११ हनुमानाने सीतेकडून चूडामणी घेणे

पूँछ बुझाइ खोइ श्रम धरि लघु रूप बहोरि।
जनकसुता कें आगें ठाढ़ भयउ कर जोरि॥ २६॥

शेपूट विझवून, श्रमपरिहार करून मग लहान रूप घेतले व हनुमान जानकीपुढे हात जोडून उभा राहिला.॥ २६॥

मातु मोहि दीजे कछु चीन्हा।
जैसें रघुनायक मोहि दीन्हा॥
चूड़ामनि उतारि तब दयऊ।
हरष समेत पवनसुत लयऊ॥

हनुमान म्हणाला, ‘हे माते, रघुनाथांनी जशी मला खूण दिली होती, तशी ओळखीची वस्तू मला दे.’ तेव्हा सीतेने केसातून चूडामणी काढून दिला. हनुमानाने मोठॺा आनंदाने तो घेतला.॥ १॥

कहेहु तात अस मोर प्रनामा।
सब प्रकार प्रभु पूरनकामा॥
दीन दयाल बिरिदु संभारी।
हरहु नाथ मम संकट भारी॥

जानकी म्हणाली, ‘हे वत्सा! प्रभूंना माझा प्रणाम निवेदन कर असे सांग की, हे प्रभू, जरी तुम्ही सर्वप्रकारे पूर्णकाम आहात,तरी दीन-दुःखी लोकांवर दया करणे हे तुमचे ब्रीद आहे. मी दीन आहे, म्हणून ते ब्रीद आठवून हे नाथ, माझ्यावरील हे मोठे संकट दूर करा.॥ २॥

तात सक्रसुत कथा सुनाएहु।
बान प्रताप प्रभुहि समुझाएहु॥
मास दिवस महुँ नाथु न आवा।
तौ पुनि मोहि जिअत नहिं पावा॥

हनुमंता! इंद्रपुत्र जयंताची घटना सांगून प्रभूंना आपल्या बाणाच्या प्रतापाची आठवण करून दे. जर महिन्याभरात नाथ आले नाहीत, तर मग मी जिवंत सापडणार नाही.॥ ३॥

कहु कपि केहि बिधि राखौं प्राना।
तुम्हहू तात कहत अब जाना॥
तोहि देखि सीतलि भइ छाती।
पुनि मो कहुँ सोइ दिनु सो राती॥

हे हनुमाना, मी आपला प्राण कसा ठेवू? तूही आता जातो असे म्हणतोस. तुला पाहून मनाला शांतता लाभली होती. मला आता तेच दुःखाचे दिवस व रात्र.’॥ ४॥

जनकसुतहि समुझाइ करि बहु बिधि धीरजु दीन्ह।
चरन कमल सिरु नाइ कपि गवनु राम पहिं कीन्ह॥ २७॥

हनुमानाने जानकीला समजावून धीर दिला आणि तिच्या चरण-कमलांवर नतमस्तक होऊन तो श्रीरामांच्याकडे निघाला.॥ २७॥