द्युभ्वाद्यायतनं स्वशब्दात् ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्युप्वात्यायदनम् स्वसप्तात् ॥ १ ॥
सूत्रं प्रधानं भोक्तेशो द्युभ्वाद्यायतनं भवेत् ॥
श्रुतिस्मृतिप्रतिद्धिभ्यां भोक्तृत्वाच्चेश्वरेतरः ॥ १ ॥
नाऽऽद्यौ पक्षावात्मशब्दान्न भोक्ता मुक्तगम्यतः ॥
ब्रह्मप्रकरणादीशः सर्वज्ञत्वादितस्तथा ॥ २ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्युलोगम्, पूलोगम् इवै मुदलियदिऱ्कु आदारमा यिरुप्पदु सूत्रात्मावा? पिरदाऩमा? जीवऩा? ईसुवररा? सुरुदियिलुळ्ळ पिरसित्तियालुम्, स्मिरुदियिलुळ्ळ पिरसित्ति यालुम्, पोक्तावाग इरुप्पदालुम् ईसुवररैत् तविर वेऱुदाऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आत्मा ऎऩ्ऱ सप्तमिरुप्पदाल् मुदल् इरण्डु पक्षङ्गळुम् इल्लै। मुक्तऩाल् अडैयप्पड वेण्डियदा यिरुप्पदाल् जीवऩुमिल्लै। पिरह्मत्तैच् चॊल्लुम् पिरगरणमायिरुप्पदालुम्, अप्पडिये सर्वक्ञत् तऩ्मै मुदलियदु सॊल्लियिरुप्पदालुम् ईसुवरर्दाऩ्।
इदं श्रूयते — ‘यस्मिन्द्यौः पृथिवी चान्तरिक्षमोतं मनः सह प्राणैश्च सर्वैः। तमेवैकं जानथ आत्मानमन्या वाचो विमुञ्चथामृतस्यैष सेतुः’ (मु. उ. २। २। ५) इति। अत्र यदेतद्द्युप्रभृतीनामोतत्ववचनादायतनं किञ्चिदवगम्यते, तत्किं परं ब्रह्म स्यात् , आहोस्विदर्थान्तरमिति सन्दिह्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(इरण्डावदु पादत्तिलुम् मूऩ्ऱावदु पादत् तिलुम् अस्पष्टप्रह्मलिङ्ग वाक्कियविसारम् ऎऩ्बदु सममायिरुन्द पोदिलुम् २वदु पादत्तिल् अदिगमाग रूडि पदङ्गळुळ्ळ सगुण वाक्किय विसारम् सॆय्यप्पट्टदु। इन्द मूऩ्ऱावदु पादत्तिल् अनेगमाग यौगिग पदङ्ग ळुळ्ळ निर्विसेष वाक्किय विसारम् सॆय्यप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुण्डगोबनिषत्तिल् उळ्ळ : ‘यस्मिन् धौ: प्रथिवि’ ऎऩ्ऱ मन्दिरम् इन्द अदिगरणत्तिऱ्कु विषयम्। इङ्गु त्युलोगम्, पिरुदिवी, अन्दरिक्षम् मुदलाऩ वैगळुक्कु आदारमाग कूऱप्पडुम् वस्तु पिरदाऩमा, सूत्रात्मावा, जीवऩा, ईसऩा ऎऩ्ऱु सन्देहम् स्म्रुदिप्र सित्तियाल् पिरदाऩमो, च्रुदि पिरसित्तियाल् सूत्रात्मावो, पोक्तावाग इरुप्पदाल् जीवऩो इङ्गु आदारमाग कूऱप्पडुगिऱदु। ईसुवरऩ् इल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम् इङ्गु आत्मसप्तमिरुप्पदाल् अनात्मावाऩ पिरदाऩमुम् सूत्रात्मावुम् आयदऩमागादु। मुक्तर्ग ळाल् अडैयप्पडुवदागक् कूऱियिरुप्पदाल् जीवऩुमल्ल पिरह्मप्रगरणमाऩदालुम् सर्वक्ञत्वम् मुदलियवै सॊल्लियिरुप्पदालुम् इङ्गु आयदऩम् प्रह्मम् ताऩ्। इन्द वाक्कियम् निर्विसेष प्रह्मत्तै उबदेसिक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘ऎदऩिडत्तिल् त्युलोगमुम्, पूलोगमुम् अन्दरि क्षमुम्, ऎल्ला पिराणऩ्गळुडऩ् सेर्न्दु मऩसुम्, कोर्क्कप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩवो, अन्द आत्मा ऒऩ्ऱैये अऱियुङ्गळ्; मऱ्ऱ पेच्चुगळै विट्टु विडुङ्गळ्; अमिरुदत्तिऱ्कु (मरणमऱ्ऱ निलैक्कु इदु सेदु’ (मुण्डग २-२-५) ऎऩ्ऱु इदु सॊल्लप्पडुगिऱदु। इङ्गे त्यु मुदलियवैगळ् कोर्क्कप्पट्टदाग सॊल्वदि लिरुन्दु अवैगळुक्कु आदारमाग एदो ऒऩ्ऱु अऱियप्पडुगिऱदु। अदु परबिरह्ममायिरुक्कुमा अल्लदु वेऱेदेऩुम् वस्तुवा ऎऩ्ऱु सन्देहिक्कप्पडुगिऱदु।
तत्रार्थान्तरं किमप्यायतनं स्यादिति प्राप्तम्। कस्मात् ? ‘अमृतस्यैष सेतुः’ इति श्रवणात्। पारवान्हि लोके सेतुः प्रख्यातः। न च परस्य ब्रह्मणः पारवत्त्वं शक्यमभ्युपगन्तुम्, ‘अनन्तमपारम्’ (बृ. उ. २। ४। १२) इति श्रवणात्। अर्थान्तरे चायतने परिगृह्यमाणे स्मृतिप्रसिद्धं प्रधानं परिग्रहीतव्यम् , तस्य कारणत्वादायतनत्वोपपत्तेः। श्रुतिप्रसिद्धो वा वायुः स्यात्; ‘वायुर्वाव गौतम तत्सूत्रं वायुना वै गौतम सूत्रेणायं च लोकः परश्च लोकः सर्वाणि च भूतानि सन्दृब्धानि भवन्ति’ (बृ. उ. ३। ७। २) इति वायोरपि विधारणत्वश्रवणात्। शारीरो वा स्यात्; — तस्यापि भोक्तृत्वात् , भोग्यं प्रपञ्चं प्रत्यायतनत्वोपपत्तेः
