अदृश्यत्वादिगुणको धर्मोक्तेः ॥ २१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अत्रुच्यत्वादिगुणगो तर्मोक्ते: ॥ २१ ॥
भूतयोनिः प्रधानं वा जीवो वा यदि वेश्वरः ॥
आद्यौ पक्षावुपादाननिमित्तत्वाभिधानतः ॥ ११ ॥
ईश्वरो भूतयोनिः स्यात्सर्वज्ञत्वाादिकीर्तनात् ॥
दिव्याद्युक्तेर्न जीवः स्यान्न प्रधानं भिदोक्तितः ॥ १२ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“पूदयोनि” (पूदङ्गळुक्कुक् कारणम् ऎऩ्बदु पिरदाऩमा? अल्लदु जीवऩा? अल्लदु ईसुवररा? “योऩि” ऎऩ्ऱ सप्तम् कारणत्तैक् कुऱिक्कुम् आऩदिऩाल् कारणम् ऎऩ्बदु उबादाऩ कारणम्, निमित्त कारणम् ऎऩ्ऱु इरुविदमायिरुप्पदाल् मुदलिल् सॊऩ्ऩ इरण्डु पक्षङ्गळुम् (पिरदाऩम्, जीवऩ्) ताऩ् इरुक्क वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सर्वक्ञत्तऩ्मै मुदलियदु सॊल्लियिरुप्पदाल् “पूदयोऩि” ईसुवररागत्ताऩ् इरुक्क वेण्डुम्। “तिव्यम्” ऎऩ्बदु मुदलियदु सॊल्लियिरुप्पदाल् जीवऩ् अल्ल। वेऱ्ऱुमै सॊल्लियिरुप्पदाल् पिरदाऩमुम् इल्लै।
‘अथ परा यया तदक्षरमधिगम्यते’(मु. उ. १। १। ५) , ‘यत्तदद्रेश्यमग्राह्यमगोत्रमवर्णमचक्षुःश्रोत्रं तदपाणिपादम् , नित्यं विभुं सर्वगतं सुसूक्ष्मं तदव्ययं यद्भूतयोनिं परिपश्यन्ति धीराः’ (मु. उ. १। १। ६) इति श्रूयते। तत्र संशयः — किमयमदृश्यत्वादिगुणको भूतयोनिः प्रधानं स्यात् , उत शारीरः, आहोस्वित्परमेश्वर इति ।
[अथ परा यया तदक्षरमधिगम्यते यत्तदद्रेयं भूतयोनिं परिपश्यन्ति धीराः
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎऩ्ऱ मुण्डगोबनिषत् वाक्यम् इन्द अदिगरणत्तिऱ्कु विषयम्। इङ्गु कूऱप्पट्टुळ्ळ, पुलऩ्गळाल् अऱियमुडियाद अऴिवऱ्ऱ जगत्कारण वस्तु पिरदाऩमा? जीवऩा? परमेच्वरऩा ऎऩ्ऱु संसयम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मिगवुम् सूक्ष्ममाऩदुम् पुलऩ्गळाल् अऱिय मुडियाददुम् कारणप्पॊरुळुमाऩ पिरदाऩम्दाऩ्। इङ्गु ‘पूदयोनि’ पदत्ताल् कुऱिप्पिडप्पडुगिऱदु। अल्लदु नि ऎऩ्ऱ पदत्तिऱ्कु निमित्तम् ऎऩ्ऱ अर्त्तम् कॊण्डाल्, ताऩ् सॆय्युम् कर्माक्कळ् मूलम् उलगप् पडैप्पिऱ्कु जीवऩ् कारणमावदाल् पूदयोऩि पदम् जीवऩै कुऱिक्कलाम्। आगवे पूदयोनि ईसुवरऩल्ल ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎल्लाम् अऱिन्दवऩ्, स्वप्रगासऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदालुम् अक्षरत्तैक् काट्टिलुम् वेऱागक् कूऱियिरुप्पदालुम् पूदयोनि पिरदाऩमो जीवऩो अल्ल। ईसुवरऩ्दाऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऎदऩाल् अन्द अक्षरम् (नासमऱ्ऱदु) अऱियप् पडुगिऱदो अदु मेलाऩदु (परावित्यै)”, ‘ऎन्द अदु पार्क्कत्तगाददो किरहिक्कत्तगाददो, कोत्तिर मऱ्ऱदो, वर्णम् (जादि) अऱ्ऱदो, कण्, कादु इल्ला तदुवो अदु कैगाल् इल्लाददु’, ‘‘नित्यमायिरुप्पदु, महिमैयुडैयदु, ऎङ्गुमुळ्ळदु, वॆगु सूक्ष्ममाऩदु, ऎदै पिराणिगळुक्कुक् कारणमागदीरर्गळ् पार्क्किऱार् कळो, अदु कुऱैवऱ्ऱदु’ (मुण्डग १ १-५, ६) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। पार्क्कत्तगाद तऩ्मै मुदलिय कुणङ्गळैयुडैयदाय् पिराणिगळुक्कु कारणमायुळ्ळ इदु पिरदाऩमाग इरुक्कलामा, अल्लदु सारीरऩा अल्लदु परमेसुवररा, ऎऩ्ऱु अङ्गे सन्देहम्।
