तदुपर्यपि बादरायणः सम्भवात् ॥ २६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तदुबर्यबि पादरायण: सम्बवात् ॥ २६ ॥
नाधिक्रियन्ते विद्यायां देवाः किंवाऽधिकारिणः ॥
विदेहत्वेन सामर्थ्यहानेर्नैषामधिक्रिया ॥ १७ ॥
अविरुद्धज्ञातवादिमन्त्रादेर्देहसत्त्वतः ॥
अर्थित्वादेश्च सौलभ्याद्देवाद्या अधिकारिणः ॥ १८ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वित्यैयिल् तेवर्गळ् अदिगारमऱ्ऱवर्गळा? अल्लदु अदिगारम् उळ्ळवर्गळा? सरीरमऱ्ऱ तऩ्मैयिऩाल् सामर्त्तियम् इराददिऩाल् इवर्गळुक्कु अदिगारम् किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विरोदमिल्लाद तॆरिन्ददिल्लाददैच् चॊल्लुम् मन्दिरम् मुदलियदिलिरुन्दु (तेवर्गळुक्कु) सरीरम् इरुप्पदागत् तॆरिवदालुम् आसैप्पडुम् तऩ्मै मुदलियदु (अवर्गळिडमुम्) इरुप्पदु सुलबमाऩदिऩालुम् तेवर् मुदलाऩवर्गळुम् अदिगारिगळ्।
अङ्गुष्ठमात्रश्रुतिर्मनुष्यहृदयापेक्षया मनुष्याधिकारत्वाच्छास्त्रस्येत्युक्तम्; तत्प्रसङ्गेनेदमुच्यते। बाढम् , मनुष्यानधिकरोति शास्त्रम्। न तु मनुष्यानेवेति इह ब्रह्मज्ञाने नियमोऽस्ति। तेषां मनुष्याणाम् उपरिष्टाद्ये देवादयः, तानप्यधिकरोति शास्त्रमिति बादरायण आचार्यो मन्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(प्रह्म विसारत्तिल् तेवर्गळुक्कु अदिगारम् उण्डा, इल्लैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। ऎप्पॊऴुदुम् विषय पोगत्तिल् ईडुबट्टुळ्ळ तेवर्गळुक्कु वैराक्यम् मुदलाऩ सादऩङ्गळ् एऱ्पड वऴियिल्लाददाल् तेवर्गळुक्कु अदिगारमिल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। स्वर्क्कसुगमुम्, अऴिन्दु पोवदैयुम् अङ्गुम् असूयादि तोषङ्गळ्, तारदम्यमिरुप्पदैयुम् आराय्न्दु पार्त्ताल् तेवर्गळुक्कुम् वैराक्यम् एऱ्पडलाम्। आगैयाल् तेवर्गळुक्कुम् प्रह्म विसारत्तिल् अदिगारमुण्डु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्। मुऩ् अदिगरणत्तिल् सास्तिरत्तिल् मऩुष्याळुक्कु अदिगार मॆऩ्ऱु तीर्माऩिक्कप्पट्टदु। उडऩे तेवर्गळिऩ् अदिगारत्तैप्पऱ्ऱि ञाबगम् वन्ददु। आगवे पिरसङ्ग सङ्गदियाल् इन्द अदिगरणम् एऱ्पट्टदु। इदिल् तेवर्गळुक्कुम् पिरह्मवित्यैयिल् अदिगारम् उण्डु ऎऩ्ऱु तीर्माऩिक्कप्पडुगिऱदु। उबनिषत्तुक्कळिल् तहरोबासऩम् मुदलिय उबासऩङ्गळुक्कु किरममुक्ति पलऩागक् कूऱप्पट्टुळ्ळदु। इन्द उबासऩाबलत्ताल् तेवलोगम् सॆऩ्ऱु अङ्गु पोगङ्गळै अऩुबवित्तु विट्टु तिरुम्बि पूलोगम् वरामल् अङ्गे पिरह्मविसारम् सॆय्दु ञाऩम् पॆऱ्ऱु मुक्तियडैवदु ताऩ् किरममुक्ति ऎऩ्बदु तेवर्गळुक्कु प्रह्म वित्यैयिल् अदिगारमिल् लैयॆऩिल् तेवलोगम् पोय्ञाऩम् पॆऱमुडियादु। आगवे किरममुक्ति पलगमाऩ उबासऩङ्गळिल् यारुक्कुम् पिरविरुत्ति एऱ्पडादु। आगैयाल् तेवर्गळुक्कुम् पिरह्म वित्यैयिल् अदिगारमुण्डु ऎऩ्बदु इन्द अदिगरणत्तिल् तीर्माऩिक्कप्पडुगिऱदु)। कट्टैविरलळवु ऎऩ्ऱ सुरुदि मऩुष्यऩुडैय ह्रुद यत्तै अबेक्षित्तु सॊल्लप्पट्टदु, सास्तिरत्तिल् मऩुष्यऩ् अदिगारमुळ्ळवऩादलाल्, ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टदु। अदै सम्बन्दित्तु इदु सॊल्लप्पडुगिऱदु। वास्तवम्, सास्तिरम् मऩुष्यर्गळै अदिगारमुळ्ळवराग सॊल्गिऱदु, आऩाल् मऩुष्यर्गळै मात्तिरम्दाऩ् ऎऩ्ऱु, इङ्गे पिरह्मत्तै अऱियुम् विषयत्तिल्, नियमम् किडैयादु। अन्द मऩुष्यर्गळुक्कु मेलाग तेवर्गळ् मुदलियवर्गळ् यार् इरुक्किऱार्गळो, अवर्गळैयुम् कूड अदिगारमुळ्ळवर्गळाग सास्तिरम् सॊल्गिऱदु ऎऩ्ऱु पादरायण आसार्यर् ऎण्णुगिऱार्।
कस्मात् ? सम्भवात्। सम्भवति हि तेषामप्यर्थित्वाद्यधिकारकारणम्। तत्रार्थित्वं तावन्मोक्षविषयं देवादीनामपि सम्भवति विकारविषयविभूत्यनित्यत्वालोचनादिनिमित्तम्। तथा सामर्थ्यमपि तेषां सम्भवति, मन्त्रार्थवादेतिहासपुराणलोकेभ्यो विग्रहवत्त्वाद्यवगमात्। न च तेषां कश्चित्प्रतिषेधोऽस्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
एऩ्? ‘सम्बविप्पदाल्’। अदिगारत्तिऱ्कुक् कारणमायुळ्ळ वेण्डुम् तऩ्मै मुदलियवै अवर्गळुक्कुम् सम्बविक्किऱदु अल्लवा? अङ्गे तेवर् मुदलाऩवर्गळुक्कुम्गूड विगारत्तै (उण्डावदै) विषयमायुळ्ळ ऐसुवर्यत्तिऩ् अनित्यत्तऩ्मैयै आलोसिप्पदु मुदलियदिऩ् निमित्तमाग मोक्षविषयमाग विरुम्बुम् तऩ्मै एऱ्पडक्कूडियदे। अप्पडिये मन्दिरम् अर्त्तवादम् इदिहासम् पुराणम् उलगप्पिरसित्ति इवैगळिलिरुन्दु अवर्गळुक्कु सरीरमुळ्ळ तऩ्मै मुदलियदु तॆरिवदाल्, सामर्त्तियमुम् सम्बविक्किऱदु। अवर्गळ् विषयमाय् ऎव्विदत्तडैयुमिल्लै।
न चोपनयनशास्त्रेणैषामधिकारो निवर्त्येत, उपनयनस्य वेदाध्ययनार्थत्वात् , तेषां च स्वयंप्रतिभातवेदत्वात्। अपि चैषां विद्याग्रहणार्थं ब्रह्मचर्यादि दर्शयति — ‘एकशतं ह वै वर्षाणि मघवान्प्रजापतौ ब्रह्मचर्यमुवास’ (छा. उ. ८। ११। ३) ‘भृगुर्वै वारुणिः। वरुणं पितरमुपससार। अधीहि भगवो ब्रह्म’ (तै. उ. ३। १। १) इत्यादि ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबनयऩ् सास्तिरत्तिऩाल् अवर्गळुडैय अदिगारम् विलक्कप्पडादु; उबनयऩम् वेदत्तिऩ् अत्य यऩत्तै पिरयोजऩमायुडैयदाल्; अवर्गळुक्को ताऩागवे वेदम् तोऩ्ऱुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्। मेलुम्, इवर्गळुक्कु वित्यैयै किरहिक्क वेण्डियदऱ्काग प्रह्मसर्यम् मुदलियदैक् काट्टुगिऱदु: ‘इन्दिराऩ पिरजाबदियिडम् नूऱ्ऱियॊरु वरुषम् पिरह्मसर्यम् इरुन्दाऩ्’ (सान्। ८-११-३), ‘वरुणऩुडैय पुत्तिरऩ् पिरुगु पिदावाऩ वरुणरिडम् पोऩार्। हे पगवऩ् पिरह्मत्तै अऱिवियुङ्गळ्’ (तैत्तिरीय ३-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩदु।
यदपि कर्मस्वनधिकारकारणमुक्तम् — ‘न देवानां देवतान्तराभावात्’ इति, ‘न ऋषीणाम् , आर्षेयान्तराभावात्’ (जै. सू. ६। १। ६,७) इति; न तद्विद्यासु अस्ति। न हीन्द्रादीनां विद्यास्वधिक्रियमाणानामिन्द्राद्युद्देशेन किञ्चित्कृत्यमस्ति। न च भृग्वादीनां भृग्वादिसगोत्रतया। तस्माद्देवादीनामपि विद्यास्वधिकारः केन वार्यते ? देवाद्यधिकारेऽप्यङ्गुष्ठमात्रश्रुतिः स्वाङ्गुष्ठापेक्षया न विरुध्यते ॥ २६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्माक्कळिल् अदिगारमिल्लाददऱ्कुक् कारणमाग ‘तेवर्गळुक्कु इल्लै, वेऱु तेवदैयिल्लादिऩाल्’ ऎऩ्ऱुम्, ‘रिषिगळुक्कु इल्लै, वेऱु रिषिगळिल्लाददिऩाल्’ ऎऩ्ऱुम् (जैमिऩि। ६-१-६,७) सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदो अदु वित्या विषयङ्गळिल् किडैयादु वित्या विषयङ्गळिल् अदिगारम् पॆऱुगिऩ्ऱ इन्दिरऩ् मुदलाऩवर्गळुक्कु इन्दिरऩ् मुदलाऩवर्गळै उत्तेसित्तु सॆय्य वेण्डियदाग ऎदुवुम् किडैयादु। पिरुगु मुदलाऩवर्गळुक्कुम् पिरुगु मुदलाऩवर्गळुडऩ् ऒरे कोत्तिरमुळ्ळवर्गळॆऩ्बदऱ्काग सॆय्य वेण्डियदु ऎदुवुम् किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् तेवर् मुदलाऩवर्गळुक्कुम् वित्यैगळिल् अदिगारम् ऎदऩाल् तडुक्क मुडियुम्? तेवर् मुदलाऩवर्गळुक्कु अदिगारम् उण्डॆऩ्ऱालुम् कट्टैविरल् अळवु ऎऩ्ऱ सुरुदि अवरवर्गळ् कट्टैविरलै अबेक्षिप्पदाल् विरुत्तप्पडादु।
विरोधः कर्मणीति चेन्नानेकप्रतिपत्तेर्दर्शनात् ॥ २७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विरोद: कर्मणीदि सेन्नानेगप्रदिबत्तोर्दर्सनात् ॥ २७ ॥
स्यादेतत् — यदि विग्रहवत्त्वाद्यभ्युपगमेन देवादीनां विद्यास्वधिकारो वर्ण्येत, विग्रहवत्त्वात् ऋत्विगादिवदिन्द्रादीनामपि स्वरूपसन्निधानेन कर्माङ्गभावोऽभ्युपगम्येत; तदा च विरोधः कर्मणि स्यात्; न हीन्द्रादीनां स्वरूपसन्निधानेन यागेऽङ्गभावो दृश्यते। न च सम्भवति। बहुषु यागेषु युगपदेकस्येन्द्रस्य स्वरूपसन्निधानानुपपत्तेरिति चेत् ,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु एऱ्पडलाम्; तेवर्गळ् मुदलाऩवर्गळुक्कु विक्किरहत्तुडऩिरुक्कुम् तऩ्मै मुदलियदै ऒप्पुक् कॊळ्वदिऩाल् (अवर्गळुक्कु) वित्यैगळिल् अदिगार मुण्डॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुमेयाऩाल्, रित्विक् मुदला ऩवर्गळैप्पोल इन्दिरऩ् मुदलाऩवर्गळुक्कुम् विक्रहत्तुडऩिरुक्कुम् तऩ्मैयिरुप्पदाल्, स्वरूबत् तुडऩेये नेरिल् वन्दिरुप्पदिऩ् मूलमाग कर्माविऱ्कु अङ्गमायिरुक्कुम् तऩ्मै ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्। अप्पॊऴुदो कर्माविल् विरोदम् एऱ्पडुम्। इन्दिरऩ् मुदलाऩवर्गळुक्कु यागत्तिल् स्वरूबत्तुडऩ् वन्दिरुन्दु अङ्गमायिरुक्कुम् तऩ्मै काणप्पडुव तिल्लैये? पल यागङ्गळिल् ऒरे समयत्तिल् ऒरे इन्दिरऩुक्कु स्वरूबत्तुडऩ् वन्दिरुप्पदु सात्य मिल्लाददिऩालुम् सम्बविक्कादु ऎऩ्ऱाल्।
नायमस्ति विरोधः। कस्मात् ? अनेकप्रतिपत्तेः। एकस्यापि देवतात्मनो युगपदनेकस्वरूपप्रतिपत्तिः सम्भवति। कथमेतदवगम्यते ? दर्शनात्। तथाहि — ‘कति देवाः’ (बृ. उ. ३। ९। १) इत्युपक्रम्य ‘त्रयश्च त्री च शता त्रयश्च त्री च सहस्रा’ (बृ. उ. ३। ९। १) इति निरुच्य ‘कतमे ते’ (बृ. उ. ३। ९। १) इत्यस्यां पृच्छायाम् ‘महिमान एवैषामेते त्रयस्त्रिंशत्त्वेव देवाः’ (बृ. उ. ३। ९। २) इति निर्ब्रुवती श्रुतिः एकैकस्य देवतात्मनो युगपदनेकरूपतां दर्शयति। तथा त्रयस्त्रिंशतोऽपि षडाद्यन्तर्भावक्रमेण ‘कतम एको देव इति प्राणः’ इति प्राणैकरूपतां देवानां दर्शयन्ती तस्यैव एकस्य प्राणस्य युगपदनेकरूपतां दर्शयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इदु विरोदमिल्लै एऩ्? पलवाग इरुप्पदाल् ऒऩ्ऱागवेयिरुक्कुम् तेवदात्माविऱ्कु ऒरे समयत्तिल् पल स्वरूबत्तुडऩिरुप्पदु सम्बविक्किऱदु। इदु ऎप्पडि अऱियप्पडुगिऱदु? काणप्पडुवदाल् अप्पडिये “तेवर्गळ् ऎत्तऩै?” ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु ‘मूऩ्ऱु मुऩ्ऩूऱु मूऩ्ऱु मूवायिरम्’ (३३०६) ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु ‘अवर्गळ् ऎवर्गळ्?” ऎऩ्ऱ केळ्वि वन्दबोदु, इवैयॆल्लाम् इवर्गळुडैय महिमैगळ्दाऩ्। तेवर्गळ् मूप्पत्तिमूऩ्ऱुदाऩ्” (पिरुहत् ३-९-१, २) ऎऩ्ऱु सॊल्लुम् सुरुदि ऒव्वॊरु तेवदात्माविऱ्कुम् ऒरे समयत्तिल् पल रूबङ्गळिरुप् पदैक् काट्टुगिऱदु। अप्पडिये मुप्पत्तिमूऩ्ऱैयुम् आऱु मुदलाऩदिल् उळ्ळडक्कि, वरिसैयाग “ऒरु तेवर् ऎवर्? पिराणऩ्” ऎऩ्ऱु तेवर्गळुक्कु ऒरे पिराणऩाग इरुक्कुम् तऩ्मैयैक् काट्टि, अन्द ऒऩ्ऱायिरुक्कुम् पिराणऩुक्के ऒरे समयत्तिल् पल रूबायिरुक्कुम् तऩ्मैयैक् काट्टुगिऱदु।
तथा स्मृतिरपि — ‘आत्मनो वै शरीराणि बहूनि भरतर्षभ। योगी कुर्याद्बलं प्राप्य तैश्च सर्वैर्महीं चरेत् ॥ प्राप्नुयाद्विषयान्कैश्चित्कैश्चिदुग्रं तपश्चरेत्। संक्षिपेच्च पुनस्तानि सूर्यो रश्मिगणानिव’ इत्येवंजातीयका प्राप्ताणिमाद्यैश्वर्याणां योगिनामपि युगपदनेकशरीरयोगं दर्शयति। किमु वक्तव्यमाजानसिद्धानां देवानाम् ? अनेकरूपप्रतिपत्तिसम्भवाच्च एकैका देवता बहुभी रूपैरात्मानं प्रविभज्य बहुषु यागेषु युगपदङ्गभावं गच्छति परैश्च न दृश्यते, अन्तर्धानादिक्रियायोगात् — इत्युपपद्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये स्मिरुदियुम् “हे परदरिषब, योगी तऩक्कु पल सरीरङ्गळैच् चॆय्दुगॊळ्वाऩ्। पलत्तै अडैन्दु अवै ऎल्लावऱ्ऱुडऩुम् पूमियिल् सञ्जरिप्पाऩ्। सिलदुगळाल् विषयङ्गळै अडैवाऩ् (अऩुबविप्पाऩ्); सिलदुगळाल् उक्किरमाऩ तबसै सॆय्वाऩ्। सूर्यऩ् किरणक्कूट्टङ्गळै सुरुक्किक् कॊळ्वदु पोल मऱुबडियुम् अवैगळै सुरुक्किक् कॊळ्वाऩ्” ऎऩ्बदु पोलुळ्ळदु। अणिमा मुदलाऩ ऐसुवर्यङ्गळै अडैन्दुळ्ळ योगिगळुक्कु ऒरे समयत्तिल् पल सरीरमिरुक्कुम् ऎऩ्ऱु काट्टुगिऱदु। एऱ्पट्टदु मुदले सित्तर्गळायिरुक्कुम् तेवर्गळुक्कु सॊल्ल वेण्डुमा? पल रूबङ्गळै अडैवदु सम्बविप्पदिऩाल्। ऒव्वॊरु तेवदैयुम् पल रूबङ् गळाग तऩ्ऩैप् पिरित्तुक् कॊण्डु पल यागङ्गळिल् ऒरे समयत्तिल् अङ्गमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैगिऱदु। अन्दर्दाऩम् (मऱैदल्) मुदलाऩ सक्ति सेर्न्दिरुप्पदिऩाल् मऱ्ऱवर्गळाल् पार्क्कप्पडुवदिल्लै ऎऩ्बदुम् पॊरुन्दुम्।