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: वेऱु एदेऩुम् वस्तु आयदऩमाग इरुक्कलाम् ऎऩ्ऱु अङ्गु एऱ्पडुगिऱदु। एऩ्? ‘अमिरुदत्तिऱ्कु इदु सेदु" ऎऩ्ऱु सॊल्वदाल्। उलगत्तिल् करैयुळ्ळदाग अल्लवा सेदु ऎऩ्बदु पिरसित्तमाग इरुक्किऱदु। परबिरह्मत्तिऱ्को, ‘ऎल्लै यऱ्ऱदु, करैयऱ्ऱदु’ (पिरुहत् २-४-१२) ऎऩ्ऱु सॊल्वदाल्, करैयैयुडैय तऩ्मैयै ऒप्पुक् कॊळ्ळ मुडियादु। आयदऩमाग वेऱु वस्तुवै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदाऩाल्, स्मिरुदियिल् पिरसित्तमाऩ पिरदाऩत्तै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्, अदु कारणमायिरुप्पदाल् आयदऩमायिरुप्पदु पॊरुन्दु माऩदिऩाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, वेदत्तिल् पिरसित्तमायिरुक्कुम् वायुवाग इरुक्कलाम्: ‘हे कौदम, वायुदाऩ् अन्द सूत्रम् (नूल्)। हे कौदम, इन्द लोगम् परलोगम् ऎल्ला पिराणिगळ् इवै सूत्रमायुळ्ळ वायुविऩाल् ताऩ् कोर्क्कप्पट्टवैगळाग इरुक्किऩ्ऱऩ’ (पिरुहत् ३-७-२) ऎऩ्ऱु वायुविऱ्कुम् ताङ्गुम् तऩ्मै सॊल्वदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, सारीरऩाग इरुक्कलाम्: अवऩुक्कु पोक्ता ऎऩ्ऱ तऩ्मैयिरुप्पदाल् पोक्कियमाऩ पिरबञ्जत्तै उत्तेसित्तु आयदऩम् ऎऩ्ऱ तऩ्मै पॊरुन्दुमाऩदिऩाल्।
इत्येवं प्राप्ते इदमाह — द्युभ्वाद्यायतनमिति। द्यौश्च भूश्च द्युभुवौ, द्युभुवौ आदी यस्य तदिदं द्युभ्वादि। यदेतदस्मिन्वाक्ये द्यौः पृथिव्यन्तरिक्षं मनः प्राणा इत्येवमात्मकं जगत् ओतत्वेन निर्दिष्टम् , तस्यायतनं परं ब्रह्म भवितुमर्हति। कुतः ? स्वशब्दात् आत्मशब्दादित्यर्थः। आत्मशब्दो हीह भवति — ‘तमेवैकं जानथ आत्मानम्’ इति। आत्मशब्दश्च परमात्मपरिग्रहे सम्यगवकल्पते, नार्थान्तरपरिग्रहे। क्वचिच्च स्वशब्देनैव ब्रह्मण आयतनत्वं श्रूयते — ‘सन्मूलाः सोम्येमाः सर्वाः प्रजाः सदायतनाः सत्प्रतिष्ठाः’ (छा. उ. ६। ८। ४) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ऎऩ्ऱु इव्विदम् वरुम्बोदु इदै सॊल्गिऱार्। ‘त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩम्’ ऎऩ्ऱु। त्युवुम् पूवुम्, ‘त्यु पू’, ‘त्यु पू’ ऎदऱ्कु मुदलो अदु इन्द ‘त्यु पू’ मुदलियदु इन्द वाक्कियत्तिल् त्यु, पिरुदिवी अन्दरिक्षम्, मऩस्, पिराणऩ्गळ् ऎऩ्ऱु इन्द स्वरूबमायुळ्ळ ऎन्द जगत् कोर्क्कप्पट्टदाग सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदो, अदऱ्कु आयदऩमाग परबिरह्मम् इरुप्पदु न्यायम्। एऩ्? ‘तऩ् सप्तमिरुप्पदाल्’ आत्मा ऎऩ्ऱ सप्तमिरुप्पदाल् ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। ‘अन्द आत्मा ऒरुवरैये अऱियुङ्गळ्’ ऎऩ्ऱु आत्म सप्तमल्लवा इङ्गे इरुक्किऱदु। आत्म सप्तमो परमात्मावै ऎडुत्तुक्कॊण्डाल् नऩ्गु पॊरुन्दुम्; वेऱु वस्तुवै ऎडुत्तुक्कॊण्डाल् पॊरुन्दादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिलविडङ्गळिल् पिरह्मत्तिऩ् आयदऩत्तऩ्मै तऩ् सप्तत्तिऩालेये सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। ‘हे सोम्य, इन्द पिरजैगळ् ऎल्लाम् सत् वस्तुवै मूलमाय् (कारणमाय्) उडैयवै, सत् वस्तुवै आयदऩमाग उडैयवै, सत् वस्तुवैये पिरदिष् टैयाय् (लयस्ताऩमाय्) उडैयवै’ (सान्। ६ ८-४) ऎऩ्ऱु।