तत्र प्रधानमचेतनं भूतयोनिरिति युक्तम् , अचेतनानामेव तस्य दृष्टान्तत्वेनोपादानात् । ‘यथोर्णनाभिः सृजते गृह्णते च यथा पृथिव्यामोषधयः सम्भवन्ति। यथा सतः पुरुषात्केशलोमानि तथाक्षरात्सम्भवतीह विश्वम्’ (मु. उ. १। १। ७) इति। ननूर्णनाभिः पुरुषश्च चेतनाविह दृष्टान्तत्वेनोपात्तौ; नेति ब्रूमः। न हि केवलस्य चेतनस्य तत्र सूत्रयोनित्वं केशलोमयोनित्वं चास्ति। चेतनाधिष्ठितं ह्यचेतनमूर्णनाभिशरीरं सूत्रस्य योनिः, पुरुषशरीरं च केशलोम्नामिति प्रसिद्धम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अङ्गु असेदऩमायुळ्ळ पिरदाऩम् पिराणिगळिऩ् कारणम् ऎऩ्बदु युक्तम्, अदऱ्कु तिरुष्टान्दमाग असेदऩङ्गळैये ऎडुत्तुक्कॊण्डि रुप्पदिऩाल्, ‘ऎप्पडि सिलन्दि उण्डु पण्णुगिऱदो, ऎडुत्तुक्कॊण्डु विडुगिऱदो, ऎप्पडि पूमियिल् ऒषदिगळ् उण्डागिऩ्ऱऩवो, ऎप्पडि जीवित्तिरुक्कुम् पुरुषऩिडमिरुन्दु केसम् लोमम् उण्डागिऩ्ऱऩवो, अप्पडिये अक्षरत्तिलिरुन्दु इङ्गु पिरबञ्जम् उण्डागिऱदु’ (मुण्डग १-१-७) ऎऩ्ऱु, इङ्गु सेदऩर्गळायिरुक्कुम् सिलन्दियुम्, पुरुषऩुमल्लवा तिरुष्टान्दमाग ऎडुत्तुक् कॊळ्ळप्पट्टिरुक्किऱदु? ऎऩ्ऱाल् इल्लै ऎऩ्गिऱोम्। अङ्गु वॆऱुम् सेदऩऩुक्कु नूलिऩ् कारणत्तऩ्मैयुम्, केसलोमङ् गळिऩ् कारणत्तऩ्मैयुम् किडैयादल्लवा? सेदऩऩ् इरुन्दु वरुम् असेदऩमाऩ सिलन्दियिऩ् सरीरम्दाऩ् नूलुक्कुक् कारणम्, पुरुषऩुडैय सरीरम्दाऩ् केसलो मङ्गळुक्कुक् कारणम्।
अपि च पूर्वत्रादृष्टत्वाद्यभिलापसम्भवेऽपि द्रष्टृत्वाद्यभिलापासम्भवान्न प्रधानमभ्युपगतम्। इह त्वदृश्यत्वादयो धर्माः प्रधाने सम्भवन्ति। न चात्र विरुध्यमानो धर्मः कश्चिदभिलप्यते। ननु ‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ (मु. उ. १। १। ९) इत्ययं वाक्यशेषोऽचेतने प्रधाने न सम्भवति, कथं प्रधानं भूतयोनिः प्रतिज्ञायत इति; अत्रोच्यते — ‘यया तदक्षरमधिगम्यते’ ‘यत्तदद्रेश्यम्’ इत्यक्षरशब्देनादृश्यत्वादिगुणकं भूतयोनिं श्रावयित्वा, पुनरन्ते श्रावयिष्यति — ‘अक्षरात्परतः परः’ (मु. उ. २। १। २) इति। तत्र यः परोऽक्षराच्छ्रुतः, स सर्वज्ञः सर्ववित्सम्भविष्यति। प्रधानमेव त्वक्षरशब्दनिर्दिष्टं भूतयोनिः। यदा तु योनिशब्दो निमित्तवाची, तदा शारीरोऽपि भूतयोनिः स्यात् , धर्माधर्माभ्यां भूतजातस्योपार्जनादिति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् पार्क्कप्पडाद तऩ्मै मुदलाऩदु सॊऩ्ऩदु सम्बविक्कुमाऩालुम्, पार्क्कुम् तऩ्मै मुदलियदु सॊऩ्ऩदु सम्बविक्कादु ऎऩ्बदिऩाल् मुऩ्ऩाल् पिरदाऩम् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडविल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गेयो पार्क्कत्तगाद तऩ्मै मुदलिय धर्मङ्गळ् पिरदाऩत्तिल् सम्बविक्कुम्। इङ्गु इदऱ्कु विरोदप् पडक्कूडिय तर्मम् ऎदुवुम् सॊल्लप् पडवुमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘ऎवर् (पॊदुवाग) ऎल्लामऱिन्दवरो, ऎल्ला वऱ्ऱैयुम् (विसेषमागवुम्) अऱिन्दवरो’ (मुण्डग १-१-९) ऎऩ्ऱ इन्द पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियम् असेदऩमाऩ पिरदाऩत्तिल् पॊरुन्दादे, ऎप्पडि पिरदाऩम् पूदयोऩि (पिराणिगळुक्कु कारणम्) ऎऩ्ऱु पिरदिक्ञै सॆय्यप्पडुगिऱदु? ऎऩ्ऱाल् अङ्गु सॊल्गिऱोम्। “ऎदऩाल् अन्द अक्षरम् अऱियप्पडुगिऱदो”, “ऎन्द अदु पार्क्कमुडियाददो" ऎऩ्ऱु पार्क्कमुडियात्तऩ्मै मुदलाऩ कुणङ्गळैयुडैय पूदयोऩियै अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लिविट्टु, मऱुबडियुम् कडैसियिल् “मेलाऩ अक्षरत्तिऱ्कुम् मेले" ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पोगिऱदु; अङ्गे ऎदु अक्षरत्तिऱ्कु मेले ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदो, अदु (सामाऩ्यमाग) ऎल्लामऱिन्दवर् (विसेषमाग) ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱिन्दवराग इरुक्कलाम्; अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्ताल् सॊल्लप्पडुम् पिरदाऩम्दाऩ् पूदयोऩि।"
