०३ श्रीरामांचा सेनेसह सुवेळ पर्वतावर निवास

सेतुबंध भइ भीर अति कपि नभ पंथ उड़ाहिं।
अपर जलचरन्हि ऊपर चढ़ि चढ़ि पारहि जाहिं॥ ४॥

सेतुबंधावर मोठी गर्दी झाली. त्यामुळे काही वानर आकाश-मार्गाने उडू लागले आणि काही तर जलचर जीवांना ओलांडून पलीकडे जात होते.॥ ४॥

अस कौतुक बिलोकि द्वौ भाई।
बिहँसि चले कृपाल रघुराई॥
सेन सहित उतरे रघुबीरा।
कहि न जाइ कपि जूथप भीरा॥

कृपाळू श्रीराम व बंधू लक्ष्मण हे कौतुक पहात हसत निघाले. श्रीराम सेनेसह समुद्रपार गेले. वानर आणि त्यांच्या सेनापतींची गर्दी तर काही विचारू नका.॥ १॥

सिंधु पार प्रभु डेरा कीन्हा।
सकल कपिन्ह कहुँ आयसु दीन्हा॥
खाहु जाइ फल मूल सुहाए।
सुनत भालु कपि जहँ तहँ धाए॥

प्रभूंनी समुद्र पार करून मुक्काम ठोकला आणि सर्व वानरांना आज्ञा दिली की, ‘तुम्ही जाऊन चांगली फळे-मुळे खाऊन घ्या.’ हे ऐकताच अस्वले व वानर इकडे-तिकडे धावत निघाले.॥ २॥

सब तरु फरे राम हित लागी।
रितु अरु कुरितु काल गति त्यागी॥
खाहिं मधुर फलबिटप हलावहिं।
लंका सन्मुख सिखर चलावहिं॥

श्रीरामांच्या सेवेसाठी सर्व वृक्ष ऋतु-काल नसतानाही फळांनी बहरले. वानर व अस्वले गोड-गोड फळे खात होते, वृक्ष हालवीत होते आणि पर्वतांची शिखरे लंकेकडे टाकीत होते.॥ ३॥

जहँ कहुँ फिरत निसाचर पावहिं।
घेरि सकल बहु नाच नचावहिं॥
दसनन्हि काटि नासिका काना।
कहि प्रभु सुजसु देहिं तब जाना॥

फिरत असताना कुठे एखादा राक्षस भेटला, तर सर्वजण त्याला घेरून खूप नाचवत होते आणि दातांनी त्याचे नाक-कान कापून प्रभूंची सुकीर्ती सांगून त्यांना जाऊ देत होते.॥ ४॥

जिन्ह कर नासा कान निपाता।
तिन्ह रावनहि कही सब बाता॥
सुनत श्रवन बारिधि बंधाना।
दस मुख बोलि उठा अकुलाना॥

ज्या राक्षसांचे नाक-कान कापले होते, त्यांनी जाऊन सर्व वृत्तांत रावणाला सांगितला. समुद्रावर सेतू बांधल्याचे ऐकून रावण घाबरून दहा तोंडांनी म्हणाला,॥ ५॥