स्वशब्देनैव चेह पुरस्तादुपरिष्टाच्च ब्रह्म सङ्कीर्त्यते — ‘पुरुष एवेदं विश्वं कर्म तपो ब्रह्म परामृतम्’ इति, ‘ब्रह्मैवेदममृतं पुरस्ताद्ब्रह्म पश्चाद्ब्रह्म दक्षिणतश्चोत्तरेण’ (मु. उ. २। २। १२) इति च। तत्र त्वायतनायतनवद्भावश्रवणात् सर्वं ब्रह्मेति च सामानाधिकरण्यात् , यथानेकात्मको वृक्षः शाखा स्कन्धो मूलं चेति, एवं नानारसो विचित्र आत्मेत्याशङ्का सम्भवति। तां निवर्तयितुं सावधारणमाह — ‘तमेवैकं जानथ आत्मानम्’ इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गेयुम् मुऩ्ऩालुम्, पिऩ्ऩालुम् तऩ् सप्तत्तिऩालेये पिरह्मम् सॊल्लप्पडुगिऱदु। “पुरुषऩ्दाऩ् इदु ऎल्लाम्, कर्मा, तबस्; पिरह्मम् मेलाऩ अमिरुदम्”, (मुण् २-१-१०) ऎऩ्ऱुम्, “इन्द अमिरुदमाऩ पिरह्मम्दाऩ् मुऩ्ऩाल्; पिरह्मम् पिऩ्ऩाल्; पिरह्मम् वलदु पक्कत्तिलुम्, इडदु पक्कत्तिलुम् (तॆऱ्केयुम् वडक्केयुम्) (मुण्डग २-२-१२) ऎऩ्ऱुम्, अङ्गेयो आयदऩमायिरुक्कुम् तऩ्मैयुम् आयदऩत्तै उडैयदायिरुक्कुम् तऩ्मैयुम् सॊल्लप्पडुवदाल्, ऎल्लाम् पिरह्मम्” ऎऩ्ऱ सामाऩादिगरण्यमिरुप्पदाल्, ऎप्पडि मरमाऩदु किळै तूर्वेर् ऎऩ्ऱु पलवाग इरुक्किऱदो, अप्पडिये आत्मावुम् पलविदत्तऩ्मैयुळ्ळदाय् विसित्तिरमाय् इरुक्कलामॆऩ्ऱु सङ्गै एऱ्पडुम्। अदै निविरुत्ति सॆय्वदऱ्काग ‘अन्द ऒरुवराऩ आत्मावै अऱिन्दु कॊळ्ळुङ्गळ्’ ऎऩ्ऱु वऱ्पुऱुत्तलुडऩ् सॊल्गिऱदु।
एतदुक्तं भवति — न कार्यप्रपञ्चविशिष्टो विचित्र आत्मा विज्ञेयः। किं तर्हि ? अविद्याकृतं कार्यप्रपञ्चं विद्यया प्रविलापयन्तः तमेवैकमायतनभूतमात्मानं जानथ एकरसमिति। यथा ‘यस्मिन्नास्ते देवदत्तस्तदानय’ इत्युक्ते आसनमेवानयति, न देवदत्तम्। तद्वदायतनभूतस्यैवैकरसस्यात्मनो विज्ञेयत्वमुपदिश्यते। विकारानृताभिसन्धस्य चापवादः श्रूयते — ‘मृत्योः स मृत्युमाप्नोति य इह नानेव पश्यति’ (क. उ. २। १। १०) इति। ‘सर्वं ब्रह्म’ इति तु सामानाधिकरण्यं प्रपञ्चप्रविलापनार्थम् , न अनेकरसताप्रतिपादनार्थम् , ‘स यथा सैन्धवघनोऽनन्तरोऽबाह्यः कृत्स्नो रसघन एवैवं वा अरेऽयमात्मानन्तरोऽबाह्यः कृत्स्नः प्रज्ञानघन एव’ (बृ. उ. ४। ५। १३) इत्येकरसताश्रवणात्। तस्माद्द्युभ्वाद्यायतनं परं ब्रह्म ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु सॊऩ्ऩदाग आगिऱदु; उण्डाऩदाऩ पिरबञ्जत्तोडु कूडियदाग विसित्तिरमायुळ्ळदाग आत्मा अऱियप्पडक्कूडादु। अप्पडियाऩाल् ऎप्पडि? अवित्यै य यिऩाल् एऱ्पट्टिरुक्कुम् उण्डाऩ पिरबञ्जत्तै वित्यैयिऩाल् विलाबऩम् सॆय्दुविट्टु, आयदऩमा यिरुक्कुम् ऒरे स्वबावमुळ्ळ आत्मावागिऱ अवर् ऒरुवरैये अऱियुङ्गळ्, ऎऩ्ऱु। ‘ऎदिल् तेवदत्तऩ् उट्कार्न्दिरुक् किऱाऩो अदैक्कॊण्डुवा’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टवऩ् आसऩत्तैत् ताऩ् कॊण्डु वरुवाऩ्, तेवदत्तऩै कूट्टिक्कॊण्डु वरमाट्टाऩ्, ऎऩ्बदु ऎप्पडियो, अदैप्पोल आयदऩमाय् एगरसमायुळ्ळ आत्माविऱ्कुत्ताऩ् अऱियवेण्डियदाऩ तऩ्मै उबदेसिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उण्डाऩदाय् वास्तवमिल्लाददाय् इरुप्पदिल् पऱ्ऱु उळ्ळवऩुक्कु अबवादमुम् (तोषमुम्) सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। ‘ऎवऩ् इदऩिडत्तिल् पल पोल पार्क्किऱाऩो, अवऩ् मरणत्तिलिरुन्दु मरणत्तै अडैगिऱाऩ्’ (काडग। २-४-११) ऎऩ्ऱु, ‘ऎल्लाम् पिरह्म’ ऎऩ्ऱ सामाऩादिगरण्यमो पिरबञ्जत्तै विलाबऩम् सॆय्यवेण्डुम् ऎऩ्बदऱ्काग, अनेग स्वबामुळ्ळ तॆऩ्ऱु ऎडुत्तुक् काट्टुवदऱ्कागवल्ल। ‘ऎप्पडि उप्पुक् कट्टि उळ्ळॆऩऱिल्लामल् वॆळियॆऩ्ऱिल्लामल् पूरावुम् रसक्कट्टियागवेयिरुक्किऱदो, अप्पडिये इन्द आत्मा उळ्ळॆऩ्ऱिल्लामल् वॆळियॆऩ्ऱिल्लामल् पूरावुम् अऱिवुक्कट्टियेदाऩ्’ (पिरुहत् ४-५-१३) ऎऩ्ऱु एगरसमायिरुक्कुम् तऩ्मै सॊल्लियिरुप्पदाल्, आगैयाल् त्यु, पू मुदलाऩवैगळुक्कु आयदऩमाय् इरुप्पदु प्रह्मम्।
