२७ देवांची शिवांना विनंती

सकल सुरन्ह के हृदयँ अस संकर परम उछाहु।
निज नयनन्हि देखा चहहिं नाथ तुम्हार बिबाहु॥ ८८॥

हे भगवान शंकर, आपल्या डोळ्यांनी तुमचा विवाह पाहावा, अशी खूप इच्छा सर्व देवांच्या मनात आहे.॥ ८८॥

यह उत्सव देखिअ भरि लोचन।
सोइ कछु करहु मदन मद मोचन॥
कामु जारि रति कहुँ बरु दीन्हा।
कृपासिंधु यह अति भल कीन्हा॥

हे कामदेवाचा मद नष्ट करणारे प्रभू, सर्वजणांना असा उत्सव डोळे भरून पाहाता यावा, असे काही करा. हे कृपासागर, कामदेवाला भस्म करून रतीला वरदान दिलेत ते फारच चांगले झाले.॥ १॥

सासति करि पुनि करहिं पसाऊ।
नाथ प्रभुन्ह कर सहज सुभाऊ॥
पारबतीं तपु कीन्ह अपारा।
करहु तासु अब अंगीकारा॥

हे नाथा, श्रेष्ठ स्वामींचा असा सहज स्वभावच असतो की, ते प्रथम शासन करतात आणि नंतर कृपा करतात. पार्वतीने अपार तप केलेले आहे, तेव्हा आता तिचा अंगीकार करा.’॥ २॥

सुनि बिधि बिनय समुझि प्रभु बानी।
ऐसेइ होउ कहा सुखु मानी॥
तब देवन्ह दुंदुभीं बजाईं।
बरषि सुमन जय जय सुर साईं॥

ब्रह्मदेवांची ही प्रार्थना ऐकून आणि प्रभू रामचंद्रांची वाणी स्मरण करून शिवांनी प्रसन्नतेने म्हटले की, ‘ठीक आहे. मग देवांनी नगारे वाजविले आणि फुलांचा वर्षाव करीत ते म्हणू लागले, ‘विजय असो, देवाधिदेवांचा विजय असो.’॥ ३॥

अवसरु जानि सप्तरिषि आए।
तुरतहिं बिधि गिरिभवन पठाए॥
प्रथम गए जहँ रहीं भवानी।
बोले मधुर बचन छल सानी॥

योग्यवेळ साधून सप्तर्षी आले आणि ब्रह्मदेवांनी लगेच त्यांना हिमालयाच्या घरी पाठविले. सप्तर्षी प्रथम पार्वतीकडे गेले आणि तिची थट्टा करीत म्हणाले-॥ ४॥

कहा हमार न सुनेहु तब नारद कें उपदेस।
अब भा झूठ तुम्हार पन जारेउ कामु महेस॥ ८९॥

‘नारदांच्या उपदेशामुळे तेव्हा तू आमचे म्हणणे ऐकले नाहीस, आता मात्र तुझी प्रतिज्ञा खोटी ठरली. कारण महादेवांनी कामदेवाला भस्म करून टाकले.’॥ ८९॥