अत्ता चराचरग्रहणात् ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अत्ता सरासरक्रहणात् ॥ ९ ॥
जीवोऽग्निरीशो वाऽत्ता स्यादोदने जीव इष्यताम् ॥
स्वाद्वत्तीति श्रुतेर्वह्निर्वाऽग्निरन्नाद इत्यतः ॥ ३ ॥
ब्रह्मक्षत्रादिजगतो भोज्यत्वात्स्यादिहेश्वरः ॥
ईशप्रश्नोत्तरत्वाच्च संहारस्तस्य चातृता ॥ ४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
साप्पिडुगिऱवर् जीवऩा? अक्ऩिया? ईसुवररा? अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱिरुप्पदिऩाल् ‘पिप्पलं स्वाद्रु अति’ “कर्मबलऩै रुसियाय् साप्पिडुगिऱाऩ्" ऎऩ्ऱु (जीवऩैप्पऱ्ऱि) सुरुदि सॊल्वदिऩाल् जीवऩैये वैत्तुक् कॊळ्ळलाम् अल्लदु अग्निः अत्रादः अक्ऩि अऩ्ऩत्तै साप्पिडुगिऱवर्” ऎऩ्ऱ सुरुदियिऩाल् अक्ऩियाग इरुक्कलाम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गे पिराह्मणर्, क्षत्तिरियर् मुदलाऩ जगत्ते साप्पिडप्पडुम् वस्तुवागच् चॊल्लियिरुप्पदालुम्, ईसुवरर् विषयमाऩ केळ्विक्के इन्द वाक्कियम् पदिलाग विरुप्प तिऩालुम्, ईसुवररागत्ताऩ् इरुक्क वेण्डुम्। सम्हारम् सॆय्वदु अवरुक्कु साप्पिडुम् तऩ्मैयाम्।
कठवल्लीषु पठ्यते ‘यस्य ब्रह्म च क्षत्रं चोभे भवत ओदनः। मृत्युर्यस्योपसेचनं क इत्था वेद यत्र सः’ (क. उ. १। २। २५) इति। अत्र कश्चिदोदनोपसेचनसूचितोऽत्ता प्रतीयते। तत्र किमग्निरत्ता स्यात् , उत जीवः, अथवा परमात्मा, इति संशयः। विशेषानवधारणात्। त्रयाणां चाग्निजीवपरमात्मनामस्मिन्ग्रन्थे प्रश्नोपन्यासोपलब्धेः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎऩ्ऱ कडोबनिषत्वाक्यम् इन्द अदिगरणत्तिऱ्कु विषयम् इङ्गु पिरह्मक्षत्रङ्गळै अऩ्ऩमागवुम्, मिरुत्युवै वियञ्जऩमागवुम् कॊण्डु अत्तावाग कुऱिप्पिडप्पडुबवऩ् जीवऩा? अक्ऩिया? परमेसुवरऩा? ऎऩ्ऱु सन्देहम्। ‘रुसियाग साप्पिडुगिऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु कूऱियिरुप्पदाल् जीवऩ् अल्लदु अऩ्ऩत्तै साप्पिडुगिऱवराग अक्ऩियैक् कूऱियिरुप्पदाल् अत्ता अक्ऩि। परमात्मावै साप्पिडादवरागक् कूऱियिरुप्पदाल् इङ्गु अत्ता पिरह्ममल्ल ऎऩ्बदु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु पिरह्मक्षत्रबदम् उलगम् मुऴुवदैयुम् कुऱिक्किऱदु। उलगम् मुऴुवदैयुम् यारुम् साप्पिड मुडियादु। आगैयाल् साप्पिट्टवुडऩ् अऩ्ऩम् नासम् अडैवदुबोल् सर्व पिरबञ्जमुम् नासमडैवदागक् कॊळ्ळ वेण्डुम्। पिरबञ्जत्तैयऴिक्किऱ मिरुत्युवै वियञ्जऩमागक् कूऱियिरुप्पदालुम् इन्द अर्त्तम्दाऩ् पॊरुन्दुम्। पिरबञ्जत्तैयऴिक्किऱवऩ् ईसुवरऩागत् ताऩ् इरुक्कमुडियुम्। जीवऩ् अल्ल। आदलाल् पिरबञ्जत्तै (पडैत्तुक् काप्पाऱ्ऱि) अऴिक्कुम् अत्ता ईसुवरऩ्दाऩ् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्। ईसुवरऩैप् पऱ्ऱिय केळ्विक्कु इदु पदिलाऩदालुम् इङ्गु ईसुवरऩ् ताऩ् कुऱिप्पिडप्पडुगिऱाऩ्। इङ्गु साप्पिडुवदु ऎऩ्बदऱ्कु सम्हारम् सॆय्वदु ऎऩ्ऱु पॊरुळ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मिरुत्युवुडऩ् सेर्त्तु उलगैयऴिक्कुम् सर्वजगत् कारणऩाऩ सगुण ईसुवरऩ् ऎन्द निर्गुण स्वरूबत्तिल् कल्बिदमो अन्द अदिष्टाऩ स्वरूबत्तै इव्विदम् ऎऩ्ऱु यार् अऱिवाऩ्? इन्दिरियम् मुदलाऩ अऱिविऩ् करुविगळुक्कु ऎट्टाददु ऎऩ्ऱु सित्तान्दप्पडि सुरुदियिऩ् अर्त्तम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कडोबनिषत् वल्लिगळिल् ‘ऎवरुक्कु पिराह्मणर् क्षत्तिरियर् इरुवरुम् अऩ्ऩमो, ऎवरुक्कु मिरुत्यु अऩ्ऩत्तुडऩ्गूडच् चेर्क्कप्पडुम् पॊरुळो, अवर् ऎङ्गेयिरुक्किऱारो अवरै इव्वाऱु ऎऩ्ऱु यार्दाऩ् अऱिवार्’ (१-२-२४) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गु अऩ्ऩम्, कूडच्चेर्क्कप्पडुम् पॊरुळ् ऎऩ्बदिऩाल् सुसिक्कप्पट्टवराय् यारो साप्पिडुगिऱवर् इरुप्पदागत् तॆरिगिऱदु। इङ्गे साप्पिडुगिऱवर् अक्ऩियाग इरुक्कलामा, अल्लदु जीवऩा, अल्लदु परमात्मावा, ऎऩ्ऱु सन्देगम्, कुऱिप्पिट्टु तीर्माऩमिल्लाददिऩाल्। इन्द किरन्दत्तिल् अक्ऩि, जीवऩ्, परमात्मा मूवरुक्कुमे केळ्वियुम् विवरिप्पुम् काणुवदाल्।
किं तावत्प्राप्तम् ? अग्निरत्तेति। कुतः ? ‘अग्निरन्नादः’ (बृ. उ. १। ४। ६) इति श्रुतिप्रसिद्धिभ्याम्। जीवो वा अत्ता स्यात् ‘तयोरन्यः पिप्पलं स्वाद्वत्ति’ (मु. उ. ३। १। १) इति दर्शनात्। न परमात्मा, ‘अनश्नन्नन्योऽभिचाकशीति’ इति दर्शनादित्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
अत्तात्र परमात्मा भवितुमर्हति। कुतः ? चराचरग्रहणात्। चराचरं हि स्थावरजङ्गमं मृत्यूपसेचनमिहाद्यत्वेन प्रतीयते। तादृशस्य चाद्यस्य न परमात्मनोऽन्यः कार्त्स्न्येनात्ता सम्भवति। परमात्मा तु विकारजातमुपसंहरन्सवॆमतीत्युपपधते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: ऎदु न्यायम्? “अत्ता” (साप्पिडुगिऱवर्) अक्ऩियॆऩ्ऱु एऩ्? “अक्ऩि अऩ्ऩम् साप्पिडुगिऱवर्" (पिरुहत् १-४-६) ऎऩ्ऱ सुरुदियिऩालुम् पिरसित्तियिरुप्पदिऩालुम्, अल्लदु जीवऩ् अत्तावाग इरुक्कलाम्। “अव्विरुवर्गळिल् ऒरुवऩ् कर्म पलऩै नऩ्गु साप्पिडुगिऱाऩ्” ऎऩ्ऱु काणुवदाल्, “साप्पिडामल् मऱ्ऱवर् पिरगासित्तुक् कॊण्डिरुक्किऱार्" (मुण्डग ३-१-१) ऎऩ्ऱु काण्बदाल् परमात्मा अल्ल ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्गिऱोम्: इङ्गे “अत्ता” परमात्मावाग इरुप्पदुदाऩ् न्यायम्। एऩ्? “सरम् असरम् इवैगळै सॊल्लियिरुप्पदाल्" सरम् असरम् असैगिऱवै, असैयादवै, मिरुत्युवागिय कूडच्चेर्प्पदु, इवै इङ्गे साप्पिडप्पडुबवैगळागत् तॆरिगिऱदु। अव्विदम् साप्पिडक्कूडियदु मुऴुवदैयुम् साप्पिडुगिऱवर् परमात्मावैत् तविर्त्तु वेऱु यारुम् इरुक्क मुडियादु। परमात्मावो, उण्डायुळ्ळदिऩ् कूट्टत्तै उबसम्हरिक्किऱवर्, ऎल्लावऱ्ऱैयुम् साप्पिडुगिऱवर् ऎऩ्बदु पॊरुन्दुम्।