यत्तूक्तम् — सेतुश्रुतेः, सेतोश्च पारवत्त्वोपपत्तेः, ब्रह्मणोऽर्थान्तरेण द्युभ्वाद्यायतनेन भवितव्यमिति, अत्रोच्यते — विधारणत्वमात्रमत्र सेतुश्रुत्या विवक्ष्यते, न पारवत्त्वादि। न हि मृद्दारुमयो लोके सेतुर्दृष्ट इत्यत्रापि मृद्दारुमय एव सेतुरभ्युपगम्यते। सेतुशब्दार्थोऽपि विधारणत्वमात्रमेव, न पारवत्त्वादि, षिञो बन्धनकर्मणः सेतुशब्दव्युत्पत्तेः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सेदु ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल्, सेदुविऱ्कु करैयैयुडैय तऩ्मै पॊरुत्तमाऩदिऩाल् पिरह् मत्तैविड वेऱु वस्तु त्यु, पू मुदलाऩवैगळुक्कु आयदऩमाय् इरुक्कवेण्डुमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप् पट्टदो, अङ्गु सॊल्गिऱोम्। इङ्गे ‘सेदु’ ऎऩ्ऱ सॊल्लाल् तडुत्तुक्कॊण्डिरुक्कुम् तऩ्मै मात्तिरमे सॊल्ल विरुम्बप्पट्टदु। करैयैयुडैयदु मुदलिय तिल्लै। उलगत्तिल् सेदु मण्णालुम् मरत्तिऩालुम् सॆय्यप्पट्टदाग काणप्पडुगिऱदु ऎऩ्बदाल् इङ्गेयुम् वस्तु मण्णालुम् मरत्तालुम् सॆय्यप्पट्टदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदु किडैयादे। कट्टुवदु ऎऩ्ऱ सॆय्गैयैक् कुऱिक्कुम्। ‘षिञ्’ ऎऩ्ऱ तादुविलिरुन्दु ‘सेदु’ ऎऩ्ऱ सप्तम् एऱ्पट्टिरुप्पदाल्, ‘सेदु’ ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩ् अर्त्तम् कट्टुप्पडुत्तुम् तऩ्मै मात्तिरमे, करैयै उडैयदु मुदलाऩदु इल्लै।
अपर आह — ‘तमेवैकं जानथ आत्मानम्’ इति यदेतत्सङ्कीर्तितमात्मज्ञानम् , यच्चैतत् ‘अन्या वाचो विमुञ्चथ’ इति वाग्विमोचनम् , तत् अत्र अमृतत्वसाधनत्वात् , ‘अमृतस्यैष सेतुः’ इति सेतुश्रुत्या सङ्कीर्त्यते। न तु द्युभ्वाद्यायतनम्। तत्र यदुक्तम् — सेतुश्रुतेर्ब्रह्मणोऽर्थान्तरेण द्युभ्वाद्यायतनेन भाव्यमिति, एतदयुक्तम् ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱॊरुवर् सॊल्गिऱार्: ‘अन्द ऒऩ्ऱागवे युळ्ळ आत्मावै अऱियुङ्गळ्’ ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट ऎन्द इन्द आत्मञाऩमो, ‘वेऱु पेच्चुक्कळै विट्टु विडुङ्गळ्’ ऎऩ्ऱु ऎन्द वाक्कै विडुदलो, अदु इङ्गु अमिरुदत्तऩ्मैक्कु सादऩमायिरुप्पदाल् ‘इदु अमिरु तत्तिऱ्कु सेदु ऎऩ्ऱु ‘सेदु’ ऎऩ्ऱ सॊल्लाल् सॊल्लप् पडुगिऱदु। त्यु, पू मुदलाऩवैगळुक्कु आयदऩमायिरुप् पदु सॊल्लप्पडविल्लै ऎऩ्ऱु। आगवे अङ्गु ‘सेदु’ ऎऩ्ऱ सॊल्लाल् पिरह्मत्तिऱ्कु वेऱागयुळ्ळ वस्तु त्यु, पू मुदलाऩवैगळुक्कु आयदऩमाग इरुक्कु मॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु युक्तमिल्लै।
मुक्तोपसृप्यव्यपदेशात् ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुक्तोबस्रुप्यव्यबदेसात् ॥ २ ॥
इतश्च परमेव ब्रह्म द्युभ्वाद्यायतनम्; यस्मान्मुक्तोपसृप्यतास्य व्यपदिश्यमाना दृश्यते। मुक्तैरुपसृप्यं मुक्तोपसृप्यम्। देहादिष्वनात्मसु अहमस्मीत्यात्मबुद्धिरविद्या, ततस्तत्पूजनादौ रागः, तत्परिभवादौ द्वेषः, तदुच्छेददर्शनाद्भयं मोहश्च — इत्येवमयमनन्तभेदोऽनर्थव्रातः सन्ततः सर्वेषां नः प्रत्यक्षः। तद्विपर्ययेद्युभ्वाद्यायतनं प्रकृत्य व्यपदेशो भवति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालुम् त्यु, पू मुदलाऩवैगळुक्कु आयदऩम् परबिरह्मम्दाऩ्; ऎदऩाल्, विडुबट्टवऩाल् नॆरुङ्गि अडैयप्पडुम् तऩ्मै इदऱ्के कुऱिप्पिडप्पडुवदागत् तॆरिगिऱदो, विडुबट्टवऩाल् नॆरुङ्गि अडैयप्पडुवदु ऎऩ्बदु मुक्तोबस्रुप्यम् आत्मावल्लाद तेहम् मुदलाऩवैगळिल् ‘नाऩाग इरुक्किऱेऩ्’ ऎऩ्ऱु आत्मायॆऩ्गिऱ ऎण्णम् अवित्यै, अदिलिरुन्दु अवैगळै कौरविप्पदु मुदलियदिल् रागम्, अवैगळुक्कु इऴिवु मुदलियदिल् त्वेषम्, अवैगळुक्कुक् कॆडुदलैप् पार्क्किऱदिऩाल् पयम् मोहम्, इव्विदम् ऎल्लैयऱ्ऱ पेदङ्गळै युडैयदाय् तुडर्न्दु इरुन्दुगॊण्डिरुक्कुम् इन्द अऩर्त्तक्कूट्टम् नम् ऎल्लोरुक्कुम् नेरिल् तॆरिन्ददे।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऱ्कु माऱुदलाग, अवित्यै रागम् त्वे षम् मुदलिय तोषङ्गळिलिरुन्दु विडुबट्ट वर्गळाल् नॆरुङ्गियडैय वेण्डियदु। पोग वेण्डियदु (अऱिय वेण्डियदु) इदु। ऎऩ्ऱु, त्यु, पू मुदलियदऱ्कु आयदऩमायुळ्ळदैक् कुऱित्तु सॊल्लप् पट्टदाग इरुक्किऱदु।
