अक्षरमम्बरान्तधृतेः ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अक्षरमम्बरान्दत्रुदे: ॥ १० ॥
अक्षरं प्रणवः किंवा ब्रह्म लोकेऽक्षराभिधा ॥
वर्णे प्रसिद्धा तेनात्र प्रणवः स्यादुपास्तये ॥ ५ ॥
अव्याकृताधारतोक्तेः सर्वधर्मनिषेधतः ॥
शासनाद्द्रष्टृतादेश्च ब्रह्मैवाक्षरमुच्यते ॥ ६ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अक्षरम् ऎऩ्बदु पिरणवमा? अल्लदु पिरह्ममा? उलगत्तिल् अक्षरम् ऎऩ्ऱ पॆयर् वर्णत्तिल् (ऎऴुत्तिल्) पिरसित्तमाय् इरुक्किऱदु। अदऩाल् इङ्गे उबासऩैक्कागच् चॊल्लप्पडुवदु पिरणवम्दाऩ्। अव्यागिरुदत्तिऱ्कुम् आदारमागच् चॊल्लप्पट्टु इरुप्पदालुम्, ऎल्ला तर्मङ्गळुम् मऱुक्कप्पट्टु इरुप्पदालुम्, आळुबवदि ऩालुम्, पार्क्किऱवरुडैय तऩ्मै मुदलियदु सॊल्लप् पट्टु इरुप्पदालुम्, पिरह्मन्दाऩ् अक्षरम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु।
‘कस्मिन्नु खल्वाकाश ओतश्च प्रोतश्चेति ।’ (बृ. उ. ३। ८। ७) ‘स होवाचैतद्वै तदक्षरं गार्गि ब्राह्मणा अभिवदन्त्यस्थूलमनणु’ (बृ. उ. ३। ८। ८) इत्यादि श्रूयते। तत्र संशयः — किमक्षरशब्देन वर्ण उच्यते, किं वा परमेश्वर इति। तत्राक्षरसमाम्नाय इत्यादावक्षरशब्दस्य वर्णे प्रसिद्धत्वात् , प्रसिद्ध्यतिक्रमस्य चायुक्तत्वात् , ‘ओंकार एवेदं सर्वम्’ (छा. उ. २। २३। ३) इत्यादौ च श्रुत्यन्तरे वर्णस्याप्युपास्यत्वेन सर्वात्मकत्वावधारणात् , वर्ण एवाक्षरशब्द
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
[जनगर् ओर् यागत्तिल् १००० पसुक्कळुक्कु कॊम्बुगळिल् सुवर्णत्तैक्कट्टि प्रह्मिष्टऩ् इदै ओट्टिच्चॆल्ललाम् ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩार्। ऎल्लोरुम् तयङ्गिऩार्गळ्। याक्ञवल्क्यर् तैर्यमाग तऩ् शिष्यरैप् पार्त्तु इन्दप् पसुक्कळै नम् किरुहत्तिऱ्कु अऴैत्तुच्चॆल् ऎऩ्ऱार्। इदैक्कण्डु पिरामणर्गळ् कोबमडैन्दऩर् अच्वलर् याक्ञ्वल्क्यरिडम् ‘नीर् प्रह् मिष्टरा’ ऎऩ्ऱु केट्टार्। प्रह्मिष्टरुक्कु नमस्कारम् सॆय्गिऱोम् ऎऩ्ऱु याक्ञवलक्यर् सॊऩ्ऩार्। वादत्तिल् याक्ञवल्क्यरै तोल्वियडैयच्चॆय्य मुदलिल् अच्वलर् केळ्विगेट्टार्। इदऱ्कु याक्ञवल्क्यर् सरियाऩ पदिल् कूऱिविट्टार्। पिऱगु आर्त्तबागर्, पुज्यु, उषस्तर्, कहोळर्, कार्क्की, उत्तालगर् इवर्गळ् वरिसैयाग केळ्वि केट्टऩर्। ऎल्लारुडैय