‘अनेकप्रतिपत्तेर्दर्शनात्’ इत्यस्यापरा व्याख्या — विग्रहवतामपि कर्माङ्गभावचोदनासु अनेका प्रतिपत्तिर्दृश्यते; क्वचिदेकोऽपि विग्रहवाननेकत्र युगपदङ्गभावं न गच्छति, यथा बहुभिर्भोजयद्भिर्नैको ब्राह्मणो युगपद्भोज्यते। क्वचिच्चैकोऽपि विग्रहवाननेकत्र युगपदङ्गभावं गच्छति, यथा बहुभिर्नमस्कुर्वाणैरेको ब्राह्मणो युगपन्नमस्क्रियते। तद्वदिहोद्देशपरित्यागात्मकत्वात् यागस्य विग्रहवतीमप्येकां देवतामुद्दिश्य बहवः स्वं स्वं द्रव्यं युगपत्परित्यक्ष्यन्तीति विग्रहवत्त्वेऽपि देवानां न किञ्चित्कर्मणि विरुध्यते ॥ २७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘पलवाग इरुप्पदु काणप्पडुवदाल्’ ऎऩ्ऱ इदऱ्कु वेऱु विदमाऩ वियाक्याऩम्:- कर्माविऱ्कु अङ्गमायिरुक्कुम् तऩ्मै सॊल्लियिरुक्किऱ इडङ्गळिल्, विक्किरहमुळ्ळवर्गळुक्कुम् कूड पलवाग इरुप्पदु काणप्पडुगिऱदु। सिलविडङ्गळिल्, विक्किरहमुळ्ळ ऒरुवऩै - पलविडङ्गळिल् ऒरे समयत्तिल् अङ्गमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैव तिलै् पोजऩम् सॆय्विक्किऱ अनेगम् पेर्गळाल् ऒरे पिराह्मणर् ऒरे समयत्तिल् पोजऩम् सॆय्विक्कप्पडुवदिल्लै ऎऩ्बदैप्पोल सिलविडङ्गळिलो विक्किरहमुळ्ळ ऒरुवऩेगूड पलविडङ्गळिल् ऒरे समयत्तिल् अङ्गत्तऩ्मैयै अडैगिऱाऩ्। नमस्कारम् सॆय्युम् पलबेर्गळाल् ऒरे पिराह्मणर् ऒरे समयत्तिल् नमस्करिक्कप्पडुवदु पोल। अदैप्पोल, इङ्गेयुम् यागमॆऩ्बदु उत्तेसत्याग रूबमायिरुप्पदाल्, विक्किर हमुळळदागयिरुन्दालुम्, ऒरे तेवदैयै उत्तेसित्तु अनेगर् तऩ् तऩ् तिरवियत्तै ऒरे समयत्तिल् तियागम् सॆय्यला मॆऩ्बदाल्, तेवदैगळुक्कु विक्किर हमिरुन्दालुम्गूड कर्माविल् विरोदप्पडादु।
शब्द इति चेन्नातः प्रभवात्प्रत्यक्षानुमानाभ्याम् ॥ २८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सप्त इदि सेन्नाद: प्रबवात्प्रत्यक्षाऩुमानाप्याम् ॥ २८ ॥
मा नाम विग्रहवत्त्वे देवादीनामभ्युपगम्यमाने कर्मणि कश्चिद्विरोधः प्रसञ्जि। शब्दे तु विरोधः प्रसज्येत। कथम् ? औत्पत्तिकं हि शब्दस्यार्थेन सम्बन्धमाश्रित्य ‘अनपेक्षत्वात्’ इति वेदस्य प्रामाण्यं स्थापितम्। इदानीं तु विग्रहवती देवताभ्युपगम्यमाना यद्यप्यैश्वर्ययोगाद्युगपदनेककर्मसम्बन्धीनि हवींषि भुञ्जीत, तथापि विग्रहयोगादस्मदादिवज्जननमरणवती सेति, नित्यस्य शब्दस्य नित्येनार्थेन नित्ये सम्बन्धे प्रतीयमाने यद्वैदिके शब्दे प्रामाण्यं स्थितम् , तस्य विरोधः स्यादिति चेत् ,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेवर् मुदलियवर्गळुक्कु विक्किरहमुण्डॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदिऩाल् कर्माविल् विरोदम् एऱ्पडाम लिरुक्कट्टुम्। सप्तत्तिलो विरोदम् एऱ्पडुमे? ऎप्पडि? सप्तत्तिऱ्कु अर्त्तत्तुडऩ् उत्पत्तियिलेये (नित्यमाऩ) सम्बन्दमुण्डॆऩ्बदै आसिरयित्तु ‘अबेक्षैयिल् लाददाल्’ ऎऩ्ऱु वेदत्तिऱ्कु पिरामाण्यम् स्ताबिक्कप् पट्टिरुक्किऱदु। इप्पॊऴुदो, रूबमुळ्ळदाग ऒप्पुक् कॊळ्ळप्पडुम् तेवदै ऐसुवर्यमुळ्ळदाल् ऒरे समयत्तिल् अनेग कर्माक्कळिल् सम्बन्दप्पट्ट हविस्कळै पुजिक्कलामॆऩ्ऱु इरुन्दालुम्, अप्पडियुम् विक्किरह मिरुप्पदाल् नम् मुदलियवर्गळैप् पोल अदुवुम् पिऱप्पु, इऱप्पु उळ्ळदु ऎऩ्ऱु एऱ्पडुमाऩ तिऩाल्, नित्यमाऩ सप्तत्तिऱ्कु नित्यमाऩ विषयत्तुडऩ् नित्यमाऩ सम्बन्दम् तोऩ्ऱुवदाल् वैदिगमाऩ सप्तत्तिल् ऎन्द पिरामाण्यम् इरुक्किऱदो, अदऱ्कु विरोदम् एऱ्पडुम् ऎऩ्ऱाल्।
नायमप्यस्ति विरोधः। कस्मात् ? अतः प्रभवात्। अत एव हि वैदिकाच्छब्दाद्देवादिकं जगत्प्रभवति ॥
ननु ‘जन्माद्यस्य यतः’ (ब्र. सू. १। १। २) इत्यत्र ब्रह्मप्रभवत्वं जगतोऽवधारितम् , कथमिह शब्दप्रभवत्वमुच्यते ? अपि च यदि नाम वैदिकाच्छब्दादस्य प्रभवोऽभ्युपगतः, कथमेतावता विरोधः शब्दे परिहृतः ? यावता वसवो रुद्रा आदित्या विश्वेदेवा मरुत इत्येतेऽर्था अनित्या एव, उत्पत्तिमत्त्वात्। तदनित्यत्वे च तद्वाचिनां वैदिकानां वस्वादिशब्दानामनित्यत्वं केन निवार्यते ? प्रसिद्धं हि लोके देवदत्तस्य पुत्र उत्पन्ने यज्ञदत्त इति तस्य नाम क्रियत इति। तस्माद्विरोध एव शब्द इति चेत् ,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इन्द विरोदमुम् किडैयादु। एऩ्? ‘अदिलिरुन्दु उण्डावदाल्’ अदिलिरुन्दे, वैदिगसप्तत् तिलिरुन्दे, तेवर् मुदलाऩ जगत् उण्डा यिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“इदऩ् जऩ्मम् मुदलियदु ऎदिलिरुन्दो” (सूत्रम्। १-१-२) ऎऩ्ऱ विडत्तिल् जगत्तिऱ्कु पिरह्मत्ति लिरुन्दु उण्डागुम् तऩ्मै तीर्माऩिक्कप्पट्टि रुक्किऱदे? इङ्गे सप्तत्तिलिरुन्दु उण्डागुम् तऩ्मै ऎप्पडि सॊल्लप्पडुगिऱदु। मेलुम्, वैदिग सप्तत्ति लिरुन्दु इदऩ् उत्पत्ति ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पट्टालुम्, इदऩाल् सप्तत्तिलुळ्ळ विरोदम् ऎप्पडि परिहरिक्कप् पडुगिऱदु? वसुक्कळ्, रुत्रर्गळ्, आदित्यर्गळ्, विसुवे तेवर्गळ्, मरुत्तुक्कळ् ऎऩ्ऱ इन्द विषयङ्गळ्, उत्पत्तियुळ्ळदाल् अनित्यमाऩवैगळे। अवैगळुक्कु अनित्यत्तऩ्मैयॆऩ्ऱाल्, अवैगळैच्चॊल्लुम् वैदिगमाऩ वसु मुदलिय सप्तङ्गळुक्कु एऱ्पडुम् अनित्यत्तऩ्मै ऎदऩाल् तडुक्क मुडियुम्? उलगत्तिल् तेवदत्तऩुक्कु पुत्तिरऩ् उण्डाऩालल्लवा अवऩुक्कु यक्ञदत्तऩ् ऎऩ्ऱ पॆयर् कॊडुक्कप्पडुगिऱदु? आगैयाल् सप्तत्तिल् विरोदम् ताऩ् ऎऩ्ऱाल्।
न। गवादिशब्दार्थसम्बन्धनित्यत्वदर्शनात्। न हि गवादिव्यक्तीनामुत्पत्तिमत्त्वे तदाकृतीनामप्युत्पत्तिमत्त्वं स्यात्। द्रव्यगुणकर्मणां हि व्यक्तय एवोत्पद्यन्ते, नाकृतयः। आकृतिभिश्च शब्दानां सम्बन्धः, न व्यक्तिभिः। व्यक्तीनामानन्त्यात्सम्बन्धग्रहणानुपपत्तेः। व्यक्तिषूत्पद्यमानास्वप्याकृतीनां नित्यत्वात् न गवादिशब्देषु कश्चिद्विरोधो दृश्यते। तथा देवादिव्यक्तिप्रभवाभ्युपगमेऽप्याकृतिनित्यत्वात् न कश्चिद्वस्वादिशब्देषु विरोध इति द्रष्टव्यम्। आकृतिविशेषस्तु देवादीनां मन्त्रार्थवादादिभ्यो विग्रहवत्त्वाद्यवगमादवगन्तव्यः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इल्लै को मुदलाऩ सप्तत्तिऱ्कुम्, अर्त्तत् तिऱ्कुमुळ्ळ सम्बन्दम् नित्यमायिरुप्पदु काणुवदाल्। को मुदलाऩ वियक्तिगळ् उत्पत्तियुळ्ळदायिरुप् पदिऩाल्, अदऩ् आगिरुदिगळुक्कुम् (जादिगळुक्कुम्) कूड उत्पत्तियुळ्ळ तऩ्मै इरुक्क वेण्डियदिल्लैये? तिरवियम्, कुणम्, किरियै इवैगळुडैय वियक्तिगळ् ताऩ् उण्डागिऩ्ऱऩ; जादिगळ् उण्डावदिल्लै। जादिगळुडऩ् ताऩ् सप्तङ्गळुक्कु सम्बन्दम्; वियक्तिग ळुडऩिल्लै। वियक्तिगळ् अऩन्दमाय् (कणक्कऱ्ऱदाय्) इरुप्पदाल्, अवैगळुडऩ् सम्बन्दत्तै किरहिप्पदु पॊरुन्दादु। वियक्तिगळ् उण्डाऩालुम् कूड जादिगळ् नित्यमायिरुप्पदिऩाल् को मुदलाऩ सप्तङ्गळिल् ऎव्विद विरोदमुमिल्लै। अप्पडिये तेवादिगळिऩ् वियक्तिगळुक्कु उत्पत्ति ऒप्पुक्कॊण्डालुम्गूड, जादि नित्यमायिरुप्पदाल्, वसु मुदलाऩ सप्तङ्गळिल् ऎव्विद विरोदमुमिल्लै ऎऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्। तेवादि कळिऩ् आगिरुदि विसेषम्। मन्दिरम् अर्त्तवादम् मुदलिय वैगळिलिरुन्दु विक्रहमुळ्ळ तऩ्मै मुदलियदु अऱियप्पडुवदाल्, अऱिन्दु कॊळ्ळवेण्डुम्।
स्थानविशेषसम्बन्धनिमित्ताश्च इन्द्रादिशब्दाः सेनापत्यादिशब्दवत्। ततश्च यो यस्तत्तत्स्थानमधिरोहति, स स इन्द्रादिशब्दैरभिधीयत इति न दोषो भवति। न चेदं शब्दप्रभवत्वं ब्रह्मप्रभवत्ववदुपादानकारणत्वाभिप्रायेणोच्यते। कथं तर्हि ? स्थिते वाचकात्मना नित्ये शब्दे नित्यार्थसम्बन्धिनि शब्दव्यवहारयोग्यार्थव्यक्तिनिष्पत्तिः ‘अतः प्रभवः’ इत्युच्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्दिरऩ् मुदलाऩ सप्तङ्गळ्, सेऩाबदि मुदलिय सप्तङ्गळैप् पोल, कुऱिप्पिट्ट स्ताऩत्तिऩ् सम्बन् दत्तै निमित्तमायुळ्ळवै। आगैयाल् यार् यार् अन्दन्द स्ताऩत्तिऱ्कु वरुगिऱारो, अवरवर् इन्दिरऩ् मुदलाऩ सप्तङ्गळिऩाल् सॊल्लप्पडुगिऱार् ऎऩ्बदिऩाल् तोषमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द सप्तत्तिलिरुन्दु उण्डागुम् तऩ्मै, पिरुह्मत्तिलिरुन्दु उण्डागुम् ‘तऩ्मैयैप्पोल, उबादाऩ कारणमॆऩ्ऱ अबिप्रायत्तिल् सॊल्लप् पडविल्लै। अप्पडियाऩाल् ऎप्पडि? अर्त्तत्तुडऩ् नित्यसम्बन्दमुळ्ळ नित्यमाऩसप्तम् सॊल्लुम् तऩ्मै युडऩिरुक्कैयिल्, सप्तत्तिऩाल् व्यवहारम् सॆय्यत् तगुदियुळ्ळ अर्त्तत्तिऩुडैय वियक्ति एऱ्पडुवदु “अदिलिरुन्दु उण्डावदु” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु।
कथं पुनरवगम्यते शब्दात्प्रभवति जगदिति ? प्रत्यक्षानुमानाभ्याम्; प्रत्यक्षं श्रुतिः, प्रामाण्यं प्रत्यनपेक्षत्वात्। अनुमानं स्मृतिः, प्रामाण्यं प्रति सापेक्षत्वात्। ते हि शब्दपूर्वां सृष्टिं दर्शयतः। ‘एत इति वै प्रजापतिर्देवानसृजतासृग्रमिति मनुष्यानिन्दव इति पितॄंस्तिरःपवित्रमिति ग्रहानाशव इति स्तोत्रं विश्वानीति शस्त्रमभिसौभगेत्यन्याः प्रजाः’ इति श्रुतिः। तथान्यत्रापि ‘स मनसा वाचं मिथुनं समभवत्’ (बृ. उ. १। २। ४) इत्यादिना तत्र तत्र शब्दपूर्विका सृष्टिः श्राव्यते;
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जगत् सप्तत्तिलिरुन्दु उण्डागिऱदॆऩ्ऱु ऎप्पडि तॆरिगिऱदु? ‘पिरत्यक्षत्तिऩालुम् अऩुमाऩत्तिऩालुम्’ पिरत्यक्षम् ऎऩ्बदु सुरुदि; पिरामाण्यत्तिऱ्काग ऎदैयुम् अबेक्षिक्काददिऩाल्, अऩुमाऩम् ऎऩ्बदु स्मिरुदि; पिरामाण्यत्तिऱ्काग अबेक्षैयुळ्ळदायिरुप्पदाल्, अव्विरण्डुम् सप्तत्तै मुऩ्ऩिट्टु स्रुष्टियैक् काट्टुगिऩ्ऱऩ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“पिरजाबदि एदे (इवर्गळ्) ऎऩ्ऱु तेवर्ग ळैयुम्, अस्रुक्रम् ऎऩ्ऱु मऩुष्यर्गळैयुम्, इन्दुक्कळ् ऎऩ्ऱु पित्रुक्कळैयुम्, तिर:पवित्रम् ऎऩ्ऱु किरहङ्गळैयुम्, आसुक्कळ् ऎऩ्ऱु स्तोत्तिरत्तैयुम् विसुवङ्गळ् ऎऩ्ऱु सस्तिरत्तैयुम्, अबिसौबग ऎऩ्ऱु मऱ्ऱ पिरजै कळैयुम् स्रुष्टित्तार्” ऎऩ्ऱु सुरुदि। अप्पडिये वेऱु इडत्तिलुम् ‘अवर् मऩसुडऩ् वाक्कै मिदुऩमागच् चॆय्दार्’ (पिरुहत् १-२-४) ऎऩ्बदु मुदलाऩदाल् आङ्गाङ्गु सप्तत्तै मुऩ्ऩिट्टु स्रुष्टि सॊल्लप् पडुगिऱदु।