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
योऩि ऎऩ्ऱ सप्तम् निमित्तमॆऩ्बदैच् चॊल्वदु ऎऩ्ऱिरुन्दालो, तर्मा तर्मङ्गळिऩाल् पूदक् कूट्टत्तै सम्बादिप्पदिऩाल् सारीरऩुम् पूदयोऩियाय् इरुक्कलाम्।
एवं प्राप्ते अभिधीयते — योऽयमदृश्यत्वादिगुणको भूतयोनिः, स परमेश्वर एव स्यात् , नान्य इति। कथमेतदवगम्यते ? धर्मोक्तेः। परमेश्वरस्य हि धर्म इहोच्यमानो दृश्यते — ‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ इति। न हि प्रधानस्याचेतनस्य शारीरस्य वोपाधिपरिच्छिन्नदृष्टेः सर्वज्ञत्वं सर्ववित्त्वं वा सम्भवति। नन्वक्षरशब्दनिर्दिष्टाद्भूतयोनेः परस्यैव तत्सर्वज्ञत्वं सर्ववित्त्वं च, न भूतयोनिविषयमित्युक्तम्; अत्रोच्यते — नैवं सम्भवति; यत्कारणम् ‘अक्षरात्सम्भवतीह विश्वम्’ इति प्रकृतं भूतयोनिमिह जायमानप्रकृतित्वेन निर्दिश्य, अनन्तरमपि जायमानप्रकृतित्वेनैव सर्वज्ञं निर्दिशति — ‘यः सर्वज्ञः सर्वविद्यस्य ज्ञानमयं तपः। तस्मादेतद्ब्रह्म नाम रूपमन्नं च जायते’ इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ऎऩ्ऱिव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु। इन्द पार्क्कमुडियात्तऩ्मै मुदलिय कुणङ्गळोडु कूडिय पूदयोऩि ऎदुवो, अदु परमेसुवररागत्ताऩ् इरुक्कलाम्, वेऱु इल्लै। इदु ऎप्पडि अऱियप्पडुगिऱदु? ‘धर्मङ्गळ् सॊल्लियिरुप् पदाल्’। परमेसुवररुडैय तर्ममल्लवा इङ्गु सॊल्लप्पडुवदाग काणप्पडुगिऱदु। ‘ऎल्लाम् अऱिन्दवर् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱिन्दवर् ऎवरो’ ऎऩ्ऱु, असेदऩ माऩ पिरदाऩत्तिऱ्कावदु, उबादियिऩाल् अळवुक्कुळ् पट्ट ञाऩत्तैयुडैय सारीरऩुक्कावदु, ऎल्लाम् अऱियुम् तऩ्मैयो ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱियुम् तऩ्मैयो सम्बविक्कादु अल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अक्षरम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पट्ट पूदयोऩिक्कु वेऱाग मेलुळ्ळदिऱ्कुत्ताऩ् अन्द ऎल्लाम् अऱियुम् तऩ्मैयुम् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱियुम् तऩ्मैयुमे तविर, पूदयोऩि विषयमिल्लै, ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदेयॆऩ्ऱाल्, अङ्गु सॊल्गिऱोम्। इव्विदम् सम्बविक्कादु। एऩॆऩ्ऱाल् ‘अक्षरत्ति लिरुन्दु इङ्गु पिरबञ्जम् उण्डागिऱदु’ ऎऩ्ऱु पिरुगिरुदमाऩ पूदयोऩियै इङ्गे उण्डागप् पोवदऱ्कु मूल कारणमाय् कुऱिप्पिट्टु विट्टु, पिऱगुम् कूड, ‘ऎवर् ऎल्लाम् अऱिन्दवरो, ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱिन्दवरो, ऎवरुडैय तबस् ञाऩमयमो, अवरिडमिरुन्दु इन्द पिरह्मम् (हिरण्यगर्प्पर्), नामम्, रूबम्, अऩ्ऩम् इवै उण्डागिऱदो’ ऎऩ्ऱु उण्डागप्पोवदऱ्कु मूलगारणमागवे ऎल्लामऱिन्द वरै कुऱिप्पिडुगिऱदु।
तस्मान्निर्देशसाम्येन प्रत्यभिज्ञायमानत्वात्प्रकृतस्यैवाक्षरस्य भूतयोनेः सर्वज्ञत्वं सर्ववित्त्वं च धर्म उच्यत इति गम्यते। ‘अक्षरात्परतः परः’ इत्यत्रापि न प्रकृताद्भूतयोनेरक्षरात्परः कश्चिदभिधीयते। कथमेतदवगम्यते ? ‘येनाक्षरं पुरुषं वेद सत्यं प्रोवाच तां तत्त्वतो ब्रह्मविद्याम्’ (मु. उ. १। २। १३) इति प्रकृतस्यैवाक्षरस्य भूतयोनेरदृश्यत्वादिगुणकस्य वक्तव्यत्वेन प्रतिज्ञातत्वात्। कथं तर्हि ‘अक्षरात्परतः परः’ इति व्यपदिश्यत इति ? उत्तरसूत्रे तद्वक्ष्यामः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् कुऱिप्पिडुवदु समाऩमायिरुप्पदाल् अदुवे इदु ऎऩ्ऱु ञाबगप्पडुत्तप्पडुगिऱबडियाल् पिरगिरुदमाऩ अन्द अक्षरमाऩ पूदयोऩिक्केदाऩ् ऎल्लामऱियुम् तऩ्मैयुम् ऎल्लावऱ्ऱैयुमऱियुम् तऩ्मैयुम् तर्ममाग