केळ्विगळुक्कुम् याक्ञवलक्यर् पदिल् कूऱिविट्टार्। कडैसियिल् कार्गि मुडिवाग ऎल्लोरुक्कुम् प्रदिनिदियाग इरण्डु केळ्विगळ् केट्टाळ्। मुदल् केळ्वि: ‘इन्द त्वैद पिरबञ्जमॆल्लाम् ऎदिल् ‘ओद प्रोदमाग इरुक्किऱदो, अन्द सूत्रात्मा ऎदिल् ओदप्रोदमाग इरुक्किऱदु? ऎऩ्ऱु, आगासत्तिल् (अव्याक्रुदम् मायै) ऎऩ्ऱु याक्ञवल्गयर् पदिल् कूऱिऩार्। कार्गि इन्द आगासम् ऎदिल् ऒऩ्ऱुबट्टिरुक्किऱदु? ऎऩ्ऱु केट्टार्’। ‘इदै अक्षरम् ऎऩ्ऱु पिराह्मणर्गळ् सॊल्गिऱार्गळ्। इदु स्तूलमुमल्ल सूक्ष्ममुमल्ल’ ऎऩ्ऱु याक्ञवल्क्यर् पदिल् सॊऩ्ऩार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु कूऱप्पट्ट अक्षरम् पिरणवमा? पिरह्ममा? ऎऩ्ऱु सन्देहम्। उलगिल् वर्णत् तिऱ्कुत्ताऩ् अक्षरम् ऎऩ्ऱु पिरसित्ति उळ्ळदु। आगैयाल् उबासऩैक्काग ‘अक्षरम्’ ऎऩ्ऱ सप्तत्ताल् पिरणवम्दाऩ् सॊल्लप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम् अव्याक्रुदत्तिऱ्कुम् आदारमाग अक्षरत्तै सॊल्लि यिरुप्पदालुम् अक्षरत्तिल् ऒरु तर्ममुम् इल्लै ऎऩ्ऱु मऱुत्तिरुप्पदालुम्, आणैयिडुवदागच् चॊल्लियिरुप् पदालुम्, अक्षरत्तै त्रष्टावाग (अऱिगिऱवऩाग) सॊल्लियिरुप्पदालुम् इङ्गु कूऱप्पट्ट अक्षरम् सेदऩमाऩ पिरह्मम्दाऩ् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्।]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘आगासम् ऎदिल् कुऱुक्केयुम् नॆडुक्किलुम् कोर्क्कबट्टिरुक्किऱदु, ऎऩ्ऱु। अवर् सॊऩ्ऩार्-हे कार्क्कि, इदुदाऩ् अक्षरम्, स्तूलमिल्लै सूक्ष्म मिल्लै, ऎऩ्ऱु पिराम्मणर्गळ् सॊल्गिऱार्गळ्’ (पिरुहत्। ३-८-७, ८) मुदलियदु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गे अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् वर्णम् (उच्चरिक्कुम् ऎऴुत्तु) सॊल्लप्पडुगिऱदा अल्लदु परमेसुवरऩा ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अङ्गु ‘अक्षर समाम्नाय:’ मुदलिय इडङ्गळिल् अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऱ्कु वर्णत्तिल् पिरसित्ति इरुप्पदालुम्, पिरसित्तियै मीऱुवदु न्यायमिल्लाददिऩालुम्, ‘ओम् कारम्दाऩ् इदु ऎल्लाम्’ (सान्।२-२३-३) ऎऩ्बदु मुदलिय वेऱु सुरुदियिल् वर्णत्तिऱ्कुम् उबासिक्कप्पडुम् तऩ्मैयिऩाल् ऎल्लामागविरुक्कुम् तऩ्मै कुऱिप्पिट्टिप्पदालुम्, वर्णम् ताऩ् अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्ताल् सॊल्लप् पडुगिऱदु, ऎऩ्ऱु।
