेः श्रवणाध्ययनार्थप्रतिषेधो भवति। वेदश्रवणप्रतिषेधः, वेदाध्ययनप्रतिषेधः, तदर्थज्ञानानुष्ठानयोश्च प्रतिषेधः शूद्रस्य स्मर्यते। श्रवणप्रतिषेधस्तावत् — ‘अथ हास्य वेदमुपशृण्वतस्त्रपुजतुभ्यां श्रोत्रप्रतिपूरणम्’ इति; ‘पद्यु ह वा एतच्छ्मशानं यच्छूद्रस्तस्माच्छूद्रसमीपे नाध्येतव्यम्’ इति च। अत एवाध्ययनप्रतिषेधः। यस्य हि समीपेऽपि नाध्येतव्यं भवति, स कथमश्रुतमधीयीत। भवति च ‘वेदोच्चारणे जिह्वाच्छेदः, धारणे शरीरभेद’(गौ॰ध॰सू॰ २-३-४) इति। अत एव चार्थादर्थज्ञानानुष्ठानयोः प्रतिषेधो भवति — ‘न शूद्राय मतिं दद्यात्’(म॰स्मृ॰ ४-८०) इति, ‘द्विजातीनामध्ययनमिज्या दानम्’(गौ॰ध॰सू॰ २-१-१) इति च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालुम् सूत्तिरऩुक्कु अदिगारमिल्लै। इवऩुक्कु स्मिरुदियिऩाल् वेदत्तिऩ् सिरवणम् अत्ययऩम्, पिरयोजऩम् तडुक्कप्पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेदत्तैक् केट्पदिल् तडुप्पु, वेदत्तै अत्य यऩम् पण्णुवदिल् तडुप्पु, वेदत्तिऩ् अर्त्तत्तैत् तॆरिन्दु कॊळ्वदु अऩुष्टिप्पदु इवै इरण्डिलुम् तडुप्पु सूत्तिरऩुक्कु स्मरिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। “वेदत्तै ऒत्तुक्केट्कुम् इवऩुडैय कादुगळै ईयत्तिऩालुम् मॆऴुगिऩालुम् निरप्पुवदु” ऎऩ्ऱु केट्पदिल् तडुप्पु; “सूत्तिरऩ् ऎऩ्बदु कालुळ्ळ इन्द मयाऩम्; आगैयाल् सूत्तिरऩुक्कु समीबत्तिल् अत्ययऩम् सॆय्यक्कूडादु” ऎऩ्ऱुम्, अदिऩालेये अत्ययऩत्तिऱ्कुम् तडुप्पु ऎवऩुडैय समीबत्तिलेगूड अत्ययऩम् सॆय्यक्कूडा तॆऩ्ऱु इरुक्किऱदो, अवऩ् कादाल् केट्काददै ऎप्पडि अत्ययऩम् सॆय्वाऩ्? वेदत्तै उच्चरित्ताल् नाक्कै अऱुक्क वेण्डु मॆऩ्ऱुम् तारणै सॆय्दाल् सरीरत्तै वॆट्टवेण्डु मॆऩ्ऱुम् इरुक्किऱदु; इदऩालेये ताऩागवे अर्त्तत्तै अऱिन्दु कॊळ्ळुदल्, अऩुष्टित्तल् इवैगळुक्कु तडुप्पु एऱ्पडुगिऱदु। ‘सूत्तिरऩुक्कु (वेद) अऱिवैक् कॊडुक्कक्कूडादु’ ऎऩ्ऱुम्, ‘इरुबिऱप्पुळ्ळ वर्गळुक्कु अत्ययऩम्, यागम्, ताऩम्’, ऎऩ्ऱुम्।
येषां पुनः पूर्वकृतसंस्कारवशाद्विदुरधर्मव्याधप्रभृतीनां ज्ञानोत्पत्तिः, तेषां न शक्यते फलप्राप्तिः प्रतिषेद्धुम् , ज्ञानस्यैकान्तिकफलत्वात् । ‘श्रावयेच्चतुरो वर्णान्’(म॰भा॰ १२-३२७-४९) इति चेतिहासपुराणाधिगमे चातुर्वर्ण्यस्याधिकारस्मरणात्। वेदपूर्वकस्तु नास्त्यधिकारः शूद्राणामिति स्थितम् ॥ ३८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुऩ्सॆय्ददिऩ् संस्कारवसत्तिऩाल् विदुरर्, तर्मवियादऩ् मुदलाऩ ऎवर्गळुक्कु ञाऩमुण्डायिरुक् किऱदो, अवर्गळुक्कु पलऩै अडैवदु तडुक्क मुडियादु। ञाऩत्तिऱ्कु पलऩ् एऱ्पट्टे तीर वेण्डुमाऩदिऩाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘नाऩ्गु वर्णङ्गळैयुम्, केट्कुम्बडिच् चॆय्य वेण्डुम्’ ऎऩ्ऱु इदिहास पुराणङ्गळै अऱिवदिल् नाऩ्गु वर्णत्तारुक्कुम् अदिगारम् स्मरिक्कप् पट्टिरुप्पदाल्, वेदत्तै मुऩ्ऩिट्टु मात्तिरम् सूत्तिरर्गळुक्कु अदिगारमिल्लै ऎऩ्बदु उऱुदि।