सॊल्लप्पडुगिऱदॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। ‘मेलाऩ अक्षरत्तिऱ्कु मेले’ ऎऩ्ऱविडत्तिलुम् पिरगिरुदमाऩ पूदयोऩियाऩ अक्षरत्तिऱ्कु अप्पाल् ऎदुवुम् सॊल्लप्पडविल्लै। इदु ऎप्पडि तॆरिगिऱदु? ‘ऎदऩाल् अक्षरमाऩ सत्यमाऩ पुरुषऩै अऱिवाऩो अन्द पिरह्म वित्यैयै वास्तवप्पडिक्कु विळक्किच् चॊऩ्ऩार्’ ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि पार्क्क मुडियात्तऩ्मै मुदलिय कुणङ्गळैयुडैय अक्षरमाऩ अन्द पूदयोऩिक्कुत्ताऩ् सॊल्ल वेण्डिय तऩ्मै युळ्ळदाग पिरदिक्ञै सॆय्यप्पट्टिरुप्पदाल्। अप्पडि याऩाल् ‘मेलाऩ अक्षरत्तिऱ्कु मेले’ ऎऩ्ऱु ऎप्पडि सॊल्लप्पट्टदु ऎऩ्ऱु केट्टाल्, अदै मेलुळ्ळ सूत्तिरत्तिल् सॊल्गिऱोम्।
अपि चात्र द्वे विद्ये वेदितव्ये उक्ते — ‘परा चैवापरा च’ इति। तत्रापरामृग्वेदादिलक्षणां विद्यामुक्त्वा ब्रवीति ‘अथ परा यया तदक्षरमधिगम्यते’ इत्यादि। तत्र परस्या विद्याया विषयत्वेनाक्षरं श्रुतम्। यदि पुनः परमेश्वरादन्यददृश्यत्वादिगुणकमक्षरं परिकल्प्येत, नेयं परा विद्या स्यात्। परापरविभागो ह्ययं विद्ययोः अभ्युदयनिःश्रेयसफलतया परिकल्प्यते। न च प्रधानविद्या निःश्रेयसफला केनचिदभ्युपगम्यते। तिस्रश्च विद्याः प्रतिज्ञायेरन्, त्वत्पक्षेऽक्षराद्भूतयोनेः परस्य परमात्मनः प्रतिपाद्यमानत्वात्। द्वे एव तु विद्ये वेदितव्ये इह निर्दिष्टे ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् इङ्गु इरण्डु वित्यैगळ् अऱियप्पड वेण्डियदाग सॊल्लप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। ‘परा (मेलाऩदु), अबरा (कीऴाऩदु) ऎऩ्ऱे’ ऎऩ्ऱु अवैगळिल् रिक्वेदम् मुदलाऩ लक्षणमुडैय वित्यैयै अबरा ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु ‘इऩि ऎदऩाल् अन्द अक्षरम् अऱियप्पडुगिऱदो अदु परा’ ऎऩ्बदु मुदलियदाल् सॊल्गिऱदु। अङ्गे परा वित्यैक्कु विषयमाग अक्षरम् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। पार्क्क मुडियात्तऩ्मै मुदलाऩ कुणङ्गळैयुडैय अक्षरम् ऎऩ्बदु परमेसुवररैविड वेऱु ऎऩ्ऱु कल्बिक्किऱदा यिरुन्दाल् इदु परा वित्यै आगादु। वित्यैगळिल् परा अबरा ऎऩ्ऱ इन्द पिरिवु अप्युदत्तै पलऩायुडैयदु। निच्चिरेयसत्तै पलऩायुडैयदु ऎऩ्बदिऩाल् कल्बिक् कप्पडुगिऱदु। पिरदाऩत्तै अऱिवदु निच्चिरेयसत्तै पलऩायुडैयदु ऎऩ्ऱु यारालुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पडविल्लै। मूऩ्ऱु वित्यैगळ् पिरदिक्ञैसॆय्यप् पट्टदागवुम् आगुम्, उऩ्ऩुडैय पक्षत्तिल्, पूदयोऩि याऩ अक्षरत्तिऱ्कुम् मेलायुळ्ळ परमात्मा पिरदिबादिक् कप्पडुवदाल्। इङ्गेयो इरण्डे वित्यैगळ् ताऩ् अऱिय वेण्डियदाग कुऱिप्पिडप् पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ।
‘कस्मिन्नु भगवो विज्ञाते सर्वमिदं विज्ञातं भवति’ (मु. उ. १। १। ३) इति चैकविज्ञानेन सर्वविज्ञानापेक्षणं सर्वात्मके ब्रह्मणि विवक्ष्यमाणेऽवकल्पते, नाचेतनमात्रैकायतने प्रधाने, भोग्यव्यतिरिक्ते वा भोक्तरि। अपि च ‘स ब्रह्मविद्यां सर्वविद्याप्रतिष्ठामथर्वाय ज्येष्ठपुत्राय प्राह’ (मु. उ. १। १। १) इति ब्रह्मविद्यां प्राधान्येनोपक्रम्य परापरविभागेन परां विद्यामक्षराधिगमनीं दर्शयन् तस्या ब्रह्मविद्यात्वं दर्शयति। सा च ब्रह्मविद्यासमाख्या तदधिगम्यस्य अक्षरस्याब्रह्मत्वे बाधिता स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“हे पगवऩ्, ऎदु अऱियप्पट्टाल् इदु ऎल्लाम् अऱियप्पट्टदाग आगुम्” ऎऩ्ऱु ऒऩ्ऱैयऱिवदिऩाल् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱिवदै ऎदिर्बार्प्पदु ऎल्ला स्वरूबमायुळ्ळ पिरह्मम् सॊल्लप्पड