इत्येवं प्राप्ते, उच्यते — पर एवात्माक्षरशब्दवाच्यः। कस्मात् ? अम्बरान्तधृतेः; पृथिव्यादेराकाशान्तस्य विकारजातस्य धारणात्। तत्र हि पृथिव्यादेः समस्तविकारजातस्य कालत्रयविभक्तस्य ‘आकाश एव तदोतं च प्रोतं च’ इत्याकाशे प्रतिष्ठितत्वमुक्त्वा, ‘कस्मिन्नु खल्वाकाश ओतश्च प्रोतश्च’ (बृ. उ. ३। ८। ७) इत्यनेन प्रश्नेनेदमक्षरमवतारितम्। तथा चोपसंहृतम् — ‘एतस्मिन्नु खल्वक्षरे गार्ग्याकाश ओतश्च प्रोतश्च’ इति। न चेयमम्बरान्तधृतिर्ब्रह्मणोऽन्यत्र सम्भवति। यदपि ‘ओंकार एवेदं सर्वम्’ इति, तदपि ब्रह्मप्रतिपत्तिसाधनत्वात्स्तुत्यर्थं द्रष्टव्यम्। तस्मान्न क्षरति अश्नुते चेति नित्यत्वव्यापित्वाभ्यामक्षरं परमेव ब्रह्म ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु: अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदु परमात्मादाऩ् एऩ्? ‘आगासम् मुडिय उळ्ळदै तरिप्पदिऩाल्’, पूमि मुदल् आगासम् मुडियवुळ्ळ उण्डागुम् वस्तुक्कळिऩ् समूहत्तैदरिप्पदिऩाल्, अङ्गे मूऩ्ऱु कालङ्गळाल् पिरिक्कप्पट्टुळ्ळ पूमि मुदलाऩ उण्डागुम् ऎल्ला वस्तुक्कळिऩ् कूट्टत्तिऱ्कु ‘अदु आगासत्तिल्दाऩ् कुऱुक्केयुम्, नॆडुक्किलुम् कोर्क्कप्पट्टिरुक्किऱदु’ ऎऩ्ऱु आगासत्तिल् निलैत् तिरुक्कुम् तऩ्मैयै सॊल्लिविट्टु ‘आगासम् ऎदिल् कुऱुक्केयुम्, नॆडुक्किलुम् कोर्क्कप्पट्टिरुक्किऱदु?’ ऎऩ्ऱ इन्द केळ्वियिऩाल् इन्द अक्षरम् तॊडङ्गप्पट्टिरुक्किऱदु। अप्पडिये ‘हेगार्क्कि, इन्द अक्षरत्तिल्दाऩ् आगासम् कुऱुक्केयुम्, नॆडुक्किलुम् कोर्क्कप्पट्टिरुक्किऱदु’ ऎऩ्ऱु मुडिक्कप्पट्टुमिरुक्किऱदु। इन्द आगासम् मुडियवुळ्ळदै ताङ्गुवदुम्, पिरह्मत् तैत् तविर वेऱु ऎङ्गेयुम् सम्बविक्कादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘ओम् कारम्दाऩ् इदु ऎल्लाम्’ ऎऩ्बदु ऎदुवो, अदुवुम् पिरह्मत्तै अऱिवदऱ्कु सादऩमायिरुप्पदाल् स्तुदिप्पदऱ्काग ऎऩ्ऱु तॆरिन्दु कॊळ्ळ वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् ‘क्षरिप्पदिल्लै (नासमडैव तिल्लै)’ ऎऩ्ऱुम् ‘अच्नुदे (वियाबिक्किऱदु)’ ऎऩ्ऱुम् एऱ्पडुगिऱ नित्यत्तऩ्मै वियाबिक्कुम् तऩ्मै इवैगळाल् अक्षरम् ऎऩ्बदु परबिरुह्मम् ताऩ्।