स्मृतिरपि — ‘अनादिनिधना नित्या वागुत्सृष्टा स्वयंभुवा ।’(म॰भा॰ १२-२३२-२४) , ‘आदौ वेदमयी दिव्या यतः सर्वाः प्रवृत्तयः’(कू॰पु॰ २-२७) इति; उत्सर्गोऽप्ययं वाचः सम्प्रदायप्रवर्तनात्मको द्रष्टव्यः, अनादिनिधनाया अन्यादृशस्योत्सर्गस्यासम्भवात्; तथा ‘नाम रूपं च भूतानां कर्मणां च प्रवर्तनम् ।’, ‘वेदशब्देभ्य एवादौ निर्ममे स महेश्वरः’(म॰भा॰ १२-२३२-२६), (वि॰पु॰ १-५-६३) इति; ‘सर्वेषां तु स नामानि कर्माणि च पृथक् पृथक्। वेदशब्देभ्य एवादौ पृथक् संस्थाश्च निर्ममे’(म॰स्मृ॰ १-२१) इति च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऎल्ला पिरविरुत्तिगळुम् ऎदिलिरुन्दो, अन्द आदियुम् अन्दमुमिल्लाद नित्यमाऩ स्वयम् पिरगासमाऩ वेदस्वरूबमाऩ वाक्कु आरम्बत्तिल् स्वयम्बुविऩाल् वॆळियिडप्पट्टदु” ऎऩ्ऱस्मिरुदियुम् इन्द वाक्कै वॆळियिडुवदु ऎऩ्बदुम् सम्बिरदायत्तै पिरविरुत्ति सॆय्युम् तऩ्मैयॆऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्। आदियुम् अन्दमुमऱ्ऱु निगरऱ्ऱदायिरुप्पदऱ्कु (पुदिदाग) वॆळियि टुवदु सम्बविक्काददिऩाल् अप्पडिये, ‘पूदङ्गळुडैय पॆयर् रूबम् कर्माक्कळिल् पिरविरुत्ति इवैगळै वेदसप्तङ्गळिलिरुन्दे आदियिल् अन्द महेस्वरऩ् एऱ्पडुत्तिऩार्’ (मऩु १-२१) ऎऩ्ऱुम्, ‘ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुमे तऩित्तऩिये पॆयर्गळैयुम्, कर्माक्कळैयुम् तऩित्तऩि रूबङ्गळैयुम्, वेदसप्तङ्गळिलिरुन्दे आदियिल् अवर् एऱ्पडुत्तिऩार्’ ऎऩ्ऱुम्।
अपि च चिकीर्षितमर्थमनुतिष्ठन् तस्य वाचकं शब्दं पूर्वं स्मृत्वा पश्चात्तमर्थमनुतिष्ठतीति सर्वेषां नः प्रत्यक्षमेतत्। तथा प्रजापतेरपि स्रष्टुः सृष्टेः पूर्वं वैदिकाः शब्दा मनसि प्रादुर्बभूवुः, पश्चात्तदनुगतानर्थान्ससर्जेति गम्यते। तथा च श्रुतिः ‘स भूरिति व्याहरत् स भूमिमसृजत’ (तै. ब्रा. २। २। ४। २) इत्येवमादिका भूरादिशब्देभ्य एव मनसि प्रादुर्भूतेभ्यो भूरादिलोकान्सृष्टान्दर्शयति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, सॆय्य उत्तेसिक्कुम् विषयत्तैच् चॆय्गिऱवऩ् मुदलिल् अदैच् चॊल्लक्कूडिय सप्तत्तै निऩैत्तुक्कॊण्डु पिऱगु अन्द विषयत्तैच् चॆय्गिऱाऩ् ऎऩ्ऱ इदु नम् ऎल्लोरुक्कुम् नेरिल् तॆरिन्ददु। अप्पडिये, स्रुष्टिक्किऱ पिरजाबदिक्कुम् स्रुष्टिप्पदऱ्कु मुऩ्ऩाल् वेदत्तिलुळ्ळ सप्तङ्गळ् मऩसिल् तोऩ्ऱिऩ; पिऱगु अवैगळै अऩुसरित्तदाऩ पदार्त्तङ्गळै स्रुष्टि सॆय्दार् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। अप्पडिये ‘अवर् पू : ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩार्, पूमियै स्रुष्टित्तार्’ (तैत्तिरीय पिराह्मणम् २-२-४-२) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदियुम् मऩसिल् तोऩ्ऱिऩ। पू मुदलाऩ सप्तङ्गळिलिरुन्दे पूमि मुदलाऩ लोगङ्गळ् स्रुष्टिक्कप्पट्टवैगळाग काट्टुगिऱदु।
किमात्मकं पुनः शब्दमभिप्रेत्येदं शब्दप्रभवत्वमुच्यते ? स्फोटम् इत्याह। वर्णपक्षे हि तेषामुत्पन्नप्रध्वंसित्वान्नित्येभ्यः शब्देभ्यो देवादिव्यक्तीनां प्रभव इत्यनुपपन्नं स्यात्। उत्पन्नप्रध्वंसिनश्च वर्णाः, प्रत्युच्चारणमन्यथा चान्यथा च प्रतीयमानत्वात्। तथा ह्यदृश्यमानोऽपि पुरुषविशेषोऽध्ययनध्वनिश्रवणादेव विशेषतो निर्धार्यते — ‘देवदत्तोऽयमधीते, यज्ञदत्तोऽयमधीते’ इति। न चायं वर्णविषयोऽन्यथात्वप्रत्ययो मिथ्याज्ञानम् , बाधकप्रत्ययाभावात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎन्द स्वरूबत्तैयुडैय सप्तत्तै अबिप्पि रायप्पट्टु इन्द सप्तङ्गळिलिरुन्दु उण्डागुम् तऩ्मै सॊल्लप्पडुगिऱदु? ‘स्पोडम्’ ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्। वर्णम् ऎऩ्ऱ पक्षत्तिलो, अवैगळुक्कु (वर्णङ् गळुक्कु) उण्डागि नासमडैयुम् तऩ्मैयिरुप्पदाल् नित्यमायुळ्ळ सप्तङ्गळिलिरुन्दु तेवादिव्यक्तिगळुक्कु उत्पत्ति ऎऩ्बदु पॊरुत्तमागादु। ऒव्वॊरु उच्चरिप्पिलुम् वेऱु वेऱागवे तोऩ्ऱुवदाल्, वर्णङ्गळ् उण्डागि नसिक्कुम् तऩ्मैयुडैयवैगळ्। अप्पडिये, पुरुषऩ् कुऱिप्पिट्टुत् तॆरियामलिरुन्दालुम् अत्ययऩत्वऩियै केट्पदिलिरुन्दे इन्द तेवदत्तऩ् अत्ययऩम् सॆय्गिऱाऩ्, इन्द यक्ञदत्तऩ् अत्ययऩम् सॆय्गिऱाऩ्, ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिट्टु तीर्माऩिक्क मुडिगिऱदु। वर्ण विषयमाग इन्द वॆव्वेऱाग तोऩ्ऱुवदु मित्यैयाऩ अक्ञाऩमिल्लै, इदै पादिक्कक्कूडिय ञाऩमिल्लाददिऩाल्।
न च वर्णेभ्योऽर्थावगतिर्युक्ता। न ह्येकैको वर्णोऽर्थं प्रत्याययेत् , व्यभिचारात्। न च वर्णसमुदायप्रत्ययोऽस्ति, क्रमवत्वाद्वर्णानाम्। पूर्वपूर्ववर्णानुभवजनितसंस्कारसहितोऽन्त्यो वर्णोऽर्थं प्रत्याययिष्यतीति यद्युच्येत, तन्न। सम्बन्धग्रहणापेक्षो हि शब्दः स्वयं प्रतीयमानोऽर्थं प्रत्याययेत् , धूमादिवत्। न च पूर्वपूर्ववर्णानुभवजनितसंस्कारसहितस्यान्त्यवर्णस्य प्रतीतिरस्ति, अप्रत्यक्षत्वात्संस्काराणाम्। कार्यप्रत्यायितैः संस्कारैः सहितोऽन्त्यो वर्णोऽर्थं प्रत्याययिष्यतीति चेत् , न। संस्कारकार्यस्यापि स्मरणस्य क्रमवर्तित्वात्। तस्मात्स्फोट एव शब्दः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वर्णङ्गळिलिरुन्दु अर्त्तञाऩम् एऱ्पडुगिऱ तॆऩ्बदुम् उसिदमिल्लै। ऒव्वॊरु वर्णमुम् अर्त्तत्तै अऱिविक्कादु, वियबिसरिप्पदाल्, वर्णङ् गळुक्कुळ् वरिसैयिरुप्पदाल् वर्णङ्गळुडैय समुदा यत्तिलिरुन्दु ञाऩमुम् इल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुऩ् मुऩ् उळ्ळ वर्णत्तिऩ् अऩुबवत्तिऩाल् एऱ्पडुम् संस्कारत्तुडऩ् कूडियुळ्ळ कडैसि वर्णम् अर्त्तत्तै अऱिविक्कुम् ऎऩ्ऱु सॊल्वदाऩाल्, अदु सरियल्ल। सम्बन्दत्तै किरहिप्पदै अबेक्षित्तु अल्लवा सप्तम् ताऩ् तोऩ्ऱिक्कॊण्डु अर्त्तत्तै अऱिविक्कुम्, पुगै मुदलियदु पोल। मुऩ् मुऩ् उळ्ळ वर्णत्तिऩ् अऩुबवत्तिऩाल् एऱ्पडुम् समस्कारत् तुडऩ् कूडिऩदाग कडैसि वर्णत्तिऩ् तोऱ्ऱम् किडैयादु। संस्कारङ्गळुक्कु पिरत्यक्षत्तऩ्मैयिल् लाददिऩाल् कार्यत्तिऩाल् अऱिविक्कप्पडुम् संस्कारङ् गळुडऩ् कूडिऩ कडैसि वर्णम् अर्त्तत्तैत् तॆरिविक् कलामेयॆऩ्ऱाल्, सरियल्ल; संस्कारत्तिऩ् कार्यमाऩ स्मरणत्तिऱ्कुम् वरिसैयायिरुक्कुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्। आगैयाल् सप्तम् ऎऩ्बदु स्पोडम्दाऩ्।
स चैकैकवर्णप्रत्ययाहितसंस्कारबीजेऽन्त्यवर्णप्रत्ययजनितपरिपाके प्रत्ययिन्येकप्रत्ययविषयतया झटिति प्रत्यवभासते। न चायमेकप्रत्ययो वर्णविषया स्मृतिः। वर्णानामनेकत्वादेकप्रत्ययविषयत्वानुपपत्तेः। तस्य च प्रत्युच्चारणं प्रत्यभिज्ञायमानत्वान्नित्यत्वम् , भेदप्रत्ययस्य वर्णविषयत्वात्। तस्मान्नित्याच्छब्दात्स्फोटरूपादभिधायकात्क्रियाकारकफललक्षणं जगदभिधेयभूतं प्रभवतीति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदु (स्पोडम्) ऒव्वॊरु वर्णत्तिऩ् अऱिविऩाल् एऱ्पट्ट संस्कारङ्गळै पीजमायुडैय तुम् कडैसि वर्णत्तिऩ् अऱिविऩाल् एऱ्पट्ट परिबागत् तैयुडैयदुमाऩ पिरत्ययीयिऩिडत्तिल् (मऩसिल्) ऒरे अऱिवै विषयमुळ्ळदाग उडऩे पिरगासिक्किऱदु। इन्द ऒरे अऱिवु वर्णङ्गळै विषयमायुळ्ळ स्मिरुदियल्ल; वर्णङ्गळ् अनेगमायिरुप्पदाल् अवैगळुक्कु ऒरे अऱिविल् विषयमायिरुप्पदु पॊरुन्दाददाल्, अन्द स्पोडम् उच्चारणम्दोऱुम् निऩैवुऱुत्तप्पडुवदाल् नित्यम् वॆव्वेऱागत् तोऩ्ऱुवदु वर्णत्तैप् पऱ्ऱियदु। आगैयाल् (अर्त्तत्तै) सॊल्गिऱदाय् स्पोड रूबमायुळ्ळ नित्यमाऩ सप्तत्तिलिरुन्दु किरियै कारगम् पलऩ् ऎऩ्ऱ लक्षणमुडैय सॊल्लुक्कु विषय मायुळ्ळ जगत् उण्डागिऱदु ऎऩ्ऱु।
‘वर्णा एव तु शब्दः’ इति भगवानुपवर्षः। ननूत्पन्नप्रध्वंसित्वं वर्णानामुक्तम्; तन्न। त एवेति प्रत्यभिज्ञानात्। सादृश्यात्प्रत्यभिज्ञानं केशादिष्विवेति चेत् , न। प्रत्यभिज्ञानस्य प्रमाणान्तरेण बाधानुपपत्तेः। प्रत्यभिज्ञानमाकृतिनिमित्तमिति चेत् , न। व्यक्तिप्रत्यभिज्ञानात्। यदि हि प्रत्युच्चारणं गवादिव्यक्तिवदन्या अन्या वर्णव्यक्तयः प्रतीयेरन् , तत आकृतिनिमित्तं प्रत्यभिज्ञानं स्यात्। न त्वेतदस्ति। वर्णव्यक्तय एव हि प्रत्युच्चारणं प्रत्यभिज्ञायन्ते। द्विर्गोशब्द उच्चारितः — इति हि प्रतिपत्तिः; न तु द्वौ गोशब्दाविति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“वर्णङ्गळेदाऩ् सप्तम्” ऎऩ्ऱु पगवाऩ् उबवर्षर् सॊल्गिऱार्। वर्णङ्गळुक्कु उण्डागिनसिक् कुम् तऩ्मैयुण्डॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदेयॆऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल, अवैगळेदाऩ् ऎऩ्ऱु पिरत्यबिक्ञैयि रुप्पदाल्। ऒरे मादिरियिरुप्पदाल् पिरत्यबिक्ञाऩम्, केसम् मुदलियवैगळिल् पोल, ऎऩ्ऱाल् सरियल्ल; पिरत्यबिक्ञाऩत्तिऱ्कु वेऱु पिरमाणत्तिऩाल् पादिक्कप् पडुवदु किडैयाददिऩाल्, आगिरुदियै (जादियै) निमित्तमायुडैयदु पिरत्यबिक्ञाऩम् ऎऩ्ऱाल् सरियल्ल। वियक्तिक्के पिरत्यबिक्ञाऩमिरुप्पदाल् को मुदलाऩ वियक्तिगळैप्पोल, ऒव्वॊरु उच्चारणत्तिलुम् वॆव्वेऱु वर्णवियक्तिगळ् तोऩ्ऱुमेयाऩाल्, आगिरुदियै निमित्तमायुळ्ळदाग पिरत्यबिक्ञाऩम् इरुक्कलाम्। इदुवोयिल्लै; वर्णवियक्तिगळ्दाऩ् ऒव्वॊरु उच्चारणत्तिलुम् अऱियप्पडुगिऱदु। ‘को’ ऎऩ्ऱ सप्तम् इरण्डुदरम् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु ऎऩ्ऱु अऱिवु एऱ्पडुगिऱदे तविर इरण्डु को सप्तङ्गळ् सॊल्लप्पट्टऩ ऎऩ्ऱु अल्ल।
ननु वर्णा अप्युच्चारणभेदेन भिन्नाः प्रतीयन्ते, देवदत्तयज्ञदत्तयोरध्ययनध्वनिश्रवणादेव भेदप्रतीतेरित्युक्तम्। अत्राभिधीयते — सति वर्णविषये निश्चिते प्रत्यभिज्ञाने, संयोगविभागाभिव्यङ्ग्यत्वाद्वर्णानाम् , अभिव्यञ्जकवैचित्र्यनिमित्तोऽयं वर्णविषयो विचित्रः प्रत्ययः, न स्वरूपनिमित्तः। अपि च वर्णव्यक्तिभेदवादिनापि प्रत्यभिज्ञानसिद्धये वर्णाकृतयः कल्पयितव्याः। तासु च परोपाधिको भेदप्रत्यय इत्यभ्युपगन्तव्यम्। तद्वरं वर्णव्यक्तिष्वेव परोपाधिको भेदप्रत्ययः, स्वरूपनिमित्तं च प्रत्यभिज्ञानम् — इति कल्पनालाघवम्। एष एव च वर्णविषयस्य भेदप्रत्ययस्य बाधकः प्रत्ययः, यत्प्रत्यभिज्ञानम्। कथं ह्येकस्मिन्काले बहूनामुच्चारयतामेक एव सन् गकारो युगपदनेकरूपः स्यात् — उदात्तश्चानुदात्तश्च स्वरितश्च सानुनासिकश्च निरनुनासिकश्चेति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उच्चरिप्पदिलुळ्ळ पेदत्तिऩाल् वर्णङ्गळुम् वेऱुबट्टदागत् तॆरिगिऩ्ऱऩ, तेवदत्तऩ् यक्ञदत्तऩ् इवर्गळुडैय अत्ययऩत्वऩियैक् केट्पदिऩालेये वेऱ्ऱुमै तॆरिवदाल् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदे ऎऩ्ऱाल्, अव्विषयत्तिल् सॊल्गिऱोम्। वर्ण विषयमाऩ पिरत्यबिक्ञाऩम् (अदुदाऩ् इदु ऎऩ्ऱु) निच्चयमायिरुप्पदिऩाल्, वर्णङ्गळुक्कु (उच्चरिप्पु स्ताऩङ्गळुडैय) सेर्क्कै, विलगुदल् इवैगळाल् वॆळिप्पडवेण्डिय तऩ्मैयिरुप्पदाल्, वॆळिप्पडुत् तुबवैगळिलुळ्ळ वित्यासत्तै निमित्तमाय्क्कॊण्डु वर्णविषयमाऩ वित्यासमुळ्ळ तोऱ्ऱम्; (वर्णङ् गळिऩ्) स्वरूबत्तै निमित्तमाय्क् कॊण्डदल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, वर्ण वियक्तिगळुक्कुळ् पेद मुण् डॆऩ्ऱु सॊल्गिऱवऩाल्गूड, पिरत्यबिक्ञाऩम् सित्तिप् पदऱ्काग वर्णङ्गळुक्कु आगिरुदिगळ् कल्बिक्कप्पड वेण्डुम्; अवैगळिलुम् वेऱु उबादिगळाल् वेऱ्ऱु मैयिऩ् तोऱ्ऱमॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्ळवेण्डुम्। अदैविड, वर्णवियक्तिगळिलेये ताऩ् वेऱु उबादिगळाल् वेऱ्ऱुमैयिऩ् तोऱ्ऱम्, स्वरूबत्तै निमित्तमायुळ्ळदु पिरत्य पिक्ञाऩम्, ऎऩ्ऱु कल्बिप्पदु न्यायमागुम्। पिरत्य पिक्ञाऩम् ऎऩ्बदु ऎदुवो, अदुवेदाऩ् वर्ण विषयमाऩ वेऱ्ऱुमैत् तोऱ्ऱत्तिऱ्कु पादगमायुळ्ळदु। ऒरे समयत्तिल् अनेगम् पेर्गळ् उच्चरिक्कुम् पोदु ऒऩ्ऱागवेयिरुक्किऱ ‘क’ ऎऩ्ऱ अक्षरम् ऒरे समयत्तिल् उदात्तम् (सादारणमाय्), अऩुदात्तम् (तणित्तु), स्वरिदम् (उयर्त्ति), साऩुनासिगम् (मूक्कु सम्बन्दित्तु), निरऩुनासिगम् (मूक्कु सम्बन्दमऩ्ऩियिल्), ऎऩ्ऱु पलविदमाऩ रूबत्तुडऩ् ऎप्पडि इरुक्क मुडियुम्?