नन्विह चराचरग्रहणं नोपलभ्यते, कथं सिद्धवच्चराचरग्रहणं हेतुत्वेनोपादीयते ? नैष दोषः, मृत्यूपसेचनत्वेनेहाद्यत्वेन सर्वस्य प्राणिनिकायस्य प्रतीयमानत्वात् , ब्रह्मक्षत्रयोश्च प्राधान्यात्प्रदर्शनार्थत्वोपपत्तेः। यत्तु परमात्मनोऽपि नात्तृत्वं सम्भवति ‘अनश्नन्नन्योऽभिचाकशीति’ इति दर्शनादिति, अत्रोच्यते — कर्मफलभोगस्य प्रतिषेधकमेतद्दर्शनम् , तस्य सन्निहितत्वात्। न विकारसंहारस्य प्रतिषेधकम् , सर्ववेदान्तेषु सृष्टिस्थितिसंहारकारणत्वेन ब्रह्मणः प्रसिद्धत्वात्। तस्मात्परमात्मैवेहात्ता भवितुमर्हति ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु सरासरम् सॊल्लियिरुप्पदु काणवेयिल् लैये, अप्पडियिरुक्क सरासरङ्गळै सॊल्लियिरुप् पदाग वैत्तुक्कॊण्डु ऎप्पडि अदु कारणमाग ऎडुत् तुक्कॊळ्ळप्पडुगिऱदु? ऎऩ्ऱाल्, इदु तोषमिल्लै। मिरुत्युवै कूडच् चेर्प्पदॆऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल् ऎल्ला पिराणिक्कूट्टमुम् अऱियप्पडुवदिऩालुम्, पिराह्मणर् क्षत्तिरियर् इरुवरुक्कुम् मुक्कियत् तऩ्मैयिरुप्पदाल् उदाहरणमॆऩ्बदु पॊरुन्दु माऩदिऩालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘साप्पिडामल् मऱ्ऱवर् पिरगासित्तुक् कॊण्डि रुक्किऱार्’ ऎऩ्ऱु काणुवदाल् परमात्मावुक्कु साप्पिडुगिऱवर् ऎऩ्ऱ तऩ्मै सम्बविक्कादु ऎऩ्ऱु ऎदुवो, अदिल् सॊल्गिऱोम्। ‘पिप्पलम्’ ऎऩ्ऱु कर्म पलऩैप् पक्कत्तिल् सॊल्लियिरुप्पदाल् इन्द सुरुदि कर्म पलऩै मऱुक्किऱदु। उण्डाऩवैगळै सम्हारम् सॆय्वदै मऱुप्पदु अल्ल। ऎल्ला उबनिषत्तुक्कळिलुम् स्रुष्टि, स्तिदि सम्हारम् इवैगळुक्कुक् कारणमाग पिरह्मम् पिरसित्तमा यिरुप्पदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् इङ्गे साप्पिडुगिऱवर् परमात्मा वागवे इरुप्पदुदाऩ् न्यायम्।
प्रकरणाच्च ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्रगरणाच्च ॥ १० ॥
इतश्च परमात्मैवेहात्ता भवितुमर्हति; यत्कारणं प्रकरणमिदं परमात्मनः — ‘न जायते म्रियते वा विपश्चित्’ (क. उ. १। २। १८) इत्यादि। प्रकृतग्रहणं च न्याय्यम्। ‘क इत्था वेद यत्र सः’ इति च दुर्विज्ञानत्वं परमात्मलिङ्गम् ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऩालेयुम् परमात्मादाऩ् अत्तावाग इरुप्पदु न्यायम्, ऎऩ्ऩ कारणमॆऩ्ऱाल् इन्द पिरगरणम् ‘पिऱप्पदिल्लै, इऱप्पदिल्लै, ञाऩस्वरूबर्’ (काडग। १-२-१८) ऎऩ्बदु मुदलियऩ पिरह्मत्तैक् कुऱिप्पवै। पिरगिरुदमायुळ्ळदै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदुदाऩ् न्यायम्। ‘अवर् ऎङ्गेयिरुक्किऱारो अदै इव्वाऱु ऎऩ्ऱु यार्दाऩ् अऱिवार्’ ऎऩ्ऱु अऱियमुडियात्तऩ्मैयुम् परमात्माविऱ्कु लिङ्गम् (अडैयाळम्)।