माण्डूक्योपनिषत्कारिकाः

[[माण्डूक्योपनिषत्कारिकाः Source: EB]]

[

**माण्डूक्योपनिषत् सहित कारिका **

। सगौडपादीयकारिकाथर्ववेदीयमाण्डूक्योपनिषत् ।

ॐ भद्रं कर्णेभिः शृणुयाम देवा

भद्रं पश्येमाक्षभिर्यजत्राः ।

स्थिरैरण्गैस्तुष्टुवांसस्तनूभिर्व्यशेम देवहितं यदायुः ॥

भद्रं नो अपि वातय मनः ॥

\\cएन्तेर्लिने {ॐ शान्तिः शान्तिः शान्तिः ।}

हरिः ॐ । ॐ इत्येतदक्षरं इद{\\म्+} सर्वं तस्योपव्याख्यानं

भूतं भवद् भविष्यदिति सर्वमोंकार एव ।

यच्चान्यत् त्रिकालातीतं तदप्योंकार एव ॥ १॥

सर्व{\\म्+} ह्येतद् ब्रह्मायमात्मा ब्रह्म सोऽयमात्मा

चतुष्पात् ॥ २॥

जागरितस्थानो बहिष्प्रङ्य़ः सप्ताण्ग एकोनविंशतिमुखः

स्थूल भुग्वैश्वानरः प्रथमः पादः ॥ ३॥

स्वप्नस्थानोऽन्तःप्रङ्य़ाः सप्ताण्ग एकोनविंशतिमुखः

प्रविविक्तभुक्तैजसो द्वितीयः पादः ॥ ४॥

यत्र सुप्तो न कJण्चन कामं कामयते न कJण्चन स्वप्नं पश्यति

तत् सुषुप्तम् । सुषुप्तस्थान एकीभूतः प्रङ्य़ानघन

एवानन्दमयो ह्यानन्दभुक् चेतो मुखः प्राङ्य़स्तृतीयः पादः ॥ ५॥

एष सर्वेश्वरः एष सर्वङ्य़ एषोऽन्तर्याम्येष योनिः

सर्वस्य प्रभवाप्ययौ हि भूतानाम् ॥ ६॥

अत्रैते श्लोका भवन्ति}

\\स्मल्ल्स्किप्

बहिष्प्रङ्य़ो विभुर्विश्वो ह्यन्तःप्रङ्य़स्तु तैजसः ।

घनप्रङ्य़स्तथा प्राङ्य़ एक एव त्रिधा स्मृतः ॥ १॥

दक्षिणाक्षिमुखे विश्वो मनस्यन्तस्तु तैजसः ।

आकाशे च हृदि प्राङ्य़स्त्रिधा देहे व्यवस्थितः ॥ २॥

विश्वो हि स्थूलभुण्नित्यं तैजसः प्रविविक्तभुक् ।

आनन्दभुक् तथा प्राङ्य़स्त्रिधा भोगं निबोधत ॥ ३॥

स्थूलं तर्पयते विश्वं प्रविविक्तं तु तैजसम् ।

आनन्दश्च तथा प्राङ्य़ं त्रिधा तृप्तिं निबोधत ॥ ४॥

त्रिषु धामसु यद्भोज्यं भोक्ता यश्च प्रकीर्तितः ।

वेदैतदुभयं यस्तु स भुJण्जानो न लिप्यते ॥ ५॥

प्रभवः सर्वभावानां सतामिति विनिश्चयः ।

सर्वं जनयति प्राणश्चेतोंऽशून्पुरुषः पृथक् ॥ ६॥

विभूतिं प्रसवं त्वन्ये मन्यन्ते सृष्टिचिन्तकाः ।

स्वप्नमायासरूपेति सृष्टिरन्यैर्विकल्पिता ॥ ७॥

इच्च्हामात्रं प्रभोः सृष्टिरिति सृष्टौ विनिश्चिताः ।

कालात्प्रसूतिं भूतानां मन्यन्ते कालचिन्तकाः ॥ ८॥

भोगार्थं सृष्टिरित्यन्ये क्रीडार्थमिति चापरे ।

देवस्यैष स्वभावोऽयमाप्तकामस्य का स्पृहा ॥ ९॥

नान्तःप्रङ्य़ं न बहिष्प्रङ्य़ं नोभयतःप्रङ्य़ं

न प्रङ्य़ानघनं न प्रङ्य़ं नाप्रङ्य़ं ।

अदृष्टमव्यवहार्यमग्राह्यमलक्षणं

अचिन्त्यमव्यपदेश्यमेकात्मप्रत्ययसारं

प्रपJण्चोपशमं शान्तं शिवमद्वैतं चतुर्थं मन्यन्ते

स आत्मा स विङ्य़ेयः ॥ ७॥

अत्रैते श्लोका भवन्ति}

\\स्मल्ल्स्किप्

निवृत्तेः सर्वदुःखानामीशानः प्रभुरव्ययः ।

अद्वैतः सर्वभावानां देवस्तुर्यो विभुः स्मृतः ॥ १०॥

कार्यकारणबद्धौ ताविष्येते विश्वतैजसौ ।

प्राङ्य़ः कारणबद्धस्तु द्वौ तौ तुर्ये न सिध्यतः ॥ ११॥

नऽऽत्मानं न परांश्चैव न सत्यं नापि चानृतम् ।

प्राङ्य़ः किJण्चन संवेत्ति तुर्यं तत्सर्वदृक्सदा ॥ १२॥

द्वैतस्याग्रहणं तुल्यमुभयोः प्राङ्य़तुर्ययोः ।

बीजनिद्रायुतः प्राङ्य़ः सा च तुर्ये न विद्यते ॥ १३॥

स्वप्ननिद्रायुतावाद्यौ प्राङ्य़स्त्वस्वप्ननिद्रया ।

न निद्रां नैव च स्वप्नं तुर्ये पश्यन्ति निश्चिताः ॥ १४॥

अन्यथा गृह्णतः स्वप्नो निद्रा तत्त्वमजानतः ।

विपर्यासे तयोः क्षीणे तुरीयं पदमश्नुते ॥ १५॥

अनादिमायया सुप्तो यदा जीवः प्रबुध्यते ।

अजमनिद्रमस्वप्नमद्वैतं बुध्यते तदा ॥ १६॥

प्रपJण्चो यदि विद्येत निवर्तेत न संशयः ।

मायामात्रमिदं द्वैतमद्वैतं परमार्थतः ॥ १७॥

विकल्पो विनिवर्तेत कल्पितो यदि केनचित् ।

उपदेशादयं वादो ङ्य़ाते द्वैतं न विद्यते ॥ १८॥

सोऽयमात्माऽध्यक्षरमोंकरोऽधिमात्रं पादा

मात्रा मात्राश्च पादा अकार उकारो मकार इति ॥ ८॥

जागरितस्थानो वैश्वानरोऽकारः प्रथमा

मात्राऽऽप्तेरादिमत्त्वाद् वाऽऽप्नोति ह वै सर्वान्

कामानादिश्च भवति य एवं वेद ॥ ९॥

स्वप्नस्थानस्तैजस उकारो द्वितीया मात्रोत्कर्षाद्

उभयत्वाद्वोत्कर्षति ह वै ङ्य़ानसन्ततिं समानश्च भवति

नास्याब्रह्मवित्कुले भवति य एवं वेद ॥ १०॥

सुषुप्तस्थानः प्राङ्य़ो मकारस्तृतीया मात्रा मितेरपीतेर्वा

मिनोति ह वा इद{\\म्+} सर्वमपीतिश्च भवति य एवं वेद ॥ ११॥

अत्रैते श्लोका भवन्ति}

\\स्मल्ल्स्किप्

विश्वस्यात्वविवक्षायामादिसामान्यमुत्कटम् ।

मात्रासम्प्रतिपत्तौ स्यादाप्तिसामान्यमेव च ॥ १९॥

तैजसस्योत्वविङ्य़ान उत्कर्षो दृश्यते स्फुटम् ।

मात्रासम्प्रतिपत्तौ स्यादुभयत्वं तथाविधम् ॥ २०॥

मकारभावे प्राङ्य़स्य मानसामान्यमुत्कटम् ।

मात्रासम्प्रतिपत्तौ तु लयसामान्यमेव च ॥ २१॥

त्रिषु धामसु यत्तुल्यं सामान्यं वेत्ति निश्चितः ।

स पूज्यः सर्वभूतानां वन्द्यश्चैव महामुनिः ॥ २२॥

अकारो नयते विश्वमुकारश्चापि तैजसम् ।

मकारश्च पुनः प्राङ्य़ं नामात्रे विद्यते गतिः ॥ २३॥

अमात्रश्चतुर्थोऽव्यवहार्यः प्रपJण्चोपशमः शिवोऽद्वैत

एवमोंकार आत्मैव संविशत्यात्मनाऽऽत्मानं य एवं वेद ॥ १२॥

अत्रैते श्लोका भवन्ति}

ओंकारं पादशो विद्यात्पादा मात्रा न संशयः ।

ओंकारं पादशो ङ्य़ात्वा न किJण्चिदपि चिन्तयेत् ॥ २४॥

युJण्जीत प्रणवे चेतः प्रणवो ब्रह्म निर्भयम् ।

प्रणवे नित्ययुक्तस्य न भयं विद्यते क्वचित् ॥ २५॥

प्रणवो ह्यपरं ब्रह्म प्रणवश्च परः स्मृतः ।

अपूर्वोऽनन्तरोऽबाह्योऽनपरः प्रणवोऽव्ययः ॥ २६॥

सर्वस्य प्रणवो ह्यादिर्मध्यमन्तस्तथैव च ।

एवं हि प्रणवं ङ्य़ात्वा व्यश्नुते तदनन्तरम् ॥ २७॥

प्रणवं हीश्वरं विद्यात्सर्वस्य हृदि संस्थितम् ।

सर्वव्यापिनमोण्कारं मत्वा धीरो न शोचति ॥ २८॥

अमात्रोऽनन्तमात्रश्च द्वैतस्योपशमः शिवः ।

ओंकारो विदितो येन स मुनिर्नेतरो जनः ॥ २९॥

\\स्मल्ल्स्किप्

इति माण्डूक्योपनिषदर्थाविष्करणपरायांसु

गौडपादियकारीकायांसु प्रथममागमप्रकरणम् ॥ १॥

। ॐ तत्सत् ।}

गौडपादीयकारिकासु वैतथ्याख्यं दितीयं प्रकरणम् ।

\\ह्रुले

। हरिः ॐ ।}

वैतथ्यं सर्वभावानां स्वप्न आहुर्मनीषिणः ।

अन्तःस्थानात्तु भावानां संवृतत्वेन हेतुना ॥ १॥

अदीर्घत्वाच्च कालस्य गत्वा देशान्न पश्यति ।

प्रतिबुद्धश्च वै सर्वस्तस्मिन्देशे न विद्यते ॥ २॥

अभावश्च रथादिनां श्रूयते न्यायपूर्वकम् ।

वैतथ्यं तेन वै प्राप्तं स्वप्न आहुः प्रकाशितम् ॥ ३॥

अन्तःस्थानात्तु भेदानां तस्माज्जागरिते स्मृतम् ।

यथा तत्र तथा स्वप्ने संवृतत्वेन भिद्यते ॥ ४॥

स्वप्नजागरितस्थाने ह्येकमाहुर्मनीषिणः ।

भेदानां हि समत्वेन प्रसिद्धेनैव हेतुना ॥ ५॥

आदावन्ते च यन्नास्ति वर्तमानेऽपि तत्तथा ॥

वितथैः सदृशाः सन्तोऽवितथा इव लक्षिताः ॥ ६॥

सप्रयोजनता तेषां स्वप्ने विप्रतिपद्यते ।

तस्मादाद्यन्तवत्त्वेन मिथ्यैव खलु ते स्मृताः ॥ ७॥

अपूर्वं स्थानिधर्मो हि यथा स्वर्गनिवासिनाम् ।

तान्यं प्रेक्षते गत्वा यथैवेह सुशिक्षितः ॥ ८॥

स्वप्नवृत्तवपि त्वन्तश्चेतसा कल्पितं त्वसत् ।

बहिश्चेतोगृहीतं सद्दृष्टं वैतथ्यमेतयोः ॥ ९॥

जाग्रद्वृत्तावपि त्वन्तश्चेतसा कल्पितं त्वसत् ।

बहिश्चेतोगृहीतं सद्युक्तं वैतथ्यमेतयोः ॥ १०॥

उभयोरपि वैतथ्यं भेदानां स्थानयोर्यदि ।

क एतान्बुध्यते भेदान् को वै तेषां विकल्पकः ॥ ११॥

कल्पयत्यात्मनाऽऽत्मानमात्मा देवः स्वमायया

स एव बुध्यते भेदानिति वेदान्तनिश्चयः ॥ १२॥

विकरोत्यपरान्भावानन्तश्चित्ते व्यवस्थितान् ।

नियतांश्च बहिश्चित्त एवं कल्पयते प्रभुः ॥ १३॥

चित्तकाला हि येऽन्तस्तु द्वयकालाश्च ये बहिः ॥

कल्पिता एव ते सर्वे विशेषो नान्यहेतुकः ॥ १४॥

अव्यक्ता एव येऽन्तस्तु स्फुटा एव च ये बहिः ।

कल्पिता एव ते सर्वे विशेषस्त्विन्द्रियान्तरे ॥ १५॥

जीवं कल्पयते पूर्वं ततो भावान्पृथग्विधान् ।

बाह्यानाध्यात्मिकांश्चैव यथाविद्यस्तथास्मृतिः ॥ १६॥

अनिश्चिता यथा रज्जुरन्धकारे विकल्पिता ।

सर्पधारादिभिर्भावैस्तद्वदात्मा विकल्पितः ॥ १७॥

निश्चितायां यथा रज्ज्वां विकल्पो विनिवर्तते ।

रज्जुरेवेति चाद्वैतं तद्वदात्मविनिश्चयः ॥ १८॥

प्राणादिभिरनन्तैश्च भावैरेतैर्विकल्पितः ।

मायैषा तस्य देवस्य यया सम्मोहितः स्वयम् ॥ १९॥

प्राण इति प्राणविदो भूतानीति च तद्विदः ।

गुणा इति गुणविदस्तत्त्वानीति च तद्विदः ॥ २०॥

पादा इति पादविदो विषया इति तद्विदः ।

लोका इति लोकविदो देवा इति च तद्विदः ॥ २१॥

वेदा इति वेदविदो यङ्य़ा इति च तद्विदः ।

भोक्तेति च भोक्तृविदो भोज्यमिति च तद्विदः ॥ २२॥

सूक्ष्म इति सूक्ष्मविदः स्थूल इति च तद्विदः ।

मूर्त इति मूर्तविदोऽमूर्त इति च तद्विदः ॥ २३॥

काल इति कालविदो दिश इति च तद्विदः ।

वादा इति वादविदो भुवनानीति तद्विदः ॥ २४॥

मन इति मनोविदो बुद्धिरिति च तद्विदः ।

चित्तमिति चित्तविदो धर्माधर्मौ च तद्विदः ॥ २५॥

पJण्चविंशक इत्येके षड्विंश चापरे ।

एकत्रिंशक इत्याहुरनान्त इति चापरे ॥ २६॥

लोका{\\म्+}ल्लोकविदः प्राहुराश्रमा इति तद्विदः ।

स्त्रीपुंनपुंसकं लैण्गाः परापरमथापरे ॥ २७॥

सृष्टिरिति सृष्टिविदो लय इति च तद्विदः ।

स्थितिरिति स्थितिविदः सर्वे चेह तु सर्वदा ॥ २८॥

यं भावं दर्शयेद्यस्य तं भावं स तु पश्यति ।

तं चावति स भूत्वाऽसौ तद्ग्रहः समुपैति तम् ॥ २९॥

एतैरेषोऽपृथग्भावैः पृथगेवेति लक्षितः ।

एवं यो वेद तत्त्वेन कल्पयेत्सोऽविशण्कितः ॥ ३०॥

स्वप्नमाये यथा दृष्टे गन्धर्वनगरं यथा ।

तथा विश्वमिदं दृष्टं वेदान्तेषु विचक्षणैः ॥ ३१॥

न निरोधो न चोत्पत्तिर्न बद्धो न च साधकः ।

न मुमुक्षुर्न वै मुक्त इत्येषा परमार्थता ॥ ३२॥

भावैरसद्भिरेवायमद्वयेन च कल्पितः ।

भावा अप्यद्वयेनैव तस्मादद्वयता शिवा ॥ ३३॥

नाऽऽत्मभावेन नानेदं न स्वेनापि कथJण्चन ।

न पृथण्नापृथक्किJण्चिदिति तत्त्वविदो विदुः ॥ ३४॥

वीतरागभयक्रोधैर्मुनिभिर्वेदपारगैः ।

निर्विकल्पो ह्ययं दृष्टः प्रपJण्चोपशमोऽद्वयः ॥ ३५॥

तस्मादेवं विदित्वैनमद्वैते योजयेत्स्मृतिम् ।

अद्वैतं समनुप्राप्य जडवल्लोकमाचरेत् ॥ ३६॥

निस्तुतिर्निर्नमस्कारो निःस्वधाकार एव च ।

चलाचलनिकेतश्च यतिर्यादृच्च्हिको भवेत् ॥ ३७॥