उत्तेसम् ऎऩ्ऱाल्दाऩ् पॊरुत्तमागुम्; असेदऩङ्गळुक्कु मात्तिरम् (असेदऩम् पूराविऱ्कुम्) ऒरे इरुप्पिडमाऩ पिरदाऩत्तैयो, पोक्कियत्तिऱ्कु वेऱायुळ्ळ पोक्ता वैयो, सॊल्ल उत्तेस मॆऩ्ऱाल् पॊरुन्दादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, “ऎल्ला वित्यैगळुक्कुम् पिरदिष्टै यायुळ्ळ पिरह्म वित्यैयै अवर् मूत्त पुत्तिरऩागिय अदर्वावुक्कुच् चॊऩ्ऩार्” (मुण्डग १-१-१) ऎऩ्ऱु पिरदाऩमाग पिरह्मवित्यैयै आरम्बित्तु, परा अबरा ऎऩ्ऱु पिरित्तु अक्षरत्तै अडैविक्किऱ परावित्यै यैक् काट्टुगिऱवर् अदऱ्कु पिरह्म वित्यैयायिरुक्कुम् तऩ्मैयै काट्टुगिऱार्। अन्द “पिरह्म वित्यै” ऎऩ्ऱ पॆयरो, अदऩाल् अऱियप्पडुम् अक्षरत्तिऱ्कु पिरह्मत्तऩ्मैयिल्लै याऩाल्, पादिक्कप्पट्टुविडुम्।
अपरा ऋग्वेदादिलक्षणा कर्मविद्या ब्रह्मविद्योपक्रमे उपन्यस्यते ब्रह्मविद्याप्रशंसायै — ‘प्लवा ह्येते अदृढा यज्ञरूपा अष्टादशोक्तमवरं येषु कर्म। एतच्छ्रेयो येऽभिनन्दन्ति मूढा जरामृत्युं ते पुनरेवापि यन्ति’ (मु. उ. १। २। ७) इत्येवमादिनिन्दावचनात्। निन्दित्वा चापरां विद्यां ततो विरक्तस्य परविद्याधिकारं दर्शयति — ‘परीक्ष्य लोकान्कर्मचितान्ब्राह्मणो निर्वेदमायान्नास्त्यकृतः कृतेन। तद्विज्ञानार्थं स गुरुमेवाभिगच्छेत्समित्पाणिः श्रोत्रियं ब्रह्मनिष्ठम्’ (मु. उ. १। २। १२) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मवित्यैयिऩ् आरम्बत्तिल् रिक्वेदम् मुदलिय लक्षणमुडैय अबरमाऩ कर्मवित्यै, पिरह्मवित्यैयै पुगऴुवदऱ्काग, सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु। ‘ऎवर्गळ् विषयमाग ताऴ्न्द (अनित्यमाऩ) पलऩैत् तरुम् कर्मा सुरुदियिल् सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदो, इन्द यक्ञरूबमाऩ (यक्ञत्ताल् निरूबणम् सॆय्यप्पडुगिऱ) १८म् वलिमैयऱ्ऱ तॆप्पङ्गळ् ऎन्द मूडर्गळ् इदुवे सिरेयस् ऎऩ्ऱु सन्दोषप्पडुगिऱार्गळो अवर्गळ् जरैयैयुम् मरणत्तैयुम् अडिक्कडि अडैगिऱार्गळ्” (मुण्डग १-२-७) ऎऩ्बदु मुदलाऩ निन्दिक्कुम् वसऩत्तिऩाल् अबरावित्यैयै निन्दित्तुविट्टु, अदिलिरुन्दु विरक्ति यडैन्दवऩुक्कु परवित्यैयिल् अदिगारम् ऎऩ्ऱुम् काट्टुगिऱदु, “कर्माविऩाल् सम्बादिक्कप्पट्ट लोगङ् गळै नऩ्गु परीक्षित्तु (अनित्यम् ऎऩ्बदै तीर्माऩित्तु) पिराह्मणऩ् निर्वेदत्तै (वैराक्कियत्तै) अडैय वेण्डुम्। सॆय्यप्पडाददु सॆय्वदिऩाल् किडैयादु। (अनित्यमाऩ कर्मावाल् नित्यमाऩ मोक्षत्तैयडैय मुडियादु) अदै अऱिवदऱ्काग समित्तै कैयिल् ऎडुत्तुक्कॊण्डु सुरोत्रियराय् पिरह्म निष्टरायुळ्ळ कुरुवैये अवऩ् विऩयत्तुडऩ् अडैयवेण्डुम्” ऎऩ्ऱु।
यत्तूक्तम् — अचेतनानां पृथिव्यादीनां दृष्टान्तत्वेनोपादानाद्दार्ष्टान्तिकेनाप्यचेतनेनैव भूतयोनिना भवितव्यमिति, तदयुक्तम्; न हि दृष्टान्तदार्ष्टान्तिकयोरत्यन्तसाम्येन भवितव्यमिति नियमोऽस्ति। अपि च स्थूलाः पृथिव्यादयो दृष्टान्तत्वेनोपात्ता इति न स्थूल एव दार्ष्टान्तिको भूतयोनिरभ्युपगम्यते। तस्माददृश्यत्वादिगुणको भूतयोनिः परमेश्वर एव ॥ २१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरुदिवी मुदलाऩ असेदऩङ्गळै तिरुष्टान् दमाग ऎडुत्तुक्कॊण्डिरुप्पदऩाल्, तार्ष्टान्दिगमाऩ पूदयोऩियुम् असेदऩमाग इरुक्कवेण्डुमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु युक्तमिल्लै। तिरुष्टान् दत्तिऱ्कुम् तार्ष्टान्दिगत्तिऱ्कुम् पूरावुम् साम्यमिरुक्क वेण्डुमॆऩ्ऱ नियमम् किडैयादल्लवा? मेलुम्, तिरुष्टान्दमाग ऎडुत्तुक्कॊळ्ळप्पट्ट पिरुदिवी मुदलियवै स्तूलमायुळ्ळवै ऎऩ्बदिऩाल्, तार्ष्टान् दिगमाऩ पूदयोऩियुम् स्तूलम्दाऩ् ऎऩ्ऱु ऒप्पुक् कॊळ्वदिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् पार्क्कप्पडात्तऩ्मै मुदलिय कुणङ् गळैयुडैय पूदयोऩि परमेसुवरर्दाऩ्।