अथवा ध्वनिकृतोऽयं प्रत्ययभेदो न वर्णकृत इत्यदोषः। कः पुनरयं ध्वनिर्नाम ? यो दूरादाकर्णयतो वर्णविवेकमप्रतिपद्यमानस्य कर्णपथमवतरति; प्रत्यासीदतश्च पटुमृदुत्वादिभेदं वर्णेष्वासञ्जयति। तन्निबन्धनाश्चोदात्तादयो विशेषाः, न वर्णस्वरूपनिबन्धनाः, वर्णानां प्रत्युच्चारणं प्रत्यभिज्ञायमानत्वात्। एवं च सति सालम्बना उदात्तादिप्रत्यया भविष्यन्ति। इतरथा हि वर्णानां प्रत्यभिज्ञायमानानां निर्भेदत्वात्संयोगविभागकृता उदात्तादिविशेषाः कल्प्येरन्। संयोगविभागानां चाप्रत्यक्षत्वान्न तदाश्रया विशेषाः वर्णेष्वध्यवसातुं शक्यन्त इत्यतो निरालम्बना एव एते उदात्तादिप्रत्ययाः स्युः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु इन्द अऱियप्पडुवदिलुळ्ळ पेदम् त्वऩियिऩाल् एऱ्पट्टदु। वर्णत्तिऩाल् एऱ्पट्ट तिल्लै, ऎऩ्बदाल् तोषमिल्लै। अप्पडियाऩाल्, इन्द त्वऩि ऎऩ्बदु ऎऩ्ऩ? तूर विरुन्दु केट्टुक्कॊण्डु र्णङ्गळिऩ्ऩदॆऩ्ऱु अऱियामल् इरुप्पवऩुक्कु ऎदुगादिल् विऴुगिऱदो, समीबत्तिल् वरुबवऩुक्कु स्पष्टमायिरुक्किऱदु। मॆदुवायिरुक्किऱदु ऎऩ्बदु मुदलाऩ पेदत्तै वर्णङ्गळिल् सेर्त्तु विडुगिऱदो, अदु। अदैक् कारणमागवुडैयदुदाऩ् उदात्तम् मुदलाऩ वित्यासङ्गळ्, वर्णङ्गळिऩ् स्वरूबत्तैक् कारणमायुडैयवै अल्ल, ऒव्वॊरु उच्चारणत् तिलुम् वर्णङ्गळुक्कु अदुदाऩ् इदु ऎऩ्ऱु अऱियप्पडुम् तऩ्मैयिरुप्पदाल्, इव्विदमिरुन्दाल् ताऩ् उदात्तम् मुदलिय तोऱ्ऱङ्गळ् आलम्बऩम् (पिडिप्पु) उळ्ळदाग इरुक्कुम्। अप्पडियिल्लैयाऩाल्, अदुदाऩ् इदु ऎऩ्ऱु अऱियप्पडुगिऱ वर्णङ्गळुक्कुळ् वेऱ्ऱुमैयिल् लाददिऩाल्, उदात्तम् मुदलिय वित्तियासङ्गळ् सेर्क्कै विलगुदल् इवैगळाल् एऱ्पडुगिऩ्ऱऩवॆऩ्ऱु कल्बिक्क वेण्डुम्। सेर्क्कै विलगुदल् ऎऩ्बदो पिरत्यक्षमायिल्लाददिऩाल्, अवैगळै आसिरयित्त वित्तियासङ्गळै वर्णङ्गळिल् कॊण्डु वैप्पदु मुडियादॆऩ्ऱु कारणत्तिऩाल् इन्द उदात्तम् मुदलाऩ अऱिवुगळ् आलम्बऩमऱ्ऱवैगळाग एऱ्पडुम्।
अपि च नैवैतदभिनिवेष्टव्यम् — उदात्तादिभेदेन वर्णानां प्रत्यभिज्ञायमानानां भेदो भवेदिति। न ह्यन्यस्य भेदेनान्यस्याभिद्यमानस्य भेदो भवितुमर्हति। न हि व्यक्तिभेदेन जातिं भिन्नां मन्यन्ते। वर्णेभ्यश्चार्थप्रतीतेः सम्भवात् स्फोटकल्पनानर्थिका। न कल्पयाम्यहं स्फोटम् , प्रत्यक्षमेव त्वेनमवगच्छामि, एकैकवर्णग्रहणाहितसंस्कारायां बुद्धौ झटिति प्रत्यवभासनादिति चेत् , न। अस्या अपि बुद्धेर्वर्णविषयत्वात्। एकैकवर्णग्रहणोत्तरकाला हीयमेका बुद्धिर्गौरिति समस्तवर्णविषया, नार्थान्तरविषया। कथमेतदवगम्यते ? यतोऽस्यामपि बुद्धौ गकारादयो वर्णा अनुवर्तन्ते, न तु दकारादयः। यदि ह्यस्या बुद्धेर्गकारादिभ्योऽर्थान्तरं स्फोटो विषयः स्यात् , ततो दकारादय इव गकारादयोऽप्यस्या बुद्धेर्व्यावर्तेरन्। न तु तथास्ति। तस्मादियमेकबुद्धिर्वर्णविषयैव स्मृतिः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, उदात्तम् मुदलिय पेदत्तिऩाल् इदुदाऩ् अदु ऎऩ्ऱु अऱियप्पडुगिऱ वर्णङ्गळुक्कुम् पेदम् एऱ्पडुम् ऎऩ्ऱ इदिल् पिडिवादम् कूडादु। ऒऩ्ऱिऩ् पेदत्तिऩाल् पेदप्पडामल् इरुक्कुम् वेऱॊऩ्ऱुक्कुम् पेदम् एऱ्पडुमॆऩ्बदु उसिदमिल्लै वियक्ति पेदप्पडुवदाल् जादियुम् पेदप्पट्टदु ऎऩ्ऱु निऩैप्पदिल्लैयल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, वर्णङ्गळिलिरुन्दु अर्त्तम् तोऩ्ऱुवदु सम्बविप्पदाल्, स्पोडत्तै कल्बिप्पदु पिरयोजऩ मऱ्ऱदु। ‘नाऩ् स्पोडत्तैक् कल्बिक्कविल्लै, इदै पिरत्यक्षमागवे अऱिगिऱेऩ्, ऒव्वॊरु वर्णत्तैयुम् किरहिप्पदिऩाल् एऱ्पडुम् संस्कारत्तुडऩ्गूडिय पुत्तियिल् उडऩे पिरगासिक्किऱबडियाल्’ ऎऩ्ऱाल् अप्पडियल्ल, इन्द पुत्तिक्कुम् वर्णङ्गळे विषयमाऩदाल् ऒव्वॊरु वर्णत्तैयुम् किरगित्तदऱ्कु मेलुळ्ळ कालत्तिलल्लवा ऎल्ला वर्णङ्गळैयुम् विषयमायुळ्ळ ‘को’ ऎऩ्ऱ इन्द ऒरे पुत्ति? वेऱु विषयत्तै विषयमायुळ्ळदल्ल। इदु ऎप्पडि अऱियप्पडुगिऱदु? ऎदऩाल्, इन्द पुत्तियिलुम्गूड ‘क’ मुदलिय वर्णङ्गळ् कूडवे वरुगिऩ्ऱऩवे तविर ‘त’ मुदलियवै वरुवदिल्लै। ‘क’ मुदलियवैगळैविड वेऱायुळ्ळ पदार्त्तऩमाऩ स्पोडम् इन्द पुत्तिक्कु विषयमागुमेयाऩाल्, अप्पॊऴुदु ‘त’ मुदलियवै कळैप् पोलवे ‘क’ मुदलियवैगळुम् इन्द पुत्तियिलिरुन्दु विलगिविडुम्। अप्पडियोयिल्लै। आगैयाल् इन्द ऒऩ्ऱायिरुक्कुम् पुत्ति वर्णङ्गळैये विषयमायुळ्ळ स्मिरुदि।
नन्वनेकत्वाद्वर्णानां नैकबुद्धिविषयतोपपद्यत इत्युक्तम् , तत्प्रति ब्रूमः — सम्भवत्यनेकस्याप्येकबुद्धिविषयत्वम् , पङ्क्तिः वनं सेना दश शतं सहस्रमित्यादिदर्शनात्। या तु गौरित्येकोऽयं शब्द इति बुद्धिः, सा बहुष्वेव वर्णेष्वेकार्थावच्छेदनिबन्धना औपचारिकी वनसेनादिबुद्धिवदेव। अत्राह — यदि वर्णा एव सामस्त्येन एकबुद्धिविषयतामापद्यमानाः पदं स्युः, ततो जारा राजा कपिः पिक इत्यादिषु पदविशेषप्रतिपत्तिर्न स्यात्; त एव हि वर्णा च प्रत्यवभासन्त इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वर्णङ्गळ् पलवागविरुप्पदाल् ऒरु पुत्तिक्कु विषयमाग इरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दादु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदेयॆऩ्ऱाल्, अदऱ्कु पदिल् सॊल्गि ऱोम्; पलवाग इरुप्पदऱ्कुम् ऒरु पुत्तिक्कु विषयमागुम् तऩ्मै सम्बविक्कुम्, वरिसै, काडु, सेऩै, पत्तु, नूऱु, आयिरम् ऎऩ्बदु मुदलाऩदु काणप्पडुवदाल्, ‘को’ ऎऩ्ऱ इन्द सप्तम् ऒऩ्ऱु ऎऩ्ऱ पुत्ति ऎदुवो, अदुवुम् पल वर्णङ्गळिल् ऒरे अर्त्तत्तै कुऱिप्पिडुवदु कारणमाय् उबसारमाग एऱ्पडुवदुदाऩ्, काडु, सेऩै मुदलियदैप् पोल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु सॊल्गिऱाऩ्; वर्णङ्गळ् ताऩ् सेर्न्दु ऒरे पुत्तिक्कु विषयमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैन्दु पदमागुमाऩाल्, अप्पॊऴुदु जारा, राजा, कबि पिग ऎऩ्बदु मुदलाऩवैगळिल् पदविषयमाग वित्तियास ञाऩम् एऱ्पडक्कूडादु; एऩॆऩ्ऱाल् अदे वर्णङ्गळ् ताऩे इङ्गेयुम्, अङ्गेयुम् वॆव्वेऱु इडङ्गळिल् तॆरिगिऩ्ऱऩ, ऎऩ्ऱु।
अत्र वदामः — सत्यपि समस्तवर्णप्रत्यवमर्शे यथा क्रमानुरोधिन्य एव पिपीलिकाः पङ्क्तिबुद्धिमारोहन्ति, एवं क्रमानुरोधिन एव हि वर्णाः पदबुद्धिमारोक्ष्यन्ति। तत्र वर्णानामविशेषेऽपि क्रमविशेषकृता पदविशेषप्रतिपत्तिर्न विरुध्यते। वृद्धव्यवहारे चेमे वर्णाः क्रमाद्यनुगृहीता गृहीतार्थविशेषसम्बन्धाः सन्तः स्वव्यवहारेऽप्येकैकवर्णग्रहणानन्तरं समस्तप्रत्यवमर्शिन्यां बुद्धौ तादृशा एव प्रत्यवभासमानास्तं तमर्थमव्यभिचारेण प्रत्याययिष्यन्तीति वर्णवादिनो लघीयसी कल्पना। स्फोटवादिनस्तु दृष्टहानिः, अदृष्टकल्पना च। वर्णाश्चेमे क्रमेण गृह्यमाणाः स्फोटं व्यञ्जयन्ति स स्फोटोऽर्थं व्यनक्तीति गरीयसी कल्पना स्यात् ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अव्विषयत्तिल् सॊल्गिऱोम्; ऎल्लावर्णङ् गळुम् वन्दिरुन्द पोदिलुम्, ऎप्पडि ऒरु वरिसैयै अऩुसरित्तुप् पोगिऱ ऎऱुम्बुगळे पङ्ग्ति (वरिसै) ऎऩ्ऱ ऎण्णत्तै अडैगिऩ्ऱऩवो, अप्पडिये वरिसैयै अऩुसरिक्कुम् वर्णङ्गळे पदम् ऎऩ्ऱ ऎण्णत्तै अडैयुम्। अङ्गे वर्णङ्गळुक्कुळ् वित्तियास मिल्लैयाऩालुम् किरमत्तिलुळ्ळ विसेषत् तिऩाल् एऱ्पडुम् पदङ्गळुक्कुळ् विसेषत्तोऱ्ऱम् विरुत्तमिल्लै। पॆरियोर्गळुडैय व्यवहारत्तिलुम् इन्द वर्णङ्गळ् किरमम् मुदलियदुडऩ् सेर्न्दु कुऱिप्पिट्ट अर्त्तत्तुडऩ् सम्बन्दमुळ्ळदाग किरहिक्कप् पट्टिरुप्पवैगळ्, तऩ्ऩुडैय वियवहा रत्तिलुम् ऒव्वॊरु वर्णत्तै किरहित्त पिऱ्पाडु ऎल्ला वऱ्ऱैयुम् तऴुवियुळ्ळ पुत्तियिल् अव्विदमागवे तोऩ्ऱुबवैगळ् अन्दन्द अर्त्तत्तै तवऱामल् अऱिविक्किऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱुळ्ळ वर्णत्तै सॊल्लुगिऱव रुडैय कल्बऩै लगुवाऩदु स्पोडवादिक्कोगाण् पदै विडुवदु, काणाददऱ्कुक् कल्बऩै ऎऩ्ऱु एऱ्पडु किऱदु; इन्द वर्णङ्गळ् वरिसैयाग किरहिक्कप् पडुबवैगळ् स्पोडत्तै वॆळिप्पडुत्तु किऩ्ऱऩ, अन्द स्पोडम् अर्त्तत्तै वॆळिप्पडुत्तुगिऱदु ऎऩ्ऱ कल्बऩै मिगवुम् पॆरिदु (अवसियमिल्लाददु)।
अथापि नाम प्रत्युच्चारणमन्येऽन्ये वर्णाः स्युः, तथापि प्रत्यभिज्ञालम्बनभावेन वर्णसामान्यानामवश्याभ्युपगन्तव्यत्वात् , या वर्णेष्वर्थप्रतिपादनप्रक्रिया रचिता सा सामान्येषु सञ्चारयितव्या। ततश्च नित्येभ्यः शब्देभ्यो देवादिव्यक्तीनां प्रभव इत्यविरुद्धम् ॥ २८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऒव्वॊरु उच्चारणत्तिलुम् वर्णङ्गळ् वेऱु वेऱु ताऩ् ऎऩ्ऱेयिरुन्दालुम्गूड, अप्पडियुम् (अदु ताऩ् इदु ऎऩ्ऱ) पिरत्यबिक्ञैक्कु पिडिप्पाग वर्ण सामाऩ्यङ्गळ् (जादिगळ्) अवसियम् ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डियदायिरुप्पदाल्, वर्णङ्गळ् विषयत्तिल् अर्त्तत्तै ऎडुत्तुक्काट्टुम्मुऱै ऎदु सॊल्लप् पट्टदो, अदु सामाऩ्यङ्गळिल् (जादिगळिल्) ऎडुत्तुक्कॊळ्ळवेण्डियदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् नित्यमायुळ्ळ सप्तङ्गळिलिरुन्दु तेवादि वियक्तिगळुक्कु उत्पत्ति ऎऩ्बदु विरुत्त मिल्लै।
अत एव च नित्यत्वम् ॥ २९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अद एव स नित्यत्वम् ॥ २९ ॥
स्वतन्त्रस्य कर्तुरस्मरणादिभिः स्थिते वेदस्य नित्यत्वे देवादिव्यक्तिप्रभवाभ्युपगमेन तस्य विरोधमाशङ्क्य ‘अतः प्रभवात्’ इति परिहृत्य इदानीं तदेव वेदनित्यत्वं स्थितं द्रढयति — अत एव च नित्यत्वमिति। अत एव नियताकृतेर्देवादेर्जगतो वेदशब्दप्रभवत्वात् वेदशब्दनित्यत्वमपि प्रत्येतव्यम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्वदन्दिरमाग सॆय्दवर् स्मरिक्कप्पडविल्लै ऎऩ्बदु मुदलाऩ कारणङ्गळाल् वेदत्तिऱ्कु नित्यत् तऩ्मैयिरुन्द पोदिलुम्, तेवादिवियक्तिगळुक्कु उत्पत्तियॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदाल् अदऱ्कु विरोद मेऱ्पडुमो ऎऩ्ऱु सङ्गित्तु ‘अदिलिरुन्दु उण्डा वदाल्’ ऎऩ्ऱु परिहारम् सॊल्लिविट्टु, इप्पॊऴुदु निलैनिऱुत्तिय अन्द वेदत्तिऩ् नित्तियत्तऩ्मैयैये ‘इदिऩालेयुम्गूड नित्तियत् तऩ्मै’ ऎऩ्ऱु उऱुदिप् पडुत्तुगिऱार्। ‘इदऩालेये’ नियदमाऩ आगिरुदिगळै युडैय तेवर् मुदलिय जगत्तिऱ्कु वेदसप्तङ् गळिलिरुन्दु उत्पत्तियागुम् तऩ्मैयिरुप्पदाल्, वेद सप्तविषयत्तिल् नित्यत्तऩ्मैयुम् अऱियप्पड वेण्डियदु।
तथा च मन्त्रवर्णः — ‘यज्ञेन वाचः पदवीयमायन् तामन्वविन्दन्नृषिषु प्रविष्टाम्’ (ऋ. सं. १०। ७। ३) इति स्थितामेव वाचमनुविन्नां दर्शयति। वेदव्यासश्चैवमेव स्मरति — ‘युगान्तेऽन्तर्हितान्वेदान्सेतिहासान्महर्षयः। लेभिरे तपसा पूर्वमनुज्ञाताः स्वयंभुवा’ इति ॥ २९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये ‘यक्ञत्तिऩाल् (पुण्य कर्माविऩाल्) वाक्किऩुडैय (वेदत्तिऩुडैय) पदवीयत्तै (वऴियै अऱियक्कूडिय योक्कियदैयै) अडैन्दार्गळ्। रिषिगळिडम् पुगुन्दिरुन्द अदै अऩुसरित्तु अऱिन्दार्गळ्’ (रिक्सम्हिदै १०-७१-३) ऎऩ्ऱ मन्दिर वर्णम् एऱ्कऩवेयिरुन्द वाक्कैये अऩुसरित्तु अऱिन्ददागक् काट्टुगिऱदु। वेद वियासरुम् इव्विदमे ‘युगत्तिऩ् मुडिविल् मऱैन्दिरुन्द इदिहासङ्गळोडु कूडिय वेदङ्गळै महर्षिगळ् स्वयम्बुविऩाल् अऩुमदिक्कप्पट्टु तबसिऩाल् अडैन्दार्गळ्’ ऎऩ्ऱु स्मरिक्किऱार्गळ्।
समाननामरूपत्वाच्चावृत्तावप्यविरोधो दर्शनात्स्मृतेश्च ॥ ३० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समाननामरूबत्वाच्चाव्रुत्तावाप्य विरोदोदर्सनात्स्म्रुदेच्च ॥ ३० ॥
अथापि स्यात् — यदि पश्वादिव्यक्तिवद्देवादिव्यक्तयोऽपि सन्तत्यैवोत्पद्येरन् निरुध्येरंश्च, ततोऽभिधानाभिधेयाभिधातृव्यवहाराविच्छेदात्सम्बन्धनित्यत्वेन विरोधः शब्दे परिह्रियेत। यदा तु खलु सकलं त्रैलोक्यं परित्यक्तनामरूपं निर्लेपं प्रलीयते, प्रभवति चाभिनवमिति श्रुतिस्मृतिवादा वदन्ति, तदा कथमविरोध इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु इरुक्कलाम्: पसु मुदलाऩ वियक्ति कळैप्पोल तेवादि वियक्तिगळुम् तॊडर्न्दे उण्डागिऱार्गळ् नसिक्किऱार्गळ् ऎऩ्ऱु इरुन्दाल्, अप्पॊऴुदु सप्तम् अर्त्तम् सॊल्गिऱवऩ् ऎऩ्ऱु व्यवहारम् विट्टुप्पोगामलिरुप्पदाल्, सम्बन्दम् नित्यमाऩदिऩाल्, सप्त विषयमाऩ विरोदम् परिहरिक्कप्पडलाम्। आऩाल्, ऎप्पॊऴुदु मूऩ्ऱु उलगङ्गळ् ऎल्लामे नाम रूबङ्गळैविट्टु मिच्च मिल्लमल् पिरळयत्तैयडैगिऱदु। मऱुबडियुम् पुदिदागवे उण्डागिऱदु, ऎऩ्ऱु सुरुदि स्मिरुदिगळिलुळ्ळ वार्त्तैगळ् सॊल्गिऩ्ऱऩवो अप्पॊऴुदु विरोद मिल्लै ऎऩ्बदु ऎप्पडि?
तत्रेदमभिधीयते समाननामरूपत्वादिति। तदापि संसारस्यानादित्वं तावदभ्युपगन्तव्यम्। प्रतिपादयिष्यति चाचार्यः संसारस्यानादित्वम् — ‘उपपद्यते चाप्युपलभ्यते च’ (ब्र. सू. २। १। ३६) इति। अनादौ च संसारे यथा स्वापप्रबोधयोः प्रलयप्रभवश्रवणेऽपि पूर्वप्रबोधवदुत्तरप्रबोधेऽपि व्यवहारान्न कश्चिद्विरोधः, एवं कल्पान्तरप्रभवप्रलययोरपीति द्रष्टव्यम्। स्वापप्रबोधयोश्च प्रलयप्रभवौ श्रूयेते — ‘यदा सुप्तः स्वप्नं न कञ्चन पश्यत्यथास्मिन्प्राण एवैकधा भवति तदैनं वाक्सर्वैर्नामभिः सहाप्येति चक्षुः सर्वै रूपैः सहाप्येति श्रोत्रं सर्वैः शब्दैः सहाप्येति मनः सर्वैर्ध्यानैः सहाप्येति स यदा प्रतिबुध्यते यथाग्नेर्ज्वलतः सर्वा दिशो विस्फुलिङ्गा विप्रतिष्ठेरन्नेवमेवैतस्मादात्मनः सर्वे प्राणा यथायतनं विप्रतिष्ठन्ते प्राणेभ्यो देवा देवेभ्यो लोकाः’ (कौ. उ. ३। ३) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदु विषयत्तिल् इदु सॊल्लप्पडुगिऱदु: “समाऩ नामरूबमिरुप्पदिऩाल्” ऎऩ्ऱु। अप्पॊऴुदुम् संसारत्तिऱ्कु आदियिल्लैयॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्। संसारत्तिऱ्कु आदियिल्लैयॆऩ्बदै वियासासार्यरे, “पॊरुन्दुम् ताऩ् काणवुम्बडुगिऱदु” (सूत्रम् २-१-३६) ऎऩ्ऱु ऎडुत्तुक्काट्टप्पोगिऱार्। आदियऱ्ऱ संसारत्तिल्, तूक्कम् विऴिप्पुगळिल् पिरळयम् उत्पत्ति सॊल्लप्पट्टिरुन्दबोदिलुम्, मुऩ्ऩुळ्ळ विऴिप्पिल्बोल पिऩ्ऩुळ्ळ विऴिप्पिलुम् व्यवहार मिरुप्पदाल्, ऎव्विद विरोदमुमिल्लै। इप्पडिये मऱ्ऱ कल्बत्तिलुळ्ळ पिरळयमुम् उत्पत्तियुम् ऎऩ्ऱु अऱियवेण्डुम्। तूक्कदिलुम् विऴिप्पिलुम् ‘ऎप्पॊऴुदु तूङ्गुगिऱवऩ् ऎव्विद स्वप्ऩत्तैयुम् पार्प्पदिल् लैयो अप्पॊऴुदु इन्द पिराण ऩिडत्तिलेये ऒऩ्ऱाग आगिविडुगिऱाऩ्; अप्पॊऴुदु इदै (पिराणऩै) ऎल्ला नामङ्गळुडऩ् कूड वाक्कु अडैगिऱदु; ऎल्ला रूबङ्गळुडऩ् कण् अडैगिऱदु; ऎल्ला सप्तङ्गळुडऩ् कादु अडैगिऱदु; ऎल्ला ऎण्णङ्गळुडऩ् मऩस् अडैगिऱदु। अवऩ् ऎप्पॊऴुदु विऴित्तुक् कॊळ्गिऱाऩो, अप्पॊऴुदु ऎप्पडि ज्वलिक्किऱ अक्ऩियिलिरुन्दु ऎल्ला तिक्कुगळिलुम् : पॊऱिगळ् किळम्बुगिऩ्ऱऩवो अप्पडिये इन्द आत्माविलिरुन्दु ऎल्ला इन्दिरियङ्गळुम् अवैगळिऩ् स्ताऩङ्गळुक्कुत् तक्कबडि किळम्बुगिऩ्ऱऩ। इन्दिरियङ् गळिलिरुन्दु अबिमाऩि तेवर्गळुम् तेवर्ग ळिडमिरुन्दु लोगङ्गळ् (विषयङ्गळ्)’ (कौषीदगि ३-३) ऎऩ्ऱु पिरळयमुम् उऱ्पत्तियुम् सॊल्लप्पडुगिऩ्ऱऩ।
स्यादेतत् — स्वापे पुरुषान्तरव्यवहाराविच्छेदात्स्वयं च सुप्तप्रबुद्धस्य पूर्वप्रबोधव्यवहारानुसन्धानसम्भवादविरुद्धम्। महाप्रलये तु सर्वव्यवहारोच्छेदाज्जन्मान्तरव्यवहारवच्च कल्पान्तरव्यवहारस्यानुसन्धातुमशक्यत्वाद्वैषम्यमिति। नैष दोषः, सत्यपि सर्वव्यवहारोच्छेदिनि महाप्रलये परमेश्वरानुग्रहादीश्वराणां हिरण्यगर्भादीनां कल्पान्तरव्यवहारानुसन्धानोपपत्तेः। यद्यपि प्राकृताः प्राणिनो न जन्मान्तरव्यवहारमनुसन्दधाना दृश्यन्त इति, तथापि न प्राकृतवदीश्वराणां भवितव्यम्। यथा हि प्राणित्वाविशेषेऽपि मनुष्यादिस्तम्बपर्यन्तेषु ज्ञानैश्वर्यादिप्रतिबन्धः परेण परेण भूयान् भवन् दृश्यते। तथा मनुष्यादिष्वेव हिरण्यगर्भपर्यन्तेषु ज्ञानैश्वर्याद्यभिव्यक्तिरपि परेण परेण भूयसी भवतीत्येतच्छ्रुतिस्मृतिवादेष्वसकृदनुश्रूयमाणं न शक्यं नास्तीति वदितुम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु इरुक्कलाम्; तूक्कत्तिल् वेऱु मऩिद ऩुडैय व्यवहारम् विट्टुप्पोगाददिऩालुम्, ताऩागवे तूङ्गि ऎऴुन्दिरुन्दवऩुक्कु मुन्दिऩ विऴिप्पुक् कालत्तिलुळ्ळ व्यवहारत्तै निऩैत्तुप् पार्प्पदु सम्बविक्कुमाऩदिऩालुम् विरोदमिल्लै। महाप्पिरस यत्तिलो ऎल्ला व्यवहारमुम् विट्टुप्पोवदाल्, मुऩ् जऩ्मत्तिलुळ्ळ व्यवहारम्बोल मुऩ्गल्बत्ति लुळ्ळ व्यवहारत्तै निऩैत्तुप्पार्क्क मुडियाद तिऩालुम्, वित्तियासम् उण्डु, ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु तोषमिल्लै, ऎल्ला व्यवहारङ्गळै युम् पोक्कडिक्कक्कूडियदाग महाबिरळयम् इरुन्दालुम्, परमेसुवरऩुडैय अऩुक्रहत्तिऩाल् ईसुवरर्गळा यिरुक्किऱ हिरण्यगर्प्पर् मुदलाऩवर्गळुक्कु मुऩ् कल्बत्तिलुळ्ळ व्यवहारत्तिऩ् अऩु सन्दाऩम् पॊरुन्दक्कूडियदे। मुऩ् जऩ्मत्तिलुळ्ळ वियवहा रत्तै अऩुसन्दाऩम् सॆय्गिऱवर्गळाग सादारण पिराणिगळ् काणप्पडविल्लैयॆऩ्ऱालुम्, अप्पडिये ताऩ् सादारण जऩङ्गळैप्पोलवे ईसुवरर्गळुक्कुम् इरुक्क वेण्डुमॆऩ्बदिल्लै। पिराणित्तऩ्मै यॆऩ्बदिल् वित्तियासमिल्लैया ऩालुम्, मऩुष्यऩ् मुदऱ्कॊण्डु स्तम्बम् (पुल् अल्लदु पुऴु) वरैयिरुप् पवर्गळिल् ञाऩम्, ऐसुवर्यम् मुदलियदऱ्कु उळ्ळ तडङ्गल् मेले मेले अदिगमायिरुप्पदु काणप् पडुगिऱदु; अप्पडिये मऩुष्यऩ् मुदल् हिरण्यगर्प्पर् मुडिय इरुप्पवर्गळिल् ञाऩम् ऐसुवर्यम् मुदलियदऱ्कु वॆळिप्पडुदलुम् मेले मेले अदिगमाय् इरुक्किऱ तॆऩ्बदु सुरुदिस्मिरुदि वाक्कियङ्गळिलिरुन्दु अडिक्कडि केट्कप्पडुवदै किडैयादु ऎऩ्ऱु सॊल्लमुडियादु
ततश्चातीतकल्पानुष्ठितप्रकृष्टज्ञानकर्मणामीश्वराणां हिरण्यगर्भादीनां वर्तमानकल्पादौ प्रादुर्भवतां परमेश्वरानुगृहीतानां सुप्तप्रतिबुद्धवत्कल्पान्तरव्यवहारानुसन्धानोपपत्तिः। तथा च श्रुतिः — ‘यो ब्रह्माणं विदधाति पूर्वं यो वै वेदांश्च प्रहिणोति तस्मै। तँ ह देवमात्मबुद्धिप्रकाशं मुमुक्षुर्वै शरणमहं प्रपद्ये’ (श्वे. उ. ६। १८) इति। स्मरन्ति च शौनकादयः — ‘दृष्टाः’(शौ॰ऋ॰अनु॰ ४) इति। प्रतिवेदं चैवमेव काण्डर्ष्यादयः स्मर्यन्ते। श्रुतिरपि ऋषिज्ञानपूर्वकमेव मन्त्रेणानुष्ठानं दर्शयति — ‘यो ह वा अविदितार्षेयच्छन्दोदैवतब्राह्मणेन मन्त्रेण याजयति वाध्यापयति वा स्थाणुं वर्च्छति गर्तं वा प्रतिपद्यते’ इत्युपक्रम्य ‘तस्मादेतानि मन्त्रे मन्त्रे विद्यात्’(सा॰आ॰ब्रा॰ १-१-६) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदऩाल् सॆऩ्ऱ कल्बत्तिल् अऩुष्टिक्कप्पट्ट उत्किरुष्टमाऩ उबासऩै कर्मा इवैगळिऩ् पयऩाग इप्पॊऴुदुळ्ळ कल्बत्तिऩ् आरम्बत्तिल् तोऩ्ऱि परमेसुवरऩाल् अऩुक्रहिक्कप्पट्ट हिरण्यगर्बर् मुदलाऩ ईसुवरर्गळुक्कु तूङ्गि विऴित्तवऩुक्कुप्पोल, मुऩ् कल्बत्तिऩ् व्यवहार विषयमाऩ अऩुसन्दाऩम् पॊरुन्दक् कूडियदे।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये ऎवर् मुदलिल् पिरह्मावै स्रुष्टि सॆय्गिऱारो, ऎवर् अवरुक्कु वेदङ्गळैयुम् कॊडुक्किऱारो, तऩ्ऩुडैय पुत्तियिल् पिरगासिक्किऱ स्वयम् पिरगासराऩ अवरै मोक्षत्तिल् विरुप्पमुळ्ळ नाऩ् सरण् अडैगिऱेऩ्” (सुवेदा ६-१८) ऎऩ्ऱु सुरुदि सॊल्गिऱदु। ‘मदुच्चन्दस् मुदलाऩ रिषिगळाल् पत्तु मण्डलङ्गळुळ्ळ रिक्वेदत्तिलुळ्ळ रिक्कुगळ् काणप् पट्टऩ’ ऎऩ्ऱु सौऩगर् मुदलियवर्गळुम् स्मरिक् किऱार्गळ्। ऒव्वॊरु वेदत्तिऱ्कुम् इव्विदमे काण्डरिषिगळ् मुदलाऩवर्गळ् स्मरिक्कप्पडुगिऱार्गळ्। सुरुदियुम् रिषिगळैप्पऱ्ऱिय ञाऩत्तै मुऩ्ऩिट्टे मन्दिरत्तिऩाल् अऩुष्टाऩम् ऎऩ्बदै काट्टुगिऱदु। ‘ऎवऩावदु रिषि सन्दस् तेवदै पिराह्मणम् इवैगळै अऱिन्दु कॊळ्ळामल् मन्दिरत्तिऩाल् यागम् सॆय्विक्किऱाऩो अल्लदु अत्ययऩम् सॆय्विक्किऱा ऩो, अवऩ् स्तावरमागप् पोवाऩ् अल्लदु नरगत्तै अडैवाऩ्’ ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु ‘आगैयाल् ऒव्वॊरु मन्दिरत्तिलुम् इवैगळै अऱिय वेण्डुम्’ ऎऩ्ऱु।
प्राणिनां च सुखप्राप्तये धर्मो विधीयते। दुःखपरिहाराय चाधर्मः प्रतिषिध्यते। दृष्टानुश्रविकसुखदुःखविषयौ च रागद्वेषौ भवतः, न विलक्षणविषयौ — इत्यतो धर्माधर्मफलभूतोत्तरा सृष्टिर्निष्पद्यमाना पूर्वसृष्टिसदृश्येव निष्पद्यते। स्मृतिश्च भवति — ‘तेषां ये यानि कर्माणि प्राक्सृष्ट्यां प्रतिपेदिरे। तान्येव ते प्रपद्यन्ते सृज्यमानाः पुनः पुनः ॥’, ‘हिंस्राहिंस्रे मृदुक्रूरे धर्माधर्मावृतानृते। तद्भाविताः प्रपद्यन्ते तस्मात्तत्तस्य रोचते’(वि॰पु॰ १-५-६०,६१) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिराणिगळुक्कु सुगम् एऱ्पडुवदऱ्काग तर्मम् विदिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। तुक्कम् वरामलिरुप्पदऱ्काग अदर्मम् तडुक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। रागमुम्, तुवेषमुम् पार्त्तदुम् केट्टदुमाऩ सुग तुक्क विषयमाग इरुक्किऩ्ऱऩवे तविर वेऱु विलक्षणमाऩ विषय मुळ्ळदिल्लै ऎऩ्बदिऩाल् तर्मत्तिऱ्कुम्, अदर्मत्तिऱ्कुम् पलऩायुळ्ळ मेल् एऱ्पडुम् स्रुष्टि, मुऩ् स्रुष्टियैप् पोलत्ताऩ् एऱ्पडुम्। स्मिरुदियुम् ‘अवर्गळिल् ऎवर्गळ् ऎन्द कर्माक्कळै स्रुष्टिक्कु मुऩ्ऩाल् अडैन्दिरुन्दार्गळो, अवैगळैये ताऩ् मऱुबडियुम् मऱुबडियुम् स्रुष्टिक्कप्पडुम् पोदु अडैगिऱार्गळ्, हिंसिप्पदु हिंसिक्काददु, मिरुदु क्रूरम्, तर्मम् अदर्मम्, सत्यम् पॊय् इवैगळै अदऩ् वासयुैळ्ळवर्गळाग अडैगिऩ्ऱऩर्। आगैयाल् अदु अवऩुक्कु रुसिक्किऱदु’ ऎऩ्ऱु इरुक्किऱदु।