कथम् ? ‘भिद्यते हृदयग्रन्थिश्छिद्यन्ते सर्वसंशयाः। क्षीयन्ते चास्य कर्माणि तस्मिन्दृष्टे परावरे’ (मु. उ. २। २। ९) इत्युक्त्वा, ब्रवीति — ‘तथा विद्वान्नामरूपाद्विमुक्तः परात्परं पुरुषमुपैति दिव्यम्’ (मु. उ. ३। २। ८) इति। ब्रह्मणश्च मुक्तोपसृप्यत्वं प्रसिद्धं शास्त्रे — ‘यदा सर्वे प्रमुच्यन्ते कामा येऽस्य हृदि श्रिताः। अथ मर्त्योऽमृतो भवत्यत्र ब्रह्म समश्नुते’ (बृ. उ. ४। ४। ७) इत्येवमादौ। प्रधानादीनां तु न क्वचिन्मुक्तोपसृप्यत्वमस्ति प्रसिद्धम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎप्पडि? ‘मेलुक्कुम् मेलायुळ्ळ अदु पार्क्कप् पट्टुविट्टाल्, ह्रुदयत्तिलुळ्ळ मुडिच्चु अऱुक्कप् पट्टुविडुम्। ऎल्ला सन्देहङ्गळुम् पोक्कडिक्कप् पट्टुविडुम्। इवऩुडैय कर्माक्कळ् नसित्तुविडुम्’ (मुण्डग २-२-९) ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु, ‘अव्विदम् अऱिबवऩ् नामरूबत्तिलिरुन्दु नऩ्गु विडुबट्टवऩाय् मेलुक्कुम् मेलाऩ स्वयम् पिरगासमाऩ पुरुषऩै अडैगिऱाऩ्’ (मुण्डग३-२-८) ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱदु। पिरह्मत्तिऱ्कु विडुबट्टवर्गळाल् अडैयप्पडुम् तऩ्मैयो, ‘इवऩुडैय ह्रुदयत्तिल् ऎन्द कामङ्गळ् इरुक्किऩ्ऱऩवो, अन्द कामङ्गळॆल्लाम् ऎप्पॊऴुदु नऩ्गुविडप्पडुगिऩ् ऱऩवो, अप्पॊऴुदु मरण मुळ्ळवऩ् मरणमऱ्ऱवऩाग आगिऱाऩ्’ इङ्गेये पिरह्मत्तै अडैगिऱाऩ् (पिरुहत् ४-४-७) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सास्तिरत्तिल् पिरसित्तमायिरुक्किऱदु।
अपि च ‘तमेवैकं जानथ आत्मानमन्या वाचो विमुञ्चथामृतस्यैष सेतुः’ इति वाग्विमोकपूर्वकं विज्ञेयत्वमिह द्युभ्वाद्यायतनस्योच्यते। तच्च श्रुत्यन्तरे ब्रह्मणो दृष्टम् — ‘तमेव धीरो विज्ञाय प्रज्ञां कुर्वीत ब्राह्मणः। नानुध्यायाद्बहूञ्शब्दान्वाचो विग्लापनं हि तत्’ (बृ. उ. ४। ४। २१) इति। तस्मादपि द्युभ्वाद्यायतनं परं ब्रह्म ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरदाऩम् मुदलियवैगळुक्को विडुबट्टवर् कळाल् अडैयप्पडुम् तऩ्मै ऎङ्गेयुम् पिरसित्तमाग इल्लै। मेलुम् “अन्द आत्मा ऒऩ्ऱैये अऱियुङ्गळ्, वेऱु पेच्चुगळै विट्टुविडुङ्गळ्। इवर् अमिरुदत्तिऱ्कु सेदु” ऎऩ्ऱु पेच्चै विडुवदै मुऩ्ऩिट्टु अऱिय।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेण्डिय तऩ्मै त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩत्तिऱ्कु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। इदुवो वेऱु सुरुदियिल् पिरह्मत्तिऱ्कु काणप्पडुगिऱदु। “तीरऩाऩ पिराह्मणऩ् (तॆळिन्द पुत्तियुळ्ळवऩ्) अवरैये नऩ्गु सुत्तमाग, लक्ष्यमाग अऱिन्दु पिरक्ञैयै (वाक्यार्त्तमाऩ ऐक्यञाऩत्तै) अडैय वेण्डुम्। अदिगमाऩ सप्तङ्गळै निऩैत्तुप्पार्क्कक्कूडादु। अदुवो वाक्कुक्कु वीण् सिरमम्” (पिरुहत् ४-४-२१) ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालुम् त्यु, पू मुदलाऩदिऱ्कु आयदऩम् परप्पिरह्ममाम्। (२)
नानुमानमतच्छब्दात् ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नाऩुमानमदच्चप्तात् ॥ ३ ॥
यथा ब्रह्मणः प्रतिपादको वैशेषिको हेतुरुक्तः, नैवमर्थान्तरस्य वैशेषिको हेतुः प्रतिपादकोऽस्तीत्याह। नानुमानं साङ्ख्यस्मृतिपरिकल्पितं प्रधानम् इह द्युभ्वाद्यायतनत्वेन प्रतिपत्तव्यम्। कस्मात् ? अतच्छब्दात्। तस्याचेतनस्य प्रधानस्य प्रतिपादकः शब्दः तच्छब्दः, न तच्छब्दः अतच्छब्दः। न ह्यत्राचेतनस्य प्रधानस्य प्रतिपादकः कश्चिच्छब्दोऽस्ति, येनाचेतनं प्रधानं कारणत्वेनायतनत्वेन वावगम्येत। तद्विपरीतस्य चेतनस्य प्रतिपादकशब्दोऽत्रास्ति — ‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ (मु. उ. १। १। ९) इत्यादिः। अत