विशेषणभेदव्यपदेशाभ्यां च नेतरौ ॥ २२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विसे षणबेदव्यबदेसाप्याम् स नेदरौ ॥ २२ ॥
इतश्च परमेश्वर एव भूतयोनिः, नेतरौ — शारीरः प्रधानं वा। कस्मात् ? विशेषणभेदव्यपदेशाभ्याम्। विशिनष्टि हि प्रकृतं भूतयोनिं शारीराद्विलक्षणत्वेन — ‘दिव्यो ह्यमूर्तः पुरुषः सबाह्याभ्यन्तरो ह्यजः। अप्राणो ह्यमनाः शुभ्रः’ (मु. उ. २। १। २) इति। न ह्येतद्दिव्यत्वादिविशेषणम् अविद्याप्रत्युपस्थापितनामरूपपरिच्छेदाभिमानिनः तद्धर्मान्स्वात्मनि कल्पयतः शारीरस्योपपद्यते। तस्मात्साक्षादौपनिषदः पुरुष इहोच्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालेयुम् पूदयोऩि ऎऩ्बदु परमेसुवरर् ताऩ्, सारीरऩो पिरदाऩमो अल्ल। ऎदऩाल्? ‘विसेषणम् पेदम् इरण्डुम् कुऱिप्पिडप्पडुवदाल्’ पिरगिरुदमाऩ पूदयोऩियै सारीरऩिडमिरुन्दु वेऱु पट्ट स्वबावमुळ्ळवऩाग ‘पुरुषऩ् वॆळियिलुळ्ळ स्तूलम्, उळ्ळेयुळ्ळ सूक्ष्मम् इवैगळुडऩ्गूड इवैगळुक्कु अदिष्टाऩमाग इरुप्पवर्, स्वयम् पिरगासमुळ्ळवर्, रूबमिल्लादवर्, पिऱप्पऱ्ऱवर्, पिराणऩ् इल्लादवर् मऩस् इल्लादवर्, सुत्तर्’ ऎऩ्ऱु कुऱिप् पिडुगिऱदु। इन्द स्वयम्बिरगासत् तऩ्मै मुदलिय विसेषणम्, अवित्यैयिऩाल् एऱ्पडुत्तप्पट्टुळ्ळ नाम रूबङ्गळाल् वरम्बुक्कुळ्बट्टदै अबिमाऩिक्किऱ तायुम् अवैगळिऩ् तर्मङ्गळै तऩ्ऩिडत्तिल् कल्बिक् किऱदायुमिरुक्कुम् सारीरऩुक्कुप् पॊरुन्दादल्लवा? आगैयाल् उबनिषत्तुक्कळिल् सॊल्लप्पडुम् पुरुषऩ् - इङ्गे नेरे सॊल्लप्पडुगिऱार्।
तथा प्रधानादपि प्रकृतं भूतयोनिं भेदेन व्यपदिशति — ‘अक्षरात्परतः परः’ इति। अक्षरमव्याकृतं नामरूपबीजशक्तिरूपं भूतसूक्ष्ममीश्वराश्रयं तस्यैवोपाधिभूतम् , सर्वस्माद्विकारात्परो योऽविकारः, तस्मात्परतः परः इति भेदेन व्यपदिशन् परमात्मानमिह विवक्षितं दर्शयति। नात्र प्रधानं नाम किञ्चित्स्वतन्त्रं तत्त्वमभ्युपगम्य, तस्माद्भेदव्यपदेश उच्यते। किं तर्हि ? यदि प्रधानमपि कल्प्यमानं श्रुत्यविरोधेनाव्याकृतादिशब्दवाच्यं भूतसूक्ष्मं परिकल्प्येत, परिकल्प्यताम्। तस्माद्भेदव्यपदेशात् परमेश्वरो भूतयोनिरित्येतदिह प्रतिपाद्यते ॥ २२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये पिरगिरुदमाऩ पूदयोऩियै पिरदाऩत् तिलिरुन्दु वेऱाग “मेलाऩ अक्षरत्तिऱ्कुम्मेले” ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिडुगिऱदु। अक्षरम् ऎऩ्बदु अव्यागिरुदम् (नाम रूबम् एऱ्पडाददु), नाम रूबङ्गळुक्कु पीजमायुळ्ळ सक्ति स्वरूबमायुळ्ळदु, पूदङ्गळुडैय सूक्ष्मम् (संस्काररूबम्), ईसुवरऩै आसिरयमायुडैयदु। अवरुक्के उबादिया कवुमिरुप्पदु। ऎल्ला विगारङ्ग ळुक्कुम् मेलाऩ ऎदु विगारमऱ्ऱिरुक्किऱदो, अन्द मेलाऩदिऱ्कुम् मेले ऎऩ्ऱु वेऱाग कुऱिप्पिट्टिरुप् पदाल्, परमात्मादाऩ्, इङ्गे सॊल्ल उत्तेसिक्कप् पट्टदु ऎऩ्बदैक् काट्टुगिऱदु। ‘‘इङ्गु पिरदाऩम् ऎऩ्ऱु स्वदन्दिरमाऩ ऒरु तत्वत्तै ऒप्पुक्कॊण्डु अदैक्काट्टिलुम् वेऱागक् कुऱिप्पिडुवदाग सॊल्लप् पडविल्लै। पिऩ् ऎप्पडि? कल्बिक्कप्पडुगिऱ पिरदाऩमुम् सुरुदिक्कु विरोदमऩ्ऩियिल् अव्याक्रुदम् मुदलाऩ सप्त ङ्गळाल् सॊल्लप्पडुवदाग पूदङ्गळिऩ् सूक्ष्ममाग कल्बिक्कप्पडुमेयाऩाल् कल्बिक्कप्पडट्टुम्। आगैयाल् (पिरदाऩत्तैक्काट्टिलुम्) वेऱाग कुऱिप्पिडुवदाल् परमेसुवरर् पूदयोनि ऎऩ्ऱ इदु ऎडुत्तुक्काट्टप् पडुगिऱदु।
कुतश्च परमेश्वरो भूतयोनिः ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऩ्ऩुम् ऎदऩाल् परमेसुवरर् पूदयोऩि?
