१८ मासपारायण, दुसरा विश्राम

सतीं समुझि रघुबीर प्रभाऊ।
भय बस सिव सन कीन्ह दुराऊ॥
कछु न परीछा लीन्हि गोसाईं।
कीन्ह प्रनामु तुम्हारिहि नाईं॥

सतीने श्रीरामांचा प्रभाव पाहिला होता, म्हणून भीतीमुळे तिने लपवाछपवी केली आणि ती म्हणाली, ‘हे स्वामी, मी कोणतीच परीक्षा घेतली नाही. (तेथे जाऊन) तुमच्याप्रमाणेच प्रणाम केला.॥ १॥

जो तुम्ह कहा सो मृषा न होई।
मोरें मन प्रतीति अति सोई॥
तब संकर देखेउ धरि ध्याना।
सतीं जो कीन्ह चरित सबु जाना॥

तुम्ही जे सांगितले ते काही खोटे ठरणार नाही, याची मला खात्री होती.’ तेव्हा श्रीशिवांनी ध्यानामध्ये पाहिले आणि सतीने जे केले होते, ते सर्व जाणले.॥ २॥

बहुरि राममायहि सिरु नावा।
प्रेरि सतिहि जेहिं झूँठ कहावा॥
हरि इच्छा भावी बलवाना।
हृदयँ बिचारत संभु सुजाना॥

नंतर त्यांनी श्रीरामांच्या मायेला मस्तक नमविले, जिच्या प्रेरणेमुळे सतीच्या तोंडूनही असत्य बाहेर पडले. ज्ञानी शिवांनी मनात विचार केला की, हरीच्या इच्छेमुळे पुढे होणारे अटळ आहे.॥ ३॥

सतीं कीन्ह सीता कर बेषा।
सिव उर भयउ बिषाद बिसेषा॥
जौं अब करउँ सती सन प्रीती।
मिटइ भगति पथु होइ अनीती॥

सतीने सीतेचा वेष धारण केला, हे समजल्यामुळे श्रीशिवांच्या मनास मोठा विषाद वाटला. त्यांनी विचार केला की, ‘आता जर मी सतीवर प्रेम केले, तर भक्तिमार्ग उध्वस्त होईल आणि मोठा अन्याय घडेल.॥ ४॥