एव न वायुरपीह द्युभ्वाद्यायतनत्वेनाश्रीयते ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎप्पडि पिरह्मत्तै ऎडुत्तुक्काट्टिक्कूडियदाग विसेषमाऩ कारणम् सॊल्लप्पट्टदो, अप्पडि वेऱु वस्तुवै ऎडुत्तुक्काट्टक्कूडियदाग विसेषमाऩ कारणम् इल्लै ऎऩ्बदैच् चॊल्गिऱार्। ‘अऩुमाऩम्’, साङ्गियर्गळिऩ् स्मिरुदियिल् कल्बिक्कप्पडुम् आऩुमाऩि कमाऩ पिरदाऩम् त्यु, पू मुदलियत्तिऱ्कु आयदऩमाग इङ्गु अऱिन्दु कॊळ्ळक्कूडियदु ‘इल्लै’ एऩ्? ‘अदऩ् सप्तम् इल्लाददिऩाल्’ अन्द असेदऩमाऩ पिरदाऩत्तै ऎडुत्तुक्काट्टुम् सप्तम् अदऩ् सप्तम् अदऩ् सप्तम् इल्लाददु। इङ्गेयो असेदऩमाऩ पिरदाऩत्तै ऎडुत्तुच् चॊल्लुम् ऎन्द सप्तमुम् इल्लै; ऎदिरुन्दाल्, असेदऩमाऩ पिरदाऩम् कारणमागवो आयदऩ मागवो अऱियक्कूडियदागुम्। अदऱ्कु नेर्माऱाग सेदऩत्तै ऎडुत्तुच्चॊल्लुम् सप्तम् इङ्गु ‘ऎवर् ऎल्लामऱिन्दवरो ऎल्लावऱ्ऱैयुमऱिन्दवरो’ ऎऩ्बदु मुदलियदु इरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्दक् कारणत्तिऩालेये इङ्गु त्यु, पू मुदलियदिऱ्कु आयदऩमाग वायुवुम् ऎडुत्तुक् कॊळ्ळप् पडविल्लै।
प्राणभृच्च ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्राणप्रुच्च ॥ ४ ॥
यद्यपि प्राणभृतो विज्ञानात्मन आत्मत्वं चेतनत्वं च सम्भवति, तथाप्युपाधिपरिच्छिन्नज्ञानस्य सर्वज्ञत्वाद्यसम्भवे सति अस्मादेवातच्छब्दात् प्राणभृदपि न द्युभ्वाद्यायतनत्वेनाश्रयितव्यः। न चोपाधिपरिच्छिन्नस्याविभोः प्राणभृतो द्युभ्वाद्यायतनत्वमपि सम्यक्संभवति। पृथग्योगकरणमुत्तरार्थम् ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिराणऩै तरिक्किऱ विज्ञानात्माविऱ्कु (जीवऩुक्कु) आत्मत्तऩ्मैयुम् सेदऩत्तऩ्मैयुम् सम्बवित्तबोदिलुम्, अप्पडियुम्गूड उबादियिऩाल् वरैयऱुक्कप्पट्ट ञाऩत्तैयुडैयवऩुक्कु ऎल्लाम् अऱियुम् तऩ्मै मुदलियदु सम्बविक्कामलिरुप्पदाल्, ‘अदऩ् सप्तमिल्लाददिऩाल्’ ऎऩ्ऱ इदे कारणत्ताल्, पिराणऩै तरिप्पवऩुम् त्यु, पू मुदलियदिऱ्कु आयदऩमाग ऎडुत्तुक्कॊळ्ळक्कूडियदिल्लै। उबादियि ऩाल् वरैयऱुक्कप्पट्टु, वियाबगमिल्लाद, पिराणऩै तरिप्पवऩुक्कु त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩत्तऩ्मैयुम् नऩ्गु सम्बविक्कादु। ‘तऩियाग सूत्रम् पोट्टदु मेलुळ्ळदुडऩ् सेर्प्पदऱ्काग।
कुतश्च न प्राणभृत् द्युभ्वाद्यायतनत्वेनाश्रयितव्यः ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु ऎन्द कारणत्तिऩालुम् पिराणऩै तरिप्पवऩ् त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩमाग ऎडुत्तुक् कॊळ्ळत्तक्कदिल्लै।
भेदव्यपदेशात् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पेदव्यबदेसात् ॥ ५ ॥
भेदव्यपदेशश्चेह भवति — ‘तमेवैकं जानथ आत्मानम्’ इति ज्ञेयज्ञातृभावेन। तत्र प्राणभृत् तावन्मुमुक्षुत्वाज्ज्ञाता। परिशेषादात्मशब्दवाच्यं ब्रह्म ज्ञेयं द्युभ्वाद्यायतनमिति गम्यते, न प्राणभृत् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अन्द ऒऩ्ऱायिरुक्कुम् आत्मावैये अऱियुङ्गळ्’ ऎऩ्ऱु अऱियप्पडुवदु अऱिगिऱवऩ् ऎऩ्ऱु इङ्गे वेऱ्ऱुमै सॊल्लियिरुप्पदु इरुक्किऱदु। अङ्गे मोक्षत्तिल् विरुप्पमुळ्ळवऩाऩदाल् पिराणऩै तरिप्पवऩ् अऱिगिऱवऩ्, मिच्चमिरुप्पदाल् आत्म सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुगिऱ अऱियप्पडवेण्डिय प्रह्मम् त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩम्, पिराणऩै तरिक्कुम् जीवऩ् त्युप्वात्यायदऩम् अल्ल ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
कुतश्च न प्राणभृत् द्युभ्वाद्यायतनत्वेनाश्रयितव्यः ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु ऎदऩाल्, पिराणऩै तरिप्पवऩ् त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩमाग ऎडुत्तुक्कॊळ्ळत्तक्क तिल्लै?