रूपोपन्यासाच्च ॥ २३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
रूबोबन्यासाच्च ॥ २३ ॥
अपि च ‘अक्षरात्परतः परः’ इत्यस्यानन्तरम् ‘एतस्माज्जायते प्राणः’ इति प्राणप्रभृतीनां पृथिवीपर्यन्तानां तत्त्वानां सर्गमुक्त्वा, तस्यैव भूतयोनेः सर्वविकारात्मकं रूपमुपन्यस्यमानं पश्यामः — ‘अग्निर्मूर्धा चक्षुषी चन्द्रसूर्यौ दिशः श्रोत्रे वाग्विवृताश्च वेदाः। वायुः प्राणो हृदयं विश्वमस्य पद्भ्यां पृथिवी ह्येष सर्वभूतान्तरात्मा’ (मु. उ. २। १। ४) इति। तच्च परमेश्वरस्यैवोचितम् , सर्वविकारकारणत्वात्। न शारीरस्य तनुमहिम्नः; नापि प्रधानस्य अयं रूपोपन्यासः सम्भवति, सर्वभूतान्तरात्मत्वासम्भवात्। तस्मात्परमेश्वर एव भूतयोनिः, नेतराविति गम्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, ‘मेलाऩ अक्षरत्तिऱ्कु मेलेयुळ्ळ ऎऩ्ऱ इदऱ्कुप्पिऱगु ‘इदिलिरुन्दु पिराणऩ् उण्डागिऱदु’ ऎऩ्ऱु पिराणऩ् मुदल् पिरुदिवि वरैयुळ्ळ तत्वङ्गळिऩ् स्रुष्टियै सॊल्लिविट्टु, पूदयोऩियाऩ अदऱ्के ऎल्ला विगार स्वरूब मायिरुक्कुम् रूबम् वर्णिक्कप्पडुवदै पार्क्किऱोम्। इवरुक्कु अक्ऩि (त्युलोगम्) सिरस्, सन्दिरऩुम्, सूर्यऩुम्, कण्गळ्, तिक्कुगळ् इरण्डु कादुगळ्, विस्तारमायुळ्ळ वेदङ्गळ् वाक्कु, वायु पिराणऩ्, पिरबञ्जम्, ह्रुदयम्, पिरुदिवी पादङ्गळ्। इवर्दाऩ् ऎल्ला पिराणिगळुक्कुम् उळ्ळेयिरुक्कुम् आत्मा (मुण्डग २-१-४) ऎऩ्ऱु। अदुवो परमेसुवररुक् कुत्ताऩ् उसिदम्, ऎल्ला विगारङ्गळुक्कुम् कारणमा यिरुप्पदाल्; अल्बमाऩ महिमैयुळ्ळ सारीरऩुक्कु उसिदमिल्लै इन्द रूबम् वर्णित्तिरुप्पदु पिरदाऩत् तिऱ्कुम् सम्बविक्कादु, ऎल्ला पिराणिगळुक्कुम् उळ्ळेयुळ्ळ आत्मावाग इरुक्कुम् तऩ्मै इल्ला तदिऩाल्, आगैयाल् परमेसुवरर्दाऩ् पूदयोऩि, मऱ्ऱ इरुवर्गळुमिल्लै, ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु’।
कथं पुनर्भूतयोनेरयं रूपोपन्यास इति गम्यते ? प्रकरणात् , ‘एषः’ इति च प्रकृतानुकर्षणात्। भूतयोनिं हि प्रकृत्य ‘एतस्माज्जायते प्राणः’ ‘एष सर्वभूतान्तरात्मा’ इति वचनं भूतयोनिविषयमेव भवति। यथा उपाध्यायं प्रकृत्य ‘एतस्मादधीष्व, एष वेदवेदाङ्गपारगः’ इति वचनमुपाध्यायविषयं भवति, तद्वत्। कथं पुनरदृश्यत्वादिगुणकस्य भूतयोनेर्विग्रहवद्रूपं सम्भवति ? सर्वात्मत्वविवक्षयेदमुच्यते, न तु विग्रहवत्त्वविवक्षया इत्यदोषः, ‘अहमन्नम्’ ‘अहमन्नादः’ (तै. उ. ३। १०। ६) इत्यादिवत् ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द रूबम् वर्णित्तिरुप्पदु पूदयोऩिक्कु ऎऩ्ऱु ऎप्पडित् तॆरिगिऱदु? पिरगरणत्तिऩाल्, ‘इवर्’ ऎऩ्ऱु पिरगिरुदमायिरुप्पदै इऴुप्पदाल्, पूदयोऩियैत् तॊडङ्गि ‘इदिलिरुन्दु पिराणऩ् उण्डागिऱदु’, ‘इवर् ऎल्लाप् पिराणिगळुक्कुम् अन्दरात्मा’ ऎऩ्ऱु कूऱुम् वसऩम् पूदयोऩियै विषयमायुळ्ळदागवे अल्लवा आगुम्? उबात्यायरैत् तॊडङ्गि ‘इवरिडमिरुन्दु अत्ययऩम् सॆय्; इवर् वेदम्, वेदत्तिऩ् अङ्गङ्गळ् इवैगळिल् करैगण्डवर्’ ऎऩ्ऱु कूऱुम् वसऩम् ऎप्पडि उबात्यायरै विषयमायुळ्ळदो, अदैप्पोल। पार्क्कत्तगाद तऩ्मै मुदलाऩ कुणङ्गळोडु कूडिय पूदयोऩिक्कु विक्किरहत्तुडऩ् कूडिय स्वरूबम् ऎप्पडि सम्बविक्कुम्? ऎल्लामाग इरुक्कुम् तऩ्मैयै सॊल्ल विरुप्पत्तिऩाल् इदु सॊल्लप्पडुगिऱदु, विक्किरहत् तुडऩ् कूडियदु ऎऩ्बदै सॊल्लुम् विरुप्पत्तिऩाल् इल्लै, ऎऩ्बदिऩाल् तोषमिल्लै, ‘नाऩ् अऩ्ऩम्, नाऩ् अऩ्ऩम् पुजिक्किऱवऩ् (तैत्तिरीय ३-१०-६) ऎऩ्बदु मुदलियदु पोल’।
