०४ रघु-दिग्विजयः

स इति॥ स रघुर्गुरुणा पित्रा दत्तं राज्यं राज्ञः कर्म प्रजापरिपालनात्मकम्। पुरोहितादित्वाद्यक्। प्रतिपद्य प्राप्य। दिनान्ते सायंकाले सवित्रा सूर्येण निहितं तेजः प्रतिपद्य हुताशनोऽग्निरिव। अधिकं बभौ। ‘सौरं तेजः सायमग्निं संक्रमते। आदित्यो वा अस्तं यन्नग्निमनुप्रविशति। अग्निं वा आदित्यः सायं प्रविशति।’ इत्यादिश्रुतिप्रामाण्यम् ॥ 1 ॥

दिलीपेति॥ दिलीपानन्तरं राज्ये प्रतिष्ठितमवस्थितं तं रघुं निशम्याकर्ण्यं पूर्वं दिलीपकाले राज्ञां हृदये प्रकर्षेण धूमोऽस्य संजातः प्रधूमितोऽग्निः संतापाग्निरुत्थित इव प्रज्वलित इव। पूर्वाभ्यधिकः संतापोऽभूदित्यर्थः। राजकर्तृकस्यापि निशमनस्याग्नावुपचारान्न समानकर्तृकत्वविरोधः ॥ 2 ॥

पुरुहूतेति॥ पुरुहूतध्वज इन्द्रध्वजः। स किल राजभिर्वृष्ट्यर्थं पूज्यत इत्युक्तं भविष्योत्तरे-‘एवं यः कुरुते यात्रामिन्द्रकेतोर्युधिष्ठिर!। पर्यन्यः कामवर्षी स्यात्तस्य राज्ये न संशयः॥’ इति। ‘चतुरस्रं ध्वजाकारं राजद्वारे प्रतिष्टितम्। आहुः शक्रध्वजं नाम पौरलोकसुखावहम्॥’ इति च। पुरुहूतध्वजस्येव तस्य रघोर्नवमभ्युत्थानमभ्युन्नतिमभ्युदयं च पश्यन्तीति नवाभ्युत्थानदर्शिन्यः। उदूर्द्ध्वं प्रस्थिता उल्लसिताश्च नयनपङ्क्तयो यासां ताः सप्रजाः ससंतानाः प्रजाः जनाः। ‘प्रजा स्यात्संततौ जने’ इत्युत्रयत्राप्यमरः। ननन्दुः ॥ 3 ॥

सममिति॥ द्विरद इव द्विरदैश्च गच्छतीति द्विरदगामिना। ‘कर्तर्युपमाने’(पा.3।2।79)इति,‘सुप्यजातौ-’(पा.3।2।78)इति च णिनिः। तेन रघुणा समं युगपदेव द्वयं समाक्रान्तमधिष्ठितम्। किं तद्वयम्? पितुरागतं पित्र्यम्। ‘पितुर्यत-’(पा.4।3।79)इति यत्प्रत्ययः। सिंहासनम्। अखिलमरीणां मण्डलं राष्ट्रं च ॥ 4 ॥

छायेति॥ अत्र रघोस्तेजोविशेषेण स्वयं संनिहितया लक्ष्म्या छत्रधारणं कृतमित्युत्प्रेक्षते-पद्मा लक्ष्मीः। ‘लक्ष्मीः पद्मालया पद्मा कमला श्रीर्हरिप्रिया’ इत्यमरः। सा स्वयमदृश्या किल। ‘किल’ इति संभावनायाम्। सती छायामण्डललक्ष्येण कान्तिपुञ्जानुमेयेन। न तु स्वरूपतो दृश्येन। ‘छायामण्डलम्’ इत्यनेनानातपज्ञानं लक्ष्यते। ‘छाया सूर्यप्रिया कान्तिः प्रतिबिम्बमनातपः’ इत्युभयत्राप्यमरः। पद्मातपत्रेण पद्ममेवातपत्रं तेन कारणभूतेन साम्राज्यदीक्षितं साम्राज्ये साम्राज्यकर्मणि मण्डलाधिपत्ये दीक्षितमभिषिक्तं तं भेजे। अन्यथा कथमेतादृशी कान्तिसंपत्तिरिति भावः ॥ 5 ॥

परिकल्पितेति॥ सरस्वती च काले काले सर्वेष्वपि योग्यकालेषु। ‘नित्यवीप्सयोः’(पा.8।1।4) इति वीप्सायां द्विर्वचनम्। बन्दिषु परिकल्पितसांनिध्या कृतसंनिधाना सती स्तुत्यं स्तोत्रार्हं तं रघुम्। अर्थ्याभिरर्थादनपेताभिः। ‘धर्मपथ्यर्थन्यायादनपेते’(पा.4।4।92)इति यत्प्रत्ययः। स्तुतिभिः स्तोत्रैः। उपतस्थे। देवताबुद्ध्या पूजितवतीत्यर्थः। देवतात्वं च-‘ना विष्णुः वृथिवीपतिः’ इति वा लोकपालात्मकत्वाद्वेत्यनुसंधेयम्। एवं च सति’उपाद्देवपूजासंगतिकरणमित्रकरणपथिषु’(वा.914) इति वक्तव्यादात्मनेपदं सिद्ध्यति॥ 6 ॥

मन्विति॥ वसुंधरा मनुप्रभृतिभिर्मन्वादिभिर्मान्यैः पूज्यै राजभिर्भुक्ता यद्यपि। भुक्तैवेत्यर्थः। ‘यद्यपि’ इत्यवधारणे। ‘अप्यर्थे यदि वार्थे ‘स्यात्’ इति केशवः। तथापि तस्मिन् राज्ञि। अन्यः पूर्वो यस्याः साऽन्यपूर्वा। अन्यपूर्वा न भवतीत्यनन्यपूर्वा। अनन्योपभुक्तेवासीत्। तत्प्रथमपतिकेवानुरक्तवतीत्यर्थः॥ 7 ॥

स इति॥ हि यस्मात्कारणात् स रघुर्युक्तदण्डतया यथापराधदण्डतया सर्वस्य लोकस्य मन आददे जहार। क इव? अतिशीतोऽत्युष्णो वा न भवतीति नातिशीतोष्णः। नञर्थस्य नशब्दस्य सुप्सुपेति समासः। दक्षिणो दक्षिणदिग्भवो नभस्वान् वायुरिव। मलयानिल इवेत्यर्थः। ‘युक्तदण्डतया’ इत्यत्र कामन्दकः-‘उद्वेजयति तीक्ष्णेन मृदुना परिभूयते। दण्डेन नृपतिस्तस्माद्युक्तदण्डः प्रशस्यते ॥’ इति ॥ 8 ॥

मन्देति॥ तेन रघुणा प्रजा गुरौ दिलीपविषये। सहकारोऽतिसौरभश्चूतः। ‘आम्रश्चूतो रसालोऽसौ सहकारोऽसौरभः’ इत्यमरः। तस्य फलेन पुष्पोद्गमे पुष्पोदय इव। ततोऽपि गुणाधिकतया हेतुना मन्दोत्कण्ठा अल्पौत्सुक्याः कृताः। गुणोत्तरश्चोत्तरो विषयः पूर्वं विस्मारयतीति भावः॥ 9 ॥

नयविद्भिरिति॥ नयविद्भिर्नीतिशास्त्त्रज्ञैर्नवे तस्मिन्राज्ञि विषये। तमधिकृत्येत्यर्थः। सद्धर्मयुद्धादिकम्,असत् कूटयुद्धादिकं चोपदर्शितम्। तस्मिन्राज्ञि पूर्वः पक्ष एवाभवत्। संकान्त इत्यर्थः। उत्तरः पक्षो नाभवत्। न संक्रान्त इत्यर्थः। तत्र सदसतोर्मध्ये सदेवाभिमतं नासत्। तदुद्भावनं तु ज्ञानार्थमेवेत्यर्थः। पक्षः साधनयोग्यार्थः। ‘पक्षः पार्श्वगरुत्साध्यसहायबलभित्तिषु’ इति केशवः॥ 10 ॥