प्रकरणात् ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्रगरणात् ॥ ६ ॥
प्रकरणं चेदं परमात्मनः — ‘कस्मिन्नु भगवो विज्ञाते सर्वमिदं विज्ञातं भवति’ (मु. उ. १। १। ३) इत्येकविज्ञानेन सर्वविज्ञानापेक्षणात्। परमात्मनि हि सर्वात्मके विज्ञाते सर्वमिदं विज्ञातं स्यात् , न केवले प्राणभृति ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द पिरगरणमुम् परमात्मावैप्पऱ्ऱियदु। ‘हेबगवऩ्, ऎदै अऱिन्दाल् इदु ऎल्लाम् अऱियप्पट्टदाग आगुम्’ (मुण्डग १ १-३) ऎऩ्ऱु ऒऩ्ऱै अऱिवदिऩाल् ऎल्ला विषयमाऩ अऱिवुम् अबेक्षिक्कप्पडुगिऱबडिायल् ऎल्ला स्वरूबमायुमुळ्ळ परमात्मा अऱियप्पट्टाल् अल्लवा इदु ऎल्लाम् अऱियप्पट्टदाग आगुम्? वॆऱुम् पिराणऩै तरिप्पवऩ् अऱियप्पट्टाल् आगादु।
कुतश्च न प्राणभृत् द्युभ्वाद्यायतनत्वेनाश्रयितव्यः ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु ऎदऩाल् पिराणऩै तरिप्पवऩ् त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩमाग ऎडुत्तुक् कॊळ्ळत् तक्कदिल्लै?:-
स्थित्यदनाभ्यां च ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्तित्यदनाप्याम् स ॥ ७ ॥
द्युभ्वाद्यायतनं च प्रकृत्य, ‘द्वा सुपर्णा सयुजा सखाया’ (मु. उ. ३। १। १) इत्यत्र स्थित्यदने निर्दिश्येते। ‘तयोरन्यः पिप्पलं स्वाद्वत्ति’ इति कर्मफलाशनम्। ‘अनश्नन्नन्योऽभिचाकशीति’ इत्यौदासीन्येनावस्थानम्। ताभ्यां च स्थित्यदनाभ्यामीश्वरक्षेत्रज्ञौ तत्र गृह्येते। यदि च ईश्वरो द्युभ्वाद्यायतनत्वेन विवक्षितः, ततस्तस्य प्रकृतस्येश्वरस्य क्षेत्रज्ञात्पृथग्वचनमवकल्पते। अन्यथा ह्यप्रकृतवचनमाकस्मिकमसम्बद्धं स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩत्तै तॊडङ्गि कूडवेयिरुक्कुम् सगाक्कळाऩ, नल्ल इऱक्कैयुळ्ळ ‘इरण्डु पक्षिगळ्’ ऎऩ्ऱ इन्द इडत्तिल् उदासीऩमाग इरुप्पुम् साप्पिडुवदुम् कुऱिप्पिडप्पडुगिऩ्ऱऩ। ‘अवैगळिल् ऒऩ्ऱु पिप्पलत्तै (कर्मबलऩै) रुसियाग साप्पिडुगिऱदु’ ऎऩ्ऱु कर्म पलऩै साप्पिडुवदुम्, ‘मऱ्ऱॊऩ्ऱु साप्पिडामल् नऩ्गु पिरगासित्तुक् कॊण्डिरुक्किऱदु’ ऎऩ्ऱु उदासीऩत् तऩ्मैयुडऩ् इरुप्पुम् सॊल्लप्पडुगिऩ्ऱऩ। अन्द इरुप्पु साप्पिडुवदु इवैगळिलिरुन्दु अङ्गे ईसुवरऩुम् क्षेत्रक्ञऩुम् (जीवऩुम्) किरहिक्कप् पडुगिऱार्गळ्। त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩमाग ईसुवरऩ् सॊल्ल विरुम्बप् पडुवारेयाऩाल्। अप्पॊऴुदु अन्द पिरगिरुदमाऩ ईसुवरऩै क्षेत्रक्ञऩैक् काट्टिलुम् वेऱु ऎऩ्ऱु सॊल्वदु युक्तमागुम्। अप्पडि इल्लैयाऩालो, कारणमिल्लामल् पिरगिरुदमिल्लाददैच् चॊल्वदु सम्बन्दमे इल्लाददाग एऱ्पट्टुविडुम्।
ननु तवापि क्षेत्रज्ञस्येश्वरात्पृथग्वचनमाकस्मिकमेव प्रसज्येत। न, तस्याविवक्षितत्वात्। क्षेत्रज्ञो हि कर्तृत्वेन भोक्तृत्वेन च प्रतिशरीरं बुद्ध्याद्युपाधिसम्बद्धः, लोकत एव प्रसिद्धः, नासौ श्रुत्या तात्पर्येण विवक्ष्यते। ईश्वरस्तु लोकतोऽप्रसिद्धत्वाच्छ्रुत्या तात्पर्येण विवक्ष्यत इति न तस्याकस्मिकं वचनं युक्तम्। ‘गुहां प्रविष्टावात्मानौ हि’ इत्यत्राप्येतद्दर्शितम् — ‘द्वा सुपर्णा’ इत्यस्यामृचि ईश्वरक्षेत्रज्ञावुच्येते इति। यदापि पैङ्ग्युपनिषत्कृतेन व्याख्यानेनास्यामृचि सत्त्वक्षेत्रज्ञावुच्येते, तदापि न विरोधः कश्चित् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