अन्ये पुनर्मन्यन्ते — नायं भूतयोनेः रूपोपन्यासः, जायमानत्वेनोपन्यासात्। ‘एतस्माज्जायते प्राणो मनः सर्वेन्द्रियाणि च। खं वायुर्ज्योतिरापः पृथिवी विश्वस्य धारिणी’ इति हि पूर्वत्र प्राणादि पृथिव्यन्तं तत्त्वजातं जायमानत्वेन निरदिक्षत्। उत्तरत्रापि च ‘तस्मादग्निः समिधो यस्य सूर्यः’ इत्येवमादि ‘अतश्च सर्वा ओषधयो रसश्च’ इत्येवमन्तं जायमानत्वेनैव निर्देक्ष्यति। इहैव कथमकस्मादन्तराले भूतयोनेः रूपमुपन्यसेत् ?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु सिलर् ऎण्णुगिऱार्गळ्, इन्द रूबत्तिऩ् वर्णऩै पूदयोऩिक्कु अल्ल, उण्डावदाग वर्णित्तिरुक्किऱबडियाल्, ‘इदिलिरुन्दु पिराणऩ्, मऩस्, इन्दिरियङ्गळ्, आगासम्, वायु, ज्योदिस्, जलम् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् ताङ्गिक्कॊण्डिरुक्किऱ पिरुदिवी” ऎऩ्ऱु पिराणऩ् मुदल् पिरुदिवी मुडिवायुळ्ळ तत्वङ्गळिऩ् कूट्टम् उण्डावदाग मुऩ्ऩमे कुऱिप्पिट्टिरुक्किऱार्। पिऩ्ऩालेयुम् ‘ऎदऱ्कु सूर्यऩ् समित्तो अन्द अक्ऩि (त्युलोगम्) अवरिडमिरुन्दु’ ऎऩ्ऱिव्विदम् आरम्बित्तु, ‘इदिलिरुन्दु ताऩ् ऎल्ला ओषदिगळुम्, रसङ्गळुम्’ ऎऩ्ऱु मुडिवुळ्ळदाग उण्डागुम् तऩ्मैयुडऩेये कुऱिप्पिडु किऱदु। इङ्गे मात्तिरम् कारणमिल्लामल् मत्तियिल् पूदयोऩियिऩ् रूबत्तै ऎप्पडि वर्णिक्कुम्?
सर्वात्मत्वमपि सृष्टिं परिसमाप्योपदेक्ष्यति — ‘पुरुष एवेदं विश्वं कर्म’ (मु. उ. २। १। १०) इत्यादिना। श्रुतिस्मृत्योश्च त्रैलोक्यशरीरस्य प्रजापतेर्जन्मादि निर्दिश्यमानमुपलभामहे — ‘हिरण्यगर्भः समवर्तताग्रे भूतस्य जातः पतिरेक आसीत्। स दाधार पृथिवीं द्यामुतेमां कस्मै देवाय हविषा विधेम’ (ऋ. सं. १०। १२१। १) इति; समवर्ततेति अजायतेत्यर्थः — तथा, ‘स वै शरीरी प्रथमः स वै पुरुष उच्यते। आदिकर्ता स भूतानां ब्रह्माग्रे समवर्तत’ इति च। विकारपुरुषस्यापि सर्वभूतान्तरात्मत्वं सम्भवति, प्राणात्मना सर्वभूतानामध्यात्ममवस्थानात्। अस्मिन्पक्षे ‘पुरुष एवेदं विश्वं कर्म’ इत्यादिसर्वरूपोपन्यासः परमेश्वरप्रतिपत्तिहेतुरिति व्याख्येयम् ॥ २३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎल्लामागविरुक्कुम् तऩ्मैयैयुम्, स्रुष्टियै मुडित्तुविट्टु, ‘इन्द ऎल्ला कर्मावुम् पुरुषऩेदाऩ्’ (मुण्डग २-१-१०) ऎऩ्बदु मुदलाऩदाल् पिऩ्ऩाल् उबदेसिक्कप्पोगिऱदु। सुरुदियिलुम्, स्मिरुदियिलुम् मूवुलगत्तैयुम् सरीरमायुडैय पिरजाबदिक्कु जऩ्मम् मुदलियदु सॊल्लप्पडुवदैक् काण्गिऱोम्। ‘मुदलिल् हिरण्य कर्प्पर् इरुन्दार् पिऱन्द अवर् पिराणिगळुक्कु ऒरे यजमाऩराग इरुन्दार्। अवर् इन्द पूमियैयुम् त्युलेगत्तैयुम् ताङ्गिऩार्। अन्द ऒरु तेवरै (हिरण्यगर्प्परै) उत्तेसित्तु हविसिऩाल् सेविप्पोम्’ (रिक्सम्हिदै १० १२१-१) ऎऩ्ऱु इरुन्दार् ऎऩ्बदऱ्कु पिऱन्दार् ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। अप्पडिये अवर्दाऩ् सरीरमुळ्ळ मुदलाऩवर्; अवर्दाऩ् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱार्। पूदङ्गळुक्कु आदिगर्त् तावागिय अन्द पिरह्मम् मुदलिल् इरुन्ददु ऎऩ्ऱु विगार (उण्डाऩ) पुरुषऩुक्कुक्कूड ऎल्ला पूदङ्गळुक्कुम् अन्दरात्मा वागयिरुक्कुम् तऩ्मै सम्बविक्कुम्, ऎल्ला पूदङ्गळिऩुडैय पिराण स्वरूबमाग ऒव्वॊरु सरीरत् तिलुम् इरुप्पदाल्, इन्द पक्षत्तिल् ‘इन्द ऎल्ला कर्मा वुम् पुरुषऩे’ ऎऩ्बदु मुदलाऩदाल् ऎल्ला रूबमागवुम् इरुप्पदाग सॊल्लियिरुप्पदु परमेसुवररै अऱिवदऱ्कु हेदु ऎऩ्ऱु वियाक्याऩम् सॊल्ल वेण्डुम्।