तत्त्वमाध्यात्मिकं दृष्ट्वा तत्त्वं दृष्ट्वा तु बाह्यतः ।

तत्त्वीभूतस्तदारामस्तत्त्वादप्रच्युतो भवेत् ॥ ३८॥

इति गौडपादीयकारिकासु वैतथ्याक्यं

द्वितीयम्प्रकरणम् ॥ २॥

\\ह्रुले

ॐ ॥ उपासानाश्रितो धर्मो जाते ब्रह्मणि वर्तते ।

प्रागुत्पत्तेरजं सर्वं तेनासौ कृपणः स्मृतः ॥ १॥

अतो वक्ष्याम्यकार्पण्यमजाति समतां गतम् ।

यथा न जायते किJण्चिज्जायमानं समन्ततः ॥ २॥

आत्मा ह्याकाशवज्जीवैर्घटाकाशैरिवोदितः ।

घटादिवच्च सण्घातैर्जातावेतन्निदर्शनम् ॥ ३॥

घटादिषु प्रलीनेषु घटाकाशादयो यथा ।

आकाशे सम्प्रलीयन्ते तद्वज्जीवा इहाऽऽत्मनि ॥ ४॥

यथैकस्मिन्घटाकाशे रजोधूमादिभिर्युते ।

न सर्वे सम्प्रयुज्यन्ते तद्वज्जीवाः सुखादिभिः ॥ ५॥

रूपकार्यसमाख्याश्च भिद्यन्ते तत्र तत्र वै ।

आकाशस्य न भेदोऽस्ति तद्वज्जीवेषु निर्णयः ॥ ६॥

नाऽऽकाशस्य घटाकाशो विकारावयवौ यथा ।

नैवाऽऽत्मनः सदा जीवो विकारावयवौ तथा ॥ ७॥

यथा भवति बालानां गगनं मलिनं मलैः ।

तथा भवत्यबुद्धानामात्माऽपि मलिनो मलैः ॥ ८॥

मरणे सम्भवे चैव गत्यागमनयोरपि ।

स्थितौ सर्वशरीरेषु आकाशेनाविलक्षणः ॥ ९॥

सण्घाताः स्वप्नवत्सर्वे आत्ममायाविसर्जिताः ।

आधिक्ये सर्वसाम्ये वा नोपपत्तिर्हि विद्यते ॥ १०॥

रसादयो हि ये कोशा व्याख्यातास्तैत्तिरीयके ।

तेषामात्मा परो जीवः खं यथा सम्प्रकाशितः ॥ ११॥

द्वयोर्द्वयोर्मधुङ्य़ाने परं ब्रह्म प्रकाशितम् ।

पृथिव्यामुदरे चैव यथाऽऽकाशः प्रकाशितः ॥ १२॥

जीवात्मनोरनन्यत्वमभेदेन प्रशस्यते ।

नानात्वं निन्द्यते यच्च तदेवं हि समJण्जसम् ॥ १३॥

जीवात्मनोः पृथक्त्वं यत्प्रागुत्पत्तेः प्रकीर्तितम् ।

भविष्यद्वृत्त्या गौणं तन्मुख्यत्वं हि न युज्यते ॥ १४॥

मृल्लोहविस्फुलिण्गाद्यै सृष्टिर्या चोदिताऽन्यथा ।

उपायः सोऽवताराय नास्ति भेदः कथJण्चन ॥ १५॥

आश्रमास्त्रिविधा हीनमध्यमोत्कृष्टदृष्टयः ।

उपासनोपदिष्टेयं तदर्थमनुकम्पया ॥ १६॥

स्वसिद्धान्तव्यवस्थासु द्वैतिनो निश्चिता दृठम् ।

परस्परं विरुध्यन्ते तैरयं न विरुध्यते ॥ १७॥

अद्वैतं परमार्थो हि द्वैतं तद्भेद उच्यते ।

तेषामुभयथा द्वैतं तेनायं न विरुध्यते ॥ १८॥

मायया भिद्यते ह्येतन्नान्यथाऽजं कथJण्चन ।

तत्त्वतो भिद्यमाने हि मर्त्यताममृतं व्रजेत् ॥ १९॥

अजातस्यैव भावस्य जातिमिच्च्हन्ति वादिनः ।

अजातो ह्यमृतो भावो मर्त्यतां कथमेष्यति ॥ २०॥

न भवत्यमृतं मर्त्यं न मर्त्यममृतं तथा ।

प्रकृतेरन्यथाभावो न कथJण्चिद्भविष्यति ॥ २१॥

स्वभावेनामृतो यस्य भावो गच्च्हति मर्त्यताम् ।

कृतकेनामृतस्तस्य कथं स्थास्यति निश्चलः ॥ २२॥

भूततोऽभूततो वाऽपि सृज्यमाने समा श्रुतिः ।

निश्चितं युक्तियुक्तिं च यत्तद्भवति नेतरत् ॥ २३॥

नेह नानेति चाऽऽम्नायादिन्द्रो मायाभिरित्यपि ॥

अजायमानो बहुधा मायया जायते तु सः ॥ २४॥

सम्भूतेरपवादाच्च सम्भवः प्रतिषिध्यते ।

को न्वेनं जनयेदिति कारणं प्रतिषिध्यते ॥ २५॥

स एष नेति नेतीति व्याख्यातं निह्नुते यतः ।

सर्वमग्राह्यभावेन हेतुनाऽजं प्रकाशते ॥ २६॥

सतो हि मायया जन्म युज्यते न तु तत्त्वतः ।

तत्त्वतो जायते यस्य जातं तस्य हि जायते ॥ २७॥

असतो मायया जन्म तत्त्वतो नैव युज्यते ।

वन्ध्यापुत्रो न तत्त्वेन मायया वाऽपि जायते ॥ २८॥

यथा स्वप्ने द्वयाभासं स्पन्दते मायया मनः ।

तथा जाग्रद्द्वयाभासं स्पन्दते मायया मनः ॥ २९॥

अद्वयं च द्वयाभासं मनः स्वप्ने न संशयः ।

अद्वयं च द्वयाभासं तथा जाग्रन्न संशयः ॥ ३०॥

मनोदृश्यमिदं द्वैतं यत्किJण्चित्सचराचरम् ।

मनसो ह्यमनीभावे द्वैतं नैवोपलभ्यते ॥ ३१॥

आत्मसत्यानुबोधेन न सण्कल्पयते यदा ।

अमनस्तां तदा याति ग्राह्याभावे तदग्रहम् ॥ ३२॥

अकल्पकमजं ङ्य़ानं ङ्य़ेयाभिन्नं प्रचक्षते ।

ब्रह्मङ्य़ेयमजं नित्यमजेनाजं विबुध्यते ॥ ३३॥

निगृहीतस्य मनसो निर्विकल्पस्य धीमतः ।

प्रचारः स तु विङ्य़ेयः सुषुप्तेऽन्यो न तत्समः ॥ ३४॥

लीयते हि सुषुप्ते तन्निगृहीतं न लीयते ।

तदेव निर्भयं ब्रह्म ङ्य़ानालोकं समन्ततः ॥ ३५॥

अजमनिद्रमस्वप्नमनामकमरूपकम् ।

सकृद्विभातं सर्वङ्य़ं नोपचारः कथJण्चन ॥ ३६॥

सर्वाभिलापविगतः सर्वचिन्तासमुत्थितः ।

सुप्रशान्तः सकृज्ज्योतिः समाधिरचलोऽभयः ॥ ३७॥

ग्रहो न तत्र नोत्सर्ग्रश्चिन्ता यत्र न विद्यते ।

आत्मसंस्थं तदा ङ्य़ानमजाति समतां गतम् ॥ ३८॥

अस्पर्शयोगो वै नाम दुर्दर्शः सर्वयोगिभिः ।

योगिनो बिभ्यति ह्यस्मादभये भयदर्शिनः ॥ ३९॥

मनसो निग्रहायत्तमभयं सर्वयोगिनाम् ।

दुःखक्षयः प्रबोधश्चाप्यक्षया शान्तिरेव च ॥ ४०॥

उत्सेक उदधेर्यद्वत्कुशाग्रेणैकबिन्दुना ।

मनसो निग्रहस्तद्वद्भवेदपरिखेदतः ॥ ४१॥

उपायेन निगृह्णीयाद्विक्षिप्तं कामभोगयोः ।

सुप्रसन्नं लये चैव यथा कामो लयस्तथा ॥ ४२॥

दुःखं सर्वमनुस्मृत्य कामभोगान्निवर्तयेत् ।

अजं सर्वमनुस्मृत्य जातं नैव तु पश्यति ॥ ४३॥

लये सम्बोधयेच्चित्तं विक्षिप्तं शमयेत्पुनः ।

सकषायं विजानीयात्समप्राप्तं न चालयेत् ॥ ४४॥

नाऽऽस्वादयेत्सुखं तत्र निःसण्गः प्रङ्य़या भवेत् ।

निश्चलं निश्चरच्चित्तमेकी कुर्यात्प्रयत्नतः ॥ ४५॥

यदा न लीयते चित्तं न च विक्षिप्यते पुनः ।

अनिण्गनमनाभासं निष्पन्नं ब्रह्म तत्तदा ॥ ४६॥

स्वस्थं शान्तं सनिर्वणमकथ्यं सुखमुत्तमम् ।

अजमजेन ङ्य़ेयेन सर्वङ्य़ं परिचक्षते ॥ ४७॥

न कश्चिज्जायते जीवः सम्भवोऽस्य न विद्यते ।

एतत्तदुत्तमं सत्यं यत्र किJण्चिन्न जायते ॥ ४८॥

इति गौडपादियकारिकायामद्वैताख्यं तृतीयं

प्रकरणम् ॥ ३॥ ॐ तत्सत् ॥

\\ह्रुले

ङ्य़ानेनाऽऽकाशकल्पेन धर्मान्यो गगनोपमान् ।

ङ्य़ेयाशिन्नेन सम्बुद्धस्तं वन्दे द्विपदां वरम् ॥ १॥

अस्पर्शयोगो वै नाम सर्वसत्त्वसुखो हितः ।

अविवादोऽविरुद्धश्च देशितस्तं नमाम्यम् ॥ २॥

भूतस्य जातिमिच्च्हन्ति वादिनः केचिदेव हि ।

अभूतस्यापरे धीरा विवदन्तः परस्परम् ॥ ३॥

भूतं न जायते किJण्चिदभूतं नैव जायते ।

विवदन्तो द्वया ह्येवमजातिं ख्यापयन्ति ते ॥ ४॥

ख्याप्यमानामजातिं तैरनुमोदामहे वयम् ।

विवदामो न तैः सार्धमविवादं निबोधत ॥ ५॥

अजातस्यैव धर्मस्य जातिमिच्च्हन्ति वादिनः ।

अजातो ह्यमृतो धर्मो मर्त्यतां कथमेष्यति ॥ ६॥

न भवत्यमृतं मर्त्यं न मर्त्यममृतं तथा ।

प्रकृतेरन्यथाभावो न कथJण्चिद्भविष्यति ॥ ७॥

स्वभावेनामृतो यस्य धर्मो गच्च्हति मर्त्यताम् ।

कृतकेनामृतस्तस्य कथं स्थास्यति निश्चलः ॥ ८॥

सांसिद्धिकी स्वाभाविकी सहजा अकृता च या ।

प्रकृतिः सेति विङ्य़ेया स्वभावं न जहाति या ॥ ९॥

जरामरणनिर्मुक्ताः सर्वे धर्माः स्वभावतः ।

जरामरणमिच्च्हन्तश्च्यवन्ते तन्मनीषया ॥ १०॥

कारणं यस्य वै कार्यं कारणं तस्य जायते ।

जायमानं कथमजं भिन्नं नित्यं कथं च तत् ॥ ११॥

कारणाद्यद्यनन्यत्वमतः कार्यमजं यदि ।

जायमानाद्धि वै कार्यात्कारणं ते कथं ध्रुवम् ॥ १२॥

अजाद्वै जायते यस्य दृष्टान्तस्तस्य नास्ति वै ।

जाताच्च जायमानस्य न व्यवस्था प्रसज्यते ॥ १३॥

हेतोरादिः फलं येषामादिर्हेतुः फलस्य च ।

हेतोः फलस्य चानादिः कथं तैरूपवर्ण्यते ॥ १४॥

हेतोरादिः फलं येषामादिर्हेतुः फलस्य च ।

तथा जन्म भवेत्तेशां पुत्राज्जन्म पितुर्यथा ॥ १५॥

सम्भवे हेतुफलयोरेषितव्यः क्रमस्त्वया ।

युगपत्सम्भवे यस्मादसम्बन्धो विषाणवत् ॥ १६॥

फलादुत्पद्यमानः सन्न ते हेतुः प्रसिध्यति ।

अप्रसिद्धः कथं हेतुः फलमुत्पादयिष्यति ॥ १७॥

यदि हेतोः फलात्सिद्धिः फलसिद्धिश्च हेतुतः ।

कतरत्पूर्वनिष्पन्नं यस्य सिद्धिरपेक्षया ॥ १८॥

अशक्तिरपरिङ्य़ानं क्रमकोपोऽथ वा पुनः ।

एवं हि सर्वथा बुद्धैरजातिः परिदीपिता ॥ १९॥

बीजाण्कुराख्यो दृष्टान्तः सदा साध्यसमो हि सः ।

न हि साध्यसमो हेतुः सिद्धौ साध्यस्य युज्यते ॥ २०॥

पूर्वापरापरिङ्य़ानमजातेः परिदीपकम् ।

जायमानाद्धि वै धर्मात्कथं पूर्वं न गृह्यते ॥ २१॥

स्वतो वा परतो वाऽपि न किJण्चिद्वस्तु जायते ।

सदसत्सदसद्वाऽपि न किJण्चिद्वस्तु जायते ॥ २२॥

हेतुर्न जायतेऽनादेः फलं चापि स्वभावतः ।

आदिर्न विद्यते यस्य तस्य ह्यादिर्न विद्यते ॥ २३॥

प्रङ्य़प्तेः सनिमित्तत्वमन्यथा द्वयनाशतः ।

सण्क्लेशस्योपलब्धेश्च परतन्त्रास्तिता मता ॥ २४॥

प्रङ्य़प्तेः सनिमित्तत्वमिष्यते युक्तिदर्शनात् ।

निमित्तस्यानिमित्तत्वमिष्यते भूतदर्शनात् ॥ २५॥

चित्तं न संस्पृशत्यर्थं नार्थाभासं तथैव च ।

अभूतो हि यतश्चार्थो नार्थाभासस्ततः पृथक् ॥ २६॥

निमित्तं न सदा चित्तं संस्पृशत्यध्वसु त्रिषु ।

अनिमित्तो विपर्यासः कथं तस्य भविष्यति ॥ २७॥

तस्मान्न जायते चित्तं चित्तदृश्यं न जायते ।

तस्य पश्यन्ति ये जातिं खे वै पश्यन्ति ते पदम् ॥ २८॥

अजातं जायते यस्मादजातिः प्रकृतिस्ततः ।

प्रकृतेरन्यथाभावो न कथJण्चिद्भविष्यति ॥ २९॥

अनादेरन्तवत्त्वं च संसारस्य न सेत्स्यति ।

अनन्तता चाऽऽदिमतो मोक्षस्य न भविष्यति ॥ ३०॥

आदावन्ते च यन्नास्ति वर्तमानेऽपि तत्तथा ।

वितथैः सदृशाः सन्तोऽवितथा इव लक्षिताः ॥ ३१॥

सप्रयोजनता तेषां स्वप्ने विप्रतिपद्यते ।

तस्मादाद्यन्तवत्त्वेन मिथ्यैव खलु ते स्मृताः ॥ ३२॥

सर्वे धर्मा स्मृषा स्वप्ने कायस्यान्तर्निदर्शनात् ।

संवृतेऽस्मिन्प्रदेशे वै भूतानां दर्शनं कुतः ॥ ३३॥

न युक्तं दर्शनं गत्वा कालस्यानियमाद्गतौ ।

प्रतिबुद्धश्च वै सर्वस्तस्मिन्देशे न विद्यते ॥ ३४॥

मित्राद्यैः सह संमन्त्र्य सम्बुद्धो न प्रपद्यते ।

गृहीतं चापि यत्किJण्चित्प्रतिबुद्धो न पश्यति ॥ ३५॥

स्वप्ने चावस्तुकः कायः पृथगन्यस्य दर्शनात् ।

यथा कायस्तथा सर्वं चित्तदृश्यमवस्तुकम् ॥ ३६॥

ग्रहणाज्जागरितवत्तद्धेतुः स्वप्ने इष्यते ।

तद्धेतुत्वात्तु तस्यैव सज्जागरितमिष्यते ॥ ३७॥

उत्पादस्याप्रसिद्धत्वादजं सर्वमुदाहृतम् ।

न च भूतादभूतस्य सम्भवोऽस्ति कथJण्चन ॥ ३८॥

असज्जागरिते दृष्ट्वा स्वप्ने पश्यति तन्मयः ।

असत्स्वप्नेऽपि दृष्ट्वा च प्रतिबुद्धो न पश्यति ॥ ३९॥

नास्त्यसद्धेतुकमसत्सदसद्धेतुकं तथा ।

सच्च सद्धेतुकं नास्ति सद्धेतुकमसत्कुतः ॥ ४०॥

विपर्यासाद्यथा जाग्रदचिन्त्यान्भूतवत्स्पृशेत् ।

तथा स्वप्ने विपर्यासात् धर्मांस्तत्रैव पश्यति ॥ ४१॥

उपलम्भात्समाचारादस्तिवस्तुत्ववादिनाम् ।

जातिस्तु देशिता बुद्धैः अजातेस्त्रसतां सदा ॥ ४२॥

अजातेस्त्रसतां तेषामुपलम्भाद्वियन्ति ये ।

जातिदोषा न सेत्स्यन्ति दोषोऽप्यल्पो भविष्यति ॥ ४३॥

उपलम्भात्समाचारान्मायाहस्ती यथोच्यते ।

उपलम्भात्समाचारादस्ति वस्तु तथोच्यते ॥ ४४॥

जात्याभासं चलाभासं वस्त्वाभासं तथैव च ।

अजाचलमवस्तुत्वं विङ्य़ानं शान्तमद्वयम् ॥ ४५॥

एवं न जायते चित्तमेवंधर्मा अजाः स्मृताः ।

एवमेव विजानन्तो न पतन्ति विपर्यते ॥ ४६॥

ऋजुवक्रादिकाभासमलातस्पन्दितं यथा ।

ग्रहणग्राहकाभासं विङ्य़ानस्पन्दितं तथा ॥ ४७॥

अस्पन्दमानमलातमनाभासमजं यथा ।

अस्पन्दमानं विङ्य़ानमनाभासमजं तथा ॥ ४८॥

अलाते स्पन्दमाने वै नाऽऽभासा अन्यतोभुवः ।

न ततोऽन्यत्र निस्पन्दान्नालातं प्रवशन्ति ते ॥ ४९॥

न निर्गता अलातात्ते द्रव्यत्वाभावयोगतः ।

विङ्य़ानेऽपि तथैव स्युराभासस्याविशेशतः ॥ ५०॥

विङ्य़ाने स्पन्दमाने वै नाऽऽभासा अन्यतोभुवः ।

न ततोऽन्यत्र निस्पन्दान्न विङ्य़ानं विशन्ति ते ॥ ५१॥

न निर्गतास्ते विङ्य़ानाद्द्रव्यत्वाभावयोगतः ।

कार्यकारणताभावाद्यतोऽचिन्त्याः सदैव ते ॥ ५२॥

द्रव्यं द्रव्यस्य हेतुः स्यादन्यदन्यस्य चैव हि ।

द्रव्यत्वमन्यभावो वा धर्माणां नोपपद्यते ॥ ५३॥

एवं न चित्तजा धर्माश्चित्तं वाऽपि न धर्मजम् ।

एवं हेतुफलाजातिं प्रविशन्ति मनीषिणः ॥ ५४॥

यावद्धेतुफलावेशस्तावद्धेतुफलोद्भवः ।

क्षीणे हेतुफलावेशे नास्ति हेतुफलोद्भवः ॥ ५५॥

यावद्धेतुफलावेशः संसारस्तावदायतः ।

क्षीणे हेतुफलावेशे संसारं न प्रपद्यते ॥ ५६॥

संवृत्या जायते सर्वं शाश्वतं नास्ति तेन वै ।

सद्भावेन ह्यजं सर्वमुच्च्हेदस्तेन नास्ति वै ॥ ५७॥

धर्मा य इति जायन्ते जायन्ते ते न तत्त्वतः ।

जन्म मायोपमं तेषां सा च माया न विद्यते ॥ ५८॥

यथा मायामयाद्बीजाज्जायते तन्मयोऽण्कुरः ।

नासौ नित्यो न चोच्च्ह्येदी तद्वद्धर्मेषु योजना ॥ ५९॥

नाजेषु सर्वधर्मेषु शाश्वताशाश्वताभिधा ।

यत्र वर्णा न वर्तन्ते विवेकस्तत्र नोच्यते ॥ ६०॥

यथा स्वप्ने द्वयाभासं चित्तं चलति मायया ।

तथा जाग्रद्द्वयाभासं चित्तं चलति मायया ॥ ६१॥

अद्वयं च द्वयाभासं चित्तं स्वप्ने न संशयः ।

अद्वयं च द्वयाभासं तथा जाग्रन्न संशयं ॥ ६२॥

स्वप्नदृक्प्रचरन्स्वप्ने दिक्षु वै दशसु स्थितान् ।

अण्डजान्स्वेदजान्वाऽपि जीवान्पश्यति यान्सदा ॥ ६३॥

स्वप्नदृक्चित्तदृश्यास्ते न विद्यन्ते ततः पृथक् ।

तथा तद्दृश्यमेवेदं स्वप्नदृक्चित्तमिष्यते ॥ ६४॥

चरJण्जागरिते जाग्रद्दिक्षु वै दशसु स्थितान् ।

अण्डजान्स्वेदजान्वाऽपि जीवान्पश्यति यान्सदा ॥ ६५॥

जाग्रच्चितेक्षणीयास्ते न विद्यन्ते ततः पृथक् ।

तथा तहृश्यमेवेदं जाग्रतश्चित्तमिष्यते ॥ ६६॥

उभे ह्यन्योन्यदृश्ये ते किं तदस्तीति नोच्यते ।

लक्षणाशून्यमुभयं तन्मतेनैव गृह्यते ॥ ६७॥

यथा स्वप्नमयो जीवो जायते म्रियतेऽपि च ।

तथा जीवा अमी सर्वे भवन्ति न भवन्ति च ॥ ६८॥

यथा मायामयो जीवो जायते म्रियतेऽपि च ।

तथा जीवा अमी सर्वे भवन्ति न भवन्ति च ॥ ६९॥

यथा निर्मितको जीवो जायते म्रियतेऽपि वा ।

तथा जीवा अमी सर्वे भवन्ति न भवन्ति च ॥ ७०॥

न कश्चिज्जायते जीवः सम्भवोऽस्य न विद्यते ।

एतत्तदुत्तमं सत्यं यत्र किJण्चिन्न जायते ॥ ७१॥

चित्तस्पन्दितमेवेदं ग्राह्यग्राहकवद्द्वयम् ।