क्षेत्रक्ञऩै ईसुवरऩिडमिरुन्दु वेऱागच् चॊल्वदु उमक्कुम्गूड कारणमऱ्ऱदॆऩ्ऱे एऱ्पडुमल् लवा? ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल, अदऱ्कु इङ्गे सॊल्ल विरुम्बप्पडुम् तऩ्मैयिल्लाददाल्, क्षेत्रक्ञऩो, कर्त्तावागवुम् पोक्तावागवुम् ऒव्वॊरु सरीरत्तिलुम् पुत्ति मुदलिय उबादिगळुडऩ् सम्बन्दप्पट्टिरुप्पवऩाग उलगत्तिलेये पिरसित् तमाय् इरुप्पवऩ्; अवऩ् सुरुदि यिऩाल् तात्पर्यत्तुडऩ् सॊल्ल विरुम्बप् पडुबव ऩिल्लै। ईसुवरऩो उलगत्तिल् पिरसित्तराय् इल्लाददिऩाल् वेदत्तिऩाल् तात्पर्यत्तुडऩ् सॊल्ल विरुम्बप्पडुगिऱवर्, ऎऩ्बदिऩाल् अवरै कारणमिल् लामल् सॊल्वदु युक्तमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘कुहाम् प्रविष्टावात्मानौ हि’ (सूत्रम्। १-२-११) ऎऩ्ऱ इडत्तिलुम्, ‘इरण्डु करुडर्गळ्’ ऎऩ्ऱ इन्द रिक्किल् ईसुवरऩुम्, क्षेत्रक्ञऩुम् सॊल्लप् पडुगिऱार्गळॆऩ्ऱु काट्टप्पट्टदु। पैङ्गि उबनिषत्तिल् सॆय्यप्पट्टिरुक्कुम् वियाक्याऩत्तिऩाल् इन्द रिक्किल् सदवमुम् क्षेत्रक्ञऩुम् सॊल्लप्पडुवदाग इरुन्दालुम् अप्पडियुम् ऎव्विद विरोदमुमिल्लै।
कथम् ? प्राणभृद्धीह घटादिच्छिद्रवत् सत्त्वाद्युपाध्यभिमानित्वेन प्रतिशरीरं गृह्यमाणो द्युभ्वाद्यायतनं न भवतीति निषिध्यते। यस्तु सर्वशरीरेषूपाधिभिर्विनोपलक्ष्यते, स भवति। यथा घटादिच्छिद्राणि घटादिभिरुपाधिभिर्विनोपलक्ष्यमाणानि महाकाश एव भवन्ति, तद्वत् प्राणभृतः परस्मादन्यत्वानुपपत्तेः प्रतिषेधो नोपपद्यते। तस्मात्सत्त्वाद्युपाध्यभिमानिन एव द्युभ्वाद्यायतनत्वप्रतिषेधः। तस्मात्परमेव ब्रह्म द्युभ्वाद्यायतनम्। तदेतत् ‘अदृश्यत्वादिगुणको धर्मोक्तेः’ इत्यनेनैव सिद्धम्। तस्यैव हि भूतयोनिवाक्यस्य मध्ये इदं पठितम् — ‘यस्मिन्द्यौः पृथिवी चान्तरिक्षम्’ इति। प्रपञ्चार्थं तु पुनरुपन्यस्तम् ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎप्पडि? कुडम् मुदलियदिलुळ्ळ आगासम्बोल, सत्वम् मुदलाऩ उबादिगळै अबिमाऩिप्पदाग ऒव्वॊरु सरीरत्तिलुम् किरहिक्कप्पडुगिऱ पिराणऩै तरिप्पवऩ् त्यु, पूमि मुदलियदिऩ् आयदऩमाग माट्टारॆऩ्ऱु अल्लवा इङ्गे निषेदिक्कप्पडुगिऱदु। ऎल्ला सरीरङ्गळिलुम् उबादिगळिल्लामल् ऎवर् काणप् पडुगिऱारो, अवर् परमात्मावागवे इरुप्पार्। कुडम् मुदलाऩ उबादिगळिल्लामल्, कुडम् मुदलाऩवैगळिल् उळ्ळ आगासङ्गळ् पार्क्कप्पडुमेयाऩाल् अवै ऎप्पडि पॆरिय आगासमागवे इरुक्किऩ्ऱऩवो पिराणऩैत्तरिप्पवऩुक्कु परमात्मा वैविड वेऱा यिरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दादिऩाल्, मऱुप्पदु पॊरुन्दादु। आगैयाल् सत्वम् मुदलियदै अबिमाऩिक्किऱवऩुक्कुत्ताऩ् त्यु, पू मुदलियदिऩ् आयदऩत्तऩ्मैयिऩ् निषेदम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् त्यु मुदलियदिऩ् आयदऩम् परप्पिरह्मम्दाऩ् अन्द इदु ‘अत्रुच्यत्वादिगुणगो तर्मोक्ते’। (सूत्रम् १-२-२१) ऎऩ्ऱ इन्द सूत्रत्तिऩालेये एऱ्पट्टदु। अन्द पूदयोऩि वाक्कियत्तिऩ् मत्तियिलेये ‘ऎदिल् त्यु लोगम्, पूमि, अन्दरिक्षम्’ ऎऩ्ऱ इदुवुम् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। विस्तरित्तुच् चॊल्वदऱ्काग मऱुबडियुम् सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु।