ईक्षतिकर्मव्यपदेशात्सः ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ईक्षदिगर्मव्यबदेसात्स: ॥ १३ ॥
त्रिमात्रप्रणवे ध्येयमपरं ब्रह्म वा परम् ॥
ब्रह्मलोकफलोक्त्यादेरपरं ब्रह्म गम्यते ॥ ७ ॥
ईक्षितव्यो जीवघनात्परस्तत्प्रत्यभिज्ञया ॥
भवेद्ध्येयं परं ब्रह्म क्रममुक्तिः फलिष्यति ॥ ८ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱु मात्तिरैयुळ्ळ पिरणवत्तिल् तियाऩिक्कप्पड वेण्डियदु अबर पिरह्ममा? अल्लदु परबिरह्ममा? पिरह्म लोगत्तै पलऩाग सॊल्लियिरुप्पदु मुदलाऩदिलिरुन्दु अबरबिरह्मम् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। पार्क्कप्पड वेण्डियवर् (साक्षात् तरिसिक्क वेण्डियवर्) जीवर्गळुक्कु मेलुळ्ळवर्। अवर् ञाबगप्पडुत्तप्पडुवदाल् तियाऩिक्कप्पड वेण्डियदु परबिरह्मन्दाऩ् आगुम्। किरममुक्ति पिऩ्ऩाल् पलऩाग एऱ्पडुम्।
‘एतद्वै सत्यकाम परं चापरं च ब्रह्म यदोंकारस्तस्माद्विद्वानेतेनैवायतनेनैकतरमन्वेति’ (प्र. उ. ५। २) इति प्रकृत्य श्रूयते — ‘यः पुनरेतं त्रिमात्रेणोमित्येतेनैवाक्षरेण परं पुरुषमभिध्यायीत’ (प्र. उ. ५। ५) इति। किमस्मिन्वाक्ये परं ब्रह्माभिध्यातव्यमुपदिश्यते, आहोस्विदपरमिति। एतेनैवायतनेन परमपरं वैकतरमन्वेतीति प्रकृतत्वात्संशयः। तत्रापरमिदं ब्रह्मेति प्राप्तम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
[पिरच्नोबनिषत्तिल् (५वदु पिरच्नम्) सत्यगामर् पिप्पलादरिडम् पिरच्ऩम् सॆय्गिऱार्। मऩुष्यर्गळिल् ऎवऩ् उयिरुळ्ळवरै ओङ्गारत्तै त्याऩम् सॆय्गिऱाऩो अवऩ् ऎन्द लोगत्तै अडैगिऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु। इदऱ्कु पिप्पलादर् ‘ओङ्गारम् परबिरह्ममागवुम्, अबरप्रह्ममागवुम् आगिऱदु। आगैयाल् वित्वाऩ् इन्द ओङ्गारत्तालेये परबिरह्मम्, अबरबिरह्मम् इव् विरण्डिल् ऒऩ्ऱैयडैगिऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु,
‘यः पुनरेतं त्रिमात्रेणोमित्येतेनैवाक्षरेण परं पुरुषम — भिध्यायीत’
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘ऎवऩ् मूऩ्ऱु मात्तिरैगळ् उळ्ळ ओम् ऎऩ्ऱ अक्षरत्तालेये परबुरुषऩै त्याऩम् सॆय्गिऱाऩो’ ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्। अदु इन्द अदिगरणत्तिऱ्कु विषयम्। इङ्गु अगारम्, उगारम्, मगारम् ऎऩ्ऱ मूऩ्ऱु मात्तिरैगळुळ्ळ पिरणवत्तिल् त्याऩम् सॆय्य वेण्डियदाग उबदेसिक्कप्पट्टदु अबरप्रह्ममा? परप्रह्ममा? ऎऩ्ऱु सन्देहम्, प्रह्मलोगत्तै यडैवदाग पलऩ् कूऱियिरुप्पदाल् त्याऩम् सॆय्यत्तक्कदु अबरप्रह्मम् ताऩ् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
‘स एतस्माज्जीवधनात् परात्परं पुरिशयं पुरुषमीक्षते'
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎऩ्ऱु परबुरुषऩै पार्क्किऱाऩ् ऎऩ्ऱु कूऱियिरुप्पदाल् इवऩैये तियाऩिक्कत्तक्कवऩाग ञाबगप्पडुत्तियिरुप्पदाल् पार्क्कत्तक्क परमात्मादाऩ् ओङ्गारत्तिल् त्याऩिक्कत्तक्कवऩ् इरुवरुम् ऒरे परमात्मादाऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्। इन्द उबासऩत्तिऱ्कु किरममुक्ति पलम् ओङ्गारत्तिल् परप्रह्मत्तै त्याऩिप्पवऩ् प्रह्मलोगम् सॆऩ्ऱु आत्म साक्षात्कारम् पॆऱ्ऱु मुक्तियडैगिऱाऩ्।]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘हे सत्यक्काम, ओम्गारम् ऎऩ्बदु ऎदुवो, अदुवे परमाऩ परमाऩ (मेलाऩ) पिरह्ममुम् अबरमाऩ (कीऴाऩ) पिरह्ममुम्, आगैयाल् इन्द आयदऩत्तिऩा लेये अऱिगिऱवऩ् इरण्डिलॊऩ्ऱै अडैगिऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु ऎवऩ् मूऩ्ऱु मात्तिरैगळैयुडैय ओम् ऎऩ्गिऱ इन्द अक्षरत्तिऩालेये इन्द मेलाऩ पुरुषऩै तियाऩम् सॆय्गिऱाऩो (पिरच्ऩ ५-२-५) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। इन्द वाक्कियत्तिल् तियाऩिक्क वेण्डियदाग परबिरह्मम् उबदेसिक्कप् पट्टिरुक्किऱदा, अल्लदु अबर पिरह्ममा? इन्द आयदऩत्तिऩालेये परबिरह्मम् अबर पिरह्मम् इरण्डिलॊऩ्ऱैयडैगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु (इरण्डुमे) पिरगिरुदमायिरुप्पदाल् सन्देहम्।
कस्मात् ? ‘स तेजसि सूर्ये सम्पन्नः’ ‘स सामभिरुन्नीयते ब्रह्मलोकम्’ इति च तद्विदो देशपरिच्छिन्नस्य फलस्योच्यमानत्वात्। न हि परब्रह्मविद्देशपरिच्छिन्नं फलमश्नुवीतेति युक्तम्; सर्वगतत्वात्परस्य ब्रह्मणः। नन्वपरब्रह्मपरिग्रहे ‘परं पुरुषम्’ इति विशेषणं नोपपद्यते। नैष दोषः — पिण्डापेक्षया प्राणस्य परत्वोपपत्तेः;
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अङ्गु इदु अबरबिरह्मम् ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु। ऎदऩाल्? ‘अवऩ्, तेजसागिय सूर्यऩिल् सेरुगिऱाऩ्’ ‘अवऩ् सामङ्गळिऩाल् पिरह्मलोगम् अऴैत्तुच् चॆल्लप्पडुगिऱाऩ्’, ऎऩ्ऱुम् अदैयऱिन् दवऩुक्कु तेसत्तिऩाल् वरैयऱुक्कप्पट्टिरुक्कुम् पलऩ् सॊल्लप्पडुवदाल् परबिरह्मम् ऎङ्गुमुळ्ळदाल्, परबिरह्मत्तै अऱिन्दवऩ् तेसत्तिऩाल् वरैयऱुक्कप् पट्ट पलऩै अडैगिऱऩॆऩ्बदु, पॊरुन्दादल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबरबिरह्मत्तै ऎडुत्तुक्कॊण्डाल् ‘मेलाऩ पुरुषऩै’ ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिट्टिरुप्पदु पॊरुन्दादे यॆऩ्ऱाल्, इदु तोषमिल्लै, सरीरत्तै अबेक्षित्तु पिराणऩुक्कु मेलायिरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दु माऩदिऩाल्, ऎऩ्ऱु।
इत्येवं प्राप्ते, अभिधीयते — परमेव ब्रह्म इह अभिध्यातव्यमुपदिश्यते। कस्मात् ? ईक्षतिकर्मव्यपदेशात्। ईक्षतिर्दर्शनम्; दर्शनव्याप्यमीक्षतिकर्म। ईक्षतिकर्मत्वेनास्याभिध्यातव्यस्य पुरुषस्य वाक्यशेषे व्यपदेशो भवति — ‘स एतस्माज्जीवघनात्परात्परं पुरिशयं पुरुषमीक्षते’ इति। तत्र अभिध्यायतेरतथाभूतमपि वस्तु कर्म भवति, मनोरथकल्पितस्याप्यभिध्यायतिकर्मत्वात्। ईक्षतेस्तु तथाभूतमेव वस्तु लोके कर्म दृष्टम् , इत्यतः परमात्मैवायं सम्यग्दर्शनविषयभूत ईक्षतिकर्मत्वेन व्यपदिष्ट इति गम्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम् पोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु; परबिरह्मम् ताऩ् इङ्गे तियाऩिक्क वेण्डियदाग उबदेसिक्कप्पडुगिऱदु। एऩ्? ‘पार्प्पदऱ्कु कर्मावाग सॊल्लियिरुप्पदाल्’ पार्प्पदु ऎऩ्बदु अऱिदल्, अऱिदलिल् उळ्ळडङ्गियदु (पार्वैयिऩ् विषयम् (पार्प्पदऱ्कु कर्मावाग (विषयमाग) इरुप्पदु अऱिविऩाल् वियाबिक्कप् पडुगिऱदु)। तियाऩम् सॆय्यप्पडवेण्डिय इन्द पुरुषऩुक्कु, पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियत्तिल्, पार्प्पदऱ्कु कर्मावाग कुऱिप्पिडुदल् इरुक्किऱदु, ‘इन्द मेलाऩ जीवगऩरुक्कु (हिरण्य कर्प्परुक्कु) मेलाय् उळ्ळ सरीरत्तिलिरुक्कुम् पुरुषऩ् अवऩ् पार्क्किऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गे तियाऩम् ऎऩ्बदऱ्कु वास्तवमिल्लाद पदार्त्तम् कूड कर्मावागुम्, मऩोराज्यमाग कल्बिक्कप् पडुवदऱ्कुक् कूड तियाऩत्तिऱ्कु कर्मावायिरुक्कुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्, पार्प्पदु ऎऩ्बदऱ्को उलगत्तिल् उळ्ळबडियुळ्ळ वस्तुदाऩ् (उण्मैप् पॊरुळ्दाऩ्) कर्मावाग पार्क्कप्पट्टिरुक्किऱदु ऎऩ्बदिऩाल्, नल्ल अऱिविऱ्कु विषयमायुळ्ळ इन्द परमात्मादाऩ् पार्प्पदऱ्कु कर्मावाग सॆल्लप्पट्टिरुक्किऱदॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
स एव चेह परपुरुषशब्दाभ्यामभिध्यातव्यः प्रत्यभिज्ञायते। नन्वभिध्याने परः पुरुष उक्तः, ईक्षणे तु परात्परः। कथमितर इतरत्र प्रत्यभिज्ञायत इति। अत्रोच्यते — परपुरुषशब्दौ तावदुभयत्र साधारणौ। न चात्र जीवघनशब्देन प्रकृतोऽभिध्यातव्यः परः पुरुषः परामृश्यते; येन तस्मात् परात्परोऽयमीक्षितव्यः पुरुषोऽन्यः स्यात्। कस्तर्हि जीवघन इति, उच्यते — घनो मूर्तिः, जीवलक्षणो घनः जीवघनः। सैन्धवखिल्यवत् यः परमात्मनो जीवरूपः खिल्यभाव उपाधिकृतः, परश्च विषयेन्द्रियेभ्यः, सोऽत्र जीवघन इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
परऩ् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ इरण्डु सप्तङ्गळालुम् अवरेदाऩ् इङ्गु तियाऩिक्क वेण्डियवराग ञाबगप्पडुत्तप्पडुगिऱार्। तियाऩत्तै सॊल्लुम्बोदु ‘परबुरुषऩ्’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु; पार्प्पदै सॊल्लुम् पोदो ‘परऩुक्कुम् परऩ्’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु; इव्वाऱु इरुवरुक्कुम् वेऱ्ऱुमै इरुप्पदाल्, ऎप्पडि वेऱु वस्तु वेऱु इडत्तिल् ञाबगप्पडुत्तप्पट्टदाग आगुम्? ऎऩ्ऱाल्, इङ्गु सॊल्गिऱोम्। परऩ् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ इरण्डु सप्तङ्गळुमे इरण्डु इडङ्गळिलुम् समाऩमायि रुक्किऩ्ऱऩ। इङ्गे पिरगिरुदमाय् तियाऩिक्क वेण्डिय तायुळ्ळ परबुरुषऩ् ‘जीवगऩ’ ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुबवर् इल्लै; अप्पडिच् चॊऩ्ऩाल् अन्द (त्येयमाऩ) परऩैविड परऩायुळ्ळ इन्द पार्क्कप् पडवेण्डिय पुरुषऩ् (त्येयबुरुषऩैक् काट्टिलुम्) वेऱाग आगुम्। अप्पडियाऩाल्, जीवगऩऩ् ऎऩ्बदु यार्? ऎऩ्ऱाल् सॊल्गिऱोम्। कऩम् ऎऩ्ऱाल् मूर्त्ति (उरुवम्) जीवरूबमाऩ कऩम् जीवगऩम्। सिऱिय उप्पुक्कट्टिबोल् परमात्मावुक्कु उबादियाल् एऱ्पट्टदुम् विषयम्, इन्दिरियम् इवैगळै विड मेलाऩदुमाऩ जीवरूबमाऩ सिऱिय कट्टिदाऩ् जीवगऩम् ऎऩ्बदु (जीवसमष्टियाऩ हिरण्यगर्बर्)
अपर आह — ‘स सामभिरुन्नीयते ब्रह्मलोकम्’ इत्यतीतानन्तरवाक्यनिर्दिष्टो यो ब्रह्मलोकः परश्च लोकान्तरेभ्यः, सोऽत्र जीवघन इत्युच्यते। जीवानां हि सर्वेषां करणपरिवृतानां सर्वकरणात्मनि हिरण्यगर्भे ब्रह्मलोकनिवासिनि सङ्घातोपपत्तेर्भवति ब्रह्मलोको जीवघनः। तस्मात्परो यः परमात्मा ईक्षणकर्मभूतः, स एवाभिध्यानेऽपि कर्मभूत इति गम्यते। ‘परं पुरुषम्’ इति च विशेषणं परमात्मपरिग्रह एवावकल्पते। परो हि पुरुषः परमात्मैव भवति यस्मात्परं किञ्चिदन्यन्नास्ति; ‘पुरुषान्न परं किञ्चित्सा काष्ठा सा परा गतिः’ इति च श्रुत्यन्तरात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऱ्ऱॊरुवर् सॊल्गिऱार्, ‘अवऩ् सामङ्गळाल् पिरह्मलोगम् अऴैत्तुच् चॆल्लप्पडुगिऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु मुऩ् अडुत्तुळ्ळ वाक्कियत्तिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱ पिरह्मलोगम् ऎदुवो, मऱ्ऱ लोगङ्गळैविड मेलाऩदुमो, अदु इङ्गे जीवगऩम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पडुगिऱदु। इन्दिरियङ्गळाल् सूऴप्पट्टिरुक्किऱ ऎल्ला जीवर्गळुक्कुमे, ऎल्ला इन्दिरियङ्गळिऩ् स्वरूबमाय् पिरह्मलोगत्तिल् इरुप्पवरायुळ्ळ हिरण्यगर्प् परिडत्तिल्, सेर्न्दिरुप्पदु पॊरुन्दुमाऩदिऩाल् पिरह्मलोगम् जीवगऩमायिरुक्किऱदु। अदऱ्कु मेले ऎन्द परमात्मा पार्प्पदऱ्कु कर्मावाग इरुक्किऱारो, अवरेदाऩ् तियाऩत्तिलुम् कूड कर्मावाग इरुप्पवर् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
परमाऩ पुरुषऩै ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिडुवदुम्, परमात्मावै ऎडुत्तुक्कॊण्डाल् ताऩ् उसिदमाग इरुक्कुम्। ‘पुरुषऩुक्कु मेल् ऎदुवुम् किडैयादु। अदुदाऩ् ऎल्लै। अदुदाऩ् मेलाऩ अडैय वेण्डिय इडम्’ ऎऩ्ऱु वेऱु सुरुदियिलिरुन्दुम्, ऎवरुक्कुम्मेल् वेऱु ऎदुवुम् किडैयादो, अन्द परमात्मादाऩ् परऩाऩ पुरुषऩ् अल्लवा?
‘परं चापरं च ब्रह्म यदोंकारः’ इति च विभज्य, अनन्तरमोंकारेण परं पुरुषमभिध्यातव्यं ब्रुवन् , परमेव ब्रह्म परं पुरुषं गमयति। ‘यथा पादोदरस्त्वचा विनिर्मुच्यत एवं ह वै स पाप्मना विनिर्मुक्तः’ इति पाप्मविनिर्मोकफलवचनं परमात्मानमिहाभिध्यातव्यं सूचयति। अथ यदुक्तं परमात्माभिध्यायिनो न देशपरिच्छिन्नं फलं युज्यत इति, अत्रोच्यते — त्रिमात्रेणोंकारेणालम्बनेन परमात्मानमभिध्यायतः फलं ब्रह्मलोकप्राप्तिः, क्रमेण च सम्यग्दर्शनोत्पत्तिः, — इति क्रममुक्त्यभिप्रायमेतद्भविष्यतीत्यदोषः ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, ‘ऎदु ओम्गारमो अदु परबिरह्ममुम् अबरबिरह्ममुम्’ ऎऩ्ऱु पिरित्तुविट्टु, पिऱगु ओम्गारत् तिऩाल् परबुरुषऩै तियाऩिक्क वेण्डियवऩाग सॊल्लि, परबिरुह्मत्तैये परबुरुषऩ् ऎऩ्ऱु अऱिविक्किऱदु। ‘ऎप्पडि सर्प्पमाऩदु सट्टैयिऩाल् नऩ्गु विट्टुविडप्पडुगिऱदो, अप्पडिये इवऩ् पाबत्तिऩाल् नऩ्गु विट्टुविडप्पडुगिऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु पाबत्तिलिरुन्दु विडुदलैयैप्पलऩागच् चॊल्वदुम् इङ्गु तियाऩिक्क वेण्डियवराग परमात्मावैये कुऱिक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
परमात्मावै तियाऩम् सॆय्गिऱवर्गळुक्कु तेसत्तिऩाल् वरैयऱुक्कप्पट्ट पलऩ् युक्तमिल्लै यॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अदिल् सॊल्लिऱोम्; मूऩ्ऱु मात्तिरैगळुडऩ् ओम्गारमागिय आलम्बऩत् तैक्कॊण्डु परमात्मावै तियाऩम् सॆय्गिऱवरुक्कु पिरह्मलोगत्तै अडैवदु पलऩ्; किरममाग (अदऱ्कु अडुत्तदाग) नल्ल अऱिविऩ् (आत्म साक्षात् कारत्तिऩ्) उत्पत्ति, ऎऩ्ऱु किरममुक्तियिल् अबिप्पिरायमुळ्ळदाग इदु इरुक्कुमाऩदिऩाल् तोषमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(स:ओङ्गारत्तिल् त्याऩिक्कत्तक्कवराग ऎवर् कूऱप्पट्टारो अवर् परमात्मा ईक्षतिकर्मव्यपदेशात् परबुरुषऩै पार्क्कप्पडुबवराग कूऱियिरुप्पदाल् (अवरैये इङ्गेयुम् ञाबगप्पडुत्तियिरुप्पदाल्) ऎऩ्ऱु सूत्रत्तिऩ् पॊरुळ्)।