चित्तं निर्विषयं नित्यमसण्गं तेन कीर्तितम् ॥ ७२॥

योऽस्ति कल्पितसंवृत्या परमार्थेन नास्त्यसौ ।

परतन्त्राभिसंवृत्या स्यान्नास्ति परमार्थतः ॥ ७३॥

अजः कल्पितसंवृत्या परमार्थेन नाप्यजः ।

परतन्त्राभिनिष्पत्त्या संवृत्या जायते तु सः ॥ ७४॥

अभूताभिनिवेशोऽस्ति द्वयं तत्र न विद्यते ।

द्वयाभावं स बुद्ध्वैव निर्निमित्तो न जायते ॥ ७५॥

यदा न लभते हेतूनुत्तमाधममध्यमान् ।

तदा न जायते चित्तं हेत्वभावे फलं कुतः ॥ ७६॥

अनिमित्तस्य चित्तस्य याऽनुत्पत्तिः समाऽद्वया ।

अजातस्यैव सर्वस्य चित्तदृश्यं हि तद्यतः ॥ ७७॥

बुध्द्वाऽनिमित्ततां सत्यां हेतुं पृथगनाप्नुवन् ।

वीतशोकं तथा काममभयं पदमश्नुते ॥ ७८॥

अभूताभिनिवेशाद्धि सदृशे तत्प्रवर्तते ।

वस्त्वभावं स बुद्ध्वैव निःसण्गं विनिवर्तते ॥ ७९॥

निवृत्तस्याप्रवृत्तस्य निश्चला हि तदा स्थितिः ।

विषयः स हि बुद्धानां तत्साम्यमजमद्वयम् ॥ ८०॥

अजमनिद्रमस्वप्नं प्रभातं भवति स्वयम् ।

सकृद्विभातो ह्येवैष धर्मो धातुस्वभावतः ॥ ८१॥

सुखमाव्रियते नित्यं दुःखं विव्रियते सदा ।

यस्य कस्य च धर्मस्य ग्रहेण भगवानसौ ॥ ८२॥

अस्ति नास्त्यस्ति नास्तीति नास्ति नास्तीति वा पुनः ।

चलस्थिरोभयाभावैरावृणोत्येव बालिशः ॥ ८३॥

कोट्यश्चतस्र एतास्तु ग्रहैर्यासां सदाऽऽवृतः ।

भगवानाभिरस्पृष्टो येन दृष्टः स सर्वदृक् ॥ ८४॥

प्राप्य सर्वङ्य़तां कृत्स्नां ब्राह्मण्यं पदमद्वयम् ।

अनापन्नादिमध्यान्तं किमतः परमीहते ॥ ८५॥

विप्राणां विनयो ह्येष शमः प्राकृत उच्यते ।

दमः प्रकृतिदान्तत्वादेवं विद्वाJण्शमं व्रजेत् ॥ ८६॥

सवस्तु सोपलम्भं च द्वयं लौकिकमिष्यते ।

अवस्तु सोपलम्भं च शुद्धं लौकिकमिष्यते ॥ ८७॥

अवस्त्वनुपलम्भं च लोकोत्तरमिति स्मृतम् ।

ङ्य़ानं ङ्य़ेयं च विङ्य़ेयं सदा बुद्धैः प्रकीर्तितम् ॥ ८८॥

ङ्य़ाने च त्रिविधे ङ्य़ेये क्रमेण विदिते स्वयम् ।

सर्वङ्य़ता हि सर्वत्र भवतीह महाधियः ॥ ८९॥

हेयङ्य़ेयाप्यपाक्यानि विङ्य़ेयान्यग्रयाणतः ।

तेषामन्यत्र विङ्य़ेयादुपलम्भस्त्रिषु स्मृतः ॥ ९०॥

प्रकृत्याऽऽकाशवज्ङ्य़ेयाः सर्वे धर्मा अनादयः ।

विद्यते न हि नानात्वं तेषां क्वचन किJण्चन ॥ ९१॥

आदिबुद्धाः प्रकृत्यैव सर्वे धर्माः सुनिश्चिताः ।

यस्यैवं भवति क्षान्तिः सोऽमृतत्वाय कल्पते ॥ ९२॥

आदिशान्ता ह्यनुत्पन्नाः प्रकृत्यैव सुनिर्वृताः ।

सर्वे धर्माः समाभिन्ना अजं साम्यं विशारदम् ॥ ९३॥

वैशारद्यं तु वै नास्ति भेदे विचरतां सदा ।

भेदनिम्नाः पृथग्वादास्तस्मात्ते कृपणाः स्मृताः ॥ ९४॥

अजे साम्ये तु ये केचिद्भविष्यन्ति सुनिश्चिताः ।

ते हि लोके महाङ्य़ानास्तच्च लोको न गाहते ॥ ९५॥

अजेष्वजमसण्क्रान्तं धर्मेषु ङ्य़नमिष्यते ।

यतो न क्रमते ङ्य़ानमसण्गं तेन कीर्तितम् ॥ ९६॥

अणुमात्रेऽपि वैधर्मे जायमानेऽविपश्चितः ।

असण्गता सदा नास्ति किमुताऽऽवरणच्युतिः ॥ ९७॥

अलब्धावरणाः सर्वे धर्माः प्रकृतिनिर्मलाः ।

आदौ बुद्धास्तथा मुक्ता बुध्यन्त इति नायकाः ॥ ९८॥

क्रमते न हि बुद्धस्य ङ्य़ानं धर्मेषु तायिनः ।

सर्वे धर्मास्तथा ङ्य़ानं नैतद्बुद्धेन भाषितम् ॥ ९९॥

दुर्दर्शमतिगम्भीरमजं साम्यं विशारदम् ।

बुद्ध्वा पदमनानात्वं नमस्कुर्मो यथाबलम् ॥ १००॥

॥ इति गौडपादाचर्यकृता माण्डूक्योपनिषत्कारिकाः

सम्पूर्णाः॥

॥ ॐ तत्सत् ॥

———— ———— ———– ————-

]