स्यादेतत् — कार्यस्य चेत्कारणाधीनत्वमम्बरान्तधृतिरभ्युपगम्यते, प्रधानकारणवादिनोऽपीयमुपपद्यते। कथमम्बरान्तधृतेर्ब्रह्मत्वप्रतिपत्तिरिति ? अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कार्यम् (उण्डागिऱ वस्तु) कारणत्तिऱ्कु अदीऩमॆऩ्ऱ मुऱैयिल् आगासम् मुदलाऩदिऩ् ताङ्गुदल् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडुमेयाऩाल्, पिरदाऩत्तै कारणमाग सॊल्गिऱवरुक्कुम् इदु पॊरुन्दुमे? आगासम् मुदलियदै ताङ्गुवदाल् पिरह्मत्तऩ्मै ऎप्पडि अऱियप्पडुगिऱदु? ऎऩ्बदऱ्कु पदिल् सॊल्गिऱार्।
सा च प्रशासनात् ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सा स प्रसासनात् ॥ ११ ॥
सा च अम्बरान्तधृतिः परमेश्वरस्यैव कर्म। कस्मात् ? प्रशासनात्। प्रशासनं हीह श्रूयते — ‘एतस्य वा अक्षरस्य प्रशासने गार्गि सूर्याचन्द्रमसौ विधृतौ तिष्ठतः’ (बृ. उ. ३। ८। ९) इत्यादि। प्रशासनं च पारमेश्वरं कर्म। न अचेतनस्य प्रशासनं सम्भवति। न ह्यचेतनानां घटादिकारणानां मृदादीनां घटादिविषयं प्रशासनमस्ति ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदुवो, आगासम् मुदलियदै ताङ्गुवदो, परमेसुवरऩुडैयवे सॆयल्। एऩ्? नऩ्गु सासऩम् सॆय्वदाल् ‘हे कार्क्कि, इन्द अक्षरत्तिऩुडैयवे आळुगैयिल् सूर्यऩुम् सन्दिरऩुम् ताङ्गप् पट्टवर्गळाग (निलैबॆऱ्ऱवर्गळाग) इरुक्किऱार्गळ्’ ऎऩ्बदु मुदलाऩ नऩ्गु सासऩम् सॆय्वदु अल्लवा इङ्गे सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु? नऩ्गु सासऩम् सॆय्वदो परमेसुवरऩुडैय सॆयल्; असेदऩ मायिरुप्पदऱ्कु सासऩम् सम्बविक्कादु। कुडम् मुदलियवैगळुक्कुक् कारणमायुळ्ळ मण् मुदलाऩ असेदऩङ्गळुक्कु कुडम् मुदलिय विषयमाग सासऩम् किडैयादल्लवा?
अन्यभावव्यावृत्तेश्च ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्यबावव्याव्रुत्तेच्च ॥ १२ ॥
अन्यभावव्यावृत्तेश्च कारणाद्ब्रह्मैवाक्षरशब्दवाच्यम् , तस्यैवाम्बरान्तधृतिः कर्म, नान्यस्य कस्यचित्। किमिदम् अन्यभावव्यावृत्तेरिति ? अन्यस्य भावोऽन्यभावः तस्माद्व्यावृत्तिः अन्यभावव्यावृत्तिरिति। एतदुक्तं भवति — यदन्यद्ब्रह्मणोऽक्षरशब्दवाच्यमिहाशङ्क्यते तद्भावात् इदमम्बरान्तविधारणमक्षरं व्यावर्तयति श्रुतिः — ‘तद्वा एतदक्षरं गार्गि अदृष्टं द्रष्टृ अश्रुतं श्रोतृ अमतं मन्तृ अविज्ञातं विज्ञातृ’ (बृ. उ. ३। ८। ११) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘वेऱु वस्तुविऩ् तऩ्मैयिलिरुन्दु विलक्कि यिरुप्पदु’ ऎऩ्ऱ कारणत्तिऩालुम् अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदु पिरह्मम्दाऩ्। आगासम् मुडिय उळ्ळदै ताङ्गुवदाऩ सॆय्गै अवरुडैयदु ताऩ्, वेऱु ऎदऩुडैयदुम् इल्लै। ‘अऩ्यबावव् याव्रुत्ति’ ऎऩ्बदु ऎऩ्ऩ? वेऱु वस्तुविऩ् तऩ्मै ‘अऩ्यबावम्’ अदिलिरुन्दु विलक्कुदल् ‘अऩ्यबा वव्याव्रुत्ति’ इदु सॊल्लप्पट्टदाग आगिऱदु। पिरह्मत्तैक् काट्टिलुम् वेऱाऩ ऎदु अक्षरसप्तत्तिऩ् पॊरुळाग इङ्गु सङ्गिक्कप्पडुगिऱदो अदऩ् तऩ्मैयिलिरुन्दु अम्बरम् मुडिय उळ्ळदैत् ताङ्गुम् अक्षरत्तै सुरुदि विलक्कुगिऱदु। ‘हे कार्क्कि, अन्द इन्द अक्षरम्, पार्क्कप्पडाददु पार्प्पदु, केट्कप्पडाददु केट्पदु, निऩैक्कप्पडाददु निऩैप्पदु, अऱियप्पडाददु अऱिवदु’ (पिरुहत् ३-८-११) ऎऩ्ऱु
तत्रादृष्टत्वादिव्यपदेशः प्रधानस्यापि सम्भवति। द्रष्टृत्वादिव्यपदेशस्तु न सम्भवति, अचेतनत्वात्। तथा ‘नान्यदतोऽस्ति द्रष्टृ, नान्यदतोऽस्ति श्रोतृ, नान्यदतोऽस्ति मन्तृ, नान्यदतोऽस्ति विज्ञातृ’ इत्यात्मभेदप्रतिषेधात् , न शारीरस्याप्युपाधिमतोऽक्षरशब्दवाच्यत्वम्; ‘अचक्षुष्कमश्रोत्रमवागमनः’ (बृ. उ. ३। ८। ८) इति चोपाधिमत्ताप्रतिषेधात्। न हि निरुपाधिकः शारीरो नाम भवति। तस्मात्परमेव ब्रह्माक्षरमिति निश्चयः ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गु पार्क्कप्पडादत्तऩ्मै मुदलियदै कुऱिप्पिट्टिरुप्पदु पिरदाऩत्तिऱ्कुम् सम्बविक्कुम्। आऩाल् पार्क्कुम् तऩ्मै मुदलियदै कुऱिप्पिडुवदु सम्बविक्कादु, असेदऩमाय् इरुप्पदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये ‘इदऱ्कु वेऱागप् पार्क्किऱदु किडैयादु, इदऱ्कु वेऱाग केट्किऱदु किडैयादु। इदऱ्कु वेऱाग निऩैक्किऱदु किडैयादु, इदऱ्कुवेऱाग अऱिगिऱदु किडैयादु’ ऎऩ्ऱु आत्माविल् वेऱ्ऱुमैयै मऱुत्तिरुप्पदाल्, उबादियुडऩ् कूडिय सारीरऩुक्कुम् क्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुम् तऩ्मै किडैयादु। ‘कण् इल्लाददु, कादु इल्लाददु, वाक्कु इल्लाददु, मऩस् इल्लाददु’ (पिरुहत् ३-८-८) ऎऩ्ऱुम् (पिरुह्मत्तिऱ्कु) उबादियुडऩिरुक्कुम् तऩ्मै मऱुक्कप्पट्टिरुप्पदिऩाल्, उबादियऱ् ऱवऩो सारीरऩाग इरुक्क मुडियादल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् परप्पिरह्मम्दाऩ् अक्षरम् ऎऩ्ऱु तीर्माऩम्।