पञ्चानामिति॥ पृथिव्यादीनां पञ्चानां भूतानामपि गुणा गन्धादय उत्कर्षमतिशयं पुपुषुः। अत्रोत्प्रेक्षते-तस्मिन् रघौ नाम नवे महीपाले सति सर्वं क्स्तुजातं नवमिवाभवत्। तदेव भूतजातमिदानीमपूर्वगुणयोगादपूर्वमिवाभवदिति भावः ॥ 11 ॥

यथेति॥ यथा चन्दयत्याह्लादयतीति चन्द्र इन्दुः। चदिधातोरौणादिकोरप्रत्ययः। प्रह्लादनादाह्लादकरणादन्वर्थोऽनुगतार्थनामकोऽभूत्। यथा च तपतीति तपनः सूर्यः। नन्द्यादित्वाल्ल्युप्रत्ययः। प्रतापात् संतापजननादन्वर्थः। तथैव स राजा प्रकृतिरञ्जनादन्वर्थः सार्थकराजशब्दोऽभूत्। यद्यपि ‘राज’ शब्दो राजतेर्दीप्त्यर्थात्कनिन्प्रत्ययान्तो न तु रञ्जेस्तथापि धातूनामनेकार्थत्वाद्रञअजनाद्राजेत्युक्तं कविना ॥ 12 ॥

काममिति॥ विशाले तस्य रघोर्लोचने कामं कर्णान्तयोर्विश्रान्ते कर्णप्रान्तगते। चक्षुष्मत्ता तु। चक्षुःफलं त्वित्यर्थः। सूक्ष्मान् कार्यार्थान्कर्तव्यार्थान् दर्शयति प्रकाशयतीति सूक्ष्मकार्यार्थदर्शिना शास्त्त्रेणैव। शास्त्त्रं दृष्टिर्विवेकिनामिति भावः॥ 13 ॥

लब्धेति॥ अथ लब्धस्य राज्यस्य प्रशमनेन परिपन्थिनामनुरञ्जनप्रतीकाराभ्यां स्थिरीकरणेन स्वस्थं समाहितचित्तमेनं रघुं पङ्कजलक्षणा पद्मचिह्ना। श्रियोऽपि विशेषणमेतत्। शरत्। द्वितीया पार्थिवश्री राजलक्ष्मीरिव। समुपस्थिता प्राप्ता। ‘रक्षा पौरजनस्य देशनगरग्रामेषु गुप्तिस्तथा योधानामपि संग्रहोऽपि तुलया मानव्यवस्थापनम्। साम्यं लिङ्गिषु दानवृत्तिकरणं त्यागः समानेऽर्चनं कार्याण्येव महीभुजां प्रशमनान्येतानि राज्ये नवे॥’ इति॥ 14 ॥

निर्वृष्टेति॥ निःशेषं वृष्टा निर्वृष्टाः। कर्तरि क्तः। अत एव लघवः,तैर्मेघैर्मुक्तवर्मा त्यक्तमार्गः। अत एव सुदुःसहः। तस्य रघोर्भानोश्च प्रतापः पौरुषमातपश्च। ‘प्रतापौ पौरुषातपौ’ इति यादवः। यचुगपद्दिशो व्यानशे व्यापः ॥ 15 ॥

वार्षिकमिति॥ इन्द्रः। वर्षासु भवं वार्षिकम्,वर्षानिमित्तमित्यर्थः। ‘वर्षाभ्यष्ठक्’(पा.4।3।18) इति ठक्प्रत्ययः। धनुः संजहार। रघुर्जैत्रं जयशीलम्। ‘जेतृ’शब्दात्तृन्नन्तात् ‘प्रज्ञादिभ्यश्च’(पा.5।4।38) इति स्वार्थेऽण्प्रत्ययः। धनुर्दधौ। हि यस्मात् ताविन्द्ररघू प्रजानामर्थस्य प्रयोजनस्य वृष्टिविजयलक्षणस्य साधने विषये पर्यायेणोद्यते कार्मुके याभ्यां तौ पर्यायोद्यतकार्मुकौ। ‘पर्यायोद्यमविश्रमौ’ इति पाठान्तरे पर्यायेणोद्यमो विश्रमश्च ययोस्तौ पर्यायोद्यमविश्रमौ। द्वयोः पर्यायकरणादक्लेशः इति भावः ॥ 16 ॥

पुण्डरीकेति॥ पुण्डरीकं सिताम्भोजमेवात्तपत्रं यस्य स तथोक्तः। विकसन्ति काशानि काशाख्यतृणकुसुमान्येव चामरणि यस्य स तथोक्तः। ऋतुः शरदृतुः पुण्डरीकनिभातपत्रं काशनिभचामरं तं रघुं विडम्बयामासानुचकार। तस्य रघोः श्रियं पुनः शोभां तु न प्राप। ‘शोभासंपत्तिपद्मासु लक्ष्मीः श्रीरिव दश्यते’ इति शाश्वतः ॥ 17 ॥

प्रसादेति॥ प्रसादेन सुमुखे तस्मिन् रघौ विशदप्रभे निर्मलकान्तौ चन्द्रे च द्वयोर्विषये तदा चक्षुष्मतां प्रीतिरनुरागः समरसा समस्वादा। तुल्यभोगेति यावत्। ‘रसो गन्धे रसः स्वादे’ इति विश्वः। आसीत्॥ 18 ॥

हंसेति॥ हंसानां श्रेणीषु पङ्क्तिषु। तारासु नक्षत्रेषु। कुमुदानि येषु सन्तीति कुमुद्वन्ति। ‘कुमुद्वान्कुमुदप्राये’ इत्यमरः। ‘कुमुदनडवेतसेभ्यो ड्यतुप्’(पा.4।2।87)। तेषु। कुमुदप्रायेष्वित्यर्थः। वारिषु च तदीयानां रघुसंबन्धिनां यशसां विभूतयः संपदः पर्यस्ता इव प्रसारिताः किम् ? इत्युत्प्रेक्षा। अन्यथा कथमेषां धवलिमेति भावः॥ 19 ॥

इक्ष्विति॥ इक्षूणां छायेक्षुच्छायम्। ‘छाया बाहुल्ये’(पा.2।4।22) इति नपुंसकत्वम्; तत्र निषण्णा इक्षुच्छायनिषादिन्यः। ‘इक्षुच्छायानिषादिन्यः’ इति स्त्त्रीलिङ्गपाठ इक्षोश्छायेति विग्रहः; अन्यथा बहुत्वे नपुंसकत्वप्रसङ्गात्। शालीन् गोपायन्ति रक्षन्तीति शालिगोप्यः सस्यपालिकाः स्त्त्रियः। ‘कर्मण्यण्’ (पा.3।2।1) । ‘टिड्ढाणञ-’(पा.4।1।15)इत्यादिना ङीप्। गोप्तू रक्षकस्य तस्य रघोः। गुणेभ्य उदयो यस्य तद्गुणोदयं गुणोत्पन्नमाकुमारं कुमारादारभ्य कथोद्घातः कथारम्भो यस्य तम्। कुमारैरपि स्तूयमानमित्यर्थः। यशो जगुर्गायन्ति स्म। अथवा,-कुमारस्य सतो रघोर्याः कथा इन्द्रविजयादयस्तत यशो जगुर्गायन्ति स्म। अथवा,-कुमारस्य सतो रघोर्याः कथा इन्द्रविजयादयस्तत आरभ्याकुमारकथम्। तत्राप्यभिविधावव्ययीभावः। आकुमारकथमुद्घातो यस्मिन् कर्मणि। गानकियाविशेषणमेतत्। ‘स्यादभ्यादानमुद्घात आरम्भः’इत्यमरः। ‘आकुमारकथोद्भूतम्’ इति पाठे कुमारस्य सतस्तस्य कथभिश्चरितैरुद्भूतं यद्यशस्तद्यश आरभ्य यशो जगुरिति व्याख्येयम् ॥ 20 ॥