प्रलीयमानमपि चेदं जगच्छक्त्यवशेषमेव प्रलीयते। शक्तिमूलमेव च प्रभवति। इतरथा आकस्मिकत्वप्रसङ्गात्। न चानेकाकाराः शक्तयः शक्याः कल्पयितुम्। ततश्च विच्छिद्य विच्छिद्याप्युद्भवतां भूरादिलोकप्रवाहाणाम् , देवतिर्यङ्मनुष्यलक्षणानां च प्राणिनिकायप्रवाहाणाम् , वर्णाश्रमधर्मफलव्यवस्थानां चानादौ संसारे नियतत्वमिन्द्रियविषयसम्बन्धनियतत्ववत्प्रत्येतव्यम्। न हीन्द्रियविषयसम्बन्धादेर्व्यवहारस्य प्रतिसर्गमन्यथात्वं षष्ठेन्द्रियविषयकल्पं शक्यमुत्प्रेक्षितुम्। अतश्च सर्वकल्पानां तुल्यव्यवहारत्वात् कल्पान्तरव्यवहारानुसन्धानक्षमत्वाच्चेश्वराणां समाननामरूपा एव प्रतिसर्गं विशेषाः प्रादुर्भवन्ति। समाननामरूपत्वाच्चावृत्तावपि महासर्गमहाप्रलयलक्षणायां जगतोऽभ्युपगम्यमानायां न कश्चिच्छब्दप्रामाण्यादिविरोधः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द जगत्तु पिरळयम् अडैयुम् पोदुम् सक्तियै मीदम् वैत्तुक्कॊण्डे नासमडैगिऱदु; सक्तियै मूलमागक्कॊण्डुदाऩ् उण्डागिऱदु। वेऱु विदमाऩाल् कारणमऱ्ऱ तऩ्मै एऱ्पडुमाऩदिऩाल्। सक्तिगळ् अनेग रूबङ्गळैयुडैयवैगळ् ऎऩ्ऱु कल्बिप्पदु सात्तियमिल्लै। आगैयालुम्, विट्टु विट्टु उण्डागिऱवैगळाग इरुन्द पोदिलुम्, पूमि मुदलाऩ लोग पिरवाहङ्गळुक्कुम्, तेव मिरुग मऩुष्य लक्षणमुळ्ळ पिराणिक् कूट्ट पिरवा हङ्गळुक्कुम् वर्णासिरम तर्मम् अदऩ् पलऩ् इवै विषयमाऩ वियवस्तैगळुक्कुम्, आदियऱ्ऱ संसारत्तिल् नियदमायिरुक्कुम् तऩ्मैयॆऩ्ऱु अऱिन्दु कॊळ्ळ वेण्डुम्। इन्दिरियङ्गळुक्कुम् विषयङ्गळुक्कुम् उळ्ळ सम्बन्दम् ऎप्पडि नियदमो अप्पडि इन्दिरियत्तिऱ्कुम् विषयत्तिऱ्कुमुळ्ळ सम्बन्दम् मुदलिय व्यवहारत् तिऱ्कु ऒव्वॊरु स्रुष्टियिलुम् वॆव्वेऱागयिरुक्कुम् तऩ्मै, आऱावदु इन्दिरियम्बोल् उत्पिरेक्षिक्क मुडिया तल्लवा? आगैयाल् ऎल्ला कल्बङ्गळिलुमे व्यवहारम् समाऩमायिरुप्पदाल्, ईसुवरर्गळुक्कु मुऩ्गल्बत्तिलुळ्ळ व्यवहारत्तै निऩैवुबडुत्तिक् कॊळ्ळ मुडियुमाऩदिऩाल्, ऒव्वॊरु स्रुष्टियिलुम् समाऩमाऩ नामरूबङ्गळैयुडैय विसेषङ्गळे एऱ्पडुगिऩ्ऱऩ। जगत्तिऱ्कु महासर्क्कम् महाप्पिरळयम् ऎऩ्बदु तिरुम्बत्तिरुम्ब एऱ्पडुवदाग ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पट्ट पोदिलुम् समाऩमा नामरूबङ्गळेयिरुप्पदाल्, सप्तत्तिऩ् पिरामाण्यम् मुदलियदिऱ्कु ऎव्विद विरोदमुमिल्लै।
समाननामरूपतां च श्रुतिस्मृती दर्शयतः — ‘सूर्याचन्द्रमसौ धाता यथापूर्वमकल्पयत्। दिवं च पृथिवीं चान्तरिक्षमथो सुवः’ (ऋ. सं. १०। १९०। ३) इति। यथा पूर्वस्मिन्कल्पे सूर्याचन्द्रमःप्रभृति जगत् कॢप्तम् , तथास्मिन्नपि कल्पे परमेश्वरोऽकल्पयदित्यर्थः। तथा — ‘अग्निर्वा अकामयत। अन्नादो देवानाँ स्यामिति। स एतमग्नये कृत्तिकाभ्यः पुरोडाशमष्टाकपालं निरवपत्’ (तै. ब्रा. ३। १। ४। १) इति नक्षत्रेष्टिविधौ योऽग्निर्निरवपत् यस्मै वाग्नये निरवपत् , तयोः समाननामरूपतां दर्शयति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समाऩमाऩ नामरूबमॆऩ्बदै सुरुदियुम् स्मिरुदियुम् काट्टुगिऩ्ऱऩ। ‘पिरह्मा मुऩ्ऩिरुन्ददु पोलवे सूर्यऩैयुम्, सन्दिरऩैयुम्, त्युलोगत् तैयुम्, पूमियैयुम्, अन्द रिक्षत्तैयुम्, अप्पडिये स्वर्गत्तैयुम्, एऱ्पडुत्तिऩार्’ (रिक्सम्हिदै १०-१९०-३) ऎऩ्ऱु। ऎप्पडि मुन्दिऩ कल्बत्तिल् सूर्यऩ्, सन्दिरऩ् मुदलाऩ जगत्तु एऱ्पट्टिरुन्ददो, इन्द कल्बत्तिलुम् अप्पडिये परमेसुवरऩ् एऱ्पडुत्तिऩार् ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। अप्पडिये पिऩ्गल्बत्तिल् अक्ऩियाग वरप्पोगुम् यजमाऩऩ् तेवर्गळुक्कु अऩ्ऩादऩाग (अक्ऩियाग) नाऩ् आवेऩ् ऎऩ्ऱु आसैप्पट्टार्। अवर् ऎट्टु कबालङ्गळिल् संस्कारम् सॆय्यप्पट्ट इन्द पुरोडासत्तै किरुत्तिगा नक्षत्तिराबिमाऩि तेवदै याऩ अक्ऩिक्कु ऎडुत्तु वैत्तार् (तैत्तिरीय पिराह्मणम् ३-१-४-१) ऎऩ्ऱु नक्षत्तिर इष्टियै, विदिप्पदिल्, ऎन्द अक्ऩि कॊडुत्तारो, ऎन्द अक्ऩिक्कुक्कॊडुत्तारो, इरुवरुक्कुम् समाऩमाऩ नामरूबमिरुप्पदैक् काट्टुगिऱदु ऎऩ्ऱ इदु मादिरियुळ्ळ सुरुदि इङ्गे ऎडुत्तुच् चॊल्ल वेण्डियदागुम्।
इत्येवंजातीयका श्रुतिरिहोदाहर्तव्या। स्मृतिरपि ‘ऋषीणां नामधेयानि याश्च वेदेषु दृष्टयः ।’, ‘शर्वर्यन्ते प्रसूतानां तान्येवैभ्यो ददात्यजः ॥(लि॰पु॰ ७०-२५८,२५९) , ‘यथर्तुष्वृतुलिङ्गानि नानारूपाणि पर्यये। दृश्यन्ते तानि तान्येव तथा भावा युगादिषु ॥’(वि॰पु॰ १-५-६६) , ‘यथाभिमानिनोऽतीतास्तुल्यास्ते साम्प्रतैरिह। देवा देवैरतीतैर्हि रूपैर्नामभिरेव च’(वा॰पु॰ ५०-६६) इत्येवंजातीयका द्रष्टव्या ॥ ३० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मिरुदियुम् ‘रिषिगळुडैय पॆयर्गळुम् वेदविषयमाऩ अवर्गळिऩ् ञाऩमुम् यादुण्डो अवैगळैये पिरळयम् मुडिविल् उण्डागिऱवर् कळुक्कु इवैगळिलिरुन्दु पिरह्मा कॊडुक्किऱार्। तिरुम्बत्तिरुम्ब वरुवदिल् इप्पॊऴुदु ऎप्पडि रुदुक्कळिल् रुदुलिङ्गङ्गळ् काणप्पडुगिऩ्ऱऩवो अप्पडिये ताऩ् युगत्तिऩ् आदियिलुम् पदार्त्तङ्गळ्। सॆऩ्ऱ अबिमाऩिगळ् ऎप्पडियो, अवर्गळ् इङ्गु इप्पॊऴुदु इरुप्पवर्गळुक्कुत् तुल्यमाऩवर्गळ्। इप्पॊऴुदुळ्ळ तेवर्गळ् मुऩ् इरुन्द तेवर्गळुडऩ् रूबङ्गळिऩालुम् पॆयर्गळिऩालुम् तुल्यमाऩवर्गळे’ ऎऩ्बदु पोलुळ्ळदुम् पार्क्कप्पडवेण्डुम्।
मध्वादिष्वसम्भवादनधिकारं जैमिनिः ॥ ३१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मत्वादिष्वसम्बवा नदिगारम् जैमिनि: ॥ ३१ ॥
इह देवादीनामपि ब्रह्मविद्यायामस्त्यधिकार इति यत्प्रतिज्ञातं तत्पर्यावर्त्यते — देवादीनामनधिकारं जैमिनिराचार्यो मन्यते। कस्मात् ? मध्वादिष्वसम्भवात्। ब्रह्मविद्यायामधिकाराभ्युपगमे हि विद्यात्वाविशेषात् मध्वादिविद्यास्वप्यधिकारोऽभ्युपगम्येत; न चैवं सम्भवति। कथम् ? ‘असौ वा आदित्यो देवमधु’ (छा. उ. ३। १। १) इत्यत्र मनुष्या आदित्यं मध्वध्यासेनोपासीरन्। देवादिषु ह्युपासकेष्वभ्युपगम्यमानेष्वादित्यः कमन्यमादित्यमुपासीत ?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मवित्यैयिल् तेवादिगळुक्कुम् अदिगार मुण्डॆऩ्ऱु ऎदु पिरदिक्ञै सॆय्यप्पट्टदो, अदु इङ्गे आक्षेक्षिबिक्कप्पडुगिऱदु। तेवादिगळुक्कु अदिगारम् किडैयादु ऎऩ्ऱु जैमिऩि आसार्यर् ऎण्णुगिऱार्। ऎदऩाल्? मदुवित्यै मुदलियवैगळिल् सम्बविक्काददिऩाल् पिरह्मवित्यैयिल् अदिगार मुण्डॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डाल्, वित्यै ऎऩ्बदिल् वित्यासम् इल्लाददिऩाल्, मदु मुदलाऩ वित्यै कळिलुम् अदिगारम् ऒप्पुक्कॊण्डदाग आगुमल्लवा! अव्विदमो सम्बविक्कादु। ऎप्पडि? “अन्द आदित्यऩ् तेवर्गळुक्कु मदु” (सान्। ३-१-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् मऩुष्यर्गळ् आदित्यऩै मदुवॆऩ्ऱु पावित्तुक् कॊण्डु उबासिक्क मुडियुम्। तेवादिगळै उबासगर्गळ् ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डाल्, आदित्यऩ् वेऱु ऎन्द आदित्यऩै उबासिक्कमुडियुम्?
पुनश्चादित्यव्यपाश्रयाणि पञ्च रोहितादीन्यमृतान्यनुक्रम्य, वसवो रुद्रा आदित्या मरुतः साध्याश्च पञ्च देवगणाः क्रमेण तत्तदमृतमुपजीवन्तीत्युपदिश्य, ‘स य एतदेवममृतं वेद वसूनामेवैको भूत्वाग्निनैव मुखेनैतदेवामृतं दृष्ट्वा तृप्यति’ (छा. उ. ३। ६। ३) इत्यादिना वस्वाद्युपजीव्यान्यमृतानि विजानतां वस्वादिमहिमप्राप्तिं दर्शयति। वस्वादयस्तु कान् अन्यान् वस्वादीनमृतोपजीविनो विजानीयुः ? कं वान्यं वस्वादिमहिमानं प्रेप्सेयुः ?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऱुबडियुम् आदित्यऩै आसिरयित्तुळ्ळ रोहिदम् मुदलाऩ ऐन्दु अमिरुदङ्गळै आरम्बित्तु, वसुक्कळ् रुत्तिरर्गळ् आदित्यर्गळ् मरुत्तुक्कळ् सात्यर्गळ् आगिय ऐन्दु तेवक्कूट्टङ्गळुम् वरिसैयाग अन्दन्द अमिरु तत्तै अऩुसरित्तु जीविक्किऱार्गळॆऩ्ऱु उबदेसित्तु विट्टु ‘ऎवऩ् इन्;द अमिरुदत्तै इव्विदम् अऱिगिऱा ऩो, अवऩ् वसुक्कळुक्कुळ्ळेये ऒरुवऩाग आगि अक्ऩियागिय मुगत्तिऩालेये इन्द अमिरुदत्तैये पार्त्तु तिरुप्तियडैगिऱाऩ्’ ऎऩ्बदु मुदलियदाल् वसु मुदलाऩवर्गळाल् उबजीविक्कप्पडुगिऱ अमिरुदङ्गळै अऱिगिऱवर्गळुक्कु वसु मुदलाऩवर्गळुडैय महिमै एऱ्पडुवदैक् काट्टुगिऱदु। वसु मुदलाऩवर्गळे अमिरुदत्तै उबजीवित्तिरुक्कुम् वेऱु ऎन्द वसु मुदलाऩवर्गळै अऱियमुडियुम्? वसु मुदलियवर्गळुक् कुडैय वेऱु ऎऩ्ऩ मगिमैयै अडैयविरुम् पुवार्गळ्?