प्रससादेति॥ महौजसः कुम्भयोनेरगस्त्यस्य। ‘अगस्त्यः कुम्भसंभवः’ इत्यमरः। उदयादम्भः प्रससाद प्रसन्नं बभूव। महौजसो रघोरुदयादभिभवाशङ्कि द्विषतां मनश्चुक्षुभे कालुष्यं प्राप। ‘अगस्त्योदये जलानि प्रसीदन्ति’ इत्यमरः॥ 21 ॥

मदेति॥ मदोदग्रा मदोद्घाताः। ककुदेषामस्तीति ककुद्मन्तः। महाककुद इत्यर्थः। यवादित्वान्मकारस्य वत्वाभावः। सरितां कूलान्युद्रुजन्तीति कूलमुद्रुजाः। ‘उदि कूले रुजिवहोः’(पा.3।2।31) इति खश्प्रत्ययः। ‘अरुर्द्विषद्-’(पा.6।3।67)इत्यादिना मुमागमः। महन्त उक्षाणो महोक्षाः। ‘अचतुर-’(पा.5।4।77) इत्यादिना निपातनादकारान्तः। लीलाखेलं विलाससुभगं तस्य रघोरुत्साहवतो वपुष्मतः परभञ्जकस्य विक्रमं शौर्यम्। अनुप्रापुरनुचक्रुः॥ 22 ॥

प्रसवैरिति॥ मदस्यैव गन्धो येषां तैर्मदगन्धिभिः। ‘उपमानाञअच’(पा.5।4।137)इतीकारः समासान्तः। सप्तपर्णानां वृक्षविशेषाणाम्। ‘सप्तपर्णो विशालत्वक्शारदो विषमच्छदः’इत्यमरः। प्रसवैः पुष्पैराहतास्तस्य रघोर्नागागजाः। ‘गजेऽपि नागमातङ्गौ’ इत्यमरः। असूययेवाहतिनिमित्तया स्पर्धयेव सप्तधैव प्रसुस्रुवुर्मदं ववृषुः। प्रतिगजगन्धाभिमानादिति भावः। ‘करात्कटाभ्यां मेढाञ्च नेत्राभ्यां च मदस्रुतिः’ इति पालकाप्ये। करान्नासारन्ध्राभ्यामित्यर्थः॥ 23 ॥

सरित इति॥ सरितो गाधाः सुप्रतराः कुर्वती। पथो मार्गांश्चाश्यानकर्दमाञ्शुष्कपङ्कान् कुर्वंती। ‘संयोगादेरातो धातोर्यण्वतः’(पा.8।4।43)इति श्यतेर्निष्ठातस्य नत्वम्। शरच्छरदृतुस्तं रघुं शक्तेरुत्साहृशक्तेः प्रथमं प्राग्यात्रायै दण्डयात्रायै चोदयामास प्रेरयामास। प्रभुमन्त्त्रशक्तिसंपन्नस्य शरत् स्वयमुत्साहमुत्पादयामासेत्यर्थः॥ 24 ॥

तस्मा इति॥ वाजिनामश्वानां नीराजनाविधौ नीराजनाख्ये शान्तिकर्मणि सम्यग्विधिवद्धुतो होमसमिद्धो वह्निः। प्रगता दक्षिणं प्रदक्षिणम्। तिष्ठद्गुप्रभृतित्वादव्ययीभावः। प्रदक्षिणं याऽर्चिर्ज्वाला तस्या व्याजेन हस्तेनेव तस्मै जयं ददौ। उक्तं महायात्रायाम्-‘इद्धः प्रदक्षिणगतो हुतभुङ् नृपस्य धात्रीं समुद्ररशनां वशगा करोति’ इति। ‘वाजि’ग्रहणं गजादीनामप्युपलक्षणम्,तेषामपि नीराजनाविधानात् ॥ 25 ॥

स इति॥ गुप्तौ मूलं स्वनिवासस्थानं प्रत्यन्तः प्रान्तदुर्गं च येन स गुप्तमूलप्रत्यन्तः। शुद्धपार्ष्णिरुद्धृतपृष्टशत्रुः सेनया रक्षितपृष्ठदेशो वा। अयान्वितः शुभदैवान्वितः। ‘अयः शुभावहो विधिः’इत्यमरः। स रघुः षड्विधं मौलभृत्यादिरूपं बलं सैन्यम्। ‘मौलं भृत्यः सुहृच्छ्रेणी द्विषदाटविकं बलम्’इति कोशः। आदाय दिशां जिगीषया जेतुमिच्छया प्रतस्थे चचाल ॥ 26 ॥

अवाकिरन्निति॥ वयोवृद्धाः पौरयौषितस्तं रघुं प्रयान्तं लाजैराचारलाजैः। मन्दरोद्धूतैः पृषतैर्बिन्दुभिः क्षीरोर्मयः क्षीरसमुद्रोर्मयोऽच्युतं विष्णुमिव। अवाकिरन् पर्यक्षिपन्॥ 27 ॥

प्रसादेति॥ प्रसादेन सुमुखे तस्मिन् रघौ विशदप्रभे निर्मलकान्तौ चन्द्रे च द्वयोर्विषये तदा चक्षुष्मतां प्रीतिरनुरागः समरसा समस्वादा। तुल्यभोगेति यावत्। ‘रसो गन्धे रसः स्वादे’ इति विश्वः। आसीत्॥ 28 ॥

रजोभिरिति॥ किं कुर्वन्? स्यन्दनोद्धूतै रजोभिर्घनसंनिभैर्वर्णतः क्रियातःपरिमाणताश्च मेघतुल्यैर्गजैश्च यथाक्रमं व्योमाकाशं भुवस्तलमिव भूतलं च व्योमेव कुर्वन्। ‘ययौ’इति पूर्वेण संबन्धः॥ 29 ॥

प्रताप इति॥ अग्रे प्रतापस्तेजोविशेषः। ‘स प्रभावः प्रतापश्च यत्तेजः कोशदण्डजम्’ इत्यमरः। ततः शब्दः सेनाकलकलः। तदनन्तरं परागो धूलिः। ‘परागः पुष्परजसि धूलिस्नानीययोरपि’इति शब्दाध्याहारेण योज्यम्। इतीत्थं चतुःस्कन्धेव चतुर्व्यूहेव। ‘स्कन्धः प्रकाण्डे कायांशे विज्ञानादिषु पञ्चसु। नृपेसमूहे व्यूहे च’ इति हैमः। सा चमूर्ययौ ॥ 30 ॥

मर्विति॥ स रघुः शक्तिमत्त्वात्समर्थत्वान्मरुपृष्ठानि निर्जलस्थानानि। ‘समानौ मरुधान्वानौ’ इत्यमरः। उदम्भांस्युद्भूतजलानि चकार। नाव्या नौभिस्तार्या नदीः। ‘नाव्यं त्रिलिङ्गं नौतार्ये’इत्यमरः। a’नौवयोधर्मविषमूल-’(पा.4।4।91)इत्यादिना यत्प्रत्ययः। सुप्रतराः सुखेन तार्याश्चकार। विपिनान्यरण्यानि। ‘अटव्यरण्यं विपिनम्’इत्यमरः। प्रकाशानि निर्वृक्षाणि चकार। शक्त्युत्कर्षात्तस्यागम्यं किमपि नासीदिति भावः॥ 31 ॥

स इति॥ महतीं सेनां पूर्वसागरगामिनीं कर्षन् स रघुः। हरस्य जटाभ्यो भ्रष्टां गङ्गां कर्षन्। सापि पूर्वसागरगामिनी। भगीरथ इव। बभौ। भगीरथो नाम कश्चित्कपिलदग्धानां सागराणां नप्ता तत्पावनाय हरकिरीटाद्गङ्गा प्रवर्तयिता राजा। यत्संबन्धाद्गङ्गा च भागीरथीति गीयते ॥ 32 ॥

त्याजितैरिति॥ ‘फलं फले धने बीजे निष्पत्तौ भोगलाभयोः’ इति केशवः। फलं लाभम्। वृक्षपक्षे,-प्रसवं च। त्याजितैः। त्यजेर्ण्यन्ताद्द्वकर्मकादप्रधाने कर्मणि क्तः। उत्खातैः स्वपदाञ्च्यावितैः। अन्यत्र,-उत्पाटितैः। बहुधा भग्नै रणे जितैः। अन्यत्र,-छिन्नेः। नृपैः। पादपैर्दन्तिनो गजस्येव तस्य रघोर्मार्ग उल्बणः प्रकाश आसीत्। ‘प्रकाशं प्रकटं स्पष्टमुल्बणं विशदं स्फुटम्’ इति यादवः॥ 33 ॥

पौरस्त्यानिति॥ जयी जयनशीलः। ‘जिदृक्षिविश्री-’(पा.3।2।147) इत्यादिनेनिप्रत्ययः। स रघुरेवम्। पुरो भवान् पौरस्त्यान्प्राच्यान्। ‘दक्षिणापश्चात्पुरसस्त्यक्’(पा.4।2।98) इति त्यक्प्रत्ययः। तांस्तान्,सर्वानित्यर्थः। वीप्सायां द्विरुक्तिः। जनपदान्देशानाक्रामन्। तालीवनैः श्यामं महोदधेरुपकण्ठमन्तिकं प्राप॥ 34 ॥

अनम्राणामिति॥ अनम्राणाम्। कर्मणि षष्ठी। समुद्धर्तुरुन्मीलयितुस्तस्माद्रघोः सकाशात्। ‘भीत्रार्थानां भयहेतुः’(पा.1।4।25)इत्यपादानत्वात्पञ्चमी। सिन्धुरयान्नदीवेगादिव सुह्नैः सुह्नदेशीयैः। सुह्नादयः शब्दा जनपदवचनाः क्षत्रियमाचक्षते। वैतसीं वेतसः संबन्धिनीं वृत्तिम्। प्रणतिमित्यर्थः। आश्रित्य। आत्मा संरक्षितः। अत्र कौटिल्यः-‘बलीयसाभियुक्तो दुर्बलः सर्वत्रानुप्रणतो वेतसं धर्ममातिष्ठेत्’इति ॥ 35 ॥

वङ्गानिति॥ नेता नायकः स रघुर्नौभिः साधनैरुद्यतान्संनद्धान् वङ्गान्राज्ञस्तरसा बलेन। ‘तरसी बलरंहसी’ इति यादवः। उत्खायोन्मूल्य गङ्गायाः स्रोतसां प्रवाहाणामन्तरेषु द्वीपेषु जयस्तम्भान्निचखान। स्थापितवानित्यर्थः॥ 36 ॥

आपादेति॥ आपादपद्ममङ्घ्रिपद्मपर्यन्तं प्रणताः। अत एव,उत्खाताः पूर्वमुद्धृता अपि प्रतिरोपिताः पश्चात्स्थापितास्ते वङ्गाः। कलमा इव शालिविशेषा इव। ‘शालयः कलमाद्याश्च षष्टिकाद्याश्च पुंस्यमी’इत्यमरः। तेऽप्यापादपद्मं पादपद्ममूलपर्यन्तं प्रणताः। ‘पादो बुध्ने तुरीयांशशैलप्रत्यन्तपर्वताः’इति विश्वः। उत्खातप्रतिरोपिताश्च। रघुं फलैर्धनैः। अन्यत्र,-सस्यैः। संवर्धयामासुः। ‘फलं फले धने बीजे निष्पत्तौ भोगलाभयोः। सस्ये’ इति केशवः॥ 37 ॥

स इति॥ स रघुर्बद्धा द्विरदा एव सेतवो यैस्तैः सैन्यैः कपिशां नाम नदीं तीर्त्वा। ‘करभाम्’इति केचित्पठन्ति। उत्कलै राजभिरादर्शितपथः संदर्शितमर्गः सन् कलिङ्गाभिमुखो ययौ ॥ 38 ॥

स इति॥ स रघुर्महेन्द्रस्य कुलपर्वतविशेषस्य। ‘महेन्द्रो मलयः सह्यः शक्तिमानृक्षपर्वतः। विन्ध्यश्च पारियात्रश्च सप्तैते कुलपर्वताः।’ इति विष्णुपुराणात्। मूर्ध्नि तीक्ष्णं दुःसहं प्रतापम्। यन्ता सारथिर्गम्भीरवेदिनो द्विरदस्य गजविशेषस्य मूर्ध्नि तीक्ष्णं निशितमङ्कुशमिव। न्यवेशयन्निक्षिप्तवान्। ‘त्वग्भेदाच्छोणितस्रावान्मांसस्य क्रथनादपि। आत्मानं यो न जानाति स स्याद्गम्भीरवेदिता॥’ इति राजपुत्रीये। ‘चिरकालेन यो वेत्ति शिक्षां परिचितामपि । गम्भीरवेदी विज्ञेयः स गजो गजवेदिभिः॥’ इति मृगचर्मीये ॥ 39 ॥

प्रतीति॥ गजसाधनः सन् कालिङ्गः कलिङ्गानां राजा। ‘द्व्यञ्मगधकलिङ्ग-’(पा.4।1।170)इत्यादिनाण्प्रत्ययः। अस्त्त्रैरायुधैस्तं रघुम्। पक्षाणां धेद उद्यतमुद्युक्तं शक्रं शिलावर्षी पर्वत इव। प्रतिजग्राह प्रत्यभियुक्तवान् ॥ 40 ॥

द्विषामिति॥ काकुत्स्थो रघुस्तत्र महेन्द्राद्रौ द्विषां नाराचदुर्दिनं नाराचानां बाणाविशेषाणां दुर्दिनम्। लक्षणया वर्षमुच्यते। विषह्य सहित्वा सद्यथाशास्त्त्रं मङ्गलस्नात इव विजयमङ्गलार्थमभिषिक्त इव जयश्रियं प्रतिपेदे प्राप। ‘यत्तु सर्वौषधिस्नानं तन्माङ्गल्यमुदीरितम्’इति यादवः ॥ 41 ॥

ताम्बूलीनामिति॥ तत्र महेन्द्राद्रौ। युध्यन्त इति योधाः। पचाद्यच्। रचिताः कल्पिता आपानभूमयः पानयोग्यप्रदेशा यैस्ते तथोक्ताः सन्तो नारिकेलासवं नारिकेलमद्यं ताम्बूलीनां नागवल्लीनां दलैः पपुः। तत्र विजह्रुरित्यर्थः। शात्रवं यशश्च पपुः,जह्रुरित्यर्थः॥ 42 ॥

गृहीतेति॥ धर्मविजयी धर्मार्थविजयशीलः स नृपो रघुः। गृहीतश्चासौ प्रतिमुक्तश्च गृहीतप्रतिमुक्तः। तस्य महेन्द्रनाथस्य कालिङ्गस्य श्रियं जहार। धर्मार्थमिति भावः। मेदिनीं तु न जहार। शरणागतवात्सल्यादिति भावः ॥ 43 ॥

तत इति॥ ततः प्राचीविजयानन्तरं फलवत्पूगमालिना फलितक्रमुकश्रेणीमता। व्रीह्यादित्वादिनिप्रत्ययः। वेलायाः समुद्रकूलस्य तटेनोपान्तेनैवागस्त्येनाचरितामाशां दक्षिणां दिशमनाशास्यजयः। अयत्नसिद्धत्वादप्रार्थनीयजयः सन्। ययौ। ‘अगस्त्यो दक्षिणमाशामाश्रित्य नभसि स्थितः। वरुणस्यात्मजो योगी विन्धअय वातापिमर्दनः’ इति ब्रह्मपुराणे ॥ 44 ॥

स इति॥ स रघुः गजानां दानेन मदेन सुगन्धिना सुरभिगन्धिना। ‘गन्धस्येत्-’(पा.5।4।135)इत्यादिनेकारादेशः समासान्तः। यद्यपि गन्धस्येत्वेः तदेकान्तग्रहणं कर्तव्यमिति नैसर्गिग्धविवक्षायामेवेकारादेशः,तथापि ‘निरङ्कुशाः कवयः’। तथा च माघकाव्ये(6।50)-‘ववुरयुक्छदगुच्छसुगन्धयः सततगास्तगानगिरोऽलिभिः’, नैषधे च (3।93)-‘अपां हि तृप्ताय न वारिधाराः स्वादुसुगन्धिः स्वदते तुषारा’इति। ‘न कर्मधारयान्मत्वर्थीय’ इति निषेधादिनिप्रत्ययपक्षोऽपि जघन्य एव। सेनायां समवेताः सैन्याः। ‘सेनायां समवेता ये सैन्यास्ते सैनिकाश्च ते’ इत्यमरः। ‘सेनाया वा’(पा.4।4।45)इति ण्यप्रत्ययः। तेषां परिभोगेन कावेरीं नाम सरितं सरितां पत्युः समुद्रस्य शङ्कनीयां न विश्वसनीयामिवाकरोत्। संभोगलिङ्गदर्शनाद्भर्तुरविश्वासो भवतीति भावः ॥ 45 ॥

बलैरिति॥ विजिगीषोर्विजेतुमिच्छोर्गताध्वनस्तस्य रघोर्बलैः सैन्यैः। ‘बलं शक्तिर्बलं सैन्यम्’इति यादवः। मारीचेषु मरीचवनेषूद्भ्रान्ताः परिभ्रान्ता ह्रारीताः पक्षिविशेषा यासुताः। ‘तेषां विशेषा हारीतो मद्गुः कारण्डवः प्लवः’ इत्यमरः। मलयाद्रेरुपत्यका आसन्नभूमयः। ‘उपत्यकाद्रेरासन्ना भूमिरूर्ध्वमधित्यका’ इत्यमरः। ‘उपाधिभ्यां त्यकन्-’(पा.5।4।34)इत्यादिना त्यकन्प्रत्ययः। अध्युषिताः। उपत्यकासूषितमित्यर्थः। ‘उपान्वध्याङ्वसः’(पा.1।4।48) इति कर्मत्वम्॥ 46 ॥

ससञ्जुरिति॥ अश्वैः क्षुण्णानामेलानामेलालतानामुत्पतिष्णव उत्पतनशीलाः ‘अलंकृञ-’(पा.3।2।136)इत्यादिनेष्णुच्प्रत्ययः। फलरेणवः फलरजांसि तुल्यगन्धिषु समानगन्धिषु। सर्वधनीतिवदिन्नन्ताद्बहुव्रीहिः। मत्तेभानां कटेषु ससञ्जुः सक्ताः। ‘गजगण्डकटी कटौ’इति कोषः ॥ 47 ॥

भोगीति॥ चन्दनानां चन्दनद्रुमाणां भोगिवेष्टनमार्गेषु सर्पवेष्टनान्निम्रेषु समर्पितं सञ्जितं त्रिपदीच्छेदिनां पादशृङ्खलच्छेदकानामपि। ‘ग्रीवाभ्योऽण्च’ (पा.4।3।57) इत्यण्प्रत्ययः। नास्रसन्न स्रस्तमभूत्। ‘द्युद्भ्यो लुङि’(पा.1।3।91) इति परस्मैपदम्। पुषादित्वादङ्। ‘अनिदिताम्-’(पा.6।4।24) इति नकारलोपः॥ 48 ॥

दिशीति॥ दक्षिणस्यां दिशि रवेरपि तेजो मन्दायते मन्दं भवति। लोहितादित्वात्क्यष्प्रत्ययः। ‘वा क्यषः’(पा.1।3।90) इत्यात्मनेपदम्। दक्षिणायने तेजोमान्द्यादिति भावः। तस्यामेव दिशि। पाण्ड्याः पाण्डूनां जनपदानां राजानः पाण्ड्याः। ‘पाण्डोर्ड्यण्वक्तव्यः’(वा.2671)। रघोः प्रतापं न विषेहिरे न सोढवन्तः। सूर्यविजयिनोऽपि विजितवानिति नायकस्य महानुत्कर्षो गम्यते ॥ 49 ॥

ताम्रपर्णीति॥ ते पाण्ड्यास्ताम्रपर्ण्या नद्या समेतस्य संगतस्य महोदधेः संबन्धि संचितं मुक्तासारं मौक्तिकवरम्। ‘सारो बले स्थिरांशे च न्याय्ये क्लीबं वरे त्रिषु’ इत्यमरः। स्वं स्वकीयं संचितं यश इव तस्मै रघवे निपत्य प्रणिपत्य ददुः। यशसः शुभ्रत्वादौपम्यम्। ताम्रपर्णीसंगमे मौक्तिकोत्पत्तिरिति प्रसिद्धम् ॥ 50 ॥

स इति॥ असह्येति च॥ युग्ममेतत्। असह्यविक्रमः स रघुस्तटेषु सानुष्वालीनचन्दनौ व्याप्तचन्दनद्रुमौ। गन्धसारो मलयजो भद्रश्रीश्चन्दनोऽस्त्त्रियाम्’ इत्यमरः। स्तनपक्षे,-प्रान्तेषु व्याप्तचन्दनानुलेपौ। तस्या दक्षिणस्या दिशः स्तनाविव स्थितौ मलयदर्दुरौ नाम शैलौ यथाकामं यथेच्छं निर्विश्योपभुज्य। ‘निर्वेशो भृतिभोगयोः’इत्यमरः। उदकान्यस्य सन्तीत्युदन्वानुदधिः। ‘उदन्वानुदधौ च’ इति(पा.8।2।13)निपातः। उदन्वता दूरान्मुक्तं दूरतस्त्यक्तम्। ‘स्तोकान्तिकदूरार्थिकृच्छ्राणि क्तेन’(पा.2।1।39) इति समासः। ‘पञ्चम्याः स्तोकादिभ्यः’(पा.6।3।3) इत्यलुक्। स्रस्तांशुकं मेदिन्या नितम्बमिव स्थितं सह्यं सह्याद्रिमलङ्घयत् प्राप्तोऽतिक्रान्तो वा ॥ 52 ॥

तस्येति॥ अपरान्तानां पाश्चात्त्यानां जय उद्यतैरुद्युक्तैः। ‘अपरान्तास्तु पाश्चात्त्यास्ते च सूर्यरिकादयः’ इति यादवः। विसर्पद्भिर्गच्छद्भिस्तस्य रघोरनीकैः सैन्यैः। ‘अनीकं तु रणे सैन्ये’ इति विश्वः। अर्णवो रामस्य जामदग्न्यस्यास्त्त्रैरुत्सारितः परिसारितोऽपि सह्यलग्न इवासीत्। सैन्यं द्वितीयोऽर्णव इवादृश्यतेति भावः ॥ 53 ॥

भयेति॥ तेन रघुणा भयेनोत्सृष्टविभूषाणां परिहृतभूषणानां केरलयोषितां केरलाङ्गनानामलकेषु चमूरेणुः चूर्णस्य सेनारजश्चूर्णस्य कुङ्कुमादिरजसः प्रतिनिधीकृतः। एतेन योषितां पलायनं चमूनां च तदनुधावनं ध्वन्यते ॥ 54 ॥

मुरलेति॥ मुरला नाम केरलदेशेषु काचिन्नदी,तस्या मारुतेनोद्धूतमुत्थापितम्। ‘मुरवीमारुतोद्भूतम्’ इति केचित्पठन्ति। कैतकं केतकसंबन्धि रजस्तद्योधवारबाणानां रघुभटकञ्चुकानाम्,‘कञ्चुको वारबाणोऽस्त्त्री’ इत्यमरः। अयत्नपटवासतामयत्नसिद्धवस्त्त्रवासनाद्रव्यत्वमगमत्। ‘पिष्टातः पटवासकः’ इत्यमरः ॥ 55 ॥

अभ्यभूयतेति॥ चरतां गच्छतां वाहानां वाजिनां,‘वाजिवाहार्वगन्धर्वहयसैन्धवसप्तयः’इत्यमरः। गात्रशिञ्जितैर्गात्रेषु शब्दायमानैः। कर्तरि क्तः। ‘गात्रसञ्जितैः’ इति वा पाठः। सञ्जतेर्ण्यन्तात्कर्मणि क्तः। वर्मभिः कवचैः। ‘मर्मरैः’ इति पाठे वाहानां गात्रशिञअजितैर्गात्रध्वनिभिरित्यर्थः। मर्मरो मर्मरायमाण इति ध्वनेर्विंशेषणम्। पवनेनोद्धूतानां कम्पितानां राजतालीवनानां ध्वनिरभ्यभूयत तिरस्कृतः ॥ 56 ॥

खर्जूरीति॥ खर्जूरीणां तृणद्रुमविशेषाणाम्। ‘खर्जूरः केतकी ताली खर्जूरी च तृणद्रुमा’ इत्यमरः। स्कन्धेषु प्रकाण्डेषु। ‘अस्त्त्री प्रकाण्डः स्कन्धः स्यान्मूलाच्छाखावधिस्तरोः’ इत्यमरः। नद्धानां बद्धानां करिणां मदोद्गारेण मदस्रावेण सुगन्धिषु। ‘गन्धस्येत्-’(पा.5।4।135) इत्यादिनेकारः। कटेषु गण्डेषु पुंनागेभ्यो नागकेशरेभ्यः पुंनागपुष्पाणि विहाय। ल्यब्लोपे पञ्चमी। शिलीमुखा अलयः पेतुः। ‘अलिबाणौ शिनीमुखौ’ इत्यमरः। ततो।ञपि सौगन्ध्यातिशयादिति भावः ॥ 57 ॥

अवकाशमिति॥ उदन्वानुदधी रामाय जामदग्न्याय। अभ्यर्थितो याचितः सन्। अवकाशं स्थानं ददौ किल। ‘किल’ इति प्रसिद्धौ। रघवे त्वपरान्तमहीपालव्याजेन करं बलिं ददौ। ‘बलिहस्तांशवः कराः’ इत्यमरः। अपरान्तानां समुद्रमध्यदेशवर्तित्वात्तैर्दत्ते करे समुद्रदत्तत्वोपचारः। करदानं च भीत्या,न तु याञ्चयेति रामाद्रघोरुत्कर्षः ॥ 58 ॥

मत्तेति॥ तत्र स रघुर्मत्तानामिभानां रदनोत्कीर्णानि दन्तक्षतान्येव। भावे क्तः। व्यक्तानि स्फुटानि विक्रमलक्षणानि पराक्रमचिह्नानि विजयवर्णावलिस्थानानि यस्मिंस्तं तथोक्तं त्रिकूटमेवोञ्चैर्जयस्तम्भं चकार। गाढप्रहारस्त्त्रिकूटो।ञद्रिरेवोत्कीर्णवर्णस्तम्भ इव रघोर्जयस्तम्भोऽभूदित्यर्थः ॥ 59 ॥

पारसीकानिति॥ ततः स रघुः। संयमी योगी तत्त्वज्ञानेनेन्द्रियाख्यानिन्द्रियनामकान् रिपूनिव। पारसीकान् राज्ञो जेतुं स्थलवर्त्मना प्रतस्थे। न तु नेदिष्टेनापि जलपथेन। समुद्रयानस्य निषिद्धत्वादिति भावः ॥ 60 ॥

यवनीति॥ स रघुर्यवनीनां यवनस्त्त्रीणाम्। ‘जातेरस्त्त्रीविषयादयोपधात्’(पा.4।1।63)इति ङीष्। मुखानि पद्मानीव मुखपद्मानि। उपमितसमासः। तेषां मधुना मद्येन यो मदो मदरागः। कार्यकारणभावयोरभेदेन निर्देशः। तं न सेहे। कमिव? अकाले प्रावृड्व्यतिरिक्ते काले जलदोदयः। प्रायेण प्रावृषि पद्मविकाशस्याप्रसक्तत्वादब्जानां संबन्धिनं बालातपमिव। अब्जहितत्वादब्जसंबन्धित्वं सौरातपस्य ॥ 61 ॥

सङ्ग्राम इति॥ तस्य रघोरश्वसाधनैर्वाजिसैन्यैः। ‘साधनं सिद्धिसैन्ययोः’ इति हैमः। पश्चाद्भवैः पाश्चात्त्यैर्यवनैः सह ‘दक्षिणापश्चात्पुरसस्त्यक्’(पा.4।2।98)। सहार्थे तृतीया। शृङ्गाणां विकाराः शार्ङ्गाणि धनूंषि तेषां कूजितैः शब्दैः। ‘शार्ङ्गं पुनर्धनुषि शार्ङ्गिणः। जये च शृङ्गविहिते चापेऽप्याह विशेषतः॥’ इति केशवः। अथवा,-शार्ङ्गैः शृङ्गसंबन्धिभिः कूजितैर्विज्ञेया अनुमेयाः प्रतियोधाः प्रतिभटाः यस्मिंस्तस्मिन् रजसि तुमुलः सङ्गामः संकुलं युद्धमभूत्। ‘तुमुलं रणसंकुले’ इत्यमरः ॥ 62 ॥

भल्लेति॥ स रघुर्भल्लापवलर्जितैर्बाणविशेषकृत्तैः। ‘स्नुहीदलफलो भल्लः’ इति यादवः। श्मश्रुलैः प्रवृद्धमुखरोमवद्भिः। ‘सिध्मादिभ्यश्च’(पा.5।2।97) इति लच्प्रत्ययः। तेषां पाश्चात्त्यानां शिरोभिः। सरघाभिर्मधुमक्षिकाभिर्व्याप्तैः। ‘सरघा मधुमक्षिका’ इत्यमरः। क्षुद्राः सरघाः। ‘क्षुद्रा व्यङ्गा नटी वेश्या सरघा कण्टकारिका’ इत्यमरशाश्वतौ। क्षुद्राभिः कृतानि क्षौद्राणि मधूनि। ‘मधु क्षौद्रं माक्षिकादि’ इत्यमरः। ‘क्षुद्राभअरमरवटरपादपादञ्’(पा.4।3।119) इति संज्ञायामञ्प्रत्ययः। तेषां पटलैः स्तबकैरिव। ‘पटलं तिलके नेत्ररोगे छन्दसि संचये। पटिके परिवारे च’ इति हैमः। महीं तस्ताराच्छादयामास ॥ 63 ॥

अपनीतेति॥ शेषा हतावशिष्ठा अपनीतशिरस्त्त्राणा अपसारितशीर्यण्याः सन्तः ‘शीर्षकम्। शीर्षण्यं च शरिस्त्त्रे’ इत्यमरः। शरणागतलक्षणमेतत्। तं रघुं शरणं ययुः। तथा हि-महात्मनां संरम्भः कोपः। ‘संरम्भः संभ्रमे कोपे’ इति विश्वः। प्रणिपातः प्रणतिरेव प्रतीकारो यस्य स हि। महतां परकीयमौद्धत्यमेवासह्यं, न तु जीवितमिति भावः ॥ 64 ॥

विनयन्त इति॥ तस्य रघोर्योधा भटा आस्तीर्णान्यजिनरत्नानि चर्मश्रेष्टानि यासु तासु द्राक्षावलयानां भूमिषु। ‘मृद्विका गोस्तनी द्राक्षा स्वाद्वी मधुरसेति च’ इत्यमरः। मधुभिर्द्राक्षाफलप्रकृतिकैर्मद्यैर्विजयश्रमं युद्धखेदं विनयन्ते स्मापनीतवन्तः। ‘कर्तृस्थे चाशरीरे कर्मणि’(पा.1।3।37) इत्यात्मनेपदम्। ‘लट् स्मे’ (पा.3।2।118) इति भूतार्थे लट् ॥ 65 ॥

तत इति॥ ततो रघुर्भास्वान् सूर्य इव शरैर्बाणैरुस्रैः किरणैरिव। ‘किरणोस्रमयूखांशुगभस्तघृणिरश्मयः’ इत्यमरः। उदीच्यानुदग्भवान्नृपान् रसानुदकानीवोद्धरिष्यन् कौबेरीं कुबेरसंबन्धिनीं दिशमुदीचीं प्रतस्थे। अनेकेवशब्देनेयमुपमा। यथाह दण्डी-‘एकानेकेवशब्दत्वात्सा वाक्यार्थोपमा द्विधा’ इति ॥ 66 ॥

सत्रान्त इति॥ काकुत्स्थो रघुः सत्रान्ते यज्ञान्ते। ‘सत्रमाच्छादने यज्ञे सदादाने धनेऽपि च’ इत्यमरः। सचिवानाममात्यानां सखेति सचिवसखः सन्। ‘सचिवो भृतकेऽमात्ये’ इति हैमः। तेषामत्यन्तानुसरणद्योतनार्थं राज्ञः सखित्वव्यपदेशः। ‘राजाहःसखिभ्यष्टच्’(पा.5।4।91) गुर्वीभिर्महतीभिः। ‘गुरुर्महत्याङ्गिरसे पित्रादौ धर्मदेशके’ इति हैमः। पुरस्क्रियाभिः पूजाभिः शमितं पराजयेन व्यलीकं दुःखं वैलक्ष्यं वा येषां तान्। ‘दुःखे वैलक्ष्ये व्यलीकम्’ इति यादवः। चिरविरहेणोत्सुका उत्कण्ठिता अवरोधा अन्तःपुराङ्गना येषां तान्। राज्ञोऽपत्यानि राजन्याः क्षत्रियाः। तान्। ‘राजश्वशुराद्यत्’(पा.4।1।137) इत्यपत्यार्थे यत्प्रत्ययः। ‘मूर्धाभिषिक्तो राजन्यो बाहुजः क्षत्रियो विराट्’इत्यमरः। स्वपुरं प्रतिनिवृत्तये प्रतिगमनायानुमेनेऽनुज्ञातवान् । प्रहर्षिणीवृत्तमेतत्। तदुक्तम्-‘म्नौ ज्रौ गस्त्त्रिदशयतिः प्रहर्षिणीयम्’इति ॥ 67 ॥

तत्रेति॥ तत्रोदीच्यां दिशि भर्तृषु व्यक्तविक्रमम्। भर्तृवधेन स्फुटपराक्रममित्यर्थः। रघुचेष्टितं रघुव्यापारः। हूणा जनपदाख्याः क्षत्रियाः। तेषामवरोधा अन्तः पुरस्त्त्रियस्तासां कपोलेषु पाटलस्य पाटलिम्रस्ताडनादिकृतारुण्यस्यादेश्युपदेशकं बभूव। अथवा,-पाटल आदेश्यादेष्टा यस्य तद्बभूव। स्वयं लेख्यायत इत्यर्थः ॥ 68 ॥

काम्बोजा इति॥ काम्बोजा राजानः समरे तस्य रघोर्वीर्यं प्रभावम्। ‘वीर्यं तेजःप्रभावयोः’ इति हैमः॥ सोढुमनीश्वरा अशक्ताः सन्तः। गजानामालानं बन्धनम्। भावे स्युटि ‘विभाषा लीयतेः’(पा.6।1।51) इत्यात्वम्। तेन परिक्लिष्टैः परिक्षतैरक्षोटैर्वृक्षविशेषैः सार्धमानताः ॥ 69 ॥

तेषामिति॥ तेषां काम्बोजानां सद्भिरश्वैर्भूयिष्ठा बहुलास्तुङ्गा द्रविणानां हिरण्यानाम्। ‘हिरण्यं द्रविणं द्युम्नम्’ इत्यमरः। राशय एवोपदा उपायनानि। ‘उपायनमुपग्राह्यमुपहारस्तथोपदा’ इत्यमरः। कोसलेश्वरं कोसलदेशाधिपतिं तं रघुं शश्वदसकृद्विविशुः। ‘मुहुः पुनः पुनः शश्वदभीक्ष्णमसकृत्समाः’ इत्यमरः। तथाप्युत्सेका गर्वास्तु न विविशुः। सत्यपि गर्पकारणे न जगर्वेत्यर्थः ॥ 70 ॥

तत इति॥ ततोऽनन्तरमश्वसाधनः सन् गौर्या गुरुं पितरं शैलं हिमवन्तम्। उद्धूतैरश्वस्वुरोद्धूतैर्धातूनां गैरिकादीनां रेणुभिस्तत्कूटांस्तस्य श्रृङ्गाणि। ‘कूटो।ञस्त्त्री शिखरं शृङ्गम्’ इत्यमरः। वर्धयन्निव। आरुरोह। उत्पतद्धूलिदर्शनाद्गिरिशिखरवृद्धिभ्रमो जायत इति भावः ॥ 71 ॥

शशंसेति॥ तुल्यसत्त्वानां सैन्यैः समानबलानाम्। गुहासु शेरत इति गुहाशयास्तेषाम्। ‘अधिकरणे शेते’(पा.3।2।15)इत्यच्प्रत्ययः। ‘दरी तु कन्दरो वा स्तत्री देवखातबिले गुहा’ इत्यमरः। संबन्धि परिवृत्य परावृत्यावलोकितं शयित्वैव ग्रीवाभङ्गेनावलोकनं कर्तृ सैन्यघोषे सेनाकलकले संभ्रमकारणे सत्यप्यसंभ्रममन्तः क्षोभविरहित्वम्। नञः प्रसज्यप्रतिषेधे।ञपि समास इष्यते। शशंस कथयामास। ‘सैन्येभ्यः’ इत्यर्थाल्लभ्यते। बाह्यचेष्टितमेव मनोवृत्तेरनुमापकमिति भावः। असंभ्रान्तत्वे हेतुः-तुल्यसत्त्वानामिति। न हि समबलः समबलाद्बिभेतीति भेवः ॥ 72 ॥

भूर्जेष्विति॥ भूर्जेषु भूर्जेपत्रेषु। ‘भूर्जपत्रो भुजो भूर्जो मृदुत्वक्चर्मिका मता’ इति यादवः। मर्मरः शुकपर्णध्वनिः । ‘मर्मरः शुष्कपर्णानाम्’ इति यादवः। अयं च शुक्लादिशब्दवद्गुणिन्यपि वर्तते। प्रयोज्यते च-‘मर्मरैरगुरुधूपगन्धिभिः’ इति। अतो मर्मरीभूताः। ‘मर्मर’ शब्दवन्तो भूता इत्यर्थः। कीचकानां वेणुविशेषाणां ध्वनिहेतवः। श्रोत्रसुखाश्चेति भावः। गङ्गाशीकरिणः शीतला इत्यर्थः। मरुतो वाता मार्गे तं सिषेविरे ॥ 73 ॥

विशश्रमुरिति॥ सैनिकाः सेनायां समवेताः। प्राग्वहतीयष्ठक्प्रत्ययः। नमेरूणां सुरपुंनागानां छायासु निषण्णानां दृषदुपविष्टानां मृगाणां कस्तूरीमृगाणां नाभिभिर्वासितोत्सङ्गाः सुरभिततला दृषदः शिला अध्यास्याधिष्ठाय। अधिशीङ्स्थासां कर्म’ (पा.1।4।46) इति कर्म। दृषत्स्वधिरुह्येत्यर्थः। विशश्रमुर्विश्रान्ताः ॥ 74 ॥

सरलेति॥ सरलेषु देवदारुविशेषेष्वासक्तानि यानि मातङ्गानां गजानाम्। ग्रीवासु भवानि ग्रैवेयाणि कण्ठशृङ्खलानि। ‘ग्रीवाभ्योऽण्च’(पा.4।3।57) इति चकाराड्ढतञ्प्रत्ययः। तेषु स्फुरितत्विषः प्रतिफलितभास ओषधयो ज्वलन्तो ज्योतिर्ललाविशेषा नक्तं रात्रौ नेतुर्नायकस्य रघोरस्नेहदीपिकास्तैलनिरपेक्षाः प्रदीपा आसन् ॥ 75 ॥

तस्येति॥ तस्य रघोरुत्सृष्टेषूज्झितेषु निवासेषु सेनानिवेशेषु कण्ठरज्जुभिर्गजग्रैवैः क्षता निष्पिष्टास्त्वचो येषां ते देवदारवः किरातेभ्यो वनचरेभ्यो गजानां वर्ष्म प्रमाणम्। ‘वर्ष्म देहप्रमाणयोः’ इत्यमरः। शशंसुः कथितवन्तः,देवदारुस्कन्धत्वक्क्षतैर्गजानामौन्नत्युमनुमीयत इत्यर्थः ॥ 76 ॥

तत्रेति॥ तत्र हिमाद्रौ रघोः पर्वते भवैः पर्वतीयैः। ‘पर्वताञ्च’(पा.4।2।143)इति छप्रत्ययः। गणैरुत्सवसंकेताख्यैः सप्तभिः सह। ‘गणानुत्सवसंकेतानजयत्सप्तपाण्डवः’ इति महाभारते। नाराचानां बाणविशेषाणां क्षेपणीयानां भिन्दिपालानामश्मनां च निष्पेषेण संघर्षेणोत्पतिता अनला यस्मिंस्तत्तथोक्तम्। ‘क्षेपणीयो भिन्दिपालः खङ्गो दीर्घो महाफलः’ इति यादवः। घोरं भीमं जन्यं युद्धमभूत्। ‘युद्धमायोधनं जन्यम्’ इत्यमरः॥ 77 ॥

शरैरिति॥ स रघुः शरैर्बाणैरुत्सवसंकेतान्नाम गणान्विरतोत्सवान्कृत्वा। डित्वेत्यर्थः। किंनरान्बाह्वोः स्वभुजयोर्जयोदाहरणं जयख्यापकं प्रबन्धविशेषं गापयामास। ‘गतिबुद्धि-’(पा.1।4।52) इत्यादिना किंकराणां कर्मत्वम्॥ 78 ॥

परस्परेति॥ तेषु गणेषूपायनयुक्ताः पाणयो येषां तेषु सत्सु परस्परेणान्योन्यं राज्ञा हिमवतः सारो धनरूपो विज्ञातः। हिमाद्रिणाऽपि राज्ञः सारो बलरूपो विज्ञातः। एतेन तत्रत्यवस्तूनामनर्ध्यत्वं गणानामभूतपूर्वश्च पराजय इति ध्वन्यते ॥ 79 ॥

तत्रेति॥ स रघुस्तत्र हिमाद्रावक्षोभ्यमधृष्यं यशोराशिं निवेश्य निधाय पौलस्त्येन रावणेन तुलितस्य चालितस्याद्रेः कैलासस्य ह्रियमादधानो जनयन्निव। अवरुरोहावततार। कैलासमगत्वैव प्रतिनिवृत्त इत्यर्थः। न हि शूराः परेण पराजितमभियुज्यन्त इति भावः ॥ 80 ॥

चकम्प इति॥ तस्मिन्रघौ। तीर्णा लौहित्या नाम नदी येन तस्मिंस्तीर्णलौहित्ये सति। प्राग्ज्योतिषाणां जनपदानामीश्वरस्तस्य रघोर्गजानामालानतां प्राप्तैः कालागुरुद्रुमैः कृष्णागुरुवृक्षैः सह चकम्पे कम्पितवान् ॥ 81 ॥

नेति॥ स प्राग्ज्योतिषेश्वरो रुद्धार्कमावृतसूर्यम्। अधारावर्षं च तद्दुर्दिनं च धारावृष्टिं विना दुर्दिनीभूतम्। अस्य रघो रथवर्त्मरजोऽपि न प्रसेहे। पताकिनीं सेनां तु कुत एव प्रसेहे? न कुतोऽपीत्यर्थः ॥ 82 ॥

तमिति॥ कामरूपाणां नाम देशानामीशोऽत्याखण्डलविक्रममतीन्द्रपराक्रमं तं रघुम्। भिन्नाः स्रवन्मदाः कटा गण्डा येषां तैर्नागैर्गजैः साधनैः । भेजे। नागान्दत्त्वा शरणं गत इत्यर्थः। कीदृशैर्नागैः? यैरन्यान् रघुव्यतिरिक्तान्नृपानुपरुरोध शूराणामपि शूरो रघुरिति भावः ॥ 83 ॥

कामरूपेश्वर इति॥ कामरूपेश्वरो हेमपीठस्याधिदेवतां तस्य रघोः पादयोश्छायां कनकमयपादपीठव्यापिनीं कान्तिं रत्नान्येव पुष्पाणि तेषामुपहारेण समर्पणेनानर्चार्चयामास ॥ 84 ॥

इतीति॥ जिष्णुर्जयशीलः। ‘ग्लाजिस्थश्च ग्स्नुः’(पा.3।2।139) इति ग्स्नुप्रत्ययः। स रघुरितीत्थं दिशो जित्वा रथैरुद्धतं रजश्छत्रशून्येषु। रघोरेकच्छत्रकत्वादिति भावः। राज्ञां मौलिषु किरीटेषु। ‘मौलिः किरिटे धम्मिल्लेचूडाकंकेलिमूर्धजे’ इति हैमः। विश्रामयन्। संक्रामयन्नित्यर्थः। न्यवर्तत निवृत्तः ॥ 85 ॥

स इति॥ स रघुः सर्वस्वं दक्षिणा यस्य तं सर्वस्वदक्षिणम्। ‘विश्वजित्सर्वस्वदक्षिणः’इति श्रुतेः। विश्वजितं नाम यज्ञमाजह्ने। कृतवानित्यर्थः। युक्तं चैतदित्याह-सतां साधूनाम्। वारिमुचां मेघानामिव। आदानमर्जनं विसर्गाय त्यागाय हि। पात्रविनियोगायेत्यर्थः॥ 86 ॥

सत्रान्त इति॥ काकुत्स्थो रघुः सत्रान्ते यज्ञान्ते। ‘सत्रमाच्छादने यज्ञे सदादाने धनेऽपि च’ इत्यमरः। सचिवानाममात्यानां सखेति सचिवसखः सन्। ‘सचिवो भृतकेऽमात्ये’ इति हैमः। तेषामत्यन्तानुसरणद्योतनार्थं राज्ञः सखित्वव्यपदेशः। ‘राजाहःसखिभ्यष्टच्’(पा.5।4।91) गुर्वीभिर्महतीभिः। ‘गुरुर्महत्याङ्गिरसे पित्रादौ धर्मदेशके’ इति हैमः। पुरस्क्रियाभिः पूजाभिः शमितं पराजयेन व्यलीकं दुःखं वैलक्ष्यं वा येषां तान्। ‘दुःखे वैलक्ष्ये व्यलीकम्’ इति यादवः। चिरविरहेणोत्सुका उत्कण्ठिता अवरोधा अन्तःपुराङ्गना येषां तान्। राज्ञोऽपत्यानि राजन्याः क्षत्रियाः। तान्। ‘राजश्वशुराद्यत्’(पा.4।1।137) इत्यपत्यार्थे यत्प्रत्ययः। ‘मूर्धाभिषिक्तो राजन्यो बाहुजः क्षत्रियो विराट्’इत्यमरः। स्वपुरं प्रतिनिवृत्तये प्रतिगमनायानुमेनेऽनुज्ञातवान् । प्रहर्षिणीवृत्तमेतत्। तदुक्तम्-‘म्नौ ज्रौ गस्त्त्रिदशयतिः प्रहर्षिणीयम्’इति ॥ 87 ॥

त इति॥ ते राजानः । रेखा एव ध्वजाश्च कुलिशानि चातपत्राणि च। ध्वजाद्याकाररेखा इत्यर्थः। तानि चिह्नानि यस्य तत्तथोक्तम्। प्रसादेनैव लभ्यं प्रसादलभ्यम्। सम्राजः सार्वभौमस्य रघोश्चरणयुगं प्रस्थाने प्रयाणसमये याः प्रणतयो नमस्कारास्ताभिः करणैः। अङ्गुलीषु। मौलिषु केशबन्धेषु याः स्रजो माल्यानि ताभ्यश्च्युतैर्मकरन्दैः पुष्परसैः। ‘मकरन्दः पुष्परसः’ इत्यमरः। रेणुभिः परागैश्च। ‘परागः सुमनोरजः’ इत्यमरः। गौरं गौरवर्णं चक्रुः। ॥ 88 ॥
इति श्रीमहोपाध्यायकोलाचलमल्लिनाथसूरिविरचितायां संजीविनीसमाख्यायां चतुर्थः सर्गः ।