तथा — ‘अग्निः पादो वायुः पाद आदित्यः पादो दिशः पादः’ ‘वायुर्वाव संवर्गः’ (छा. उ. ४। ३। १) ‘आदित्यो ब्रह्मेत्यादेशः’ (छा. उ. ३। १९। १) इत्यादिषु देवतात्मोपासनेषु न तेषामेव देवतात्मनामधिकारः सम्भवति। तथा ‘इमावेव गोतमभरद्वाजावयमेव गोतमोऽयं भरद्वाजः’ (बृ. उ. २। २। ४) इत्यादिष्वपि ऋषिसम्बन्धेषूपासनेषु न तेषामेव ऋषीणामधिकारः सम्भवति ॥ ३१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये ‘अक्ऩि पादम्, वायु पादम्, आदित्यऩ् पादम्, तिक्कुगळ् पादम्’ (सान्। ३-१८-२), ‘वायु संवर्क्कम्’ (सान्। ४-३-१), ‘आदित्यऩ् पिरह्मम् ऎऩ्ऱु आदेसम्’ (सान्। ३-११-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩ तेवदा स्वरूब विषयमाऩ उबासऩैगळिल्, अन्द तेवदा स्वरूबङ्गळुक्के अदिगारम् सम्बविक्कादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अव्विदमे ‘इवर्गळे कोदमरुम्, परत्वा जरुम्, इवरे कोदमर्, इवर् परत्वाजर्’ ऎऩ्बदु मुदलाऩ रिषिगळ् सम्बन्दमाऩ उबासऩैगळिलुम्, अन्द रिषिगळुक्के अदिगारम् सम्बविक्कादु।
कुतश्च देवादीनामनधिकारः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऩ्ऩमुम् ऎन्द कारणत्तिऩाल् तेवादिगळुक्कु अदिगारमिल्लै?।
ज्योतिषि भावाच्च ॥ ३२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ज्योदिषि पावाच्च ॥ ३२ ॥
यदिदं ज्योतिर्मण्डलं द्युस्थानमहोरात्राभ्यां बम्भ्रमज्जगदवभासयति, तस्मिन्नादित्यादयो देवतावचनाः शब्दाः प्रयुज्यन्ते; लोकप्रसिद्धेर्वाक्यशेषप्रसिद्धेश्च। न च ज्योतिर्मण्डलस्य हृदयादिना विग्रहेण चेतनतया अर्थित्वादिना वा योगोऽवगन्तुं शक्यते, मृदादिवदचेतनत्वावगमात्। एतेनाग्न्यादयो व्याख्याताः ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्युवै स्ताऩमायुडैयदाय् पगलुम्, इरवुम् सुऱ्ऱिक् कॊण्डु जगत्तै पिरगासप्पडुत्तुगिऱ ऎन्द इन्द ज्योदिर् मण्डलमो, अदिल् आदित्यऩ् मुदलाऩ तेवदैगळैच् चॊल्लुम् सप्तङ्गळ् पिरयोगिक्कप् पडुगिऩ्ऱऩ; उलगत्तिलुळ्ळ पिरसित्तियिऩालुम्, वाक्य सेषङ्गळिलुळ्ळ पिरसित्तियिऩालुम् मण् मुदलाऩदैप् पोल असेदऩत् तऩ्मै उळ्ळदाग अऱियप्पडुवदाल्, ज्योदिर् मण्डलत्तिऱ्कु ह्रुदयम् मुदलिय विक्रहत्तुडऩो, सेदऩत्तऩ् मैयुडऩो, वेण्डुम् तऩ्मै मुदलियदुडऩो, सेर्क्कैयिरुप्पदाग अऱिय मुडियादु। इदऩाल् अक्ऩि मुदलाऩवैगळुम् इव्वाऱे वियाक्याऩम् सॆय्यप्पट्टवैगळाग आगिऩ्ऱऩ।
स्यादेतत् — मन्त्रार्थवादेतिहासपुराणलोकेभ्यो देवादीनां विग्रहवत्त्वाद्यवगमादयमदोष इति चेत् , नेत्युच्यते। न तावल्लोको नाम किञ्चित्स्वतन्त्रं प्रमाणमस्ति। प्रत्यक्षादिभ्य एव ह्यविचारितविशेषेभ्यः प्रमाणेभ्यः लोकात्प्रसिद्ध इत्युच्यते। न चात्र प्रत्यक्षादीनामन्यतमं प्रमाणमस्ति; इतिहासपुराणमपि पौरुषेयत्वात्प्रमाणान्तरमूलमाकाङ्क्षति। अर्थवादा अपि विधिनैकवाक्यत्वात् स्तुत्यर्थाः सन्तो न पार्थगर्थ्येन देवादीनां विग्रहादिसद्भावे कारणभावं प्रतिपद्यन्ते। मन्त्रा अपि श्रुत्यादिविनियुक्ताः प्रयोगसमवायिनोऽभिधानार्था न कस्यचिदर्थस्य प्रमाणमित्याचक्षते। तस्मादभावो देवादीनामधिकारस्य ॥ ३२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु इरुक्कलाम्; मन्दिरम्, अर्त्तवादम्, इदिहासम्, पुराणम्, उलगम्, इवैगळिलिरुन्दु तेवादिगळुक्कु विक्किरहमुळ्ळ तऩ्मै मुदलियदु अऱियप्पडुवदाल् इदु तोषमिल्लै, ऎऩ्ऱु। अदु सरियल्ल ऎऩ्गिऱोम्। ‘उलगम्’ ऎऩ्बदु स्वदन्दिरमाग ऒरु पिरमाणमल्लवे? कुऱिप्पिट्टु विसारिक्कप्पडाद पिरत्यक्षम् मुदलाऩ पिरमाणङ्गळिऩालेये पिरसित्ति यडैयुम् विषयम्दाऩ् उलगत्तिल् पिरसित्तमायिरुक् किऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। इव्विषयत्तिलो पिरत्यक्षम् मुदलाऩवैगळिल् ऎदुवुम् पिरमाणमाग इल्लै। इदिहास पुराणमुम् मऩिदर्गळाल् सॆय्यप् पट्टदाल् वेऱु पिरमाणमायुळ्ळ मूलत्तै अबेक्षिक् किऱदु। अर्त्तवादङ्गळुम् विदियोडु सेर्न्दु ऒरे वाक्कियमावदाल् स्तोत्रत्तिल् तात्पर्यमुळ्ळवैग ळाग इरुप्पवैगळ् तऩियाग तात्पर्यत्तुडऩ् तेवादिगळुक्कु विक्रहम् मुदलाऩदु इरुक्किऱदॆऩ्ऱ विषयत्तिल् कारणत्तऩ्मैयै अडैयादु। मन्दिरङ् गळुम् सुरुदि मुदलियदाल् कर्माविल् विनियोगिक्कप्पट्टु पिरयोगत्तुडऩ् सेर्न्दुळ्ळ विषयत्तैच् चॊल्लु वदऱ्काग एऱ्पट्टवै ऎव्विद विषयत्तिऱ्कुम् पिरमाणमिल्लै ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्गळ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् तेवादिगळुक्कु अदिगारम् किडैयादु।
भावं तु बादरायणोऽस्ति हि ॥ ३३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पावम् तु पादरायणोअस्ति हि ॥ ३३ ॥
तुशब्दः पूर्वपक्षं व्यावर्तयति। बादरायणस्त्वाचार्यो भावमधिकारस्य देवादीनामपि मन्यते। यद्यपि मध्वादिविद्यासु देवतादिव्यामिश्रास्वसम्भवोऽधिकारस्य, तथाप्यस्ति हि शुद्धायां ब्रह्मविद्यायां सम्भवः। अर्थित्वसामर्थ्याप्रतिषेधाद्यपेक्षत्वादधिकारस्य। न च क्वचिदसम्भव इत्येतावता यत्र सम्भवस्तत्राप्यधिकारोऽपोद्येत। मनुष्याणामपि न सर्वेषां ब्राह्मणादीनां सर्वेषु राजसूयादिष्वधिकारः सम्भवति। तत्र यो न्यायः सोऽत्रापि भविष्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आऩाल् ऎऩ्ऱ वार्त्तै पूर्वबक्षत्तै विलक्कुगिऱदु। पादरायण आसार्यरो तेवादिगळुक्कुम् कूड अदिगारम् उण्डॆऩ्ऱु ऎण्णुगिऱार्। तेवादिगळ् कलन्दुळ्ळ मदु मुदलाऩ वित्यैगळिल्, अदिगारत्तिऱ्कु सम्बवमिल्लैयाऩालुम्, अप्पडियुम् सुत्तमाऩ पिरह्म वित्यैयिल् सम्बवम् इरुक्किऱदे? वेण्डुम् तऩ्मै, सामर्त्तियम्, तडुक्कप्पडादिरुत्तल् मुदलियदै अदिगारम् अबेक्षिप्पदाल्, ऒरु इडत्तिल् सम्बव मिल्लैयॆऩ्बदऱ्काग, ऎङ्गे सम्बवमिरुक्किऱदो अङ्गेयुम् अदिगारम् किडैयादॆऩ्ऱु आगादु। पिराह्मणर् मुदलाऩ मऩुष्यर्गळ् ऎल्लारुक्कुमे राजसूयम् मुदलिय ऎल्लावऱ्ऱिलुम् अदिगारम् सम्बविक्किऱदिल्लै। अङ्गे ऎन्द न्यायमो, अदु इङ्गेयुमिरुक्कुम्।
ब्रह्मविद्यां च प्रकृत्य भवति दर्शनं श्रौतं देवाद्यधिकारस्य सूचकम् — ‘तद्यो यो देवानां प्रत्यबुध्यत स एव तदभवत्तथर्षीणां तथा मनुष्याणाम्’ (बृ. उ. १। ४। १०) इति, ‘ते होचुर्हन्त तमात्मानमन्विच्छामो यमात्मानमन्विष्य सर्वाँश्च लोकानाप्नोति सर्वाँश्च कामानिति, इन्द्रो ह वै देवानामभिप्रवव्राज विरोचनोऽसुराणाम्’ (छा. उ. ८। ७। २) इत्यादि च। स्मार्तमपि गन्धर्वयाज्ञवल्क्यसंवादादि ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मवित्यैयैक् कुऱित्तु तेवादिगळुक्कु अदिगारत्तैक् काट्टुवदायुळ्ळ सुरुदियुमिरुक्किऱदु: ‘अदै तेवर्गळुक्कुळ् ऎवर् ऎवर् अऱिन्दारो, अवर् अदुवागवे आगिविट्टार्। अप्पडिये रिषिगळुक्कुळ् ळुम्, अप्पडिये मऩुष्यर्गळुक्कुळ्ळुम्” (पिरुहत् १-४-१०) ऎऩ्ऱु; ‘अवर्गळ् सॊऩ्ऩार्गळ्: ऎन्द आत्मावैत् तेडिऩाल् ऎल्ला लोगङ्गळैयुम्, ऎल्लाक् कामङ्गळैयुम् अडैगिऱाऩो अन्द आत्मावै नाम् तेडुवोम् ऎऩ्ऱु तेवर्गळुक्कुळ् इन्दिरऩे पुऱप्पट्टाऩ्, असुरर्गळुक्कुळ् विरोसऩऩ्’ (सान्। ८-७-२) ऎऩ्ऱुम्। स्मिरुदियिल् सॊल्लप्पट्टदाय् कन्दर्व याज्ञवल्क्य संवादम् मुदलियदुम् इरुक्किऱदु।
यदप्युक्तम् ‘ज्योतिषि भावाच्च’ इति, अत्र ब्रूमः — ज्योतिरादिविषया अपि आदित्यादयो देवतावचनाः शब्दाश्चेतनावन्तमैश्वर्याद्युपेतं तं तं देवतात्मानं समर्पयन्ति, मन्त्रार्थवादादिषु तथा व्यवहारात्। अस्ति ह्यैश्वर्ययोगाद्देवतानां ज्योतिराद्यात्मभिश्चावस्थातुं यथेष्टं च तं तं विग्रहं ग्रहीतुं सामर्थ्यम्। तथा हि श्रूयते सुब्रह्मण्यार्थवादे — ‘मेधातिथेर्मेषेति — मेधातिथिं ह काण्वायनमिन्द्रो मेषो भूत्वा जहार’ (षड्विंश. ब्रा. १। १) इति। स्मर्यते च — ‘आदित्यः पुरुषो भूत्वा कुन्तीमुपजगाम ह’ इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ज्योदिसिल् इरुप्पदालुम्” ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अव्विषयत्तिल् सॊल्गिऱोम्। ज्योदिस् मुदलियदै विषयमागक् कॊण्डिरुन्दालुम् आदित्यऩ् मुदलाऩ तेवदा वासग सप्तङ्गळ् ऐसुवर्यम् मुदलियदुडऩ् कूडिऩ सेदऩमायुळ्ळ अन्दन्द तेवदात्मावैक् कुऱिक्किऩ्ऱऩ, मन्दिरम् अर्त्तवादम् मुदलियदिल् अप्पडिये व्यवहारम् इरुप्पदाल्, ऐसुवर्यत्तिऩ् सेर्क्कैयिऩाल् तेवर्गळुक्कु ज्योदिस् मुदलाऩ स्वरूबत्तुडऩ् इरुक्कवुम्, तऩ्ऩिष्टप्पडि अन्दन्द विक्रहङ्गळै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळवुम् सामर्त्ति यमुण्डु। अप्पडिये सुप्रह्मण्य अर्त्त वादत्तिल् “मेदादिदेर्मेष” इन्दिरऩ् आडाग आगि काण्वाय ऩऩाऩ मेदादिदियैक् कॊण्डु पोऩार् (षट्प्रा। १-१) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। “आदित्यऩ् मऩुष्यऩाग आगि कुन्दियिडम् वन्दार्" ऎऩ्ऱु स्मरिक्कवुम्बडुगिऱदु।
मृदादिष्वपि चेतना अधिष्ठातारोऽभ्युपगम्यन्ते; ‘मृदब्रवीत्’ ‘आपोऽब्रुवन्’ इत्यादिदर्शनात्। ज्योतिरादेस्तु भूतधातोरादित्यादिष्वचेतनत्वमभ्युपगम्यते। चेतनास्त्वधिष्ठातारो देवतात्मानो मन्त्रार्थवादादिषु व्यवहारादित्युक्तम् ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मण् मुदलियवैगळिल्गूड अदिष्टादाक्कळाग सेदऩर्गळ् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडुगिऱार्गळ्, मण् सॊल् किऱदु, जलम् सॊल्गिऱदु, ऎऩ्बदु मुदलियदु काणुवदाल् आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळिल्, पूदङ्गळालुळ्ळ ज्योदिस् मुदलियत्तिऱ्के असेदऩत्तऩ्मै ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पडुगिऱदु। अदिष्टादाक्कळो सेदऩर्गळायुळ्ळ तेवदात्माक्कळ्। मन्दिरम् अर्त्तवादम् मुदलियवऱ्ऱिल् व्यवहारमिरुप्पदिऩाल्, ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु।
यदप्युक्तम् — मन्त्रार्थवादयोरन्यार्थत्वान्न देवताविग्रहादिप्रकाशनसामर्थ्यमिति, अत्र ब्रूमः — प्रत्ययाप्रत्ययौ हि सद्भावासद्भावयोः कारणम्; नान्यार्थत्वमनन्यार्थत्वं वा। तथा ह्यन्यार्थमपि प्रस्थितः पथि पतितं तृणपर्णाद्यस्तीत्येव प्रतिपद्यते। अत्राह — विषम उपन्यासः। तत्र हि तृणपर्णादिविषयं प्रत्यक्षं प्रवृत्तमस्ति, येन तदस्तित्वं प्रतिपद्यते। अत्र पुनर्विध्युद्देशैकवाक्यभावेन स्तुत्यर्थेऽर्थवादे न पार्थगर्थ्येन वृत्तान्तविषया प्रवृत्तिः शक्याध्यवसातुम्। न हि महावाक्येऽर्थप्रत्यायकेऽवान्तरवाक्यस्य पृथक्प्रत्यायकत्वमस्ति। यथा ‘न सुरां पिबेत्’ इति नञ्वति वाक्ये पदत्रयसम्बन्धात्सुरापानप्रतिषेध एवैकोऽर्थोऽवगम्यते। न पुनः सुरां पिबेदिति पदद्वयसम्बन्धात्सुरापानविधिरपीति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मन्दिरत्तिऱ्कुम् अर्त्त वादत्तिऱ्कुम् वेऱु विषयत्तिल् तात्पर्यमुळ्ळदाल् तेवदैगळुक्कु विक्किरहम् मुदलियदैत् तॆळिवुबडुत्तुवदिल् सामर्त्तियमिल्लै, ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अदिल् सॊल्गिऱोम्: (ऒरु पदार्त्तम्) इरुक्किऱदु इल्लै ऎऩ्बदऱ्कुक् कारणम् अदु विषयमाऩ अऱिवु एऱ्पडुगिऱदा अऱिवु एऱ्पडविल्लैया ऎऩ्बदे तविर तात्पर्यमुळ्ळदा इल्लैयायॆऩ्बदिल्लै। अप्पडिये वेऱु करुत्तुडऩ् पुऱप्पट्टुप् पोगिऱवऩायिरुन्दालुम् वऴियिल् विऴुन्दिरुक्कुम् पुल्, इलै मुदलियदै इरुक्किऱदॆऩ्ऱे अऱिगिऱाऩ् ऎऩ्बदु पिरसित्तम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु सॊल्गिऱाऩ्: इव्विदम् सॊल्वदु ऒऴुङ्गाऩदिल्लै। अङ्गे पुल्, इलै मुदलियदै विषयमायुळ्ळ पिरत्यक्षम् पिरविरुत्तित्तु इरुक्किऱदु। अदऩाल् अवैगळिऩ् इरुप्पै अऱिगिऱाऩ्। इङ्गेयो अर्त्तवादम् विदिवाक्कियत्तुडऩ् ऒऩ्ऱागच्चेर्न्दु स्तोत्तिरत्तिल् तात्पर्यमुळ्ळदॆऩ्ऱु इरुक्कुम्बोदु, वेऱु तात्पर्यमुळ्ळदाग विरुत्तान्दत्तै विषयमा युळ्ळ पिरविरुत्ति ऎऩ्ऱु तीर्माऩिक्क मुडियादु। ऒरु पॆरिय वाक्कियम् ऒरु अर्त्तत्तै अऱिविक्कुम्बोदु अदऱ्कु उळ्बट्ट वाक्कियत्तिऱ्कुत् तऩियाग वेऱु अर्त्तत्तै अऱिविक्कुम् तऩ्मै किडैयादल्लवा? “कळ्ळैक्कुडिक् कक्कूडादु” ऎऩ्ऱु कूडादु ऎऩ्बदुडऩ् सेर्न्दुळ्ळ वाक्कि यत्तिल् मूऩ्ऱु पदङ्गळुम् सेर्न्दिरुप्पदिलिरुन्दु कळ् कुडिप्पदऱ्कु मऱुप्पु ऎऩ्ऱ ऒरे अर्त्तम्दाऩ् अऱियप्पडु किऱदु; “कळ्ळैक्कुडि” ऎऩ्ऱ इरण्डु पदङ्गळिऩ् सम्बन्दत्तिलिरुन्दु कळ् कुडिक्कुम् विदियुम् अऱियप्पडु किऱदॆऩ्बदु किडैयादु ऎप्पडियो अप्पडि।
अत्रोच्यते — विषम उपन्यासः। युक्तं यत्सुरापानप्रतिषेधे पदान्वयस्यैकत्वादवान्तरवाक्यार्थस्याग्रहणम्। विध्युद्देशार्थवादयोस्त्वर्थवादस्थानि पदानि पृथगन्वयं वृत्तान्तविषयं प्रतिपद्य, अनन्तरं कैमर्थ्यवशेन कामं विधेः स्तावकत्वं प्रतिपद्यन्ते। यथा हि ‘वायव्यं श्वेतमालभेत भूतिकामः’ इत्यत्र विध्युद्देशवर्तिनां वायव्यादिपदानां विधिना सम्बन्धः, नैवम् ‘वायुर्वै क्षेपिष्ठा देवता वायुमेव स्वेन भागधेयेनोपधावति स एवैनं भूतिं गमयति’ इत्येषामर्थवादगतानां पदानाम्। न हि भवति, ‘वायुर्वा आलभेत’ इति ‘क्षेपिष्ठा देवता वा आलभेत’ इत्यादि। वायुस्वभावसङ्कीर्तनेन तु अवान्तरमन्वयं प्रतिपद्य, एवं विशिष्टदैवत्यमिदं कर्मेति विधिं स्तुवन्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु सॊल्गिऱोम्: इव्विदम् सॊल्वदु ऒऴुङ्गाऩदु इल्लै। कळ्ळैक्कुडिप्पदै मऱुक्कुम् वाक्कियत्तिल् पदङ्गळुक्कुळ् अन्वयम् ऒऩ्ऱाग वेयिरुप्पदाल्, उळ्ळडङ्गिय वाक्कियत्तिऱ्कु अर्त्तम् किरहिक्कप्पडुवदिल्लै ऎऩ्बदु न्यायम्दाऩ्। विदिवाक् कियम् अर्त्तवादम् इवैगळुक्कु उळ्ळेयो, अर्त्तवा तत्तिलुळ्ळ पदङ्गळ् विरुत्तान्द विषयमाग तऩियाग अन्वयमडैन्दु, पिऱगु ऎदऱ्काग ऎऩ्बदु कारणमाग विदिक्कु स्तोत्तिरम् सॆय्वदाग एऱ्पडुगिऱदु। ऎप्पडि यॆऩ्ऱाल्, “ऐसुवर्यत्तै विरुम्बुगिऱवऩ् वायुवैक् कुऱित्तु वॆळ्ळाट्टै आलम्बणम् सॆय्य वेण्डुम्” ऎऩ्ऱ इन्द इडत्तिल् विदिवाक्कियत्तिलुळ्ळ “वायुवैक् कुऱित्तु” मुदलिय पदङ्गळुक्कु विदियुडऩ् सम्बन्द मुण्डु; “वायु वेगमायुळ्ळ तेवदैयल्लवा? तऩ्ऩु टैय पाक्कियत्तिऩाल् वायुवैये नॆरुङ्गि ओडुगिऱाऩ्। अवरे इवऩै ऐसुवर्यत्तै अडैयच्चॆय्गिऱार्” ऎऩ्ऱ इन्द अर्त्तवाद वाक्कियङ्गळिलुळ्ळ पदङ्गळुक्कु विदियुडऩ् सम्बन्दम् किडैयादु; ‘वायु आलम्बऩम् सॆय्य वेण्डुम्’ ऎऩ्ऱावदु, ‘वेगमायुळ्ळ तेवदै आलम्बऩम् सॆय्य वेण्डुम्’ ऎऩ्बदु मुदलियदावदु किडैयादे आऩाल्, वायुविऩ् स्वबावत्तैच् चॊल्लुम् मुऱैयिल् तऩियाग अऩ्वयमडैन्दु इन्द कर्मावाऩदु, इव्वळवु पॆरुमैयुळ्ळ तेवदैयै युडैयदु ऎऩ्ऱु विदियै स्तुदिक्किऩ्ऱऩ।
तद्यत्र सोऽवान्तरवाक्यार्थः प्रमाणान्तरगोचरो भवति, तत्र तदनुवादेनार्थवादः प्रवर्तते। यत्र प्रमाणान्तरविरुद्धः, तत्र गुणवादेन। यत्र तु तदुभयं नास्ति, तत्र किं प्रमाणान्तराभावाद्गुणवादः स्यात् , आहोस्त्वित्प्रमाणान्तराविरोधाद्विद्यमानवाद इति — प्रतीतिशरणैर्विद्यमानवाद आश्रयणीयः, न गुणवादः। एतेन मन्त्रो व्याख्यातः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अदऱ्कुळ् ऎङ्गे अन्द अवान्दा (उळ्ळडङ्गिय) वाक्कियत्तिऩ् अर्त्तम् वेऱु पिरमाणत्तिऱ्कु विषयमा यिरुक्किऱदो, अङ्गे अदै अऩुवादम् सॆय्वदाग अर्त्तवादम् पिरविरुत्तिक्किऱदु; ऎङ्गे वेऱु पिरमाणत्तिऱ्कु विरुत्तमायिरुक्किऱदो, अङ्गे कुणवादमाग; ऎङ्गे इरण्डुमिल्लैयो अङ्गे वेऱु पिरमाणमिल्लाददिऩाल् कुणवादमा, अल्लदु वेऱु पिरमाणत्तिऱ्कु विरोदमिल्लाददिऩाल् इरुप्पदैच् चॊल्गिऱदा, ऎऩ्ऱु वरुम्बोदु, अऱिवै सरणमा युळ्ळवर्गळाल् इरुप्पदैच् चॊल्गिऱदु ऎऩ्ऱु ऎडुत्तुक् कॊळ्ळ वेण्डुम्, कुणवादम् अल्ल इदऩाल् मन्दिरमुम् विळक्कप्पट्टुविट्टदु।
अपि च विधिभिरेवेन्द्रादिदैवत्यानि हवींषि चोदयद्भिरपेक्षितमिन्द्रादीनां स्वरूपम्। न हि स्वरूपरहिता इन्द्रादयश्चेतस्यारोपयितुं शक्यन्ते। न च चेतस्यनारूढायै तस्यै तस्यै देवतायै हविः प्रदातुं शक्यते। श्रावयति च — ‘यस्यै देवतायै हविर्गृहीतं स्यात्तां ध्यायेद्वषट्करिष्यन्’ (ऐ. ब्रा. ३। ८। १) इति; न च शब्दमात्रमर्थस्वरूपं सम्भवति, शब्दार्थयोर्भेदात्। तत्र यादृशं मन्त्रार्थवादयोरिन्द्रादीनां स्वरूपमवगतं न तत्तादृशं शब्दप्रमाणकेन प्रत्याख्यातुं युक्तम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, इन्दिरऩ् मुदलियवर्गळै तेवदैया युळ्ळ हविस्कळै कट्टळैयिडुम् विदिगळिऩालेये इन्दिरऩ् मुदलियवर्गळुक्कु स्वरूबम् अबेक्षिक्कप् पडुगिऱदु। स्वरूबमिल्लाद इन्दिरऩ् मुदलियवर्गळै मऩसिल् एऱ्ऱुवदऱ्कु मुडियादल्लवा? मऩसिल् एऱाद अन्दन्द तेवदैक्कु हविस् कॊडुप्पदुम् मुडिया तल्लवा? ‘ऎन्द तेवदैक्काग हविस् ऎडुक्कप्पडु किऱदो, वषट् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पोगिऱवऩाय् अन्द तेवदैयै तियाऩम् सॆय्य वेण्डुम्’ (ऐदरेय पिराह्मणम् ३-८-१) ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् वॆऱुम् सप्तम् अर्त्तस्वरूबमाग इरुक्क मुडियादु, सप्तमुम्, अर्त्तमुम् वेऱायिरुप्पदाल्, अङ्गु मन्दिरत्तिलिरुन्दुम्, अर्त्तवादत्तिलिरुन्दुम् इन्दिरादि कळुक्कु ऎव्विदस्वरूबम् अऱियप्पडुगिऱदो, अन्द अव्विदस्वरूबम् सप्तत्तै पिरमाणमायुळ्ळदाल् मऱुक्कप्पडुवदु युक्तमिल्लै।
विश्वास-प्रस्तुतिः
इतिहास-पुराणम् अपि
व्याख्यातेन मार्गेण सम्भवन्-मन्त्रार्थवाद-मूलकत्वात् प्रभवति
देवता-विग्रहादि साधयितुम्।
मूलम्
इतिहासपुराणमपि व्याख्यातेन मार्गेण सम्भवन्मन्त्रार्थवादमूलकत्वात् प्रभवति देवताविग्रहादि साधयितुम्।
विश्वास-प्रस्तुतिः
प्रत्यक्षादिमूलमपि सम्भवति।
मूलम्
प्रत्यक्षादिमूलमपि सम्भवति।
विश्वास-प्रस्तुतिः
भवति ह्यस्माकम् अप्रत्यक्षम् अपि चिरन्तनानां प्रत्यक्षम्।
मूलम्
भवति ह्यस्माकमप्रत्यक्षमपि चिरंतनानां प्रत्यक्षम्।
विश्वास-प्रस्तुतिः
तथा च व्यासादयो देवादिभिः प्रत्यक्षं व्यवहरन्तीति स्मर्यते।
मूलम्
तथा च व्यासादयो देवादिभिः प्रत्यक्षं व्यवहरन्तीति स्मर्यते।
विश्वास-प्रस्तुतिः
यस्तु ब्रूयात् —
इदानींतनानाम् इव
पूर्वेषाम् अपि नास्ति देवादिभिर् व्यवहर्तुं सामर्थ्यम्
इति, स जगद्वैचित्र्यं प्रतिषेधेत्।
मूलम्
यस्तु ब्रूयात् — इदानींतनानामिव पूर्वेषामपि नास्ति देवादिभिर्व्यवहर्तुं सामर्थ्यम् इति, स जगद्वैचित्र्यं प्रतिषेधेत्।
विश्वास-प्रस्तुतिः
“इदानीम् इव च नान्यदा ऽपि सार्वभौमः क्षत्रियोऽस्ती"ति ब्रूयात्।
मूलम्
इदानीमिव च नान्यदापि सार्वभौमः क्षत्रियोऽस्तीति ब्रूयात्।
विश्वास-प्रस्तुतिः
ततश्च राजसूयादिचोदना उपरुन्ध्यात्।
मूलम्
ततश्च राजसूयादिचोदना उपरुन्ध्यात्।
विश्वास-प्रस्तुतिः
इदानीम् इव च कालान्तरेऽप्य् अव्यवस्थित-प्रायान् वर्णाश्रमधर्मान् प्रतिजानीत,
ततश् च व्यवस्था-विधायि शास्त्रमनर्थकं कुर्यात्।
मूलम्
इदानीमिव च कालान्तरेऽप्यव्यवस्थितप्रायान्वर्णाश्रमधर्मान्प्रतिजानीत, ततश्च व्यवस्थाविधायि शास्त्रमनर्थकं कुर्यात्।
विश्वास-प्रस्तुतिः
तस्माद् धर्मोत्कर्ष-वशाच्
चिरन्तना देवादिभिः प्रत्यक्षं व्यवजह्रुर्
इति श्लिष्यते ।
मूलम्
तस्माद्धर्मोत्कर्षवशाच्चिरंतना देवादिभिः प्रत्यक्षं व्यवजह्रुरिति श्लिष्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदिहासमुम्, पुराणमुम्, ऎडुत्तुक्काट्टिऩ वऴियाग पिरमाणमाग सम्बविक्कक्कूडिय मन्दिरम् अर्त्त वादम् इवैगळै मूलमायुळ्ळदाल्, तेवदैगळुक्कु विक्किरहम् मुदलियदै सादिक्कक्कूडियदे। पिरत्यक्षम् मुदलियदै मूलमायुळ्ळदॆऩ्ऱुम् सम्बविक्कुम्। नमक्कु पिरत्यक्षमिल्लैयाऩालुम् मुऩ्ऩुळ्ळवर्गळुक्कु पिरत्य क्षमागलाम्; अप्पडिये वियासर् मुदलाऩवर्गळ् तेवर् मुदलाऩवर्गळुडऩ् नेरिलेये व्यवहारम् सॆय्दार् कळॆऩ्ऱु स्मरिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पॊऴुदुळ्ळवर्गळैप् पोलवे मुऩ्ऩुळ्ळ वर्गळुक्कुम् कूड तेवादिगळुडऩ् व्यवहारम् सॆय्य सामर्त्तियम् इरुन्दिरादु ऎऩ्ऱु ऎवऩ् सॊल्गिऱाऩो, अवऩ् जगत्तिलुळ्ळ विसित्तिरत्तऩ्मैयै मऱुप्पवऩा वाऩ्। इप्पॊऴु तैप्पोल वेऱु कालत्तिल् कूड पूमि पूरावैयुम्, आळक्कूडिय क्षत्तिरियऩ् किडैयादु ऎऩ्ऱुम् अवऩ् सॊल्वाऩ्। अप्पडियाऩालो, राजसूयम् मुदलिय विदिगळैत्तडुत्तु विडुवाऩ्। अवै वीणागि विडुम्। इप्पॊऴुदुबोलवे वेऱुगालत्तिलुम्गूड वर्णा सिरम धर्मङ्गळ् अनेगमाय् वियवस्तै यऩ्ऩियिलेये इरुन्ददॆऩ्ऱु सॊल्गिऱवऩावाऩ्। अप्पडियाऩाल् वियवस्तैयै विदिक्कुम् सास्तिरमे वीण् ऎऩ्ऱु एऱ्पट्टुविडुम्।
आगैयाल् धर्मत्तिऩ् महिमैयाल्
मुऩ्ऩ् इरुन्दवर्गळ् देवादिगळ्-उडऩ् प्रत्यक्षम् आय् व्यवहारम् सॆय्दार्गळ् ऎऩ्बदु दाऩ् न्यायम् आगुम्।
अपि च स्मरन्ति — ‘स्वाध्यायादिष्टदेवतासम्प्रयोगः’ (यो. सू. २। ४४) इत्यादि। योगोऽप्यणिमाद्यैश्वर्यप्राप्तिफलकः स्मर्यमाणो न शक्यते साहसमात्रेण प्रत्याख्यातुम्। श्रुतिश्च योगमाहात्म्यं प्रख्यापयति — ‘पृथिव्यप्तेजोऽनिलखे समुत्थिते पञ्चात्मके योगगुणे प्रवृत्ते। न तस्य रोगो न जरा न मृत्युः प्राप्तस्य योगाग्निमयं शरीरम्’ (श्वे. उ. २। १२) इति। ऋषीणामपि मन्त्रब्राह्मणदर्शिनां सामर्थ्यं नास्मदीयेन सामर्थ्येनोपमातुं युक्तम्। तस्मात्समूलमितिहासपुराणम्। लोकप्रसिद्धिरपि न सति सम्भवे निरालम्बनाध्यवसातुं युक्ता। तस्मादुपपन्नो मन्त्रादिभ्यो देवादीनां विग्रहवत्त्वाद्यवगमः। ततश्चार्थित्वादिसम्भवादुपपन्नो देवादीनामपि ब्रह्मविद्यायामधिकारः। क्रममुक्तिदर्शनान्यप्येवमेवोपपद्यन्ते ॥ ३३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् “स्वात्यायत्तिऩाल् इष्टमाऩ तेवदैयुडऩ् सेर्क्कै” (योग सूत्रम् २-४४) ऎऩ्बदु मुदलियदु स्मरिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। अणिमा मुदलाऩ ऐसुवर्यत्तै अडैवदै पलऩागवुळ्ळदाय् स्मरिक्कप् पट्टिरुक्कुम् योगत्तै वॆऱुम् पिडिवादत् तिऩाल् मात्तिरम् मऱुत्तुविड मुडियादु। सुरुदियुम् योगत्ति ऩुडैय माहात्मियत्तै नऩ्गु ऎडुत्तुच्चॊल्गिऱदु। “पिरुदिवी, अप्पु, तेजस्, वायु, आगासम् ऎऩ्ऱ ऐन्दु स्वरूबमायुळ्ळदु जयिक्कप्पट्टु योगत्तिऩ् कुणमाऩ अणिमादिसित्ति एऱ्पडुम्बोदु, योगाक्ऩिमयमाऩ सरीरत्तैयडैन्दवऩुक्कु वियादि किडैयादु, जरै किडैयादु, मरणम् किडैयादु” (सुवेदा २-१२) ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मन्दिरबिराह्मणङ्गळैक् कण्डुबिडित्त रिषिग ळुडैय सामर्त्तियत्तै नम्मुडैय सामर्त्तियत्तुडऩ् ऒत्तुप्पार्प्पदु युक्तमिल्लै। आगैयाल् इदिहास पुराणङ्गळ् मूलत्तैयुडैयदु ताऩ्। (पिरमाणम्दाऩ्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उलगप्पिरसित्तियुम्गूड, सम्बवम् इरुक्कुम् पोदु, आदारमऱ्ऱदॆऩ्ऱु तीर्माऩिप्पदु युक्तमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् मन्दिरम् मुदलियवैगळिलिरुन्दु तेवादिगळुक्कु विक्रहमुळ्ळ तऩ्मै मुदलियदै ऒप्पुक्कॊळ्वदु पॊरुन्दुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिऩालेये, वेण्डुम् तऩ्मै मुदलियदु इरुप्पदाल्, तेवादिगळुक्कुम्, पिरह्मवित्यैयिल् अदिगारमुण्डु। किरममुक्ति विषयमायुळ्ळ उबासऩैग ळुम्गूड इव्विदमिरुन्दाल् ताऩ् पॊरुन्दुगिऩ्ऱऩ।